Zijn jullie helemaal tevreden??

TGR schreef:Nee, het blijft een uitdaging voor me. Alle aspecten.

Ik denk eigenlijk dat dat voor heel veel mensen geldt, maar dat de een er meer moeite mee heeft dan de ander door de persoonlijkheid van diegene.

Wat ik al zei, niemand is ooit compleet of 'af'. Of helemaal zoals die wil zijn.

Op dit moment werk ik niet, feitelijk komt het er op neer dat ik dat ook gewoon niet kan nu. Er speelt te veel, lichamelijk en psychisch. Hetgeen me op dit moment het meeste dwars zit is nog dat ik totaal niet stressbestendig ben. Totaal uit het lood geslagen kan zijn van iets wat ik spannend vind en dat kan echt zijn van naar de huisarts gaan tot iemand opbellen, mijn eerste zangles of iets anders. Soms weet ik van te voren dat ik ergens zenuwachtig voor zal zijn, zoals die zangles, soms overvalt het me echt en al te vaak snap ik zelf niet goed waar ik nou toch in vredesnaam zó nerveus voor ben.
Waarom dat me dwars zit? Omdat ik op die manier zoveel stress heb, mezelf ook geen gewone baan zie doen. Maar dat wil ik wel, ook al kan ik het lichamelijk nu ook niet, ik wil zo graag geen kneusje meer zijn en aan het werk.

Prive ben ik best wel gelukkig, mijn man en ik zijn nu 3 jaar getrouwd en 10 jaar samen en hoewel er wat wat sleur is, ook omdat ik gewoon niet zo veel kán, we allebei veel thuis zijn (hij werkt meestal thuis) hebben we elkaar niet altijd evenveel te vertellen. Maar ik merk ook dat wij zo veel meer rust en stabiliteit in onze relatie hebben gekregen. Dat ons dat ook goed doet, dat we daar van genieten. Ik heb vaak het gevoel alsof wij met de jaren alleen maar meer, dieper, intenser van elkaar gaan houden. We hebben zó veel ups en downs met elkaar gehad, maar we kunnen het allemaal aan met z'n tweetjes.

Al met al zit ik nu op een punt dat ik meer wil, het gevoel dat het 'echte' leven nu zou moeten beginnen, ik ben afgestudeerd, heb een reis gemaakt. Maar mijn 'echte' leven staat nogal stil. Ik zit thuis met een wajonguitkering, een heup die het niet goed doet, een hand die niet meewerkt en veel andere 'dingetjes'.
Ik ben absoluut niet tevreden met wat ik nu heb. Maar ik ben wel trots op mezelf omdat ik het beste eruit probeer te halen wat er in zit. Ik ben er achteraan gegaan, word nu aangemeld voor een revalidatiecentrum. En ondertussen probeer ik het beste te halen uit het thuis zijn. Ik ben begonnen met het huis opknappen, klinkt misschien raar omdat ik juist zoveel lichamelijke klachten heb, maar het werkt heel goed. Ik doe de dingen die ik wel kan, laat mijn man de dingen doen die niet lukken en ik kan ontzettend rustig aan doen. Als ik een stuk moet schuren houd ik dat maar een half uurtje vol, soms is dat ook het enige wat ik op een dag kan doen. Maar het gebeurt wel en langzaam maar zeker word ons huis steeds een beetje meer van ons. En daardoor voel ik me minder nutteloos en heb ik het gevoel dat we ons eindelijk op ons plekje kunnen gaan voelen thuis.

Al met al nogal een verhaal van goed/slecht, alles door elkaar. En zo voel ik me vaak ook, 't ene moment loop ik zingend en fluitend door het huis, 't andere moment wil alleen maar huilen. Maar dat laat ik dan ook maar toe.

TGR schreef:

Youandi schreef:

TGR schreef:Nee, het blijft een uitdaging voor me. Alle aspecten.

Heb je dat altijd al gehad?

ja

Dat vind ik serieus heel k*t voor je

Heb je er ook hulp voor? En is er begrip in je omgeving? Je komt altijd heel sterk en vastberaden over, alsof je nooit tegenslagen hebt (natuurlijk weet ik dat je wel degelijk het één en ander meegemaakt hebt), dus ik vraag me af of mensen je benaderen op een hulpgevende manier, of dat je juist ongelukkiger wordt doordat je jezelf (on)bewust afschermt en mensen dus vlakker/botter op je reageren?

Youandi schreef:

TGR schreef:

Youandi schreef:

TGR schreef:Nee, het blijft een uitdaging voor me. Alle aspecten.

Heb je dat altijd al gehad?

ja

Dat vind ik serieus heel k*t voor je

Heb je er ook hulp voor? En is er begrip in je omgeving? Je komt altijd heel sterk en vastberaden over, alsof je nooit tegenslagen hebt (natuurlijk weet ik dat je wel degelijk het één en ander meegemaakt hebt), dus ik vraag me af of mensen je benaderen op een hulpgevende manier, of dat je juist ongelukkiger wordt doordat je jezelf (on)bewust afschermt en mensen dus vlakker/botter op je reageren?

het is een lang verhaal en een combinatie van genen en opvoeding. Ik heb veel vrienden om me heen en veel van hen snappen me goed. Maar soms maakt mijn hoofd rare sprongen. Ik ben vooral bang dat ik ooit iemand tref die uitvoert wat ik vaak alleen maar denk en me daarmee kapot maakt, ook al tref ik zelden mensen die zo gehaaid zijn als ik. Eentje maar en dat is mijn beste vriend. Ik ben niet alleen zoals ik reageer hier, ik ben zeker niet iemand waar mensen vlak of bot op reageren, sterker nog, mensen geven zich snel bloot bij me.

Met mijn job ben ik eindelijk weer héél tevreden. Ik heb een hele tijd op een plaats gewerkt waar ik absoluut niet gelukkig was, maar sinds juni werk ik op mijn huidige werkplaats en ben ik zeer gelukkig/tevreden.

Privé ben ik niet helemaal gelukkig. Ik mag niet klagen, dat absoluut niet, ik heb een hele lieve vriend, lieve vrienden en lieve familie. Fijne collega's, een leuk koophuis, een vast contract etc etc.
Ik heb inmiddels ondervonden dat niet alles zo vanzelfsprekend is zoals het soms lijkt en dat maakt me echt intens verdrietig waardoor ik niet écht gelukkig kan zijn. Ik kan wel lachen en gek doen, maar ik merk toch dat de tranen me (veel te) vaak in de ogen staan of dat ik er echt tegen moet vechten.

Tgr, lijkt me heel lastig. Hopelijk kom je nooit in een situatie waardoor je naar de kloten gaat. Dat zou zonde zijn.

Qua priveleven wel, helemaal gelukkig met mijn vriend en de dingen die ik/we doe(n).
Qua werk niet helemaal, maar daar wordt aan gewerkt :-)

Youandi schreef:Tgr, lijkt me heel lastig. Hopelijk kom je nooit in een situatie waardoor je naar de kloten gaat. Dat zou zonde zijn.

ik ben erg bedacht op dat soort persoonlijkheden.

TGR schreef:

Youandi schreef:Tgr, lijkt me heel lastig. Hopelijk kom je nooit in een situatie waardoor je naar de kloten gaat. Dat zou zonde zijn.

ik ben erg bedacht op dat soort persoonlijkheden.

Goh, dus je bent heel erg bedacht op een bepaald soort persoonlijkheid die jouw zwakke plek zou kunnen doorzien en daar misbruik van maakt (als ik het nou goed begrijp)? Is die zwakke plek iets waar sommigen vanaf weten of die jij alleen kent?

Carriere: ben ik helemaal tevreden. Dit jaar mijn laatste jaar psychologie en daarna nog een master.

Prive voel ik me ongelukkig..

Ik ben hard op weg, mijn baan is heerlijk maar ik moet er nog van kunnen leven, en ik ben nog steeds alleen dus daar mag langzamerhand ook wel verandering in komen.

Twellie schreef:

TGR schreef:

Youandi schreef:Tgr, lijkt me heel lastig. Hopelijk kom je nooit in een situatie waardoor je naar de kloten gaat. Dat zou zonde zijn.

ik ben erg bedacht op dat soort persoonlijkheden.

Goh, dus je bent heel erg bedacht op een bepaald soort persoonlijkheid die jouw zwakke plek zou kunnen doorzien en daar misbruik van maakt (als ik het nou goed begrijp)? Is die zwakke plek iets waar sommigen vanaf weten of die jij alleen kent?

ik ben gevoelig voor commentaar van mensen waar ik mezelf aan kan meten (dat soort mensen geeft dan ook gevraagd of ongevraagd commentaar op dingen die mij bezighouden) en ik ben extra gevoelig als ik iemand bewonder, dat komt heel weinig/bijna nooit voor. Het heeft met vertrouwen te maken en of ik iemand serieus neem.

Wat betreft baan ben ik niet echt tevreden. Ik heb op dit moment geen werk en solliciteren gaat niet echt lekker.
Wat betreft priveleven kan het ook wel wat beter, maar daar probeer ik hard aan te werken. Ik ben wel heel erg tevreden over m'n huisje waar ik net woon, vrienden en familie.

Lady4 schreef:

Het enige wat ik soms vind is dat er, naar mijn idee, niet zoveel spannends in mijn leven gebeurt. Ik vind mijn leven soms wat saai. Zou graag nog wat grote reizen gaan maken om dat gevoel te compenseren. Op zich is dat hartstikke haalbaar natuurlijk, maar toch best lastig te plannen. Alleen vind ik geen optie en als single ben je dan toch afhankelijk van vrienden. Daarvan hebben de meeste geen geld, een partner met wie ze op vakantie gaan, geen reisambitie of iets dergelijks.

Je kunt ook altijd meegaan met een groepsreis. Dan leer je tijdens de reis vanzelf andere mensen kennen. Mijn zus heeft dit een aantal keer gedaan en heeft daar dus ook vrienden door gemaakt. Nu is ze net terug van een backpackreis van 3 weken door Cambodja en Thailand (geen groepsreis, maar met een vriendin die ze door reizen heeft leren kennen).

Ik ben niet echt tevreden over mijn leven.
Mijn huisje is absoluut niet een plek waar ik wil blijven wonen. Het huis valt wel mee, maar de buurt (en buren) vind ik verschrikkelijk. Het liefste wil ik hier zo snel mogelijk weg, maar dat is helaas niet financieel haalbaar (en ik sta te kort ingeschreven voor een andere woning via de woningbouw)

Waar ik wel heel erg blij mee ben is dat ik as donderdag eindelijk ga afstuderen (na 8 jaar studeren. 3 jaar een andere studie en 5 jaar deze). Hopelijk brengt dat ook weer een beetje toekomstperspectief.

Ik ben nu dus op zoek naar een baan. Heb wel tijdelijk iets, dus kan gelukkig straks wel (net aan) rondkomen als het goed is.

Ik heb sinds kort helaas geen relatie meer, dat valt ook af en toe niet mee. Zou juist graag een gelukkig gezinnetje met iemand willen vormen, maar dat zal dus helaas voorlopig nog niet gebeuren.
Al ben ik natuurlijk wel samen met mijn zoontje een gezin.

Nog genoeg punten dus waardoor ik gelukkig(ger) zou kunnen worden!

Ik ben niet helemaal tevreden op dit moment, maar ik mag ook niet klagen,

Werk: Ik vind mijn werk heel erg leuk en ik heb het erg naar mijn zin, maar ga denk ik toch verder leren omdat de uitdaging er momenteel een beetje af is.

Prive: Ik ben prive wel zo goed als gelukkig. Ik heb een leuke lieve vriend, fijne vrienden en vriendinnen, 2 lieve katten. De band met mijn ouders en broertje is minder (dit had ik zo graag anders gezien)
Ook wonen we nu best klein en ik zal blij zijn als we over een tijd in een normaal huis kunnen gaan wonen met wat meer ruimte.

met mn werk ben ik ´wel´tevreden maar ben nog op zoek naar de ultieme baan voor mij, dit is het niet helemaal. De doelgroep vind ik super! maar de manier vn werken en dan met name management en collega´s heb ik meer moeite mee.

prive gaat het met mijn relatie prima, gezonde ruzie´s en strubbelingen maar de basis is goed.
met mezelf prive gaat t soms nog wat minder maar heb mezelf na een heftige periode best goed herpakt en daar ben ik trots op!

Waar ik gelukkig/tevreden mee ben, overheerst de aspecten waar ik niet tevreden over ben. Mijn baan is een enorme uitdaging, soms een gevecht, maar wel één waar ik veel voldoening uit haal als ik slaag. Privé ben ik niet tevreden met mijn appartement en zou ik dolgraag naar een gezinswoning willen, maar door omstandigheden is dat niet haalbaar (salaris is geen issue, het is meer het niet verkocht krijgen van het appartement en de financiële zorgen die dat met zich mee brengt). Daarentegen ga ik binnenkort trouwen en we zijn nu toch bezig om wat van het appartement te maken zodat we er tevreden mee kunnen zijn.

Eigenlijk als ik objectief bekijk ben ik wel tevreden en 'moet' ik dit ook gewoon zijn. Ik heb een lieve familie, vriend en vrienden en ben gezond.
Maar ik zit nu wel in een periode dat alles erg gaat veranderen en ik weet nog niet welke richting op. Dat maakt me erg onrustig en geeft me een licht gevoel van nutteloosheid. Ik zit echt in een tweestrijd, aan de ene kant wil ik verder: mijn eerste baan, samenwonen en een andere stad, aan de andere kant wil ik niet weg uit mijn studentenleven, weg uit mijn studentenkamer en weg bij mijn horeca baantje. Ik mis een duidelijk beeld van de toekomst en een duidelijke droomcarriere, dat zou ik wel willen. Maar eigenlijk mag ik niet klagen en ben ik gewoon tevreden.

Ik neem het leven af en toe te serieus denk ik. Ik vraag me regelmatig af: "is dit het nou". Heeft denk ik veel met mijn eigenschappen te maken (perfectionistisch, controlefreak). Dit is niet altijd zo geweest dat is sinds een aantal jaren.

Ik ben tevreden Werk zit ik er goed bij en privé ook.

slaatje schreef:Tevreden en gelukkig.
Qua werk heb ik eindelijk iets gevonden waarbij ik mijn gezondheid aan kan passen. Ik werk als oproepkracht achter de receptie, heb geen vaste dagen en als ik me niet goed voel op het moment dat ze bellen of ik wil werken, ben ik ook niet verplicht. Ook doe ik vrijwilligerswerk erbij waar ik me als een visje in het water voel en wat me heel veel voldoening geeft. Qua relatie gaat het ook helemaal super. Ben eindelijk (na heel veel tegenslagen) de liefde van mijn leven tegen gekomen. Begin 2012 trek ik bij hem in en december 2012 gaan we trouwen. Voor mij is alles nu op zijn plekje gevallen en kan ik genieten van de rust en stabileteit waar ik zo lang naar verlangt heb!!!

Je bent terug

Nee, verre van.
Maar ik geloof ook wel dat ik te onrustig ben om eens echt tevreden te zijn.

Nee kwa werk sowieso niet meer. Ik merk dat ik weer heel erg neig naar een nieuwe uitdaging en bovendien word ik gek van al dat gezeur op mijn werk, wordt er amper gecommuniceerd met het kader en heb ik het gevoel soldaat te zijn i.p.v. sergeant. Mijn werk is op dit moment eentonig en saai. Zit er dus steeds meer aan te denken om eruit te stappen en te gaan werken en leren in de zorg als verpleegkundige. Iets wat ik al erg lang wil doen, maar dus bang ben dat we financieel niet rondkomen. Ben dus nu goed alles even op een rijtje aan het zetten wat ik nu eindelijk wil en ik hoop dat ik er uit kom. Wat ik zie door de bomen het bos niet meer en voel me daar erg verdrietig over.

In mijn relatie gaat het gelukkig steeds beter. We hebben een tijdje terug wel veel ruzie's gehad en van mijn kant was ik er persoonlijk even klaar mee. Maar ik kan en wil deze man niet kwijtraken, ondanks ons verschillend karakter ben ik erg blij dat ik iemand in mijn leven heb die mij stabiel kan houden, ondanks ik nu niet lekker in mijn vel zit. We komen er wel uit en dat geeft hoop.

Helemaal tevreden ben ik niet. Ik ben gelukkig met mijn dochtertje.. een heerlijk meisje! Haar zou ik echt voor geen goud kwijt willen. Ook ben ik gelukkig met mijn lieve familie om me heen en met mijn vriend. Echter, op het gebied van mijn studie (afstuderen), van onze financiële situatie en van sommige dingen in mijn relatie met mijn vriend zou ik wel graag verandering zien. Nee, helemaal gelukkig ben ik niet. Ik geniet wel van de vele mooie momenten in mijn leven!