nav: welke foto geeft een moeilijk moment uit jou leven aan?

Gompie, wat een heftig topic.. Ben er gewoon stil van. Heb wel een foto van een zeer moeilijk moment in mijn leven. Maar die plaats ik niet.

Och die foto's van Mara Wat verschrikkelijk.

Ik wilde een foto plaatsen van de laatste knuffel die mijn zus aan onze hond gaf voor ze een spuitje kreeg. Maar die vallen natuurlijk zo hard in het niet hier. Ik plaats het wel maar dus niet denken dat ik het enigzins gelijkstel.

Mijn tweelingzus en ik pasten vorige zomer op onze hond in het huis van mijn ouders. Aan het eind, 1.5 week voor mijn ouders zouden terugkomen zou ik nog op vakantie gaan. Een paar dagen voor ik op vakantie zou gaan wilde onze hond niet meer eten en was lusteloos. Op de dag dat ik op vakantie ben gegaan is mijn zus naar de dierenarts geweest en heeft ze te horen gekregen dat ze een spuitje moest krijgen (Ze was 16 en gewoon op). 2 dagen later was het zover en dit is een van de laatste knuffels van haar met de hond. ik vond het zo verschrikkelijk dat mijn zus alleen was die paar dagen nog en dat ik er niet bij was. Gelukkig kwam mijn andere zus wel en mijn tante. Ik heb echt zooo hard gehuild op vakantie die paar dagen.

Ik mis haar nog steeds zo erg.

@lavendel, iedereen heeft toch zo zn eigen verdrietige momenten? Betekend niet dat jouw verdriet minder erg is!

@Lavendel: dit is een topic waarin je JOU moeilijke momenten kunt plaatsen. Jouw hond is dat voor jou, en dat is niets minder als een moeilijk moment van een ander. Het gaat immers om jou gevoel, wij voelen niet wat jij voelt.

Ik vind het een hele mooie foto en een prachtige hond!

Jeetje... dit topic had ik maar moeten bewaren voor vanavond. Zit met tranen in mijn ogen die foto's en verhalen te lezen. De foto's van M.ara vind ik ook zo zielig, ik kan me niet indenken wat jullie hebben moeten voelen op dat moment. Je kan het volgens mij wel op papier zetten, maar dan zal het toch anders zijn dan het echt beleven.

Ik heb thuis nog wel wat foto's staan, zal ze eens uploaden.
Plus ik wil iedereen een geven!!

Ik heb een foto van mama in het ziekenhuis, die genomen is ongeveer 22 uur voordat ze overleed. Door haar hersenaandoening 'wist' ze niet dat ze zou gaan overlijden dus we hebben heel veel moeten toneelspelen, het had domweg geen zin haar tig keer per dag te vertellen dat ze niet lang meer te leven had. De dag vóór haar overlijden was papa jarig, dus we waren in het ziekenhuis, hadden bossche bollen meegenomen en er was wat visite op bezoek. Mama genoot ervan!

Op de foto, die ik vanwege privacy liever niet plaats, is te zien hoe ze in haar ziekenhuisbed ligt / zit, zuurstofslangetje in haar neus, en het is goed aan haar te zien dat het niet goed met haar ging want ze was afgevallen (woog nog ongeveer 35kg), had een donker gezicht en haar haar zat niet zoals het hoorde te zitten. Maar op die foto straalt ze zó veel kracht uit! Ze was ervan overtuigd dat ze maar 'eventjes' in het ziekenhuis hoefde te liggen en dat ze dan weer beter zou zijn.

Dierbare foto voor een dierbare herinnering aan een dierbaar moment...

De foto's die iedereen hier plaatst met de bijbehorende verhalen bezorgen me kippenvel! Onvoorstelbaar wat voor verdriet er vaak achter mensen zit, zonder dat we het soms in de gaten hebben...
Dikke knuffel voor iedereen!

Ik heb geen foto's van mijn moeder toen ze ziek was, is ook niet nodig, het beeld staat op mijn netvlies.

Wat een verhalen allemaal.
Ik zit ze met kippenvel te lezen.
Ik moet zelf denken aan een van de laatste foto's van onze hond. Je ziet gewoon in zijn ogen dat hij op is.
Hij was 15 jaar toen we hem in hebben laten slapen


En deze foto was de dag voordat we heb in lieten slapen. We wilde graag nog een mooie foto van hem maken.

Jezzie: je ziet inderdaad aan zijn ogen in de eerste foto dat hij op is, zielig hoor. Maar wel mooi en dapper dat hij ingeslapen is, dan hoeft hij niet meer te lijden.

.

Monte schreef:Jezzie: je ziet inderdaad aan zijn ogen in de eerste foto dat hij op is, zielig hoor. Maar wel mooi en dapper dat hij ingeslapen is, dan hoeft hij niet meer te lijden.

Ik had er ook wel moeite mee dat mijn ouders hem wilde laten inslapen. Tot ik die foto zag. Maar zoals je op de eerste foto ziet hadden we al een nieuwe hond. Die is na het overlijden van de oude hond heel veel geknuffeld!

Sunprincess schreef: Verdriet is niet te vergelijken.
Dan zou je namelijk geen verdriet meer hoeven hebben, want het kan altijd nog veel erger.

Dat heb je mooi gezegd zeg!

Ik heb geen foto's van de momenten waarop het niet goed ging/ik verdrietig was, in ieder geval niet op deze pc. Een van die momenten is in ieder geval de ziekenhuisopname van A. geweest toen ze 2 weken oud was. Dat heeft er flink ingehakt.

Er komen meteen twee foto's in me op die ik hier beide niet ga plaatsen maar toch de uitleg dan even.. De eerste is een foto van ons hele gezin toen mijn ouders nog bij elkaar waren, zo'n ontzettend gespeeld tafereeltje dat de triestheid er vanaf druipt. De tweede is een foto van mijn ex vriend en mij in de tijd dat ik zwaar ondergewicht had. We gingen die avond naar een gala voor oud en nieuw en ik zag er echt zo akelig uit. Drie weken later lag ik dan ook in het ziekenhuis.

Ik zit echt met tranen de foto's te bekijken en de verhaaltjes te lezen..

voor iedereen die het nodig heeft!

Wanneer ik deze foto zie, kan ik wel huilen. Ik heb op mijn 17e verjaardag afscheid moeten nemen van mijn grootste vriendin, mijn allerbetrouwbaarste maatje, de liefde van mijn leven... Ze kreeg een verlamming en was binnen een dag 'weg'.
Vreselijk vond ik het. Ik ben er wekenlang verdrietig om geweest. Deze foto is een jaar daarvoor gemaakt. We hadden een toptijd.

Wil wel een foto plaatsen, maar dan wel even in een spoiler. Is nl. niet de prettigste foto om te zien. Ik haal deze foto straks ook weer weg.

Deze foto geeft absoluut het meest vreselijke moment uit mijn leven weer. Op deze foto zijn ze nl. bezig J., nog geen vijf minuten oud' te beademen. Toen ze geboren werd, was ze er héél slecht aan toe. Ik kon er zelf niet bij zijn, want ik lag nog open en bloot in de verloskamer. Voelde me ontzettend machteloos dat ik er op dat moment niet voor mijn meisje kon zijn. Heb haar 9 maanden bij me gedragen, en dan is dit haar eerste kennismaking met de wereld. Dat voelt nog steeds niet OK.

Spoiler:

Bij deze plaats ik een foto van mij en mijn 2 honden, op de dag dat ik afstand van ze heb gedaan. Het was een wel overwogen keuze, maar dat maakte het niet natuurlijk niet minder moeilijk. Deze foto is gemaakt onder het mom van : "dit is je laatste foto samen".

Als ik hierna kijk zie ik mijn 2 lieverds, lekker zorgeloos die nog van niets weten. Diep van binnen zag ik erg op tegen dit moment

Ik plaats de foto hier niet omdat ik niet de enige ben die er op staat. Maar het is een foto van 2 weken terug. Het straalt gewoon uit dat ik niet goed in mijn vel zit. Als ik andere foto's kijk dan ben ik ten eerste 15 kg lichter en ik straal veel meer geluk uit. En op deze foto sta ik heel erg gespannen met een heel erg vermoeid hoofd. Onzuivere huid enz.

Fairytale: