Beter laat als nooit, mijn bevallingsverhaal.

Omdat ik het altijd heel erg moelijk vond om onder woorden te brengen heeft het heel lang geduurd voor ik hem af had. Daarnaast had ik ook een hele hoop gaten/ vragen over bepaalde dingen, na mijn gesprek met de gynaecoloog kon ik eindelijk mijn verhaal compleet maken.

Ik word wakker gemaakt om half 7 ‘s ochtends door de nachtverpleging, of ik me wil gaan douchen en dan klaar wil gaan maken om naar de verloskamer te gaan. WAT??? Denk ik, ik schrik ervan en pak snel mijn telefoon om Nico te bellen, die schrikt zich natuurlijk helemaal dood en zegt zo snel mogelijk deze kant op te komen. Om wat tijd te rekken ga ik uitgebreid naar de wc, douchen, weer naar de wc en vervolgens wat spullen inpakken die ik echt mee moet. Rond 10 voor 7 komt de verpleegster weer dat ze al op me zitten te wachten dus of ik mee wil komen, ik pak snel wat spulletjes bij elkaar en loop met haar mee, dood nerveus en een beetje angstig, ook omdat Nico er nog niet is. We lopen de verloskamer binnen en ik leg mijn spullen neer, Rianne (vk) vraagt of ik nog even naar de wc wil of dat ik er klaar voor ben. Ja, ik wil nog graag naar de wc. Dan heeft Nico nog weer wat extra tijd!

Dus, naar de wc, vervolgens weer terug en ik mag op bed plaats nemen. Ik lig net en er word op de deur geklopt, daar is Nico gelukkig!! Ze beginnen met toucheren, ik heb nu een krappe 3 cm en mijn baarmoedermond is ook helemaal verstreken en dus rijp! Goed nieuws, heeft de balloncatheter en de pijn die ik gehad heb tenminste wel iets gedaan. Rianne gaat vervolgens door met het proberen te breken van mijn vliezen, helaas lijkt dit niet echt te lukken, uiteindelijk plaatst ze het lijntje van de ctg op het babyhoofdje en hoopt daarmee de vliezen kapot te krijgen. Maar, ook daardoor breekt het niet. Daarna moet er een breeklijn ingebracht worden, deze registreert de weëenactiviteit. Net als het mislukken van de vliezen laten breken, lukt ook dit niet. Daarom maar uitwendige registratie. Omdat ze me vrij warm aan vinden voelen word er nog een keer temperatuur genomen, ja hoor…. De koorts is er weer, 39graden. Lekker begin zo, niks lukt, dat belooft nog wat.

Om half 8 wisseling van vk. Ook is dan eindelijk het geplaatste infuus met de weëenopwekkers aangezet. Al heel snel komen er weeën en moet ik ze flink weg puffen. De stagiaire die erbij is puft met me mee maar wat word ik daar chagrijnig van! Om half 9 is de pijn ondragelijk. Uit bed op de stoel en staand naast het bed geprobeerd weeën op te vangen, dat is niks, dus toch maar weer terug in bed. Om 9 uur proberen ze nogmaals de vliezen te breken en druklijn aan te brengen. Ik heb nog steeds maar 3 cm ontsluiting. De vk lukt het niet, dus komt de gyn erbij. Wat een eikel van een vent, serieus, wij zijn beide niet haatdragend maar die man…. Die kan beter uit onze buurt blijven. Wat doet hij me pijn, ik weet niet meer wat ik moet doen , het doet zo veel pijn. Uiteindelijk lukt het na veel gemartel om de breeklijn aan te brengen en ook mijn vliezen te breken. Een paar druppels vocht volgen, weinig vruchtwater was al geconstateerd maar dat het zo weinig zou zijn had niemand verwacht. Ook is direct duidelijk dat het meconium houdend vruchtwater is, we waren daar al voor gewaarschuwd i.v.m. de 3 weken overtijd. Nico ziet hoeveel pijn ze me doen/ gedaan hebben. Hij voelt zich slapjes, heel klein en machteloos.
Dat uur wat volgt zie ik het allemaal niet meer zitten, ik heb zoveel pijn dat ik Nico zelfs smeek dat ze een keizersnede bij me gaan doen. Hoe moet ik die komende uren doorkomen als ik nu al niet meer kan? En ik zit pas op 3 cm ontsluiting!! Hij geeft het aan bij de verpleging en die vragen uiteindelijk rond 10 uur aan mij of ik pijnstilling wil. Ik geef aan een pethidine prik te willen, een ruggenprik durf ik namelijk echt niet. Na wat uitleg over de ruggenprik dat dat beter werkt, alle pijn weg neemt en mij beter laat ontspannen tussen de weeën door, besluit ik een ruggenprik te nemen, deze wordt boven op de operatiekamer geplaatst en om 10:30 ben ik terug op de kamer. Nico gaat tussendoor een peukje roken, als hij me weer ziet, kijkt hij opgelucht en blij. Ik kan mezelf beter ontspannen en voel mezelf een stuk beter, heb het gevoel de wereld aan te kunnen! Weeën blijven komen, beland in een behoorlijk weeën storm en om 12 uur komen ze weer toucheren. Eindelijk is er iets meer ontsluiting. Ik zit nu op 4cm.
De weeën blijven komen, gaan gelijk in elkaar over. De pijn voel ik heel snel weer, heb het gevoel dat de ruggenprik zijn werk niet doet want hoe kan ik nou zoveel pijn hebben? Om half 2 is de pijn weer ondragelijk en na lang smeken spuiten ze wat bij in de ruggenprik.

Om 2 uur komt eindelijk de VK weer, er zijn namelijk 3 bevallingen bezig die zij alle 3 doet. Het is dus heen en weer lopen voor haar. Ze gaat toucheren en ik blijk op 5 cm te zitten. Het infuus word weer wat hoger gezet en ze gaat weer naar de andere kamer. Gek genoeg word ik binnen een kwartier heel erg misselijk en krijg ik ineens een heel raar gevoel, mijn hele buik trekt samen en ik kan me maar met moeite inhouden om niet te gaan brullen. AL snel bedenk ik me, dit moet persdrang zijn! Van de zwangerschapscursus wist ik dat als je misselijk werd, je rond de 8cm moest zitten. Ik geef het aan bij de verpleegkundige maar omdat ze net 5 cm hadden gevoelt, geloven ze het niet echt. Al snel ziet ze dat het wel degelijk persdrang is, ze geeft aan dat ik ze maar weg moet puffen. Ik red het bijna niet, word steeds misselijker en de drang om te persen word steeds groter. Nico ziet zelfs mijn hele buik heen en weer trekken/ aanspannen. De weeën blijven komen, voor mijn gevoel gaan ze ook niet meer weg en word het alleen maar heftiger en heftiger. Om 3 uur komt eindelijk de VK weer toucheren, ik word gefeliciteerd! 10 cm! Tja, dat wist ik zelf al wel… Omdat er nog een klein randje staat wil ze dat ik op mijn linkerzij ga liggen en rustig blijf weg puffen. Dit hou ik amper vol en dus ga ik stiekem heel lichtjes mee persen. De VK beloofd voor ze weg gaat dat ze om half 4 terug komt, maar omdat ze overdracht hebben van de dienst loopt dat behoorlijk uit. Pas om half 5 komt de volgende VK, ze toucheert en bij de eerste wee maar ik gelijk gaan mee persen van haar. Wat een opluchting zeg!

De weeën blijven in rap tempo komen en per wee kan ik zo ongeveer 4 of 5 keer mee persen, ik doe het geweldig zeggen de VK en verpleging. Toch word er om half 6 een gynaecoloog gebeld, ik ben op dat moment namelijk een uur bezig en regel is dat ze dan gaan overleggen om misschien de vacuümpomp erbij te halen. Ik vind het prima, al snel komt de gynaecoloog en legt uit wat hij gaat doen. Na de eerst volgende wee heeft hij de vacuümpomp al geplaatst, wat een pijn!!! Tijdens de volgende wee heb ik een verdoving gehad, dit omdat ze misschien een knip moeten zetten en gelijk voor het hechten naderhand. Tijdens weer een wee heeft hij meegetrokken en verteld hij mij daarbij dat als ik goed hard pers bij de volgende wee, dat onze kleine meid dan geboren zal worden! En ja hoor, de wee daarop is ze geboren.

Onze dochter E.lin Ma.ra.
Tijdstip 17:55. Gewicht 3435 en lengte 51 cm.

Ze word gelijk bij mij neer gelegd maar ze ziet er echt niet goed uit! Ze reageert slecht, ziet er heel grauw uit en de meconium loopt haar haar neusgaten uit. Kinderarts is gebeld en onderweg. En dan pakken ze haar bij me weg, de kinderarts was er echt binnen 5 minuten, ze moeten haar meenemen omdat ze nog altijd niet goed reageert….. Ik sta stijf van de adrenaline en denk op dat moment alleen maar doe wat moet en doe het goed! Nico stuur ik met haar mee, ik wil niet dat ze gelijk bij haar papa en mama weg gehaald word. Hij loopt mee, maar al snel beseft hij dat hij er liever niet bij is. E word aan de beademing gelegd, ze word leeg gezogen en er word vrij lomp met haar gedaan. Gelukkig hoor ik haar al snel huilen, wat een geruststelling. Inmiddels is bij mij de placenta ook geboren, gadver wat vies! Zelfs de VK vind hem vies, ze benoemd dat hij helemaal aan het afsterven was en dat hij door het meconium zo’n rare kleur heeft gekregen. Ik wil hem niet zien, Nico werpt er 1 blik op en dan gooit de VK hem snel weg. Inmiddels reageert E goed, ze gaan haar klaar maken om mee te nemen naar de couveuse afdeling waar ze opgenomen gaat worden. Nico gaat met haar mee. Hij rijdt haar wiegje richting kinderafdeling, eenmaal daar verzoeken ze hem weg te gaan en vragen hem ’s avonds terug te komen met mij samen. Hun kunnen dan hun werk goed doen, ze word namelijk aangesloten op allerlei toeters en bellen en krijgt een antibiotica infuus. Ook worden er 2 kweekjes van haar afgenomen. Dit om uit te sluiten dat ze een virus/ infectie heeft.

In de tijd dat Nico weg is met E lig ik daar nog steeds op de verloskamer, heb een paar kleine scheurtjes opgelopen en word gehecht. Wat een pijn, ik vraag of ze niet kan verdoven maar dat was al gebeurt zei ze. Als het eenmaal achter de rug is krijgen we beide wat te drinken en beschuit met roze muisjes. Inmiddels is het kwart voor 7, we besluiten om onze ouders, broer/ zus/ zwager en opa en oma’s te gaan bellen. Iedereen is heel blij, tegelijkertijd heel verdrietig omdat het met E dus nog slecht gaat en ze in de couveuse terecht is gekomen. Nadat we een beetje bijgekomen zijn word ik opgehaald om te gaan douchen, Nico gaat even een peukje roken en belt nog wat ooms en tantes. Rond 8 uur ben ik eindelijk op mijn kamer terug, ik krijg een mooie tv naast me waarop ik via een webcam continu naar onze dochter kan kijken. Heel erg fijn, zo heb ik haar toch een beetje bij me.
Om een lang verhaal kort te houden, want uiteindelijk ligt onze dochter nog een week in het ziekenhuis. Precies 1 week na haar geboorte mochten we haar mee naar huis nemen en kon voor ons pas echt het genieten beginnen.

Nu inmiddels zijn we 11 weken verder, vandaag heb ik pas het hele verhaal afgemaakt. Ik kon het niet eerder….. Nu stromen ook de tranen over mijn wangen, maar… ik heb hem af! Dit verhaal zal altijd blijven leven bij ons, we kijken terug op een zwangerschap vol klachten, een bevalling met veel tegenslagen, een moeilijke start voor onze dochter. Maar, we zijn zo trots. Trots op elkaar, dat we ons zelf zo goed staande hebben gehouden, maar vooral trots op ons kleine meisje!!
Deze foto is gemaakt toen we haar een paar uur na haar geboorte weer zagen.

Hier ligt ze in de couveuse

Zo lig ik erbij, met een mooi scherm waarop ik haar 24/7 kan bekijken.

Een zorgelijke mama

1 dag oud, een sonde gekregen en je knapt zichtbaar op.

Heftig verhaal! Maar petje af voor jou, je man en je meisje! Jullie hebben je overal knap doorheen weten te slaan

Hopelijk kun je dit langzaamaan een plekje geven, kan me voorstellen dat je dit niet zomaar 'vergeet'. Sterkte ermee en natuurlijk heeeeel veel geluk met jullie mooie meisje, dat maakt vast een heleboel goed zo'n lief kleintje.

Wat heftig pien! Hopelijk helpt het voor jouw verwerking van de bevalling, dat het verhaal nu helemaal geschreven is!

Jeetje wat heftig zeg! En ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat ze je zo lang hebben laten doorlopen.
Ik hoop dat je het een beetje kan verwerken. Geniet van je meisje!

Jeetje wat een verhaal Pien. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit tijd nodig heeft om het te verwerken, Petje af voor jou!
E.lin is prachtig! Geniet van je mooie gezinnetje.

Jeetje meis, wat een heftig verhaal! Moet zelfs een een traantje wegpinken. Wat heb jij veel moeten doorstaan zeg. Ik hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven in de komende periode en zo heerlijk kan gaan genieten van jullie wondertje.

Jeetje wat een heftig verhaal Pien en dat dan na een zo'n zware week in het ziekenhuis. Jullie hebben je er zo goed doorheen geslagen!

Wat een heftig verhaal! Ik denk dat het inderdaad veel tijd nodig heeft om te verwerken. Maar wat hebben jullie een mooi meisje zeg!!
( en wat een grote tv in ziekenhuis om naar je meisje te kijken! Hier een heel klein schermpje, maar door doek op couveuse eigenlijk nooit in beeld)

chipa schreef:Jeetje meis, wat een heftig verhaal! Moet zelfs een een traantje wegpinken. Wat heb jij veel moeten doorstaan zeg. Ik hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven in de komende periode en zo heerlijk kan gaan genieten van jullie wondertje.

+1, Hier ook een paar traantjes. Ik vind het allemaal heel heftig en zo knap van jou (jullie, je man zal zich ook wel heel machteloos hebben gevoeld).

Wat mooi geschreven Pien ! Ik vind het heel erg jammer dat ik het niet ergens heb opgeschreven. Ik ben nu echt delen kwijt zeg maar

Maar wat is het allemaal heftig geweest ! Gelukkig gaat het nu goed met jullie !

Wat een heftig verhaal zeg!
Ik begrijp eigenlijk niet waarom ze jou zo lang door hebben laten lopen. Als zelfs de placenta al aan het afsterven was dan heb je echt geluk dat jullie meisje "gezond" geboren is. Voor hetzelfde geld was je haar kwijt geraakt.

wow wat een heftig maar toch ook prachtig verhaal, heel goed beschreven. Veel geluk met je meisje

Wennes schreef:Wat een heftig verhaal zeg!
Ik begrijp eigenlijk niet waarom ze jou zo lang door hebben laten lopen. Als zelfs de placenta al aan het afsterven was dan heb je echt geluk dat jullie meisje "gezond" geboren is. Voor hetzelfde geld was je haar kwijt geraakt.

+1
Maar in Nederland hebben ze liever een vaginale bevalling. En dan lees je in het nieuws dat de babysterfte in Nederland zo hoog is. Na het verhaal van Pien begrijp je wel waarom.
Mijn gyn was ook behoorlijk anti keizersnee trouwens.

Maar het is geen fraaie gedachte om te beseffen dat als je in Afrika had gewoond je het allebei niet had overleefd.

Happydobby schreef:

Wennes schreef:Wat een heftig verhaal zeg!
Ik begrijp eigenlijk niet waarom ze jou zo lang door hebben laten lopen. Als zelfs de placenta al aan het afsterven was dan heb je echt geluk dat jullie meisje "gezond" geboren is. Voor hetzelfde geld was je haar kwijt geraakt.

+1
Maar in Nederland hebben ze liever een vaginale bevalling. En dan lees je in het nieuws dat de babysterfte in Nederland zo hoog is. Na het verhaal van Pien begrijp je wel waarom.
Mijn gyn was ook behoorlijk anti keizersnee trouwens.

Maar het is geen fraaie gedachte om te beseffen dat als je in Afrika had gewoond je het allebei niet had overleefd.

Nu hebben ze haar ook ingeleid, dit hadden ze ook 2 of 3 weken eerder kunnen doen. Vooral omdat de kleine bijna geen vruchtwater meer had.

Ze leiden je hier zowiso laat in, hier mijn woonplaats is het ook bij 42 weken pas. Ik vind dat erg laat.

Woh, Pien wat een heftig verhaal. Ben helemaal onder de indruk. Hopelijk kun je het een plekje gaan geven. heel veel geluk met jullie mooie meisje.

@ pien wat een heftig verhaal zeg jemig! ik snap dat je echt tijd nodig hebt gehad om hier van bij te komen.....

Bij imij was in eerste instantie niet eens sprake van een gewone bevalling omdat de kleine in stuit zit en ik maar 1,5 cm vruchtwater heb. Nu hebben ze mijn voorgeschiedenis bekeken en hebben ze er vertrouwen in dat me dit wel kan lukken op de gewone manier. Nu mag ik gewoon bevallen en duurt het te lang of trek ik het niet meer word er een keizersnede uitgevoerd. Denk echt dat het ook ligt aan welk ziekenhuis je bent op dat moment.

ps, hier zal ik niet over de 37 weken gaan vanwege weinig vruchtwater.

jemig wat een heftig verhaal. Zoveel tegenslag eerst in de zwangerschap toen de lange bevallig. Kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om op te schrijven.

@All, bedankt voor de lieve reactie's! Vandaag echt een beetje verdrietig, het opschrijven heeft zoveel emotie's weer naar boven gehaald, dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

Wennes schreef:Nu hebben ze haar ook ingeleid, dit hadden ze ook 2 of 3 weken eerder kunnen doen. Vooral omdat de kleine bijna geen vruchtwater meer had.

Ik heb niet heel erg veel behoefte om weer die `discussie` te krijgen over eerder inleiden. Het grootste punt was dat mijn baarmoedermond nog te lang was, echt een tuutje van ruim 3 cm. Daarnaast was er geen ontsluiting, die is pas de zondag voor dat ik ingeleid was ontstaan.

Pien,

Zow wat een verhaal. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat dit opschrijven weer zoveel emoties opleverd.
Hoop dat het je toch helpt en dat je goed met veel mensen over kunt praten.

Wel een prachtig meisje heb je zeg!

Elmo

Jeetje, Pien, wat een verhaal. Na het lezen kan ik me erg goed voorstellen dat je er moeite mee had, ik kreeg zelf de tranen in de ogen.
Ben blij dat het nu goed met jullie gaat en dat je lekker geniet van je meisje. T is een mooie meid

Pien, begrijpelijk dat je vandaag vol emotie zit. Wat een verhaal zeg ben er erg van onder de indruk.hopelijk kun je het een plekje geven. Gelukkig kan je nu genieten van jullie mooie dochter!

jeeetje wat een heftig verhaal... ik kan heel goed begrijpen dat je er heel emotioneel onder bent. het ook niet niks. er veel over praten. dat helpt vast wel.

ik heb rond die tijd dat je moest bevallen aantal keer per dag op het forum gekeken hoe het met je ging. vond het zo spannend voor je.. al die onzekerheid. gelukkig heb je er een geweldig en schattig wonder voor terug. geniet er maar van..... het is je gegund.

Heftig verhaal Pien. Ben nu wel benieuwd naar welke gynaecoloog beter uit je buurt kan blijven

Ze zijn trouwens wel vooruit gegaan wat de monitor betreft, ik had nog zo'n megazware beeldbuis.

Poeh zeg!! Heel begrijpelijk dat je je nu verdrietig voelt!!