Spannend! Uitslag psychologisch onderzoek..

Trouwens, mijn psychologe drong ook aan op een intelligentietest. Toen vroeg ik: maar stel dat ik hoogbegaafd ben, wat is daarvoor dan de 'behandeling'? Ze zei: 'tja die is er niet echt voor zover ik weet, maar dan weet je het tenminste'.

Misschien dat er dingen bestaan voor volwassen hoogbegaafden waar mijn psychologe niets vanaf weet? Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd.

Hoe ging dat bij jou toen je te horen kreeg dat je hoogbegaafd bent? Werd er ook gezegd wat je daar vervolgens mee kunt?

Filoria: je komt inderdaad wat fel over

Nee, het klopt dat je meer bent dan wat er op je etiketje staat. Ik hoef niet persé een stempel te hebben, maar wil gewoon weten wáár mijn klachten vandaan komen. In welke hoek moet ik het zoeken om tot een geschikte behandeling te komen. Nu is het zo van alles een beetje, ben nu nog enorm zoekende welke behandeling bij mij past. Had gehoopt dat deze test mij een bepaalde hoek in kon wijzen.

Helaas is mijn ervaring dat er in de maatschappij anders tegenaan wordt gekeken. Zonder diagnose en stempel is er niks aan de hand en moet je gewoon niet zeuren. Dat is mij regelmatig gezegd, ik moest niet zeuren en gewoon doorgaan. Ik was tenslotte een slimme, jonge meid. Nou kan ik dat op zich nog wel accepteren, maar hierdoor ging ik wel ontzettend aan mijzelf twijfelen, waarom lukt het mij allemaal niet? Ik kreeg een enorm minderwaardigheidscomplex (en nog steeds) en kan mezelf niet accepteren. Juist omdat ik niet weet wát ik moet accepteren. Nogmaals, het gaat me niet om dat etiketje, maar weten wát ik moet accepteren zou heel prettig zijn.

Moet ik accepteren dat het van alles een beetje is, prima! Dan weet ik dat, dan kan ik daar tenminste aan werken. Ik weet dat overal verschillende gradaties van zijn, je bent niet 100% dit of 100% dat.

Ik hoop wel dat mijn behandelaars nu eindelijk eens verder mee willen kijken naar een geschikte behandeling, want op deze manier kom ik niet verder. Helaas is er binnen de instelling waar ik zit geen mogelijkheid tot een andere psychiater, en een andere instelling is ook geen optie.

En nee, ik kan misschien niet veel met die IQ-diagnose, het is meer de combinatie van werk- en denkvermogen die me nu duidelijk is. Het verstandelijk vermogen heb ik wel, maar heb ook een behoorlijk leerprobleem.

Dit is wat er nu duidelijk is. De rest zal uit de vervolggesprekken moeten blijken. Al wordt het me soms gewoon allemaal even teveel en zit ik er flink doorheen, ik blijf in elk geval overal voor open staan!

Misschien heb ik het mis hoor, ik lees nergens dat Yasmin hoogbegaafd is? Wel dat haar IQ bovengemiddeld is, maar dat is niet heel veel zeggend. Gemiddeld IQ ligt tussen de 90-110 en een gemiddelde HBO'er komt daar ook boven uit.

Ik heb in mijn werkveld veel te maken met het afnemen van IQ testen en ander soortige testen, het stellen van diagnoses etc. Misschien is bij jullie niet helemaal duidelijk dat een IQ test niet alleen bedoeld is om je IQ te meten (dat is ook meer een bijkomstigheid).

In een IQ test zitten namelijk voor volwassenen een heel aantal subtesten die allemaal andere vaardigheden meten. Daarnaast wordt ook gemeten met welke snelheid en concentratie je dingen oplost. Uiteindelijk komt er een verbaal IQ uit (VIQ) en een performaal IQ (PIQ) en kan al dan niet een totaal IQ (TIQ) worden vastgesteld (dit kan alleen wanneer het verbaal en performaal IQ niet te veel verschilt). De verbale items meten vooral het verbale vermogen en de performale items meten vooral het oplossend vermogen, concreet redeneren etc. Een IQ test geeft dus voor de psycholoog mogelijk inzicht in de aspecten waar jij ook in het dagelijks leven problemen mee hebt. De uitslag kan verklarend werken, maar kan ook inzicht geven in de manier hoe jij dingen aanpakt. Kort gezegd: het geeft meer richting voor behandeling.

Wat betreft het vaststellen van ADHD o.i.d, alle psychologen maken bij het vaststellen van een diagnose gebruik van de DSM. Een diagnose wordt pas toegekend wanneer er (bijvoorbeeld) minimaal 6 van de 10 gedragingen voorkomen. Dit is voor ieder klinisch beeld anders. Het kan dus ook zijn dat je wel gedragingen vertoond, maar dat het dus niet voldoende is voor het toekennen van een label als ADHD. Maar dat wil niet zeggen dat je het dan allemaal maar links moet laten liggen. Het geeft psychologen juist inzicht voor behandeling.

Het kan dus zijn dat je juist bij de IQ test goed scoort op concentratie en bij de criteria voor ADHD duidelijk wordt dat je wel degelijk moeite hebt met je concentratie. Bedenk je daarbij dat de IQ test afname een heel afgebakende situatie is, je erg gericht bent op een (korte) taak en je het ook echt goed wil doen. In een vrije situatie in het dagelijks leven zijn situaties misschien veel vrijer en minder gestructureerd, waardoor je meer moeite hebt je aandacht te richten.

Heeft de psycholoog wel het vervolg met je besproken Yasmin? Of ben je gewoon met alle diagnostische informatie naar huis gestuurd?

@ tealeaf.

Een collega van mij heeft het ook in de alternatieve hoek gezocht en het gaat op het moment zo ontzettend goed met haar. (zij heeft in het verleden ook wel echt rotdingen meegemaakt). Maar ik vind het echt mooi dat er altijd nog een alternatieve kant is.

Veel sterkte ermee!

En wat nou als jij gewoon jij bent en dat gewoon goed is? Stempels worden vaak gegeven, zodat we weten wie er afwijken in deze maatschappij. Zodat we die mensen kunnen excuseren als ze niet aan de norm voldoen. Maar daar hoef jij toch geen boodschap aan te hebben? Wat is er mis met jezelf, zoals je bent? Móet je perse functioneren als ieder ander of kan je manieren vinden waarop jij voor jezelf het beste functioneert? Als de 1 een fulltime baan heeft en daar nog tig andere dingen naast doet, hoeft dat niet te betekenen dat dat voor jou werkt.

Ik zou het trouwens ook in het alternatieve zoeken. Over het algemeen vind ik dat ze bij de ggz teveel kijken naar wat er mis met je is (terwijl er niks mis met je IS. Dat zijn meningen, geen feiten). Google eens op de positieve psychologie. Gelukkig trekt dit steeds meer door in de gezondheidszorg. Het zijn allemaal periodes van behandelwijzen. Wat nu regulier is, hoeft voor jou niet te werken. Wees kritisch en kijk verder.

Xanna: ik zit nog middenin de onderzoeksfase. Het uitgebreide PO heb ik nu gehad en daar heb ik de uitslag van. Volgens mijn spv'er (waar ik vanochtend geweest ben) moeten we nu verder de diagnostiek bekijken en aan de hand daarvan een behandeling opstellen. Heb wel aangegeven dat ik graag heb dat er nu eindelijk eens spijkers met koppen geslagen worden, want dat ik met dat vage oppervlakkige gewauwel niet verder kom (was toen wel iets genuanceerder hoor) En je had het goed gelezen, uit de test kwam bovengemiddeld idd.

Jolicious: Ja, ik ben gewoon ik, maar dat is niet goed. Althans niet op dit moment. Ik ben me er terdege van bewust dat ik me teveel aantrek van anderen. Dat is ook één van mijn hulpvragen, hoe kan ik anderen minder mijn doen en laten laten bepalen. En ik ben nu eenmaal enorm perfectionistisch, altijd al geweest. Op school ook, ik was zo'n irritant kind dat met een 9 nog ontevreden kon zijn. Ik weet van mezelf dat ik geen fulltime baan aankan, prima. Helaas snapt niet iedereen dat en het voelt voor mij enorm vervelend dat ik dat keer op keer moet verantwoorden. Zo word je nl. wel erg hard met jezelf geconfronteerd. Ik weet dat ik daarom ook aan mijn zelfbeeld moet werken, mezelf best wat waard mag vinden.

In je laatste reactie zie ik de volgende punten die volgens jou mis zijn:

- Je trekt je (teveel) aan van anderen
- Je bent perfectionistisch

Dat wijst mij er op dat je jezelf nog niet genoeg waard vind om te zijn wie je bent.
Hoe denk je dat een diagnose je zou kunnen helpen? En wat zou jou kunnen helpen om je in te laten zien dat je goed bent zoals je bent? Heb je daar echt een stempel voor nodig? Zodat je bij een groep kan horen en dan pas voor jezelf kan accepteren dat je zogenaamd anders bent?

Ik denk namelijk niet dat jij anders bent. Ik denk dat jij net zo bent als ieder ander hier.
Jij bént goed zoals je bent, of je nou een 4 haalt of een 9. Of je nou 4 uur werkt of 40 uur. Dat is iets wat je zélf in je hoofd moet prenten. Dat kan een diagnose of stempel of een ander persoon echt niet voor je doen.

Yasmine, als jij kijkt naar je dochter, wat zie je dan? Hoe kan het dat jij jezelf niet goed genoeg vindt? Wat is er gebeurd dat jij jezelf minder credits geeft dan andere mensen?

Punk'd schreef:@ tealeaf.

Een collega van mij heeft het ook in de alternatieve hoek gezocht en het gaat op het moment zo ontzettend goed met haar. (zij heeft in het verleden ook wel echt rotdingen meegemaakt). Maar ik vind het echt mooi dat er altijd nog een alternatieve kant is.

Veel sterkte ermee!

Mag ik vragen welke hoek jouw vriendin heeft gekozen? Ik denk zelf aan I.delette E.ijgelaar uit O.mmen, die schijnt naast goed ook een hele lieve warme vrouw te zijn.

Jolicious schreef:Yasmine, als jij kijkt naar je dochter, wat zie je dan? Hoe kan het dat jij jezelf niet goed genoeg vindt? Wat is er gebeurd dat jij jezelf minder credits geeft dan andere mensen?

Dat vraag ik me ook wel eens af ja. En tja, wat er gebeurd is? Teveel. Jaren van pesten, vernederingen en weet ik wat meer. Heb de meest vreselijke dingen naar mijn hoofd gekregen. Een (op zijn zachtst gezegd) instabiele thuissituatie en meer van dat soort ongein. Wil daar verder niet op ingaan, maar heb geen fijne jeugd gehad.

Jolicious schreef:Hoe denk je dat een diagnose je zou kunnen helpen? En wat zou jou kunnen helpen om je in te laten zien dat je goed bent zoals je bent? Heb je daar echt een stempel voor nodig? Zodat je bij een groep kan horen en dan pas voor jezelf kan accepteren dat je zogenaamd anders bent?

Denk dat je daar wel een punt hebt. Een groot deel valt of staat gewoon met het accepteren van mezelf zoals ik ben. Voor mezelf vind ik het echter wel fijn om te weten wat waar vandaan komt. Ik heb nl. ook een neurologische aandoening met vele psychische aspecten tot gevolg. Met die dingen zal ik gewoon om moeten leren gaan en daar mijn weg in vinden. Daarin speelt acceptatie een belangrijke rol. Andere dingen hangen samen met mijn persoonlijkheid. Op dit gebied moet ik mijn zelfbeeld opschroeven. En ik wil nu eenmaal graag verklaringen voor dingen. Het waarom-verhaal. En misschien zoek ik (onbewust) ook wel een excuus hoor. Maar ook dan kom ik weer uit op het accepteren van mezelf.

Het stomme is: als ik er over nadenk, weet ik dat het totaal niet realistisch is om te denken dat ik met een stempeltje naar buiten loop en alles opgelost is. Integendeel. En tegen ieder ander die zou zeggen wat ik hier zeg, zou ik precies hetzelfde reageren als jij nu doet. Een stempel lost niks op, het is hooguit een bevestiging van wat je zelf al weet. En ook al krijg je een stempel, dat maakt je niet anders dan anderen. De een heeft flaporen, een ander heeft X-benen en weer een ander heeft jubeltenen. Ik heb toevallig wat psychische kwalen en zo heeft iedereen wel wat.

Pfff. Soms snap ik echt niks van mezelf

@ tea, Dat zal ik zaterdag even moeten vragen. Ze had wel een naam genoemd maar die ben ik even kwijt. Die man zit in iedergeval in Nijmegen, heb net wel geprobeerd wat te zoeken, maar ik kom daar niet veel verder mee.

Punk'd schreef:@ tea, Dat zal ik zaterdag even moeten vragen. Ze had wel een naam genoemd maar die ben ik even kwijt. Die man zit in iedergeval in Nijmegen, heb net wel geprobeerd wat te zoeken, maar ik kom daar niet veel verder mee.

Is geen haast bij

Ongeacht of de post van Filoria fel is, ze heeft wel goede punten.

Het komt op mij over alsof het krijgen van een diagnose een 'ding' geworden is. Zodra je wel een diagnose krijgt komt het volgende 'ding' waar je tegenaan scchopt, waar je over kunt nadenken en van kunt balen. Dan gaat het natuurlijk niet om de diagnose an sich...
Ik kan me wel voorstellen dat je een richting zoekt, maar misschien is die er nu even niet, niet als totaalpakket bedoel ik. Je geeft aan dat je erg onzeker bent, dat alleen al is zo groot en kan in zoveel dingen doorwerken dat je alleen daar al aan zou kunnen beginnen. Misschien komt de rest vanzelf en misschien kun je er sommige dingen niet kwijt of heb je andere ondersteuning nodig, maar ik denk dat dat effectiever is dan boos zijn op hulpverleners en wachten op een diagnose.

Ergens geef je aan dat je wilt weten waar het vandaan komt, als je over je schouder het verleden in kijkt kun je het wel zien, toch? Soms is er niks mis met jou, maar met de omgeving waarin je bent opgegroeid...m

Zoals ik in een eerdere post ook al zei: Een groot deel valt of staat gewoon met het accepteren van mezelf zoals ik ben. Voor mezelf vind ik het echter wel fijn om te weten wat waar vandaan komt. Filoria had zeker goede punten, absoluut. Heb haar daar ook geen ongelijk in gegeven. Het kan ook van alles een beetje zijn. Maar dat wordt nu juist onderzocht.

Ik heb het idee dat het begrip 'diagnose' soms anders geïnterpreteerd word dan ik hem bedoel. De diagnose kan ook zijn dat ik juist aan mijzelf moet werken, dat dat de conclusie gaat zijn van mijn PO. Daar moet ik gewoon samen met mijn behandelaars naar kijken, wat is wijsheid om waar te beginnen. Welke behandeling past het beste bij mij. Waar liggen mijn valkuilen en waar liggen mijn kansen.

Ik heb geen zin om hier nog verder de diepte over in te gaan. Niet hier op het forum althans. Laten we het erop houden dat mijn behandelaar mij echt niet had aangemeld voor een PO als zij dit niet zinvol achtte.

Het komt een beetje over alsof je je aangevallen voelt, dat was iig niet mijn intentie.

Het is misschien ook een beetje mijn eigen insteek, als ik iets als een probleem ervaar los ik het op, er zijn wat dat betreft weinig dingen die ik klakkeloos accepteer of waar ik me zomaar bij neerleg. Je hebt wat dat betreft toch geen uitkomst nodig van een PO om wel of niet iets te doen aan dingen waar jij tegenaan loopt?

Nou ja, misschien begrijp ik het ook gewoon niet en kun je het ook niet anders uitleggen dan je nu doet omdat dit een openbaar forum is. In ieder geval veel sterkte!

Sorry, voelde me idd. beetje aangevallen

Het is ook lastig uitleggen, idd. ook omdat dit een openbaar forum is. Maar neem maar van mij aan dat ik echt niet klakkeloos dingen aan ga nemen. Dat heb ik juist al te vaak gedaan. Een vragenlijstje invullen et voila, ze denken het al te weten. En juist daar ga ik niet mee akkoord. Heb juist nu eens écht laten onderzoeken wat er wel en niet speelt.

Heb me al veel te vaak laten afschepen en dat doe ik niet meer. Heb nu de verantwoordelijkheid tegenover mijn dochter, ik kan en mag het niet laten gebeuren dat ik weer volledig instort. En daarvoor ben ik bereid heel diep te gaan!

Oprecht mijn excuses dan, het was echt niet mijn opzet.

Ik hoop echt dat je gauw meer duidelijkheid krijgt en met jezelf aan de slag kunt zodat je iig beter in je vel zit, de motivatie is er iig!

Excuses geaccepteerd hoor