Morgen start het psychologisch onderzoek...

en ik zie er best wel tegenop.
Eindelijk na jaren beginnen de onderzoeken, het werd eens tijd ook.
Want wat mankeer ik echt? Het hele borderline verhaal is namelijk al door meerdere psychologen en en een psychiater van tafel geschoven.
Er is al PTSS en manisch depressief voorbij gekomen, maar ze kunnen nergens echt een diagnose voor geven.
Ik word de komende tijd echt binnenste buiten gekeerd, want mocht er niks uit gaan komen dan krijg ik ook nog neurologische onderzoeken.
Aan de ene kant wel fijn dat er eindelijk wat aan gedaan gaat worden, maar aan de andere kant vind ik het ook allemaal eng!
Zo ik ben het even kwijt!

Suc6/sterkte, meer weet ik even niet te zeggen. Komt goed!!

Ik kan me je dubbele gevoelens heel goed voorstellen! Ik hoop toch dat je snel uitsluitsel hebt.

Sterkte en succes morgen meis!

Tnnx!
Ik baal ook gewoon dat ik elke keer weer tegen mezelf op loop. En nu met de medicatie gaat het wel een stuk beter, maar toch! Ik wil gewoon na 10 jaar GGZ-en weten wat er aan de hand is, wat ik eraan kan doen. Hoe ik verder moet, dat vooral! Ik loop zo vreselijk vast op het "nog wel willen, maar niet meer kunnen". Ik weet op dit moment ook goed aan te geven wat mijn grenzen zijn, dus ik zal er ook niet aan onderdoor gaan, maar het voelt zo vreselijk als falen.
Ik zou ten eerste al eens gewoon fris en fruitig vroeg mijn bed uit willen stappen, maar dat kan ik mijn hele leven al niet.

Fris en fruitig mijn bed uitstappen is me ook nog nooit gelukt. En ook ik loop helaas vast en heb even geen puf meer, geen idee meer, geen ambitie meer. Of ja, ik heb het wel, maar de energie er even niet voor.

Ik herken dat dus wel bij jou....Het is iig goed dat je aan jezelf aan het werken bent!

Spannend, Weetjewel. Ik hoop dat er iets uit komt waar je wat mee kunt!

Heel veel succes! Hopelijk krijg je uiteindelijk de antwoorden waar je iets mee kan

Weetjewel schreef:Tnnx!
Ik baal ook gewoon dat ik elke keer weer tegen mezelf op loop. En nu met de medicatie gaat het wel een stuk beter, maar toch! Ik wil gewoon na 10 jaar GGZ-en weten wat er aan de hand is, wat ik eraan kan doen. Hoe ik verder moet, dat vooral! Ik loop zo vreselijk vast op het "nog wel willen, maar niet meer kunnen". Ik weet op dit moment ook goed aan te geven wat mijn grenzen zijn, dus ik zal er ook niet aan onderdoor gaan, maar het voelt zo vreselijk als falen.
Ik zou ten eerste al eens gewoon fris en fruitig vroeg mijn bed uit willen stappen, maar dat kan ik mijn hele leven al niet.

Zo herkenbaar! Alleen stuiter ik telkens over de grenzen heen, maar toch. Ik kan best redelijk functioneren maar redelijk vind ik niet goed genoeg. Ik zou nu kunnen zeggen dat jij jij bent en niet faalt omdat je doet wat je kunt. Maar ik voel me hetzelfde vaak dus dat zou niet eerlijk zijn.
Mijn willen kunnen staat zo mijlen ver af van wat ik daadwerkelijk kan. En nou heb ik dat niet alleen op psychisch gebied maar ook op lichamelijk gebied, maar het is niettemin een enorm frustrerend gevoel. Ik zelf wil ook het gevoel hebben dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb om er uit te halen wat er in zit, maar het lastige is, waar stop je met eruit halen en heb je gewoon vrede ermee?
En bedoel je met fris en fruitig vroeg uit bed willen stappen dat als je uit bed stapt je niet fris en fruitig bent of dat je niet vroeg uit bed kunt komen?

Ik kan me voorstellen dat het je een heel dubbel gevoel geeft. Als je al zo lang bezig bent wil je eindelijk wel eens weten waar je aan toe bent. Ik hoop dat er wat uit de onderzoeken komt waar je wat mee kunt doen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop voor je dat ze je een uitslag kunnen geven die meer duidelijkheid kan geven.

Ik ben alleen maar moe, het liefst zou ik eens 5 dagen gaan slapen om bij te tanken, maar dat zit er niet in.
Denk ook serieus dat ik aan vakantie toe ben, ben al 5 jaar niet weggeweest.

Ik heb ook een psychologisch onderzoek gehad, maar afgezien van de feiten (dus m.b.t. je antwoorden: waar scoor je hoger op en waar lager, op welke punten ben je "afwijkender" dan gemiddeld), is het toch weer de mening en uitleg van één persoon.
Ik ben nu 35 en heb al sinds m'n 17e een eetstoornis. In 2002/2003 ben ik hiervoor opgenomen geweest en kwamen ze met een eventueel Borderline etiketje. In de jaren hierna ben ik herhaaldelijk vastgelopen in m'n leven en omdat ik wilde weten welke psychische stoornis ik nou wel of niet zou hebben, heb ik gevraagd om een psychologisch onderzoek.
In feite ben ik er geen r**t mee opgeschoten, want het is wederom de mening van één persoon. Ik heb wel een formulier met daarop schema's van hoe ik gescoord heb, maar wat zegt dat nou eigenlijk?
Bovendien: officieel heb ik geen anorexia, want ik menstrueer nog altijd. Maar dat neemt niet weg, dat ik wel al ruim 17 jaar een eetstoornis heb. Maar dan dus niet officieel. Of "anorexia NAO" (niet anderszins omschreven). Zo zie ik het ook met eventuele andere etiketjes. Etiketjes zijn maar naampjes en of je er nou wel of niet officieel aan voldoet, je kunt er erg last van hebben.

Maar goed, succes met de onderzoeken en hopelijk geeft het jou meer duidelijkheid!

Ik heb vanmiddag screening gehad en krijg 6 december het eerste deel van de 4 uur durende test, de week erna de 2e.
Ik ben nu al bekaf na een behoorlijke vragenlijst en gesprek. Ik hoefde geen IQ test te doen iig.

Succes, ik hoop dat er iets uit komt waar je echt wat mee kunt.

Succes en veel sterkte toegewenst!

Wat spannend Weetjewel. Heel veel succes. Ik hoop dat je een uitslag krijgt, waar je iets mee kunt!

Succes!