Zie een beetje op tegen einde studie

Hoi allemaal,

Ik ben op het moment hard bezig met mijn MA-scriptie, en het gaat erg goed. Nog even en dan heb ik mijn diploma binnen. Ik ben in 2000 begonnen met studeren, en ben op-en-af daar mee bezig geweest, vooral in verband met het feit dat ik mijn zoons kreeg tussendoor.

Ik heb een superdruk leven als (nog net) alleenstaande moeder met een fulltime baan, twee kinderen en een masterstudie, dus je zou zeggen dat het heerlijk is dat het einde in zicht is. Maar ergens voelt dat helemaal niet zo heerlijk. Ik zie er eigenlijk een beetje tegenop. Ik vind het juist heerlijk om even niet bezig te zijn voor iemand anders maar helemaal voor mezelf, mezelf te ontwikkelen, uitdaging te zoeken. Maar nu is dat dus straks voorbij, en in plaats van uit te kijken naar de rust die dat gaat bieden denk ik dat ik het heel erg ga missen.

Dit heeft niets te maken met 'niet willen werken' of 'niet volwassen willen worden', want ik ben al moeder sinds mijn 22e en werk al jaren, en heb een verantwoordelijke volwassen grotemensenbaan, maar het voelt ergens een beetje leeg, het is al zo lang een deel van mijn leven.

Is dit voor iemand herkenbaar?

Ik heb al die andere dingen in m'n leven dan niet, maar ik mis m'n master nog wel steeds. En niet zozeer omdat ik het studentenleventje mis, maar omdat ik het inderdaad ook mis om een eigen uitdaging te hebben, iets waarvan ik ook echt oprecht blij werd. Ik vond het heerlijk om m'n hersenen te 'voelen', brain waves te hebben, en stukken te schrijven waar ik trots op was. En gewoon lekker bezig zijn in zo'n bibliotheek, met materiaal lezen, inspriatie op doen en verbanden leggen, hersens horen kraken en dingen interessant vinden die ik ook echt interessant vind, als je snapt wat ik bedoel. Ik mis dat wel. Mijn hersens staan zo uit tegenwoordig. Ik word niet uitgedaagd, ik word niet geprikkeld.

Ja, dat een beetje, inderdaad. Ik ben me er zo van bewust dat die uitdaging straks ophoudt, zelfs al doe ik het er nu 'bij', naast de baan en de kinderen. Misschien juist daarom. Omdat ik dan dat stukje zelf niet meer heb.

Denk je dat het bij jou verandert als je een baan vindt, Joy? Of is het echt heel erg studiegericht bij jou?

Mijn werk is echt hartstikke leuk, en ik kan er echt van genieten. Maar het is toch anders, voor mijn gevoel.

Ik had het bij m'n vorige baan totaal niet, maar daar werd ik ook compleet afgestompt. Dus dat kan ook aan de baan liggen. Maar ik denk wel dat het sowieso anders is bij een baan, dan bij een studie. Bij dat laatste gaat het (zeker bij een gespecialiseerde master), toch wel heel erg specifiek over je eigen interesses, en is het zo veel zelfstudie en kan je jezelf motiveren daarin. Het is zo je eigen keuze zeg maar. Bij een baan is dat sowieso al minder, zelfs al is het uitdagend.

Kan me wel voorstellen hoor, dat je dat straks mist. Het is ook iets wat je echt voor jezelf doet. Dat werkt heel positief en motiverend volgens mij. Het houdt je lekker scherp, en je besteed even positieve aandacht aan iets wat jij leuk vindt. Hopelijk kan je 't toch een beetje bijhouden ofzo. Ik heb er wel over na zitten denken om lid te worden van een academic journal (TESOL journal bijvoorbeeld), om zo dat bij te houden, maar het is echt zo onwijs duur (honderden euro's), dus dat is het niet waard.

Misschien zit het hem er ook in dat ik de afgelopen drie jaar zo'n idiote levensstijl heb gehad, zoveel druk, chaos en gedoe, zoveel fronten waarop je moet knokken, zoveel prestaties om te leveren, en volgens mij kan ik me niet meer ontspannen. Ik merk het als ik even rustig wil gaan zitten. Dat kan ik niet meer. Ik ben continu bezig in mijn hoofd, continu aan het plannen, organiseren, regelen, combineren, van alles.

Het voelt alsof ik straks in een enorm gat ga vallen, alsof ik in een bepaald tempo zit, een stroomversnelling waar ik maar moeilijk uit kan komen. Ik ben bang dat ik rusteloos word, straks, als ik minder belast word, en als ik mijn uitdaging ga missen.

Maar aan de andere kant weet ik dondersgoed dat ik écht een keer rustiger aan zal moeten doen, want deze levensstijl is niet goed voor mijn gezondheid. Toch voelt het ergens alsof dat niet kan.

Ik herken dat ook heel erg hoor! Ik had 2 jaar geleden ook helemaaaal geen zin om af te studeren. Als ik dat voor me zag, zag ik echt zo'n zwart leeg gat na mijn afstuderen. Klopte ook wel een beetje aangezien ik geen werk had, maar ik miste het studeren ook echt. Het wat doen wat alleen van jou is, werken aan je ontwikkeling etc. Dat doe je met een baan ook wel, maar wat mij betreft is dat niet te vergelijken.

Ik ben nu ook weer een andere studie begonnen

Ik kan er niet echt over mee praten omdat ik totaal niet in dezelfde situatie zit, maar ik denk wel dat ik snap wat je bedoelt met een uitdaging zoeken en even volledig voor jezelf bezig te zijn.
Ik krijg bij je post ook totaal NIET het idee dat je niet wilt werken ofzo, want ik vind het juist super knap hoe je alles combineerd!

Ik denk dat het vinden van een leuke baan waarin je die uitdaging kan vinden gewoon belangrijk is straks, en anders misschien toch nog iets anders er naast als je er tijd voor hebt? Een extra opleiding of cursus bijvoorbeeld? Wel moet je idd leren ook gewoon eens te kunnen ontspannen want dat is ook belangrijk.
Als het je puur om een momentje voor jezelf gaat, en niet eens zo zeer om de uitdaging, zou je ook lekker kunnen gaan sporten of een vaste sauna avond inplannen ofzo. Dan heb je gelijk dat momentje voor jezelf en lekker ontspanning, of je zoekt een andere leuke hobby.

Ik was op het moment dat ik mijn diploma had echt blij en had iets van ; zo, en nu geld verdienen! (niet dat dat er ooit van is gekomen hahah )

Maar nu ik ruim 2 jaar verder ben, vind ik het wel weer leuk om iets nieuws te gaan leren. Niet in de vorm van een opleiding, meer als een cursus. Mijn droombaan heb ik immers al, maar ik ben nu bezig met een taal te leren en ik zou ook graag wat meer met mijn creativiteit willen doen.

Ik heb nu ook een beetje hetzelfde. Ik ben nu zo goed als klaar met mijn bachelor opleiding. Aan de ene kant ben ik dolblij als ik dan eindelijk klaar ben (heb er ondertussen 5 jaar ipv 3 jaar die er normaal voor staat over gedaan). Vooral het afstuderen duurt nu al 1,5 ipv een half jaar.
Mijn motivatie is ook een lange tijd weggeweest en had ook niet veel plezier meer in mijn studie. Het is meer het moeten halen van een diploma en dan verder kunnen gaan.
Ik wil ook voorlopig geen Master meer gaan doen, maar eerst gaan werken, een inkomen opbouwen en dan mss ooit nog deeltijd een master ofzo.

Maar aan de andere kant zal het heel vreemd zijn om straks niet meer te studeren. Na het vwo heb ik 3 jaar pabo gedaan en daarna aan deze studie begonnen. Nu dus 8 jaar aan het studeren. Het zal dus ook wel heel leeg voelen om dan ineens zoveel vrije tijd te hebben. Dat heb ik nu al. Ik wacht nu op goedkeuring van mijn begeleiders en heb dus gisteren en vandaag niks aan mn studie hoeven te doen en dus maar een beetje in huis gelummeld/schoongemaakt etc.

Ik heb het juist anders om, ik ben bezig met een bachelor-module (dus ik doe de studie niet volledig, alleen deze module) t/m juni. Ik vind het juist moeilijk om na 8 a 9 jaar ineens weer volop in de boeken te moeten zitten haha.

Ik kan me voorstellen dat je ineens een invulling gaat missen in je dagelijkse ritme. Ik denk dat het toch een significant deel van je leven uitmaakt en je nu een punt achter een periode gaat zetten, die daarna niet meer terug komt (je kan natuurlijk een andere studie oppakken, maar het zal nooit hetzelfde worden). Natuurlijk zie je daar even tegenop, afscheid van welk soort dan ook is nooit leuk.

Als je al moet huilen wanneer je hoort dat je bent afgestudeerd, is het volgens mij van blijdschap. Ik deed het uit pure ellende. Vond het echt vreselijk dat ik opeens geen student meer was (niet wat betreft sloeberbestaan qua geld), maar puur dat ik nu niet meer de luxe had om mijn eigen tijd in te delen en mezelf te blijven ontwikkelen. Ik mis het studeren nog steeds, waardoor ik afgelopen jaar toch nog een cursus heb gedaan aan de universiteit en puur doordat ik bij mijn huidige baan niet de kans kan krijgen (wegens reorganisatie) om nog een post-doc te doen, is het klaar voor mij hier. Ik werk nu min of meer op de automatische piloot en dan word ik vrij snel ongelukkig. In je werk uitdagingen blijven zoeken en kansen creëren is denk ik dus een goede mogelijkheid om niet in dat zwarte gat te vallen.

AngelNyn schreef:Ik kan er niet echt over mee praten omdat ik totaal niet in dezelfde situatie zit, maar ik denk wel dat ik snap wat je bedoelt met een uitdaging zoeken en even volledig voor jezelf bezig te zijn.
Ik krijg bij je post ook totaal NIET het idee dat je niet wilt werken ofzo, want ik vind het juist super knap hoe je alles combineerd!

Ik denk dat het vinden van een leuke baan waarin je die uitdaging kan vinden gewoon belangrijk is straks, en anders misschien toch nog iets anders er naast als je er tijd voor hebt? Een extra opleiding of cursus bijvoorbeeld? Wel moet je idd leren ook gewoon eens te kunnen ontspannen want dat is ook belangrijk.
Als het je puur om een momentje voor jezelf gaat, en niet eens zo zeer om de uitdaging, zou je ook lekker kunnen gaan sporten of een vaste sauna avond inplannen ofzo. Dan heb je gelijk dat momentje voor jezelf en lekker ontspanning, of je zoekt een andere leuke hobby.

Ik heb al een fulltime grotemensenbaan dus daar hoef ik niet naar op zoek, die uitdaging heb ik alleen altijd al, dus daar ben ik aan gewend. Het is meer dat ik moeite heb met het laten vieren van de teugels, zegmaar. Die vaste sauna- of sportavond is op het moment niet echt een optie omdat ik alleen woon met de jongens, en ik kan dus niet 's avonds weg, maar wie weet is het wel wat voor de toekomst...

Ohja, sorry, ik nam eigenlijk aan dat je nu nog met een opleiding bezig was en gewoon een baan er naast had om alles te kunnen betalen zeg maar, dus nog niet in je vakgebied