Einde van een periode...

Mijn man gaat zich zometeen laten steriliseren.
Het is echt een weloverwogen keuze en we zijn er beide zeker van dat ons gezin compleet is met onze 2 kinderen, maar toch voel ik me er een beetje weemoedig bij, alsof ik afscheid van een periode in mijn leven moet nemen ofzo.
Herkenbaar??

Ik zou willen dat mijn man dat zou laten doen. Zou mij een hoop gedoe schelen met het slikken van de pil e.d.
Ik geloof niet dat ik er me naar bij zou voelen, wij zijn compleet zo dus van mij zou het mogen.

Pritt schreef:Mijn man gaat zich zometeen laten steriliseren.
Het is echt een weloverwogen keuze en we zijn er beide zeker van dat ons gezin compleet is met onze 2 kinderen, maar toch voel ik me er een beetje weemoedig bij, alsof ik afscheid van een periode in mijn leven moet nemen ofzo.
Herkenbaar??

(Nog) niet herkenbaar, maar ik kan het me wel goed voorstellen! Wij zijn er op dit moment wel van overtuigd dat het bij twee kindjes blijft, maar steriliseren voelt zo definitief dat we het (nog) niet aandurven. Kan me voorstellen dat het moeilijk is hoor! Maar wel fijn om dalijk van elkaar te kunnen genieten zonder anticonceptie !

Mijn man wil dit ook gaan doen. We zijn alleen allebei nog erg jong, dus we wachten tot we allebei minimaal 30 zijn.
Maar voor ons is het ook al eigenlijk helemaal zeker dat we compleet zijn. Je weet alleen nooit hoe het leven loopt, dus om dan zoiets 'drastisch' op jonge leeftijd te doen vinden wij niet slim.

Ik vind het een dappere beslissing, maar in jullie geval eigenlijk gewoon heel handig. Ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt hoor, het is niet zomaar iets!

BeeGee schreef:Hier is het niet herkenbaar maar ik kan me in denken dat het nu wel heel definitief voelt voor je.

Mijn vriend wil zich niet steriliseren misschien als hij wat ouder is (nu 27) ohh niet onbelangrijk als het gezin compleet is...hij zou het niet willen meer ook omdat mocht er ooit iets met mij gebeuren of wij gaan uit elkaar en hij leert een nieuwe vriendin kennen dat hij met haar misschien ook wel kinderen wil krijgen. Ik vind ons beide ook nog veel te jong voor deze beslissing...we riepen eerst we willen 2 kindjes en nu roepen we heel hard we willen er 3....wie zegt dat het daarna klaar is? I don't know

Dit is wat ik dacht..
het is gelijk zo definitief..

En echt ik hoop dit NOOOOOOOIT dat jullie of iemand meemaakt dat hij een kind verliest maar je kan dan nooit meer nog een kind krijgen.

Maar je neemt dan toch niet nog een kind om dat andere kind te vervangen ?

On topic, ik kan me goed voorstellen dat het zo definitief voelt want dat is het tenslotte ook. Dappere beslissing van jullie beide.

Mijn moeder heeft dat laten doen toen ze mijn broer en mij had gekregen. Toen waren mijn vader en zij er ook van overtuigd dat ze klaar waren. Alleen toen gingen ze uit elkaar, leerde mijn moeder haar man kennen en mijn vader zijn vrouw. En mijn vader kreeg nog 2 kinderen met zijn vrouw en mijn moeder kon geen kinderen meer krijgen maar had het wel graag gewild. En die baalde als een stekker...

Ik vind het knap dat hij het aan durft, ik zou het nooit doen omdat je gewoon niet weet wat de toekomst brengt. Ik snap je trouwens wel, dat je nu zo definitief afscheid neemt van een periode..

Mijn moeder heeft zich laten steriliseren toen ik 13 was en ze zeker wist dat ze echt geen kind meer zou willen, met wie dan ook. Ze had graag nog een tweede kind gewild, maar op een gegeven moment was er een keerpunt en vonden mijn ouders zichzelf te oud en vonden ze het leeftijdsverschil te groot.

Herkenbaar... Zo voelde ik me ook toen mijn man zich liet stelleriseren... Je geeft het vanzelf weer een plekje en vanaf dat moment ga je je ''nieuwe'' leven weer opbouwen.. Zo voelde dat voor mij tenminste...

Ik zit totaal niet in zo'n situatie, maar kan het me wel voorstellen. Je sluit toch wat af, hierna komen er geen kindjes meer! En al had je dat al besloten, dit maakt het toch heel definitief.

Mijn vader heeft zich overigens laten steriliseren na ons 3 kids gekregen te hebben met mijn moeder en ze hebben daar nooit spijt van gehad. Ook niet nu ze uitelkaar zijn, beide wilden ook in een nieuwe relatie geen kinderen meer.

Zelf zou ik het wel eng vinden zo'n grote beslissing, want je weet maar nooit hoe het loopt. Als je toch weer samen een (onverwachte) kinderwens krijgt, of inderdaad met een andere partner eindigt en daar kinderen mee zou willen? Die kans is misschien niet groot, maar ik zou het zelf niet aandurven. Zelf laat ik me dan ook nooit steriliseren, wat een eventuele partner zou willen zien we nog wel. Het is ook deels dat ik geen 'onnodige' ingrepen wil ondergaan, wat een ander wil respecteer ik uiteraard.

Wel fijn dat jullie straks niet meer aan anticonceptie hoeven te denken, dat is dan wel weer een groot voordeel!

.

_MamaRosa_ schreef:Hier ook over zitten nadenken, ook omdat ik geen zooi meer in mijn lijf wil, en een spiraaltje oid zie ik niet zitten. Ws. zal het bij deze kinderen blijven door mijn ziekte, dus staan we ook voor die keuze.
Blijft moeilijk, ook omdat we beide nog zo jong zijn.
Ik denk dat we er daarom toch nog maar even mee wachten, ik vind het zo definitief allemaal.
Ik kan me dan ook goed voorstellen dat het een raar gevoel geeft als je man zich laat helpen. Ik zou het er ook wel even moeilijk mee hebben als het echt zover is.

Maar jij mocht hierna toch sowieso niet meer zwanger worden, of is er een kans dat het over een tijd weer wel mag?

.

Sterilisatie bij mannen kan ongedaan gemaakt worden door middel van een hersteloperatie. Dus zo definitief is het niet. Komt best weleens voor dat mannen gaan scheiden, een jongere vrouw met kinderwens tegen komen en dan een hersteloperatie ondergaan om zo toch nog te beginnen met een tweede leg.

Jolie schreef:Sterilisatie bij mannen kan ongedaan gemaakt worden door middel van een hersteloperatie. Dus zo definitief is het niet. Komt best weleens voor dat mannen gaan scheiden, een jongere vrouw met kinderwens tegen komen en dan een hersteloperatie ondergaan om zo toch nog te beginnen met een tweede leg.

Je hebt verschillende vormen van stellerisatie.. Mijn man heeft voor de meest definitieve gekozen. Bij hem is een stuk zaadleider er tussenuit gehaald en toen beide uiteinde dichtgebrand.. Dus de kans op herstel na een hersteloperatie is klein...
Je kunt ook klemmetjes erop laten zetten. Of alleen doorknippen en dichtbranden... Dan is de kans van slagen bij een hersteloperatie een stuk groter.

Jolie schreef:Sterilisatie bij mannen kan ongedaan gemaakt worden door middel van een hersteloperatie. Dus zo definitief is het niet. Komt best weleens voor dat mannen gaan scheiden, een jongere vrouw met kinderwens tegen komen en dan een hersteloperatie ondergaan om zo toch nog te beginnen met een tweede leg.

Dat is inderdaad mogelijk en maakt het een stuk minder definitief. Helaas is de kwaliteit niet altijd even goed meer en kan zo'n operatie wel snel mislukken, zeker als de sterilisatie al lang geleden is (meer dan 5 jaar bijvoorbeeld).
Edit: Wat Knets zegt ook nog, twee verschillende manieren. Maar ook bij de doorgebrande versie is terug aan elkaar bevestigen mogelijk (zelfs op 2 manieren geloof ik), maar wel minder kans op goed herstel.

Maar we gaan er natuurlijk vanuit dat Pritt's man het niet meer nodig heeft

Wees maar extra lief tegen 'm Pritt, de komende dagen heeft ie vast wel veel pijn

Zo'n hersteloperatie weer ongedaan maken.. Tja.. als je je realiseert dat je elke maand maar 20 procent kans hebt om zwanger te worden normaal gesproken.. Lijkt me niet dat je daar dan vanuit moet gaan

Nou... het is gebeurd en het viel hem enorm tegen. De verdoving werkte niet goed genoeg... AUW dus!
Nu valt het gelukkig wel weer mee met de pijn.

Overigens is het misschien wel handig om nog even te zeggen dat mijn man en ik 21 jaar schelen. Hij is bijna 48.
Mocht er dus iets gebeuren met mij, dan is de kans dat hij met iemand anders nog aan kinderen gaat beginnen erg klein...

Bedankt voor jullie reacties allemaal!

Liva schreef:Zo'n hersteloperatie weer ongedaan maken.. Tja.. als je je realiseert dat je elke maand maar 20 procent kans hebt om zwanger te worden normaal gesproken.. Lijkt me niet dat je daar dan vanuit moet gaan

Nou, ik vind de resultaten best goed:


Als de vasectomie van de man minder dan drie jaar geleden heeft plaatsgevonden, is statistisch gezien de kans groot dat hij in staat zal zijn om zijn partner te bevruchten. Bij mannen in deze categorie keren in 95% van de gevallen zaadcellen terug in het sperma en bedraagt het zwangerschapspercentage 75%. Als meer dan 15 jaar zijn verstreken, keren bij 70% van de mannen zaadcellen terug in het sperma en bedraagt het zwangerschapspercentage 30%.


Pritt en man, sterkte! Ik begrijp jullie beslissing, ik hoop dat je man niet al te veel pijn heeft en dat hij snel hersteld.

Mijn man heeft zich na de geboorte van Marie-José ook laten steriliseren. Eigenlijk waren we het er van te voren al over eens dat we eigenlijk maar 1 kindje wilden, dus toen Jacob* was geboren voelden we ons compleet. Maar toen hij overleed was ik 3 maanden na zijn dood alweer zwanger. Niet gepland, wel gewenst en zeker geen vervanging van Jacob. Maar met MJ nu is ons gezin wel compleet en nu bijna 2 jaar na haar geboorte voelen we dat nog altijd zo. Maar ik herken de gevoelens wel het voelt hoe dan ook heel definitief, ook al weet je dat het ok is zo.

Jolie schreef:Sterilisatie bij mannen kan ongedaan gemaakt worden door middel van een hersteloperatie. Dus zo definitief is het niet. Komt best weleens voor dat mannen gaan scheiden, een jongere vrouw met kinderwens tegen komen en dan een hersteloperatie ondergaan om zo toch nog te beginnen met een tweede leg.

Dat is ook wat ik begrepen heb. Mijn vriend wil het ook laten doen, maar wel met in ons achterhoofd dat het niet per se definitief is.

Als mijn man 48 zou zijn, ja dan zou ik het geen probleem vinden. Alleen maar handig, geen pil enz.. Maar ik vind het ook n behoorlijk definitieve keuze. Kzou het ook moeilijk vinden, laat mij maar gewoon de pil slikken.
Wij zeiden ook altijd 2 kinderen. Maar wie zegt er als de 2e 4jaar is ofzo dat we dan toch geen kriebels meer hebben na een 3e? (ik twijfel nu soms al of ik misschien ooit wel n 3e zou willen) Zolang wij nog jong zijn zou ik een sterilisatie zowieso niet willen. We zijn nu 25 en 26. Eerder als 40 zou ik het niet willen. Mocht ik dan toch perongeluk zwanger raken dan zou ik natuurlijk heel erg schrikken en dan zou ik echt niet blij zijn maar dan weet ik zeker dat we er na een tijdje toch wel heel gelukkig mee zouden zijn en onze situatie erna aan zouden passen.