Tijdens, na je bevalling & nu

Ik dacht juist ow is dat alles ahhahaha .
Toen de verloskundige kwam kijken hoever ik was geloofde ze me niet eens ahhaha. Ik zat gewoon op de bank met een toastje haha en toen had ik al 4 cm.
Ook voor de rest had ik echt heel erg zoiets van ow dit valt me reuze mee, op deze manier wel 10 hahaha

Ik had niet heel erg tegen de bevalling zelf opgezien gelukkig. Tijdens de bevalling was ik van mening dat ik de meest vreselijk bevalling en de ergste pijn had die iemand ooit gehad heeft! Daarna kon ik al gauw relativeren en keek ik terug op een 'goede' bevalling. Heb eigenlijk nooit gedacht: dit doe ik nooit meer. Ik weet gewoon dat dit erbij hoort, hoe pijnlijk het ook is.

Nu hoop ik het nog een keer te mogen meemaken, misschien zelfs nog wel twee keer, maar voorlopig heb ik nog geen babykriebels! Wij wachten nog even een paar jaar

Mama_van2 schreef:

Weetjewel schreef:Ik heb nooit tegen de bevallingen op gezien eigenlijk.
Wel heb ik gezegd dat het zeer doet Maar nooit geroepen dat ik dit nooit meer doe!

Ik ook niet. De laatste was er binnen 6 minuten uit

Ik ook niet, er waren momenten dat het pijn deed maar niet ondraaglijk.
Zag er ook niet tegenop, en nu ook weer niet. Bevallen vond ik absoluut niet erg.

Misschien dat ik tijdens deze bevalling denk oh ja zoveel pijn doet het.. Maar dat zie ik dan wel weer..

Tijdens mijn bevalling heb ik diverse gedachten erover gehad:

Dag 1: 'Dit vind ik niet leuk, zal nooit een hobby van me worden'.

Dag 2 (voor ruggenprik): 'Dit nooit meer!, 'Hoe moet ik dit volhouden', 'Ik wist dat het niet leuk zou worden, maar dit hadden ze me wel mogen vertellen', 'Dit is een 11 op de schaal van 1 tot 10'.

OK-assistent tegen mij onder het zetten van de ruggenprik: 'Niemand heeft ooit beweerd dat bevallen leuk moest zijn', ik: 'Nee, het maken vond ik leuker'

Dag 2 (na ruggenprik): 'Mwah, zo wil ik er nog wel een paar'

En achteraf: ik weet dat ik hoe dan ook voor ik goed en wel moet beginnen een ruggenprik wil, heb toch al een medische indicatie op meerdere gronden, dus in het ziekenhuis ben ik toch al. Zo erg als de eerste uren van mijn eerste bevalling zal het niet meer worden. In die wetenschap valt het allemaal best mee.

Nee dat heb ik nooit gedacht wel heb ik tijdens de heftigste weeen gedacht waarom wouden we ook al weer een kindje? Haha maar tijdens het persen was ik dat al weer vergeten. Ik vond alleen de pijn van de weeen vervelend, persweeen en persen vond ik juist een opluchting haha..

Ik denk nog steeds dat ik nooit meer wil bevallen. Als ik denk aan de pijn, en aan wat me is overkomen gruwel ik er nog van. Nee, nooit meer. Dan maar een keizersnede als 't echt moet

Ik heb nooit gedacht dat ik het nooit meer zou willen doen. Wel vond ik het op dat moment (vooral de persweeën) ontzettend zeer doen! Ik wilde vooral dat de bevalling snel voorbij zou zijn, maar niet zozeer dat ik het nooit meer hoefde te doen.

Na de bevalling dacht ik dan ook dat ik best nog wel een of meerdere keren zou willen bevallen. Niet dat het zo ontzettend leuk was, maar als je ziet wat je daarna ervoor terugkrijgt dan is dat echt alles waard.

Zo denk ik er nu nog steeds over. Al wacht ik nog wel met een volgende, maar dat is om andere redenen dan de bevalling.

Snoepy87 schreef:Nee dat heb ik nooit gedacht wel heb ik tijdens de heftigste weeen gedacht waarom wouden we ook al weer een kindje? Haha maar tijdens het persen was ik dat al weer vergeten. Ik vond alleen de pijn van de weeen vervelend, persweeen en persen vond ik juist een opluchting haha..

+1

Ik heb tijdens de bevalling meerdere keren geschreeuwd dat vriend de volgende mag krijgen. En dat als ik óóit over een volgend kindje zou beginnen hij me even mocht herinneren aan hoe ik me toen voelde. Toen de remifentanyl pomp uiteindelijk werkte (na twee uur omdat de verpleging niet wist hoe het werkte) voelde ik me gelijk een stuk beter en kon ik tussen de weeen door ook even slapen.

Toen J. eenmaal geboren was zei ik tijdens het hechten al tegen vriend `Goh, dit viel eigenlijk best mee´. En nu ben ik inmiddels alweer zwanger van de 2e en zie helemaal niet op tegen de bevalling. Al wil ik wel een hele hoop dingen anders dan de vorige keer...

Ik zag niet tegen de bevalling op. Toen het zover was, deed het natuurlijk pijn en het ging niet helemaal volgens het boekje. Maar ik heb nooit gedacht of gezegd dat ik het nooit meer zou doen.

Parels schreef:Dachten jullie tijdens of na de bevalling, dit doe ik echt NOOIT meer?
En waarom?? En nu, denken jullie er nog steeds zo over of is het echt allemaal vergeven en vergeten?

Ik zou alles zo overdoen! Mijn zwangerschap was onbezorgd, mijn bevalling was wel heftig ik ben in 20 minuten tijd van 5 cm naar volledig gegaan en ze geloofde mij niet toen ik zei dat ik moest persen en het niet tegen kon houden. Daarvoor waren ze erachter gekomen dat R zijn hartslag bijna wegviel, maar alle waardes waren wel goed, alleen was hij een sterrenkijker en moest ik op mijn zij liggen met persween (geen aanrader!) En is hij met zijn handje naast zijn hoofd geboren (hij heeft het me lekker makkelijk gemaakt haha) en weet ik nog wel dat ik dacht dat ik zulke heftige pijn nog nooit had gehad en dat ik echt niet meer wist waar ik het zoeken moest. Na lang aandringen van mijn kant checkte de VK toch mijn ontsluiting en schrok ze een beetje en zei dat ik mocht beginnen met persen (dus toen ik op mijn zij lag). Maar het moment dat het hoofdje staat dat vond ik persoonlik het meest heftige qua pijn, ik voelde mijn persweeen niet meer, het is dat mijn lichaam deed wat het moest doen! Maar dat duurde zo kort. Dus al met al is het me eigenlijk heel erg meegevallen!! Ik wilde graag pijnstilling, maar daar was geen tijd voor haha!

Wat mij betreft zijn alle cliche's waar. Zodra je die kleine ziet, is het goed!

Storm schreef:Ik denk nog steeds dat ik nooit meer wil bevallen. Als ik denk aan de pijn, en aan wat me is overkomen gruwel ik er nog van. Nee, nooit meer. Dan maar een keizersnede als 't echt moet

+1

ekjir@M schreef:Ik heb tijdens de bevalling meerdere keren geschreeuwd dat vriend de volgende mag krijgen.

Haha dat zei Susan ook al. Vind ik een erg grappige opmerking.

Ik heb op het pijnlijkste punt van de bevalling wel gezegd: 'ik stop ermee, ik kan niet meer', maar vlak na de bevalling zei ik al dat ik het zo nog een keer zou doen. Toen heb ik tegen al mijn zwangere vriendinnen en kennissen gezegd: 'jij kunt het ook, het is een eitje!'

Ik heb tijdens en na de bevalling echt wel gedacht dat als ik nog een/meerdere kindje(s) wil dat ik dat nog een keer moest gaan doen. Dat idee beviel me helemaal niet... En nog steeds niet!

Ik ben nog steeds niet zó ver dat ik het ben vergeten en dat ik het weer wil.

Wel hoop ik dat mijn volgende bevalling spontaan is en niet ingeleid.

Na de eerste dacht ik: doe mij nog maar 10 bevallingen. Ik was alles heel gauw vergeten.
Na de tweede dacht ik: echt noooooit meer. Vanaf de eerste wee had ik toen een weeënstorm. Dit heb ik bijna 2 jaar gedacht. Tot ik weer zwanger werd. Nu zal ik wel moeten. Ik zie er nu al tegenop.

ja.... dat heb ik gedacht. eerst toen ik een tijdje in het ziekenhuis maar lag te wachten en wachten... toen eenmaal de bevalling ingeleid was en ik na ongeveer een uur in een weeënstorm belande dacht ik hell no dat ik dit nog een keer wil meemaken. helemaal toen ik hoorde dat ik nog maar op 4cm zat. eenmaal de ruggenprik gehad dacht ik: ow, op deze manier kan ik nog wel 10 bevalling doen. voelde helemaal geen pijn meer. tot ik na 1 uur al weer zoveel pijn had en gesmeekt heb om een dubbele dosis in mn ruggenprik. kort na de bevalling was ik alles al vergeten en zou ik het zo weer doen.


* herinnerd mij eraan dat ik nog nooit mijn bevallingsverhaal geplaats hebt ... *