Meiden die ook voor vriend verhuisd zijn

Kunnen jullie aarden waar je nu woont?

Ik niet..
We wonen nu een half jaar samen en ik kan nog niet aarden hier. Het is een leuk 'dorp', we wonen direct in het centrum, alles is dicht bij de hand en dat is zeker wel leuk. Maar verder heb ik hier niks. Geen vrienden, geen bekenden, geen sport, helemaal niks.
En natuurlijk, dat ligt allemaal aan mezelf. Maar ik ben niet de persoon die snel nieuwe vrienden maak. Ik ben best verlegen en maak niet gauw contact. Ik heb wel leuke collega's en met 1 ga ik binnenkort winkelen maar ja, die hebben ook allemaal hun eigen leventje en wonen trouwens ook niet echt dicht bij mij.
Ik ben aan het kijken om 1x in de week ergens te gaan sporten maar of je daar ook echt mensen leert kennen. Ja, misschien even een praatje maken maar of ik daar echt vriendinnen zal maken, zal mij benieuwen.
En ik wil het misschien ook wel niet. Ik wil gewoon terug naar mijn familie en vrienden. Nu woon ik 1,5 uur rijden van mijn familie vandaan en ik mis ze vreselijk. Niet zozeer alleen mijn ouders, maar echt alles en iedereen.
Als ik een vrije middag heb kan ik niet zomaar even om de koffie gaan of gewoon ff aanwippen. Ik kan niet even langsgaan bij mijn neefje, ik kan niet gezellig ff buurten met vriendinnen. Het kan wel, maar dan moet het vooraf afgesproken en gepland zijn maar het kan niet spontaan.
Ik vind het gewoon heel moeilijk, dit alles en wekelijks komt het voor dat ik een enorme huilbui krijg. Dan doet mn hartje zo'n pijn en denk ik 'waar doe ik het allemaal voor'... ik wil niet ongelukkig zijn. En dan heb ik weer zo'n mega dip dat ik ze mis.
Ik probeer me groot te houden voor mijn vriend want hij vindt het echt heel erg voor me dat ik me zo voel en hij voelt zich enorm schuldig. Vaak genoeg zegt hij 'wat heb ik je aangedaan'.
Ik heb er zelf voor gekozen om hier te gaan wonen maar ik had niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn.
Als ik trouwens niet hierheen was gegaan dan waren we na 5 jaar een relatie te hebben waarschijnlijk verder gegaan met in het weekend heen en weer reizen en dat was ik ontzettend beu. Het was voor mijn vriend geen optie om mijn kant op te komen. Hij heeft hier een goede baan en heeft het er enorm naar zijn zin. Verder kan hij nog doorgroeien in zijn werk.
Ik heb wel tegen hem gezegd dat ik dit tot februari aan kijk..mocht het dan nog niet beter gaan dan ga ik goed nadenken of ik hier blijf wonen.Hij heeft wel gezegd dat als het echt niet gaat en ik terug wil hij met me meegaat..
'jij bent belangrijker dan een baan, die kan ik altijd wel vinden'. Vond ik wel heel erg lief.

Kun je misschien ook via dit forum wat sociale contacten voor jezelf opdoen?

(sorry dat ik je niet beter kan adviseren over de rest...)

Ik doe dat niet meer. Ze verhuizen maar naar mij

Wat naar dat je je zo voelt. Zo'n verhuizing moet met name natuurlijk leuk zijn, maar ook logisch dat het af en toe moeilijk is, omdat je dingen achter je hebt gelaten. 1,5 uur is ook best ver dan.

Ik heb niet echt tips, behalve het proberen positief te benaderen en misschien een klas/cursus/sport volgen, zodat je wat mensen leert kennen, of via het forum wat mensen in de buurt leert kennen. Ik heb vroeger via sport (jazzballet) wel echt een vriendin gemaakt, dus het kan wel.

Ik zal waarschijnlijk uiteindelijk voor mijn vriend ook wel zijn kant op komen. Ik ken daar ook niet echt iemand, maar mijn beste vriendinnen en familie wonen toch al door 't hele land. Dus zo erg vind ik dat niet. Wel erg jammer om uit mijn woonplaats nu weg te gaan, want hier vind ik het geweldig. Het zal wel even wennen zijn, en ik vind de woonplaats niet direct geweldig, maar voel me wel thuis in zijn huisje, dus denk dat dat uiteindelijk allemaal wel goed zal komen.

Ik ben ook voor mijn vriend verhuisd. Ik heb tegen mijzelf gezegd dat ik eerst een jaartje wil rondkijken en dan ook een beetje in het sociale leven wil van de stad. Moet zeggen dat dat wel is gelukt. Ik ben bij de lokale politiek betrokken geraakt en heb daar veel mensen leren kennen. Daarvan spreek ik er ook wel eens wat zo. Daarnaast heb ik via een ander forum iemand leren kennen die dichtbij bleek te wonen. Dat klikte ontzettend en wij zijn nu hele goede vriendinnen. Ik heb het hier in de stad ontzettend naar mijn zin. Ik spreek echt niet elke week met iemand af maar dat wil ik zelf ook niet. Maar als ik wat leuks wil doen met iemand anders dan mijn vriend kan dat wel.

Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik herken wel redelijk wat uit je verhaal. Ik ben ook voor mijn vriend in een andere plaats gaan wonen, weliswaar maar 40 km van het dorp van mijn ouders/familie/vrienden af, maar ik vond het ook heel erg wennen om niet zomaar bij hen binnen te kunnen lopen en alles van tevoren af te moeten spreken.

In het dorp van mijn vriend had ik niks, maar heb ik nu, na bijna 3 jaar, redelijk wat opgebouwd. Ik heb geen echte goede vriendinnen hier, maar wel veel leuke mensen die ik regelmatig tegenkom of waar ik met een groep wat mee ga doen, soms samen met mijn vriend, soms niet. Het heeft zeker tijd nodig en het hielp bij mij wel om hier te gaan sporten bij een sportschool waar ik groepslessen volg. Ik vind het gezellig om met de mensen daar een praatje te maken en fiets vaak met hen naar huis. Mijn schoonouders wonen hier ook en de zus van mijn vriend woont in een plaats vlakbij, dus daar ga ik ook vaak wat mee doen. Verder vind ik het een fijn gevoel geven om regelmatig mensen tegen te komen die je kent. Doordat ik hier twee jaar les heb gegeven op een basisschool ken ik redelijk wat kinderen, ouders en leerkrachten van gezicht, waar je dan weer even mee kletst als je ze tegenkomt. Anderen vinden dit misschien minder belangrijk, maar ik ben dit altijd gewend uit het dorp waar ik ben opgegroeid, dus voor mij geeft het een fijn gevoel.

Maar wennen vond ik het zeker. Het eerste jaar voelde ik me hier niet zo op mijn gemak. Mijn vriend is voor zijn bedrijf regelmatig 's avonds en/of in het weekend weg en dan dacht ik: zit ik hier alleen. Ben ik voor hem hier komen wonen, is hij weg. Ik had toen zelf ook geen auto, mijn vriend had zijn auto mee, dus dan moest ik met het OV naar familie/vrienden en dat duurde 75 minuten. Wat een tip voor jou zou kunnen zijn, is om een weekendje bij je ouders te gaan slapen, als je dat tenminste wilt, en dan met iedereen af te spreken of bij mensen binnen te lopen. Ik ga dan ook vaak wandelen of winkelen met mijn moeder en soms koken we samen. Allemaal dingen die ik ook deed toen ik thuis woonde en ook zou doen als ik wat dichter bij hen zou wonen.

Het is een heel verhaal geworden. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat ik delen van je verhaal herken en dat er wel wat tips zijn, maar dat je het ook de tijd moet geven en dat het ook zou kunnen dat je niet kunt wennen in het dorp van je vriend en dan moet je samen tot een andere oplossing komen.

Ik ben verhuisd voor mijn vriend. Althans, ik moest weg waar ik toendertijd woonde, dus toen ben ik maar meteen van woonplaats geswitcht. Ongeveer 120 km verderop, familie zit op ongeveer 2 uur. Dat is nu bijna 2 jaar geleden. Eerst ben ik ingetrokken bij hem in een dorp. Dat was geen fijne periode. De sneeuw stond kniehoog, het vroor overal in huis op de woonkamer na, ik durfde niet te rijden, had geen werk en kende niemand. Toen ben ik maar lid geworden van de bibliotheek en slofte daar bijna elke dag heen om tijdschriften te halen.

Na 3 maanden zijn we in de stad gaan wonen, daar was ik erg blij om. Dorp zat ik echt afgesneden van de buitenwereld, zeker met mijn financiele situatie en het weer. Nu viel dat ook nog erg tegen, het is niet dat mensen dan ineens de deur platlopen. Het heeft bij mij ongeveer anderhalf jaar geduurd voor ik een beetje mijn plekje kon vinden. Zelf initiatief genomen met vriendinnen van mijn vriend afspreken, regelmatig mee naar feestjes en ook via het forum een aantal. Nu werk ik fulltime, waardoor ik niet zoveel af kan spreken, maar heb nu wel elk weekend iets te doen. En als ik eens een weekend alleen ben ga ik lekker boeken halen, maskertje nemen enzo. Ik ben het eerste jaar dat ik hier woonde veel alleen geweest. Vermaak jezelf ook gewoon lekker in je eentje, het heeft nu even tijd nodig en je kunt het zelf iets versnellen.

Ik ben ruim 100 km verder gaan wonen voor mijn vriend! Ik zal morgen het verhaal vertellen, ik ga nu slapen.

Ik heb vrienden via mijn vriend leren kenen, ik spreek af en toe met 1 van zn zusjes af en binnenkort woont Sweety bij mij in het dorp wonen. Dus tja ik kan hier goed aarden. als ik me eigen verveel ga ik gamen of tv kijken. Ik red me hier prima .

Ik ben ook verhuisd naar de andere kant van het land voor mijn vriend/man. Nu zo'n 4 jaar geleden. En ik moet zeggen als hij zegt dat we naar mijn oude woonplaats zouden gaan verhuizen ik dolblij ben....Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. heb een leuke baan, vriendinnen heb ik niet veel maar die heb ik nooit veel gehad.
Ik mis gewoon dat even langs je moeder gaan voor dat kopje thee of even lekker bijkletsen met mijn broer of zus. Nu moet ik daar 140km voor rijden. Gelukkig ga ik wel regelmatig die kant op of komen ze hierheen.

Ik ben 127 km verderop gaan wonen voor mijn vriend.
Het ging er naar uit zien dat hij een vaste baan kon krijgen bij zijn bijbaan, ook voor hetgeen hij gestudeerd had. Ik ben toen bij hem in de buurt gaan solliciteren en binnen 2 weken had ik een baan en 2 weken later ben ik verhuisd.
Eerst tijdelijk bij schoonouders ingewoond omdat het nog wat maanden zou duren voor we de sleutel hadden van ons huis.

Ik herken je gevoel heel goed en op het oude forum heb ik precies een topic als de jouwe geopend. Nu na 3jaar kan ik zeggen dat ik op mijn plek zit en het er naar mij zin heb.
Via het yesforum ben ik naar een meeting gegaan en daar heb ik 1 goede vriendin aan over gehouden en nog een goede vriendin die ik via haar ken.
En zo heb ik nog wat leuke contacten hier in de omgeving waar ik wel eens mee naar de bios ga, terrasje, zwemmen, uit eten, stad, koken etc.
Mijn oude vriendinnen wonen allemaal ver weg en ondanks dat het altijd gezellig is als ik ze zie, is het toch anders. Je moet altijd een hele dag plannen of althans een avond/dag plannen om daar langs te gaan. het is nooit meer even spontaan bij elkaar op de thee.
ook blijf ik het ver vinden van mijn ouders.

Ik heb dus contacten op gedaan via internet/hier en daar heb ik een leuke vriendschap aan over gehouden en wat leuke contacten

waar ergens in de buurt woon je? Misschien kan je op wat sites een oproep plaatsen van "leuke meiden gezocht" of zoeken op vriendinnen en dan je woonplaats of een woonplaats in de buurt... misschien zijn er op sites al wel oproepjes van andere meiden bij jou in de buurt.

Ik ben december vorig jaar bij mijn vriend gaan wonen. Ruim 5 kwartier bij mijn ouders, vrienden en familie vandaan. In het begin erg moeilijk mee gehad. Vooral omdat ik ook nog eens na een paar weken werkloos werd en dus de dagen thuis zat te slijten. Het gaat nu al maanden beter, doe vooral via mijn werk sociale contacten op en er wonen een wat buren waar we goed contact mee hebben, maar de deur platlopen doen we daar ook niet. Voor nu vind ik het wel prima zo. Toch heb ik het elke keer moeilijk als we naar mijn ouders / vrienden gaan en daar aan het eind van de dag weer weggaan. Of als mijn ouders hier zijn en ze weer naar huis gaan. Ik mis gewoon het even langsgaan op mijn vrije dag, zoals jij ook al zegt. In het begin ging ik nog wel eens met mijn vriend mee als hij op het hoofdkantoor van zijn werk ging werken. Dan zette ik hem af op zijn werk en reed dan zelf verder naar mijn ouders 25 km verderop. Maar aangezien hij nu bij de klant zit in Arnhem en ik fulltime werk heb ik ook niet altijd tijd op mijn vrije dag om 'even' langs te gaan thuis.
We hebben nu besloten dat we gaan verhuizen terug naar mijn oude omgeving. Voor het werk van mijn vriend maakt het niet uit (= detachering) en mijn baan houdt 31 oktober op (= seizoenswerk). Dus ben nu druk op zoek naar een andere baan in mijn thuisregio. Mocht dat niet lukken, dan probeer ik gewoon hier werk te zoeken. Maar ik ben wel blij dat mijn vriend het allemaal wel prima vindt om hier weg te gaan

Ik ben 216 km verderop gaan wonen om samen te wonen met mijn vriend. Ik ga nu echt slapen maar wil eventueel morgen wel mijn verhaal vertellen

Ik ben 2 uur reizen richting mijn vriend verhuisd, althans hij komt wel uit hetzelfde dorp als ik maar hij heeft hier al stage gelopen en werkte hier al en ik ben toen nara hem toe verhuisd.

Persoonlijk denk ik dat je wat meer je best moet doen, zo blijf je ook in je isolement hangen en dan wordt het ook nooit wat, je moet ergens mensen leren kennen. Ga inderdaad op een teamsport, of zoek iets anders voor jezelf, ik hou helemaal niet van sporten maar ik ben bijvoorbeeld een naaicursus gaan doen en zo heb ik weer wat mensen leren kennen. Op mijn werk ging er ook wel een tijdje overheen maar nu heb ik wel leuke contacten met collega's.
Ook ben ik veel met mijn vriend mee geweest naar zijn vrienden en dat zijn nu ook mijn vrienden of ik ben bevriend geraakt met de vriendinnen van zijn vrienden.

In het begin miste ik mijn oude leven ook, ik wilde het liefst elk weekend terug om mijn familie en oude vrienden te zien. Maar nu is het gewoon dat ik hier woon en heb ik die behoefte steeds minder. Ik zou nu niet meer weg willen hier!

Ik ben ook verhuisd voor mijn vriend. Mijn ouders wonen dan maar op 30 km afstand, maar toch heb ik heel erg moeten wennen. Ik ben met ingang van het nieuwe schooljaar gaan samenwonen en ben gaan stagelopen (op een basisschool) in ons dorp. Hierdoor ken ik al wel wat mensen van gezicht en leerde ik het dorp redelijk snel kennen. Ik woon hier nu een jaar maar echt vriendinnen heb ik nog niet. Mijn familie vriendinnen wonen allemaal op een half uur rijden. Dus af en toe plan ik een dagje waarop ik bij m'n ouders langs ga, naar mijn opa en oma ga en dan ga ik soms ook nog langs een vriendin.
Maar ik vind het soms ook wel heel erg moeilijk hoor. Als ik veel dagen thuis ben en eigenlijk wat leuks wil doen, ben ik vaak op mezelf aangewezen en dat is wel jammer.

Mijn situatie is iets anders, maar komt op bepaalde punten ook wel overeen. Ik ben 2 jaar geleden naar een andere provincie verhuisd, maar dan zonder vriend. Ouders, tante, opa&oma, vriend en schoonfamilie wonen bij elkaar in de buurt, hier 70 km vandaan. Ik vind het ook best lastig om hier vrienden te maken. Ik ben hier wel gaan sporten, maar dat haalt niet zoveel uit. Op de manege werd ik in een groep met 12-18 jarigen geplaatst, de andere mogelijkheid was 40-55 jarigen, daar ben ik ook na een aantal maanden mee gestopt. Nu heb ik een verzorgpaard, maar kom weinig anderen tegen bij de stalling. Probeer ik een praatje te maken met buren (van mijn leeftijd), dan zie je ze ongemakkelijk worden en zo snel mogelijk weer naar binnen willen. Ook op de sportschool zijn mensen niet erg in voor een praatje. Ik lees dus even mee.

Mijn vriend wil trouwens alleen samenwonen in de omgeving van mijn oude woonplaats en absoluut niet waar ik nu woon. Ik wil juist hier blijven. Ook nog een heel gedoe hoor.

Ik ben ook verhuisd voor mijn vriend. Wij zijn 100 kilometer verder op gaan wonen. Hij ging hier heen voor zijn studie en aan mij was de keus gaan we daar heen verhuizen, of blijf ik in mijn eigen stad en ga ik terug naar mijn moeder.

De keuze was voor mij heel makkelijk, ik wilde mee! Het leek me geweldig, een nieuwe stad een nieuw begin etc. We zitten hier nu een jaar, maar blij? Nee absoluuut niet. Eerder had ik mijn school nog in mijn vorige stad zitten. Dus ik leefde daar nog maar woonde al wel in mijn nieuwe stad. Verschrikkelijk, zo leerde ik nooit mensen kennen. Sinds kort zit ik nu ook waar we wonen hier op school. Het jaar is net begonnen en ik ga morgen winkelen met 2 klasgenoten!! Het is echt voor het eerst dat ik wat met andere mensen wat leuks ga doen dan met mijn vriend.

Wc-eend, hoe gaat het met je? Lang niet echt 'gesproken' zeg maar, ik was voorheen T.ann86! Wat leuk dat je wat gaat doen met je klasgenoten, goed ook dat je die stap hebt genomen om in je nieuwe stad naar school te gaan!

Moet wel zeggen dat 1 van mijn betere vriendinnetjes die hier bij mij in de stad woont ik via dit forum ken. Ken serieus geen lievere meid, net een zus, heel fijn! Mijn andere vriendinnetje ken ik via mijn werk, zij is een goede collega. Soms is het ook een beetje geluk hebben!

Ik ben ten eerste voor het werk 100 kilometer verderop gaan wonen. Helemaal in m'n uppie. Ik had wel al verkering, maar ik móest en zou die kant op.
Vervolgens ben ik voor mijn vriend 35 kilometer vanaf mijn geboorteplaats gaan wonen.

Het verhuizen voor het werk was niet een heel groot succes, ik had daar nauwelijks vrienden en mijn familie en vrienden woonden dus stukken verderop. Ik voelde me daar best eenzaam.

Waar ik nu woon, voel ik me compleet thuis. Zijn vriendengroep is mijn vriendengroep (al vanaf het begin, overigens) en ik ken steeds meer mensen hier. Ik denk dat je eigen houding behoorlijk veel invloed heeft op hoe je je in een omgeving voelt.

Bedankt voor jullie reacties!
Ik woon in Brabant, ongeveer half uurtje van Eindhoven.
Natuurlijk moet ik er zelf aan werken om mensen te leren kennen, dat weet ik heel goed. Maar misschien wil ik het ook niet omdat ik hier ook eigenlijk niet wil wonen en ik het hier niet naar mijn zin heb. Dat ik daarom mijn best niet doe.
En het liefst zou ik op een sport gaan maar dat geld kan ik op het moment gewoon niet missen.
Een huisdier nemen is geen optie want dat wil mijn vriend niet.
Van het weekend hadden we visite en die persoon zijn 'anders moet je gewoon kindjes nemen', leer je zo mensen kennen. Ja hallo, ik ga geen kindje nemen om zo meer mensen te leren kennen hoor. Het zal heus helpen maar alles op zijn tijd

Rare reden idd :o Kindjes neem je ook niet natuurlijk.

Zolang je je best niet doet om je thuis te gaan voelen in de woonplaats waar je nu woont zal het ook nooit wat worden. Ik vond het aan het begin ook helemaal niks hier en wilde graag terug naar mijn eigen omgeving, Maar ben nu blij dat ik er wel wat van gemaakt heb en heb het hier nu ook echt naar mijn zin.
Ga er voor en het wennen komt vanzelf

Ziet het er ooit naar uit dat jullie terug gaan naar jouw omgeving?

Ik woon inmiddels weer in de buurt van mijn oude woonplaats, maar ben in het verleden wel verhuisd voor mijn toenmalige vriend. Ik woonde in Zuid-Limburg en hij in Den Haag. Ik heb het er voordat ik erheen verhuisde altijd erg naar mijn zin gehad en toen ik eenmaal bij hem woonde helemaal.

Heb toen met een groepje meiden (die ik op het yes forum heb leren kennen) afgesproken en heb daar 2 hele leuke vriendinnen aan overgehouden. Via mijn werk heb ik toen ook wat mensen leren kennen waarvan ik een enkeling af en toe nog wel eens spreek op FB. Toevallig kwam ik een tijd terug iemand tegen in de trein. Inmiddels ben ik alweer zo'n 2 jaar terug in het Zuiden, maar ik vond het vreselijk om weer terug te moeten gaan. Gelukkig zie ik die vriendinnen nog steeds, maar ik mis ze echt verschrikkelijk veel net als Den Haag. Als ik ooit weer de kans krijg om terug te gaan, vertrek ik weer uit het Zuiden.

Ik herken er niks van, aangezien ik niet in deze situatie heb gezeten. Maar SallY, ik ben benieuwd waar jij dan ergens woont in Brabant?

Ik ben bij mijn vriend ingetrokken dus van gemeente verhuisd, had thuis ook niets.. Ja een paar vrienden en de rest woonde allemaal al ver weg (20-40km verderop)
Voordat we hier kwamen wonen heb ik contact gemaakt met de buurt tijdens een dorpsfeest, op die manier ben ik er helemaal tussen gekomen. En wil nu echt niet meer terug naar me oude woonplaats. De saamhorigheid hier in het dorps is ook om te smullen.

Mijn vriend woonde zelf in een dorpje 6 km hier vandaan. En heeft zo deze cavel gekocht en een huis gebouwt. Ik ben er als het ware ook min of meer bij in "gerolt"