Wat doe jij als je kindje huilt?

Ren je direct naar boven of laat je hem/ haar een tijdje huilen?

En wat doe je meestal om je kindje te troosten?

Als F huilt, ga ik er meteen heen. Meestal is hij zijn speen kwijt of ligt hij overdwars in bed.
Als hij heel hoog huilt, weet ik dat hij pijn heeft en haal ik hem er even uit om te troosten en eventueel een paracetamol te geven.

Als W huilt is er iets aan de hand of buikkrampjes, vieze luier, honger, boertje dwars of meneer z'n sok is uit. Heb hem nog niet kunnen betrappen op zomaar huilen. Ligt dus aan bovenstaande wat ik doe met de krampjes probeer ik hem ook nog wel te troosten dat hij in bed blijft liggen en ik op een stoel ernaast.

Ligt eraan hoe hij huilt.
Hij heeft zo'n typisch huiltje als hij zijn aapje kwijt is, dan ga ik meteen naar boven en geef ik hem zijn aapje terug.

Soms huilt hij als hij echt doodmoe is , dan weet ik dat hij zo moe is en dan laat ik hem wel gewoon liggen, want hij word anders alleen maar vermoeider als ik hem dan ga troosten, meestal is het dan na 5 a 10 minuten ook wel stil, al lijken die minuten dan wel uren te duren.

Als hij huilt als hij ziek is, dan ga ik er wel meteen heen, want dan kun je ook echt horen dat hij zich niet lekker voelt, troosten doe ik dan door met hem rond te lopen en evt. rustig een liedje te zingen.

Dat ligt er aan. Als hij net in bed ligt, laat ik T soms wel even huilen. Dat heeft hij soms nodig om in slaap te komen. Als hij midden in de nacht huilt, ga ik (of mijn vriend) er altijd wel even heen. Vaak is hij dan al weer zo in slaap als je hem zijn speen geeft en werkt dit niet dan aaien we hem even over zijn bolletje en komt hij wel tot rust.

Als F.elice snachts huilt dan is het voor haar speentje. Als zij smiddags huilt dan is het gewoon omdat ze wakker is en dus uit bed wilt. Soms moet ik haar snachts even optillen en knuffelen dan lijkt het wel of ze naar heeft gedroomd en als ik haar dan terug leg gaat ze weer verder slapen.

_MamaRosa_ schreef: soms is het wel lastig als ik er 1 voed, en de ander ligt echt te krijsen in de box. Dat vind ik dan zo sneu als ik alleen ben, dan kan ik er maar 1 pakken natuurlijk.

Hebben jouw jongens trouwens ook hetzelfde huiltje en stemmetje? Ik hoor echt geen verschil. Als er 1 huilt, kan ik nooit zeggen wie het is.

Dat vind ik altijd zo zielig. Zeker als ze allebei huilen om te eten, wie pak je dan?

Ik hoor ook geen verschil, ben heel blij met de babyfoon met camera .
J. is vaak zijn speen kwijt als hij huilt, S. huilt op het moment gewoon veel meer. Is alleen stil als hij lekker tegen me aan ligt, maar dat gaat helaas niet de hele dag.

Het duurde hier een hele tijd voordat ik haar verschillende soorten huiltjes herkende.

Als ze huilt ga ik er altijd heen. Ik heb liever dat ze in m'n armen huilt dan alleen.

Ik ren hard naar buiten zodat ik het niet meer hoor

Grapje natuurlijk. Het ligt aan het soort huiltje zijn ze echt overstuur of verdrietig ga ik erheen om te troosten.

ZL 2 en 3 willen nog wel eens boos zijn als ze iets niet mogen of naar bed moeten daar heb ik geen boodschap aan.

Maar een baby laat ik eigenlijk zowiezo niet huilen probeer z.s.m te troosten

Ik ga er gelijk heen. F is nog zo klein. Dat kan nooit een huiltje om aandacht zijn (volgens mijn ouders wel)
Meestal heeft hij dan honger, wil hij zijn speentje of heeft hij krampjes. Begin nu ook de verschillende soorten huiltjes wel te herkennen.

Als hij echt aan het huilen is ga ik er meteen heen.
Als hij ligt te jengelen laat ik hem lekker even zijn gang gaan.
Meestal als hij huilt heeft hij honger, of heeft hij geprobeerd te poepen wat momenteel heel moeizaam gaat. En dan ligt hij echt even te gillen van de pijn en paars te worden van het persen.

Linda schreef:Het duurde hier een hele tijd voordat ik haar verschillende soorten huiltjes herkende.

Als ze huilt ga ik er altijd heen. Ik heb liever dat ze in m'n armen huilt dan alleen.

+1

Ik heb haar 2 keer ofzo 5 min laten huilen maar dat vond ik zo vreselijk dat ik dat nooit meer doe.

Als ze ligt te jengelen dan ga ik niet altijd meteen, maar meestal gaat dat uiteindelijk wel over in huilen.

Meestal ga ik er direct heen. Als ze huilt is er vrijwel altijd iets, dan heb ik liever dat ik er voor haar kan zijn dat dat ze alleen in haar bedje ligt. Maar soms jengelt ze heel eventjes en dat herken ik wel, dan ga ik niet direct. Ook kermt ze weleens een klein beetje in haar slaap, gelukkig ook hier de babyfoon met camera zodat ik eerst even kan checken of ze het in haar slaap doet of niet.

missmarm schreef:Ik ren hard naar buiten zodat ik het niet meer hoor

Ik heb dat dus wel regelmatig gedaan toen Y. klein was. Hij huilde/krijse van 's morgens 7 tot middernacht en dan lag hij net 5 minuten stil in bed (en dacht ik rustig even te kunnen zitten) en dan begon hij weer. Werd er soms zo gek van dat ik hem even liet huilen en buiten een sigaretje ging roken. Misschien klinkt dat heel erg voor sommige moeders, maar als je in net zo'n situatie hebt gezeten begrijp je het denk ik wel.

Nu huilt Y. ook nog regelmatig, maar hij heeft het huilen nodig om in slaap te komen. Het is ook echt zo'n zielig huiltje: 'ik ben héél moe, maar eigenlijk wil ik nog beneden blijven'. Inmiddels herkennen we zijn huiltje wel: pijn, verdriet, honger, moe. Tijdens het slapen huilt hij ook vaak. Echt een paar seconden keihard en dan is het weer stil

D. Huilt in zijn slaap, ff een kort huiltje die ik ondertussen meestal wel herken. Als hij echt huilt, kijk ik het meestal 2-3 min aan en ga ik er dan naartoe, vooral omdat ik het soms nog niet herken en hij ook vaak genoeg blijkt te slapen als ik boven kom.

Het ligt eraan hoe zijn huiltje is natuurlijk maar als het zo'n zeur huiltje is ga ik meestal na een kwartier kijken en ik troost hem dan door hem op te pakken en hem te wiegen. En af en toe krijgt hij wat warme melk

Wij gaan meestal wel direct, anders zitten we de hele avond nog met een kindje dat overstuur is en niet meer wil slapen.

Als mijn kindje huilt, ga ik er direct naartoe. Dit deed ik vanaf de geboorte al. Heb al van diverse mensen gehoord dat ik hem verwen door elke keer als hij huilt te reageren, maar dat is jammer dan.

Ligt er helemaaaaaaaal aan.
Soms ligt'ie gewoon te jammeren ( je gaat het herkennen) en dan laat ik hem lekker.
Wanneer hij echt paniekerig huilt ( ook dat herken je) ga ik er direct naar toe.
Wanneer hij zeurderig huilt, laat ik hem ook lekker gaan even...totdat hij té boos wordt.

Hij weet nu dat wanneer er echt iets is, ik kom! En wanneer hij zeurt, ik hem laat gaan...

Ik heb gelukkig niet dat ze zo veel huilt maar begrijp je wel, Annie.

Ik ga er meestal vrij snel naar toe als ze huilt. Maar tijdens het spelen kan ze soms ook wat jammeren, en dan laat ik haar vaak even. Dan ligt er een speeltje te ver weg ofzo haha. Dan is ze even later wel weer vrolijk.

Ook als ze net op bed ligt en ze huilt, dan laat ik haar even. Wanneer ze echt hard gaat huilen dan ga ik er wel naar toe.
Soms is ze zo moe als ze op bed gaat dat ze eerst echt keihard gaat huilen, even haar boosheid en onrust er uit huilen en dan slaapt ze.
Dan laat ik haar even, want als ik er wel naar toe ga om haar te troosten en ik leg haar daarna terug in bed is het helemaal huilen.

Ik heb mijn beide kinderen nooit laten huilen. Ik merk wel nu er 2 zijn, dat het niet altijd mogelijk is om er a la minute op te reageren, maar dat probeer ik altijd wel.

Ligt aan zijn huiltje, soms huilt hij even om in slaap te komen dan ga ik er niet meteen heen. Ook als hij wakker wordt en huilt hoor ik vaak dat het in zijn slaap is en ga ik er niet altijd heen maar zet zijn muziekje aan op de babyfoon, als hij wakker wordt en mij ziet wil meneer namelijk echt niet meer in zijn bedje.

Toen J wat kleiner was, huilde ze altijd even voordat ze in slaap viel. Dat was haar slaap ritueel. Toen pakte ik haar niet op. Nu als ze huilt ga ik altijd meteen naar haar toe om haar te troosten.