Ouders steeds sneller uit elkaar?

Minneke schreef:
Ik kan trouwens beamen dat het krijgen van kinderen een zware belasting kan zijn op je relatie. Het verandert gewoon een heleboel, meer dan je je vooraf in kunt denken.

Zo mee eens, we zijn al ruim 6 jaar getrouwd en hebben echt een goed huwelijk, maar 2 baby's zet alles op 'n kop!
En dat had ik vooraf niet gedacht/ verwacht.

Ik vind mijn kind(eren) heel belangrijk, maar ik vind mezelf bijna net zo belangrijk. D.w.z. dat ik heel veel wil doen om mijn relatie te redden, maar als ik echt diep ongelukkig word samen met mijn man ik mijn eigen geluk toch wel verkies boven dat mijn kind(eren) ouders hebben die nog samen zijn. Daar vind ik het leven gewoon te kort voor... En daarnaast denk ik ook dat kinderen liever gelukkige ouders uit elkaar hebben, dan twee diep ongelukkige en ruzie makende ouders samen. Natuurlijk is een scheiding heel erg belastend voor kinderen en wil ik er alles aan doen om mijn relatie op een manier te laten slagen waarop we veel liefde en geluk bij elkaar vinden, maar mocht dit écht niet meer gaan dan kies ik er toch voor om uit elkaar te gaan. Natuurlijk wel met belangrijke voorwaarden om het voor de kinderen zo prettig mogelijk te laten verlopen (niet kwaad spreken over elkaar waar de kinderen bij zijn etc.), maar dat lijkt me ook voor ons als ouders dan gewoon het prettigst.

ProudMama schreef:

Minneke schreef:
Ik kan trouwens beamen dat het krijgen van kinderen een zware belasting kan zijn op je relatie. Het verandert gewoon een heleboel, meer dan je je vooraf in kunt denken.

Zo mee eens, we zijn al ruim 6 jaar getrouwd en hebben echt een goed huwelijk, maar 2 baby's zet alles op 'n kop!
En dat had ik vooraf niet gedacht/ verwacht.

Kan ik me voorstellen! Wij waren nog maar kort samen toen ik zwanger was van de oudste. Dus we weten niet veel beter.

RYW schreef:

Mamsie schreef:Jullie doen net of ik het zo over laat komen dat die mensen het even voor de leuk doen. Zoals ik al zei in mijn eerste post "dit is van wat ik zie in mijn omgeving". Bij veel is de koek gewoon op en is er gevochten tot het einde, bij andere hoor je ( van hun zelf ) dat ze gewoon niet meer zo goed bij elkaar paste.

Ik wil verder niemand voor het hoofd stoten maar ik vind het wel iets om over na te denken dat het bij zoveel gezinnen toch fout gaat. Dat is toch een vreselijk iets. Waardoor zou het komen dat het zo veel gebeurt etc etc.

Ik vind niet dat jij specifiek het zo over laat komen, hoor. Maar jij plaatst een stelling, en de eerste 3 pagina's wordt er vrijwel alleen maar in koor gezegd dat iedereen ook wel vindt dat mensen veel te snel uit elkaar gaan. Maar ik vraag me dan af hoe je weet wanneer iets 'te' snel is? Wanneer er 'te' weinig moeite gedaan is? Dat kan je denk ik helemaal niet beoordelen van buitenaf.

En ik wil echt niet zeggen dat jij suggereert dat het maar even voor de leuk is, zo'n scheiding, maar alleen dat er over geoordeeld wordt door veel mensen, terwijl ze vaak niet de ins en outs van een situatie kennen. Dat doet niets af aan jouw ervaringen en aan hoe rot je het vindt voor de betrokkenen, want dat is natuurlijk ook vreselijk verdrietig.

Oke gelukkig.

Zenna schreef: Ik kan me niet voorstellen dat mensen gelukkig zijn samen, en ineens niet meer samen kunnen leven wanneer ze kinderen hebben. Dan was de relatie voor die tijd ook al niet meer goed.

Dat vind ik nogal simpel gesteld. Je kunt nog zo eensgezind, blij en gelukkig zijn met elkaar. Als er kinderen in het spel komen heeft dat op je hele leven zijn weerslag en dus ook op je relatie. Gelukkig zijn er genoeg relaties die hier tegen bestand zijn, maar onderschat niet wat het met je doet als je continu rondloopt met slaapgebrek, zorgen en verantwoordelijkheden die er eerst niet waren. Het heeft invloed op je gemoed en humeur. Dat alleen al zorgt ervoor dat je 'anders' op elkaar reageert.

Tel daarbij op dat je in de praktijk nooit 100% hetzelfde denkt over opvoeding. Zelfs al dat van tevoren wel zo was, garandeert dat niet dat het zo blijft. Daarom ben ik van mening dat je niet kunt stellen dat een relatie al bij voorbaat niet goed was. Er zijn simpelweg dingen die je vooraf niet in kunt schatten.

ProudMama schreef:

Minneke schreef:
Ik kan trouwens beamen dat het krijgen van kinderen een zware belasting kan zijn op je relatie. Het verandert gewoon een heleboel, meer dan je je vooraf in kunt denken.

Zo mee eens, we zijn al ruim 6 jaar getrouwd en hebben echt een goed huwelijk, maar 2 baby's zet alles op 'n kop!
En dat had ik vooraf niet gedacht/ verwacht.

Heb ik weer het voordeel dat mijn vriend en ik elkaar pas hebben leren kennen toen we al kinderen hadden we weten in elk geval al van te voren waar we aan beginnen en hoe zwaar het is

Maar even serieus, dat bedoel ik ook. Het is niet makkelijk om kinderen op te voeden en dat heeft weerslag op mensen. En daarom kan ik me niet voorstellen dat mensen zouden zeggen: 'ja, dat ga ik wel alleen doen', en dan verwachten dat ze daarna grootser en meeslepender kunnen leven en meer vrijheid zullen ervaren. Hoe makkelijk kom je rond als je het ineens van één salaris moet doen? Hoe regel je het met opvang? Krijg je het huishouden in je eentje voor elkaar naast die baan en de kinderen?

Vrijheid valt ook tegen, want 's avonds even naar een vriendin of even gaan sporten kan niet, omdat er geen manlief op de bank zit terwijl de kinderen slapen. In het papaweekend weer eens lekker gaan stappen? Alleen als je niet dood- en doodmoe bent van de overige 12 dagen waarin je er in je eentje voorstaat... Groener gras is ook niet altijd even makkelijk te vinden, want de straten zijn nou niet bepaald geplaveid met vrijgezellen die het zien zitten om te gaan daten met een alleenstaande moeder/vader. Het is toch weer extra complex allemaal.

Dan heb ik het nog niet eens over het juridische gedoe met scheidingen, het regelen van een ouderschapsplan en omgangsregeling, alimentatie, woonruimte. En dan heb ik het al helemaaaaaal niet over het verdriet dat je je kinderen ziet hebben, zoals de verhalen van Parisienne en Nois aangeven. Kinderen die zich afgewezen en ongewenst voelen, de schuld naar zich toetrekken, een loyaliteitsconflict hebben, niet snappen waarom papa en mama gescheiden zijn, wat weer simultaan loopt aan je eigen verdriet en verwerking over het verbreken van een relatie en gezin...

Ik kan me gewoon heel moeilijk voorstellen dat heel veel mensen bereid zijn om dat allemaal door te maken omdat ze denken dat het gras elders groener is. Er zullen er vast bij zijn die zich niet van te voren kunnen voorstellen wat voor impact het heeft en daar gaandeweg achterkomen, maar ik denk zeker niet dat er veel mensen bereid zijn dit pad te kiezen zonder dat ze hun best gedaan hebben deze ellende te voorkomen.

RYW, toch zijn er volgens mij genoeg mannen van tegen de vijftig die in een midlifecrisis terecht komen en zich afvragen of 'dit nu alles is'. Die er vandoor gaan met een jongere vrouw om aan een tweede leg te beginnen.

Ik geloof wel dat dit voornamelijk een mannelijke leefwijze is

Minneke schreef:RYW, toch zijn er volgens mij genoeg mannen van tegen de vijftig die in een midlifecrisis terecht komen en zich afvragen of 'dit nu alles is'. Die er vandoor gaan met een jongere vrouw om aan een tweede leg te beginnen.

Ik geloof wel dat dit voornamelijk een mannelijke leefwijze is

Ja, de levenswijze van de verzorgende ouder is wel degelijk heel anders dan die van de niet-verzorgende ouder, dat zeker!

Ik heb wel eens aan mijn vriend gevraagd: wat nou als jij een midlifecrisis krijgt? En hij zei: schatje, jij BENT mijn midlifecrisis (hij is 12 jaar ouder)

Ik doelde met mijn post even vooral op vrouwen, degenen die traditioneel de verzorgende rol op zich nemen, vanwege het publiek hier

Minneke schreef:

Zenna schreef: Ik kan me niet voorstellen dat mensen gelukkig zijn samen, en ineens niet meer samen kunnen leven wanneer ze kinderen hebben. Dan was de relatie voor die tijd ook al niet meer goed.

Dat vind ik nogal simpel gesteld. Je kunt nog zo eensgezind, blij en gelukkig zijn met elkaar. Als er kinderen in het spel komen heeft dat op je hele leven zijn weerslag en dus ook op je relatie. Gelukkig zijn er genoeg relaties die hier tegen bestand zijn, maar onderschat niet wat het met je doet als je continu rondloopt met slaapgebrek, zorgen en verantwoordelijkheden die er eerst niet waren. Het heeft invloed op je gemoed en humeur. Dat alleen al zorgt ervoor dat je 'anders' op elkaar reageert.

Tel daarbij op dat je in de praktijk nooit 100% hetzelfde denkt over opvoeding. Zelfs al dat van tevoren wel zo was, garandeert dat niet dat het zo blijft. Daarom ben ik van mening dat je niet kunt stellen dat een relatie al bij voorbaat niet goed was. Er zijn simpelweg dingen die je vooraf niet in kunt schatten.

+1

Julia schreef:

Minneke schreef:

Zenna schreef: Ik kan me niet voorstellen dat mensen gelukkig zijn samen, en ineens niet meer samen kunnen leven wanneer ze kinderen hebben. Dan was de relatie voor die tijd ook al niet meer goed.

Dat vind ik nogal simpel gesteld. Je kunt nog zo eensgezind, blij en gelukkig zijn met elkaar. Als er kinderen in het spel komen heeft dat op je hele leven zijn weerslag en dus ook op je relatie. Gelukkig zijn er genoeg relaties die hier tegen bestand zijn, maar onderschat niet wat het met je doet als je continu rondloopt met slaapgebrek, zorgen en verantwoordelijkheden die er eerst niet waren. Het heeft invloed op je gemoed en humeur. Dat alleen al zorgt ervoor dat je 'anders' op elkaar reageert.

Tel daarbij op dat je in de praktijk nooit 100% hetzelfde denkt over opvoeding. Zelfs al dat van tevoren wel zo was, garandeert dat niet dat het zo blijft. Daarom ben ik van mening dat je niet kunt stellen dat een relatie al bij voorbaat niet goed was. Er zijn simpelweg dingen die je vooraf niet in kunt schatten.

+1

+2

En dat niet alleen! Als ik naar mijzelf kijk, op mij als moeder en vrouw heeft dit ook een flinke aanslag gehad. Het is me absoluut niet in de koude kleren gaan zitten en ik ben er heel lang heel ziek van geweest (depressie) dat het zo is gelopen. Ik kon maar niet verkroppen dat ik een kind op de wereld had gezet en dat niet lang daarna alles voorbij was. Ineens was alles afgelopen, alles waar je al die tijd van droomde, waar je zo naar uitkeek en naar verlangde. Je hebt er immers samen voor gekozen en ineens staat (in mijn geval dan) één van de twee niet meer achter die keuze om het zo maar te zeggen. Nou, dat was een donderslag bij heldere hemel.

Het schuldgevoel is enorm geweest en is nog wel duidelijk aanwezig. Zo'n scheiding is dus niet alleen vreselijk voor een kind maar in veel gevallen ook voor (een van) de ouders. Het doet mij nog steeds vreselijk veel pijn als haar vader haar terug komt brengen en ze gaat huilen omdat hij weggaat en vervolgens met tranen over haar wangen tegen me zegt 'ik ben papa kwijt'. Op zo'n momenten vraag ik me zo vaak af waarom het allemaal zo heeft moeten gaan? Dit heb ik nooit gewild en hij ook niet, maar toch...

Ook is het niet makkelijk als ik naar de toekomst kijk! De angst om voor een tweede kindje te gaan is groot. Ben zo bang dat ik er straks weer alleen voor kom te staan met twee kinderen. Het is dus echt niet zo dat er zomaar wat gedaan wordt. Ik vind het echt heel jammer dat sommige mensen er zo makkelijk over denken terwijl er vaak gruwelijke verhalen achter zo'n scheiding schuil gaan. Een scheiding is dus alles behalve makkelijk en er komt zoveel meer bij kijken dan er wordt gedacht.

Mamsie schreef:Wat vinden jullie daar van?

Hoe sta je er zelf in en wat zou je wel of niet overwegen mocht het tot een punt komen dat uit elkaar gaan een optie word?

Ik denk dat als je zonder elkaar gelukkiger bent je dat moet doen. Vooral niet vanwege kinderen bij elkaar blijven aangezien die ook wel voelen/merken dat het niet lekker loopt allemaal.
Zelf zou ik veel willen proberen om mijn relatie te redden mocht dat nodig zijn, maar als de koek op is, dan is deze ook op.

Pien schreef:Ik denk zelf dat er soms nog iets anders bij komt kijken. Namelijk dat een relatie al niet super is en ze dan om het weer goed te krijgen maar een kindje krijgen. IK heb het in mijn omgeving meerdere keren gezien, een relatie die al niet goed ging, er kwam een baby en het ging alleen maar slechter....

Ik denk inderdaad dat ik dit ook bedoel.

Minneke schreef:

Zenna schreef: Ik kan me niet voorstellen dat mensen gelukkig zijn samen, en ineens niet meer samen kunnen leven wanneer ze kinderen hebben. Dan was de relatie voor die tijd ook al niet meer goed.

Dat vind ik nogal simpel gesteld. Je kunt nog zo eensgezind, blij en gelukkig zijn met elkaar. Als er kinderen in het spel komen heeft dat op je hele leven zijn weerslag en dus ook op je relatie. Gelukkig zijn er genoeg relaties die hier tegen bestand zijn, maar onderschat niet wat het met je doet als je continu rondloopt met slaapgebrek, zorgen en verantwoordelijkheden die er eerst niet waren. Het heeft invloed op je gemoed en humeur. Dat alleen al zorgt ervoor dat je 'anders' op elkaar reageert.

Tel daarbij op dat je in de praktijk nooit 100% hetzelfde denkt over opvoeding. Zelfs al dat van tevoren wel zo was, garandeert dat niet dat het zo blijft. Daarom ben ik van mening dat je niet kunt stellen dat een relatie al bij voorbaat niet goed was. Er zijn simpelweg dingen die je vooraf niet in kunt schatten.

Oke. Ja inderdaad kan ik er natuurlijk weinig over zeggen, aangezien ik nog geen kinderen heb. Ik weet alleen dat ik vanuit mijn jeugd weet hoe zwaar het is dat je ouders scheiden, en dan weer opnieuw iemand tegen komen waarmee je dan als kind maar mee moet zien te dealen omdat pappa/mamma nou eenmaal ook gelukkig willen zijn (wat heel logisch is hoor!) Maar goed... dat is weer een heel andere discussie. Ik blijf er bij dat mensen te onnadenkend aan kinderen 'beginnen'. Hier op het forum valt het me op dat er mensen zijn die heel bewust met de opvoeding van hun kind omgaan. Maar dat is echt niet overal zo hoor!!

Het is helemaal niet zo dat ik de mensen die hier gescheiden zijn zeg dat ze stom zijn. En uiteraart is het niet mijn bedoeling mensen te kwetsen. Natuurlijk kunnen omstandigheden zo lopen dat je gaat scheiden!! En natuurlijk kan dat gebeuren helemaal buiten jouw eigen schuld om. Ik snap het heel erg goed, en vind ook zeker niet dat je jezelf als moeder maar minder belangrijk moet vinden en het belang van de kinderen boven jezelf moet plaatsen. Als je samen moet leven met een man waar je niet meer samen mee wilt leven is dat heel moeilijk en moet je naar mijn mening absoluut voor jezelf kiezen.
Het komt alleen wel heel erg veel voor in deze tijd, en dat is wel opvallend. Wiens 'schuld' dat dan ook maar zou zijn.

Minneke schreef:Dat vind ik nogal simpel gesteld. Je kunt nog zo eensgezind, blij en gelukkig zijn met elkaar. Als er kinderen in het spel komen heeft dat op je hele leven zijn weerslag en dus ook op je relatie. Gelukkig zijn er genoeg relaties die hier tegen bestand zijn, maar onderschat niet wat het met je doet als je continu rondloopt met slaapgebrek, zorgen en verantwoordelijkheden die er eerst niet waren. Het heeft invloed op je gemoed en humeur. Dat alleen al zorgt ervoor dat je 'anders' op elkaar reageert.

Tel daarbij op dat je in de praktijk nooit 100% hetzelfde denkt over opvoeding. Zelfs al dat van tevoren wel zo was, garandeert dat niet dat het zo blijft. Daarom ben ik van mening dat je niet kunt stellen dat een relatie al bij voorbaat niet goed was. Er zijn simpelweg dingen die je vooraf niet in kunt schatten.

Hier ben ik het dus niet mee eens. Ik hoop dat ik het goed kan verwoorden.
Er kunnen veel dingen in een relatie zijn die zijn weerslag hebben op een relatie, dat is niet alleen maar het krijgen van kinderen. Ik ben van mening dat als je die weerslagen gehad hebt voor je kinderen had je beter een volgende 'weerslag' kunt 'overleven'. Je kunt niet altijd eensgezind zijn, dus hoe ga je daar dan mee om voor er kinderen zijn? Hoe los je dingen op voor er kinderen waren? Hoe ga je om met tegenslagen, met een partner die maanden uit zn doen is omdat ie zn werk niet leuk vindt bv, of met andere spanningen? Ik denk dat als je tegenslagen samen kent die zijn weerslag gehad hebben en daar op een constructieve manier samen bent uitgekomen dat dat iets zegt over de manier waarop je daar in de toekomst mee om zult gaan.

Het is ook niet alleen het krijgen van kinderen, maar het is wel iets wat veel impact heeft. Je leven is anders, je ritme, je gebroken nachten, de moeheid, de hormonen en noem maar op.
Wij hebben al heel veel meegemaakt in onze relatie (9 jaar samen waarvan ruim 6 getrouwd) mede door mijn gezondheid en natuurlijk recent een hele geompliceerde zwangerschap met dreigende bevalling bij 26 weken, dus we kunnen samen heel veel aan.
Maar merk nu toch dat het even iets minder loopt door alle veranderingen. Ben niet bang voor een scheiding hoor, totaal niet, maar had nooit verwacht dat zoiets 'natuurlijks' als het krijgen van een gezinnetje zoveel impact zou hebben.
Maar goed, we hebben er ook gelijk 2, weet niet of dat veel verschil maakt natuurlijk.

[quote="ProudMama"]Het is ook niet alleen het krijgen van kinderen, maar het is wel iets wat veel impact heeft. Je leven is anders, je ritme, je gebroken nachten, de moeheid, de hormonen en noem maar op.
Wij hebben al heel veel meegemaakt in onze relatie (9 jaar samen waarvan ruim 6 getrouwd) mede door mijn gezondheid en natuurlijk recent een hele geompliceerde zwangerschap met dreigende bevalling bij 26 weken, dus we kunnen samen heel veel aan.
Maar merk nu toch dat het even iets minder loopt door alle veranderingen. Ben niet bang voor een scheiding hoor, totaal niet, maar had nooit verwacht dat zoiets 'natuurlijks' als het krijgen van een gezinnetje zoveel impact zou hebben.
Maar goed, we hebben er ook gelijk 2, weet niet of dat veel verschil maakt natuurlijk. [/quote}

Ja, jullie zitten op dit moment denk ik ook echt in een lastiger pakket. Jullie hebben inderdaad een zwangerschap meegemaakt die spanningen opleverde (?) en nu 2 kindjes waar je voor moet zorgen. Maar jullie zijn nog niet lang ouders, dus zul je daar allebei aan moeten wennen. Dat is ook heel normaal toch? Maar als je kindjes ouder zijn heb je daar samen wel je weg in gevonden lijkt me. Natuurlijk kan het dan ook heel zwaar zijn. Maar voor dit moment denk ik niet dat het zoveel zegt over hoe goed je relatie is. Op dit moment is het gewoon alleen maar ontdekken hoe iedereen zo tevreden mogelijk gehouden kan worden.

Bij ons werd de relatie ook wel even op de proef gesteld die eerste periode, als alles zó nieuw is en je amper nachtrust hebt. Ik denk dat dat wel normaal is en dat je dat ook niet kunt voorkomen door elkaar goed te leren kennen. Het is zo nieuw dat je nooit weet hoe je gaat reageren en hoe die ander reageert, ook niet als je elkaar heel goed kent. Ik heb zelfs met mijn ouders soms wel stevige discussies over de opvoeding en die ken ik toch al behoorlijk lang, laat staan hoe het dan gaat met je partner, die er gewoon iedere dag is en met wie je samen de opvoeding op je neemt.

Of iemand te snel gaat scheiden kan ik niet een mening over geven. Je weet nooit hoe lang ze al gevochten hebben of helemaal niet.

Soms hoor ik wel zo'n antwoord van: we gaan scheiden omdat we teveel ruzie hadden.
Dan denk ik: maar waar zit de kern? Waarom hebben jullie zoveel ruzie gemaakt?

Of stellen die uit elkaar gaan als vrienden, moet ik ook altijd even een wenkbrauw bij omhoog doen. Waarom ga je dan scheiden? Ja de liefde is weg maar goed wat verwacht je nog na zoveel jaar?

Zelf wil ik echt voor mijn huwelijk vechten mocht dat nodig zijn. Enige punt waar het meteen bij over is: vreemdgaan. En zo denkt mijn man er ook over. Dan zou ik me zo gekwetst en teleurgesteld voelen (en het vertrouwen is dan weg, iets wat ik heel belangrijk vind in een relatie) dat het dan over en uit is. Ook al hebben we straks een kind.

Maar het is nu zo makkelijk gezegd tot je er zelf in zit. Misschien doe je dan wel heel andere dingen en gooi je de principes die je nu hebt overboord.

Je kunt het toch ook niet voorkomen, het heeft toch gewoon zn weerslag en dan zeker de eerste tijd? Maar niet iedereen gaat vervolgens uit elkaar.

Nee zeker niet. Iig ken meer gezinnen met meerdere kinderen dan stellen die na de geboorte van hun eerste kindje uit elkaar gaan.

Zwangerschap leverde geen spanningen tussen ons op hoor, juist niet. Maar het was wel een hele spannende, slopende tijd met heel veel onzekerheid en angst die we samen gehad hebben.
Daarom denk je daarna alles samen aan te kunnen, maar valt dan toch anders als je dacht...

1 op de 3 stellen schijnt uit elkaar te gaan binnen 3 jaar na het krijgen van een kind. Heb ik pas zitten lezen in de Wij of de Kinderen.

Dat lijkt me wel wat veel. Volgens mij loopt in totaal 1 op de 3 huwelijken uit in een scheiding en als er kinderen in het spel zijn dan schijnt dat percentage juist iets lager te liggen. In de eerste 3 jaar is dan maar weer een klein deel van alle stellen met kinderen (er zijn er ook die uit elkaar gaan als de kinderen ouder zijn) dus 1 op de 3 in de eerste 3 jaar lijkt me dan niet helemaal kloppen.