Ouders steeds sneller uit elkaar?

Ik denk trouwens dat je in het algemeen wel kunt stellen dat men te snel uit elkaar gaat, maar dat als je de verhalen erachter hoort zelf ook wel vaak tot de conclusie komt dat je dezelfde keus gemaakt zou hebben.

In mijn geval wilde ik niet meer vechten met de relatie. Mijn ex wou nog wel vechten ervoor, maar ik was er wel een beetje klaar mee aangezien hij een affaire had met één van mijn beste vriendinnen. En haar man (mijn beste vriend) was er ook bij betrokken, bleek later.

Nou, dan ga ik niet meer vechten, hoor...

Ik ken eigenlijk niet zo heel veel stelletjes met kinderen, maar degenen die ik ken zijn grotendeels nog bij elkaar. Mijn oudste is de enige in zijn klas met gescheiden ouders.

Wat je ook doet, hoe je het ook doet, ik vind het ZO belangrijk dat je altijd maar dan ook altijd voor ogen blijft houden dat je niet alleen een stel met problemen of exen van elkaar bent, maar vooral ook ouders van de kinderen. Ik kan mijn ex vrij regelmatig achter het behang plakken, maar tegenover mijn zoons wordt er geen kwaad woord over hun vader gezegd en ik accepteer het ook absoluut niet als iemand anders dat wel doet waar de jongens bij zijn.

Als je respect hebt voor je kinderen, dan heb je respect voor hun ouders.

RYW schreef:In mijn geval wilde ik niet meer vechten met de relatie. Mijn ex wou nog wel vechten ervoor, maar ik was er wel een beetje klaar mee aangezien hij een affaire had met één van mijn beste vriendinnen. En haar man (mijn beste vriend) was er ook bij betrokken, bleek later.

Nou, dan ga ik niet meer vechten, hoor...

Ik ken eigenlijk niet zo heel veel stelletjes met kinderen, maar degenen die ik ken zijn grotendeels nog bij elkaar. Mijn oudste is de enige in zijn klas met gescheiden ouders.

Wat je ook doet, hoe je het ook doet, ik vind het ZO belangrijk dat je altijd maar dan ook altijd voor ogen blijft houden dat je niet alleen een stel met problemen of exen van elkaar bent, maar vooral ook ouders van de kinderen. Ik kan mijn ex vrij regelmatig achter het behang plakken, maar tegenover mijn zoons wordt er geen kwaad woord over hun vader gezegd en ik accepteer het ook absoluut niet als iemand anders dat wel doet waar de jongens bij zijn.

Als je respect hebt voor je kinderen, dan heb je respect voor hun ouders.

Mooi!

Er zullen vast ouders zijn die te snel opgeven, maar voor het merendeel geldt denk ik dat een scheiding een heel verdrietige, moeilijke beslissing is. Soms maakt een relatie je kapot of ben je niet in de gelegenheid om ervoor te vechten omdat die ander simpelweg niet meer wil. Ik denk dat je met dit soort stellingen wel moet oppassen dat je die ouders niet tekort doet, en goed moet bedenken dat dit al een erg kwetsbare groep is die meestal niet zit te wachten op veroordelingen.

Susan schreef:Er zullen vast ouders zijn die te snel opgeven, maar voor het merendeel geldt denk ik dat een scheiding een heel verdrietige, moeilijke beslissing is. Soms maakt een relatie je kapot of ben je niet in de gelegenheid om ervoor te vechten omdat die ander simpelweg niet meer wil. Ik denk dat je met dit soort stellingen wel moet oppassen dat je die ouders niet tekort doet, en goed moet bedenken dat dit al een erg kwetsbare groep is die meestal niet zit te wachten op veroordelingen.

Amen.

Susan schreef:Er zullen vast ouders zijn die te snel opgeven, maar voor het merendeel geldt denk ik dat een scheiding een heel verdrietige, moeilijke beslissing is. Soms maakt een relatie je kapot of ben je niet in de gelegenheid om ervoor te vechten omdat die ander simpelweg niet meer wil. Ik denk dat je met dit soort stellingen wel moet oppassen dat je die ouders niet tekort doet, en goed moet bedenken dat dit al een erg kwetsbare groep is die meestal niet zit te wachten op veroordelingen.

Helemaal mee eens.

Susan schreef:Er zullen vast ouders zijn die te snel opgeven, maar voor het merendeel geldt denk ik dat een scheiding een heel verdrietige, moeilijke beslissing is. Soms maakt een relatie je kapot of ben je niet in de gelegenheid om ervoor te vechten omdat die ander simpelweg niet meer wil. Ik denk dat je met dit soort stellingen wel moet oppassen dat je die ouders niet tekort doet, en goed moet bedenken dat dit al een erg kwetsbare groep is die meestal niet zit te wachten op veroordelingen.

Dat denk ik ook. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat veel mensen een gezin zomaar eventjes uit elkaar laten vallen, gewoon omdat er een dipje is en ze geen zin hebben om hun best te doen. Dat mensen dat als wegwerpartikel beschouwen om even wat leukers te gaan zoeken.

Ik heb zelf dus een scheiding meegemaakt en weet wat dat voor ellende, drama en verdriet dat met zich meebrengt, en ik denk dat veel mensen zich daar niet heel goed in kunnen inleven. Dat is zeker niet per definitie de gemakkelijkste weg, maar dat wordt hier wel een beetje zo weggezet. En dat is maar goed ook, dat de meesten dat niet uit ervaring kennen, maar het is zeker niet zo makkelijk als het misschien lijkt.

Ik denk zelf dat er soms nog iets anders bij komt kijken. Namelijk dat een relatie al niet super is en ze dan om het weer goed te krijgen maar een kindje krijgen. IK heb het in mijn omgeving meerdere keren gezien, een relatie die al niet goed ging, er kwam een baby en het ging alleen maar slechter....

Pien schreef:Ik denk zelf dat er soms nog iets anders bij komt kijken. Namelijk dat een relatie al niet super is en ze dan om het weer goed te krijgen maar een kindje krijgen. IK heb het in mijn omgeving meerdere keren gezien, een relatie die al niet goed ging, er kwam een baby en het ging alleen maar slechter....

Ja of als we een kindje krijgen dan gaat het misschien wel beter met onze relatie. Een soort van redmiddel. Maar als je kijkt naar nu en naar de generatie van onze ouders lijkt het idd wel dat er veel meer scheidingen zijn en mensen het sneller opgeven zeg maar

Pien schreef:Ik denk zelf dat er soms nog iets anders bij komt kijken. Namelijk dat een relatie al niet super is en ze dan om het weer goed te krijgen maar een kindje krijgen. IK heb het in mijn omgeving meerdere keren gezien, een relatie die al niet goed ging, er kwam een baby en het ging alleen maar slechter....

Ik vind het persoonlijk toch wel moeilijk om daarover te oordelen! Zolang je niet in andermans schoenen staat... Nogmaals, je kunt niet in andermans hoofd kijken en dus weet je ook niet wat zich exact afspeelt in zo'n situatie.

Ik zal er alles aan doen om het niet zo ver te laten komen, maar dan moet de reden wel binnen een acceptabele grens liggen (die is helaas niet zo heel groot bij mij). Als mijn man mij bedriegt ga ik niet meer vechten voor een goede relatie, want die zal nooit meer goed worden zonder vertrouwen. Maar ik zou niet om het minste geringste gaan scheiden. Zeker niet nu ik van dichtbij heb gezien wat voor schade een scheiding aan kan brengen op kinderen.

Mijn zus is 1,5 jaar terug gescheiden, maar de jongste van bijna 8 heeft daar echt wel een flinke klap aan over gehouden, zo erg dat hij op deze jonge leeftijd al in therapie is daarvoor (wat zijn vader nog belachelijk vind ook ).

In die situatie waar ik over sprak weet ik wel degelijk hoe die situatie was. Man was al 3 keer vreemd gegaan, had al een keer een mega schuld veroorzaakt door te gokken, meerdere keren agressief gedrag vertoond tegen haar en iedere keer beloofde hij verbetering. Hij heeft haar uiteindelijk lopen paaien en gezegd dat als ze samen een kindje zouden krijgen alles zou veranderen want dan moest hij wel... Niet dus! Zij zit nu nog met een schuld van bijna 15.000 euro! En een kindje die zijn vader niet meer ziet omdat hij een nieuw leven heeft waar het kindje niet in past.

Ik ben trouwens absoluut niet voor scheiden, zolang je nog iets kunt proberen. Maar toch heb ik in mijn omgeving een scheiding meegemaakt waarbij het uiteindelijk wel degelijk beter is geweest voor alle partijen dat er een scheiding kwam. In het begin was dat even flink rot, maar daarna was het echt zoveel beter dan daarvoor! De ouders waren apart van elkaar veel leukere mensen, beter in hun vel en fijnere mensen voor de kinderen. Terwijl het onhoudbaar was nog samen met ruzies, allerlei toestanden.. Dus soms is het zo slecht nog niet, al zie ik het wel echt als laatste optie.

Pien schreef:In die situatie waar ik over sprak weet ik wel degelijk hoe die situatie was. Man was al 3 keer vreemd gegaan, had al een keer een mega schuld veroorzaakt door te gokken, meerdere keren agressief gedrag vertoond tegen haar en iedere keer beloofde hij verbetering. Hij heeft haar uiteindelijk lopen paaien en gezegd dat als ze samen een kindje zouden krijgen alles zou veranderen want dan moest hij wel... Niet dus! Zij zit nu nog met een schuld van bijna 15.000 euro! En een kindje die zijn vader niet meer ziet omdat hij een nieuw leven heeft waar het kindje niet in past.

Ok dan is het een ander verhaal en ik praat het nog steeds niet goed, maar zij moet dan toch wel echt geloofd hebben dat het nog goed zou kunnen komen anders was ze er waarschijnlijk niet eens aan begonnen. Ik zou het persoonlijk niet gedaan hebben en ook niet geloven, maar iedereen is anders en iedereen denkt anders. Toch zal het niet altijd gebeuren dat mensen er bewust voor kiezen ondanks dat het mis gaat in hun relatie.

Ik vind overigens wel dat er door sommigen hier wel erg makkelijk wordt gedacht. Alsof mensen 'zomaar' even uit elkaar gaan en het verder allemaal niets uitmaakt. Er gaat heel wat meer schuil achter zo'n scheiding.

Strawberry Shortcake schreef:

Ik vind overigens wel dat er door sommigen hier wel erg makkelijk wordt gedacht. Alsof mensen 'zomaar' even uit elkaar gaan en het verder allemaal niets uitmaakt. Er gaat heel wat meer schuil achter zo'n scheiding.

Heel erg eens. Het leven wordt er zelden leuker/makkelijker op als je in je eentje 24 uur per dag verantwoordelijk bent voor je kind(eren) zonder hulp, en ook nog eens het huishouden en de financien in je eentje rond moet weten te krijgen. Zo leuk en vrij en sociaal is je leven dan niet.

Pien: jouw verhaal is heel erg, maar wel een incident natuurlijk. Gelukkig, want het is een dieptriest verhaal.

Mijn neefje van 7 jaar heeft ook heel veel last van de scheiding van zijn ouders, inmiddels alweer zo'n 4 jaar geleden. Van het moment zelf heeft hij niet veel meegekregen, maar hoe de relatie nu tussen zijn ouders is is echt vreselijk voor hem! Mijn tante staat open voor van alles, ook al heeft zij alle recht om haar ex-man te haten (vreemdgegaan, gelogen, etc.). Echter, haar ex-man vertelt slechte dingen over haar tegen mijn neefje en nichtje (over hun moeder dus), hij stookt hem op, hij laat duidelijk merken dat hij mijn nichtje liever/leuker/mooier vindt en praat hem dus zo een minderwaardigheidscomplex aan, etc. Het gaat heel slecht met mijn neefje, hij is weer in zijn broek gaan poepen en plassen, eet bijna niet, heeft ontzettende driftbuien die hij op zijn moeder afreageert, hoort heel soms stemmen in zijn hoofd, etc. Dit allemaal sinds 2 jaar, sinds de 'klap' van de scheiding kwam. Hij zit in therapie, mijn tante kan hem ook vrij moeilijk 'handelen', mede omdat zij een bepaalde ziekte heeft en daardoor heel moe is. Zo zielig.. dit alles komt echt door het feit dat mijn ex-oom en mijn tante gewoon niet normaal met elkaar kunnen communiceren en door hoe hun vader met hen omgaat.

Het ergste van alles is dat mijn neefje twee keer heeft geprobeerd van het balkon van hun appartement te springen, 7 hoog! Een jongetje van 7 jaar!

Dit is ook maar een extreem geval natuurlijk, maar helaas bestaan zulke gevallen wel.

Niet quoten a.u.b., wil het later weer weghalen

Strawberry Shortcake schreef:
Ik vind overigens wel dat er door sommigen hier wel erg makkelijk wordt gedacht. Alsof mensen 'zomaar' even uit elkaar gaan en het verder allemaal niets uitmaakt. Er gaat heel wat meer schuil achter zo'n scheiding.

Dat vind ik idd ook. Bij mijn zus dachten er ook veel dat het wel een erg makkelijke oplossing was om te scheiden, maar zij had er echt wel heel wat grondige redenen voor. En toch doen mensen alsof het een doodzonde is.

Jeetje Parisienne, wat een ontzettend verdrietig, triest verhaal. Vreselijk

Wat erg ook Parissienne!
Mijn neefje heeft ook van die buien.

Nois en Parisienne, wat een afschuwelijke verhalen!

Inderdaad vreselijk.. niet alleen voor mijn neefje, maar voor alle kindjes die zo erg onder een scheiding lijden Helaas bestaan zulke verhalen/gevallen dus ook.

Jullie doen net of ik het zo over laat komen dat die mensen het even voor de leuk doen. Zoals ik al zei in mijn eerste post "dit is van wat ik zie in mijn omgeving". Bij veel is de koek gewoon op en is er gevochten tot het einde, bij andere hoor je ( van hun zelf ) dat ze gewoon niet meer zo goed bij elkaar paste.

Ik wil verder niemand voor het hoofd stoten maar ik vind het wel iets om over na te denken dat het bij zoveel gezinnen toch fout gaat. Dat is toch een vreselijk iets. Waardoor zou het komen dat het zo veel gebeurt etc etc.

Mamsie schreef:Jullie doen net of ik het zo over laat komen dat die mensen het even voor de leuk doen. Zoals ik al zei in mijn eerste post "dit is van wat ik zie in mijn omgeving". Bij veel is de koek gewoon op en is er gevochten tot het einde, bij andere hoor je ( van hun zelf ) dat ze gewoon niet meer zo goed bij elkaar paste.

Ik wil verder niemand voor het hoofd stoten maar ik vind het wel iets om over na te denken dat het bij zoveel gezinnen toch fout gaat. Dat is toch een vreselijk iets. Waardoor zou het komen dat het zo veel gebeurt etc etc.

Ik vind niet dat jij specifiek het zo over laat komen, hoor. Maar jij plaatst een stelling, en de eerste 3 pagina's wordt er vrijwel alleen maar in koor gezegd dat iedereen ook wel vindt dat mensen veel te snel uit elkaar gaan. Maar ik vraag me dan af hoe je weet wanneer iets 'te' snel is? Wanneer er 'te' weinig moeite gedaan is? Dat kan je denk ik helemaal niet beoordelen van buitenaf.

En ik wil echt niet zeggen dat jij suggereert dat het maar even voor de leuk is, zo'n scheiding, maar alleen dat er over geoordeeld wordt door veel mensen, terwijl ze vaak niet de ins en outs van een situatie kennen. Dat doet niets af aan jouw ervaringen en aan hoe rot je het vindt voor de betrokkenen, want dat is natuurlijk ook vreselijk verdrietig.

RYW schreef:

Mamsie schreef:Jullie doen net of ik het zo over laat komen dat die mensen het even voor de leuk doen. Zoals ik al zei in mijn eerste post "dit is van wat ik zie in mijn omgeving". Bij veel is de koek gewoon op en is er gevochten tot het einde, bij andere hoor je ( van hun zelf ) dat ze gewoon niet meer zo goed bij elkaar paste.

Ik wil verder niemand voor het hoofd stoten maar ik vind het wel iets om over na te denken dat het bij zoveel gezinnen toch fout gaat. Dat is toch een vreselijk iets. Waardoor zou het komen dat het zo veel gebeurt etc etc.

Ik vind niet dat jij specifiek het zo over laat komen, hoor. Maar jij plaatst een stelling, en de eerste 3 pagina's wordt er vrijwel alleen maar in koor gezegd dat iedereen ook wel vindt dat mensen veel te snel uit elkaar gaan. Maar ik vraag me dan af hoe je weet wanneer iets 'te' snel is? Wanneer er 'te' weinig moeite gedaan is? Dat kan je denk ik helemaal niet beoordelen van buitenaf.

En ik wil echt niet zeggen dat jij suggereert dat het maar even voor de leuk is, zo'n scheiding, maar alleen dat er over geoordeeld wordt door veel mensen, terwijl ze vaak niet de ins en outs van een situatie kennen. Dat doet niets af aan jouw ervaringen en aan hoe rot je het vindt voor de betrokkenen, want dat is natuurlijk ook vreselijk verdrietig.

Helemaal mee eens.

Ik denk dat het voor een gedeelte ook te verklaren is door de geest van de huidige westerse maatschappij. We zijn een stuk individualistischer ingesteld dan 'vroeger'. De sociale coherentie is minder sterk en dat heeft ook invloed op het gezinsleven denk ik. Vroeger woonden families dichter bij elkaar in de buurt. Familieleden zorgden meer voor elkaar kan ik me zo voorstellen. Ik denk dat het daardoor misschien nu nog wel zwaarder is om kinderen te hebben dan toen (en het zal vast ook gedeeltelijk verklaren dat de gezinnen kleiner zijn geworden).

Aan de andere kant leven we in een maatschappij waarin alles kan en mag. Je hebt enorm veel te kiezen, maar dus ook veel te verliezen. Daardoor vragen veel mensen zich sneller af of het gras bij de buren niet veel groener is. In plaats van te werken aan hun relatie zoeken ze het geluk ergens anders. Bang om iets te missen, bang om niet genoeg uit het leven te halen, bang om (nog) een grote liefde te missen.

En dan heb je natuurlijk ook gezinnen die écht beter af zijn zonder elkaar. En dat kunnen alleen de betrokkenen zelf bepalen. Buitenstaanders weten tenslotte nooit hoe het er echt aan toe gaat binnen een gezin/relatie.

Ik kan trouwens beamen dat het krijgen van kinderen een zware belasting kan zijn op je relatie. Het verandert gewoon een heleboel, meer dan je je vooraf in kunt denken.