Ouders steeds sneller uit elkaar?

Wat vinden jullie daar van?

Hoe sta je er zelf in en wat zou je wel of niet overwegen mocht het tot een punt komen dat uit elkaar gaan een optie word?

Tja ligt een beetje aan de situatie ook denk ik, zal zou ik nooit voor de kinderen bij elkaar blijven als het niet meer zou gaan.

Zoals ik er nu in sta zou ik wel alles proberen. In de zin van relatietherapie ed.

Tenzij mijn man de kinderen iets aan zou doen, dan zou ik geen risico meer nemen en vertrekken. Gelukkig hoef ik me daar geen zorgen om te maken, zo gek als hij op ze is.

Je hoort het inderdaad steeds vaker dat ze uit elkaar gaan. Ook bij bijvoorbeeld BNN-ers, zijn ze tig jaar samen, krijgen ze een kind, zijn ze binnen half aar uit elkaar.

Vreemd gaan was vroeger voor mij gelijk een issue om uit elkaar te gaan, maar met kinderen vind ik dat moeilijker.
Is het echt verliefd heid, volledig vreemd gaan van maanden, dan zou ik denk ik alsnog uit elkaar gaan. Is het een zoen en geen verdere verliefdheid dan is het vertrouwen erg geschaad maar dan zou ik het denk ik wel nog proberen.

Als het echt niet meer gaat en je wilt beide aan relatietherapie ofzoiets doen en werkt dan nog niet, dan is het beter voor iedereen en ook voor het kind of de kinderen om uit elkaar te gaan.
Maar dan zou het wel in goede harmonie moeten gaan.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 was, met als gevolg dat mijn bio pa niet in 1 ruimte wil zijn dat mijn moeder. Hier dus ook niet geweest op bruiloft, doop van de oudste(jongste moet nog gedoopt worden) en verjaardagen.

Weetjewel schreef:Tja ligt een beetje aan de situatie ook denk ik, zal zou ik nooit voor de kinderen bij elkaar blijven als het niet meer zou gaan.

+ 1.
Ik zou voor mezelf wel alles willen proberen om het wel te laten slagen.

ik heb een tijdje geleden zelf op het punt gestaan te scheiden, het liep al sinds ons 2de kindje was geboren ( die is inmiddels al ruim een jaar ) niet lekker tussen mij en mijn man, en ik wist ook niet of ik überhaupt nog wel van hem hield op dat moment.

Maar toen ik het word scheiden had uitgesproken tegen mijn man in een ruzie en hij verdrietig vertrok ben ik serieus gaan nadenken.

Vragen als wil ik weg bij hem ? Is er geen oplossing te vinden ? Kan ik de kinderen dat aandoen enz enz


We hebben nadat we de ruzie hadden bijgelegd echt serieus gepraat en afspraken gemaakt en we gaan proberen samen verder te gaan, niet alleen voor de kinderen maar ook voor onszelf, en ik merk nu weer dat ik toch nog steeds van hem hou en hoe meer we beiden ons best doen hoe beter het gaat.

Dus ja ik denk inderdaad dat je niet gelijk moet gaan scheiden, maar eerst moet proberen er het beste van te maken, tenzij je natuurlijk mishandeld word ofzo, maar in alle andere gevallen zou ik eerst proberen oplossingen te zoeken ,

Ja, het lijkt wel alsof niemand tegenwoordig nog een leven lang bij elkaar kan blijven. Ik kan me niet voorstellen dat mensen gelukkig zijn samen, en ineens niet meer samen kunnen leven wanneer ze kinderen hebben. Dan was de relatie voor die tijd ook al niet meer goed. In een ander topic heeft iedereen het erover dat het ook niet goed is om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Opgroeien met ouders die constant ruzie hebben is ook niet goed. Daar ben ik het helemaal mee eens. Mensen moeten beter nadenken of hun relatie wel goed is voordat ze aan kinderen beginnen. Misschien ben ik wel verbitterd door het feit dat ik al 21 jaar kind ben van gescheiden ouders. Maar ik heb zoveel negatieve ervaringen dat ik het eigenlijk onvergeeflijk begin te vinden dat er zoveel ouders zijn die scheiden. Dat er omstandigheden zijn waarin je niet samen kunt blijven snap ik hoor. Maar het aantal scheidende ouders is hier te hoog voor.

Zenna: Heb je zelf kinderen?

Weetjewel schreef:Tja ligt een beetje aan de situatie ook denk ik, zal zou ik nooit voor de kinderen bij elkaar blijven als het niet meer zou gaan.

+1

Hoe denk jij er zelf over mamsie??

[quote="Weetjewel"]Tja ligt een beetje aan de situatie ook denk ik, zal zou ik nooit voor de kinderen bij elkaar blijven als het niet meer zou gaan.[/quote]

+1

Het kan snel gaan, dat weet ik inmiddels uit eigen ervaring.. Ik sta er wel zelf zo in dat ik het liefst alles probeer voordat ik opgeef. Maar de wederhelft doet daar niet altijd aan mee. Mijn ex wilde geen kind, was niet klaar voor zoveel vastigheid, wilde nog aandacht van de vrouwen en weet ik niet wat nog meer. Daar was niet uit te komen.. Ik wilde ons kindje wel, en alle verantwoordelijkheden die daarbij kwamen kijken. Hij absoluut niet. Toen heb ik hem uiteindelijk voor de keuze gesteld, of hij ging er voor met ons óf hij kon vertrekken. Jammer dat het zo moest lopen, maar ik kon niet samen zijn met iemand die zo anders bleek te zijn dan hij zich voorheen op bepaalde gebieden had voorgedaan. Toch ben sta ik er nog hetzelfde in, als ik weer een relatie zou krijgen dan wil ik alles proberen voordat ik het zou opgeven. Juist voor de kinderen (en natuurlijk ook voor onszelf). Al zijn er soms situaties waarin ik dat niet zou doen, maar dat zijn dan ook extremen zoals misbruik, mishandeling, etc.

Dat idee heb ik ook steeds vaker dat ouders steeds sneller uit elkaar gaan. Maar het blijft natuurlijk geven en nemen, niemand is perfect en overal is wat. En ik vraag me af of de ouders die uit elkaar gaan wel communiceren met elkaar.

Ik hoor zo vaak van moeders dat ze alles maar zelf moeten doen en alles op hun aankomt maar ondertussen betrekken ze de vaders van begin af aan nergens bij. Die doen ook maar gewoon hun best en vallen automatisch in de rol ´alleen voor de leuke dingen´ die moeder dan weer niet leuk vind, ondertussen krijgt vader te horen dat ie nooit wat doet terwijl het vader altijd uit handen is genomen. En zo blijf je uiteindelijk in het cirkeltje en ga je uiteindelijk uit elkaar omdat je uitelkaar groeit en geen zin hebt om de huishoudster van de ander te zijn...

Hier is het precies hetzelfde gegaan overigens maar wij praten daar over. Ik laat m´n vriend ook wel eens bewust een avond of een dagje een papa dag houden, J. naar bed brengen, ´s ochtends eruit gaan met J. of hij kookt een keer eten. Ondanks dat hij op z´n minst 50 uur per week werkt

Ik vind dat er te snel uit elkaar wordt gegaan. Dat is van wat ik in mijn eigen omgeving mee maak dan he. Er onstaan problemen en veel steekt eerst een half jaar zn kop in t zand en daara barst de bom.
Ik heb het idee dat veel mensen geen concessies meer willen maken. Je bent beide niet alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk maar ook voor dat van je kinderen.
Natuurlijk is dit allemaal situatie afhankelijk maar toch.
Voor mij is uit elkaar gaan eigenlijk geen optie. Ja in geval van mishandeling en als er werkelijk alles aan gedaan is om het te laten werken.
Zelf heb ik 2x een scheiding meegemaakt en het geeft hoe dan ook deuken. Ouders worden egoïstisch in een scheiding is mijn ervaring.
Ik denk ook wel dat het steeds meer gebeurt omdat de vrouwen nu ook hun eigen boontjes kunnen doppen. Dat is natuurlijk een goed iets en ik zou niet willen dat er mensen bij hun partner moeten blijven vanwege geld maar het heeft het uit elkaar gaan wel een stuk makkelijker gemaakt.

Ik weet niet zo goed wat ik er verder mee wil maar ik zie het zo veel dat het bijna een beangstigend gevoel geeft.

Ik vind ook dat je er alles aan moet doen en moet vechten voor je relatie in zo'n geval! Maar het moet wel van twee kanten komen...

Ben je zelf ook bang Mamsie dat het bij jullie ook gebeurd, ondanks dat je relatie juist heel stabiel is omdat het je z'n angstig gevoel geeft.

ProudMama schreef:Zenna: Heb je zelf kinderen?

Nee ik heb geen kinderen. Maar wil ze absoluut en heb er al heel erg goed over nagedacht of ik denk dat ik en mijn vriend redelijk hetzelfde denken over opvoeding. Wanneer ik het gevoel zou hebben dat dit niet goed zou gaan, zou ik niet met hem aan kinderen willen beginnen denk ik. Is er een bepaalde reden dat je dat vraagt?

ik denk dat de instelling waarmee je trouwt veranderd is. Vroeger was het gewoon geen optie om uit elkaar te gaan, o.a. in verband met geloofsovertuiging wat vroeger veel meer speelde. Nu bestaat er 'gewoon' de optie om uit elkaar te gaan, het is inderdaad veel normaler geworden. Als je geen kinderen hebt, maar ook als je ze wel hebt.

Ik vind echter niet dat koste wat het kost bij elkaar gebleven moet worden omwille van de kinderen. Er moet wel alles aan gedaan worden om bij elkaar te blijven, maar als het om wat voor reden dan ook echt niet meer werkt, vind ik dat je als ouder ook best voor jezelf mag kiezen.

Cimic schreef:Ben je zelf ook bang Mamsie dat het bij jullie ook gebeurd, ondanks dat je relatie juist heel stabiel is omdat het je z'n angstig gevoel geeft.

Nee dat niet maar het is wel zo iets waarvan je dan denk: "dat dachten hun vast ook".
Ik heb in mijn omgeving bijna alleen maar mensen die uit elkaar zijn. Ik zie het ene gezin na het andere uit elkaar vallen op school etc. Dan denk ik wel is nou dat belooft wat voor de toekomst van relaties ( in het algemeen ).

Wij zijn vanaf het begin heel eerlijk en open geweest; als je denkt dat je het ergens beter kunt hebben, moet je vooral gaan! Voordat we voor een kind gingen hebben we wel heel bewust gesproken dat dan de eisen om te gaan wel hoger liggen. In de zin van, je kunt niet meer zomaar gaan omdat je denkt dat je het beter gaat krijgen. Je zult eerst moesten zorgen dat je er alles aan hebt gedaan om het thuis beter te krijgen. Als dat niet lukt...tja dan denk ik dat uit elkaar gaan uiteindelijk beter is.

Maar ik hoorde bijv. van een tante toen Joris er wel was, maar wij nog niet getrouwd waren, dat trouwen wel een heel verschil maakte. Dan kon je niet meer zomaar uit elkaar. Nou sorry, maar daarvoor hoef ik niet te trouwen. Dan denk ik dat je vlugger gescheiden bent tegenwoordig dan dat je kunt trouwen. Nee ik vind kinderen een bindende factor tot op zekere hoogte, en trouwen was vooral erg leuk voor ons.

Overigens snap ik de stellen die allemaal steeds maar weer uit elkaar gaan ook niet. ik ken werkelijk niemand in mijn omgeving die nooit ruzie heeft met zijn/haar partner. Overal zijn toch strubbelingen, en dat moet wel eens uitgesproken worden ja. Maar ik denk dat geen enkele relatie perfect is in de zin van; nooit ruzie, goede balans werken/prive tijd, financieel alles op en top in orde, allebei er op je best uit blijven zien, geen problemen buitens huis die meegenomen worden (bijv, kantoorstress) etc. etc. Voor mijn gevoel is een perfecte relatie een relatie met pieken en dalen, waarbij je vooral ook samen weer uit je dalen klimt!

Zenna schreef:

ProudMama schreef:Zenna: Heb je zelf kinderen?

Nee ik heb geen kinderen. Maar wil ze absoluut en heb er al heel erg goed over nagedacht of ik denk dat ik en mijn vriend redelijk hetzelfde denken over opvoeding. Wanneer ik het gevoel zou hebben dat dit niet goed zou gaan, zou ik niet met hem aan kinderen willen beginnen denk ik. Is er een bepaalde reden dat je dat vraagt?

Je kunt mensen nou eenmaal niet in het hoofd kijken! Als een van de twee om wat voor reden niet meer wil en daar eerder nooit wat over gezegd heeft... Klinkt onlogisch, maar dat soort dingen gebeuren ook. Denk dat in de meeste gevallen mensen niet kinderen met elkaar krijgen om daarna maar weer uit elkaar te gaan. Daar zit niemand op te wachten. Als ik voor mezelf mag spreken, ik heb besloten voor een kind te gaan met mijn ex samen met de achterliggende gedachte; we worden samen oud en zullen samen ons kind opvoeden naar ons beste weten en kunnen en niet met de gedachte ow we gaan een aantal maanden na de bevalling uit elkaar.

Sommige dingen plan je niet en niks is nu eenmaal een garandeerd in het leven. Áls je dan al besluit om uit elkaar te gaan (en je hebt gedaan wat je kunt) kun je beter zorgen dat je ondanks dat je ex-en van elkaar bent toch nog goede ouders bent voor je kind!

Zeker als je kinderen hebt moet je er ALLES aan gedaan hebben voor je de knoop doorhakt vind ik. Maar wat ik vooral heel erg vind is dat het in zo onwijs veel gevallen over de rug van de kinderen gaat.
In mijn omgeving maak ik op dit moment 2 scheidingen mee en allebei op zo'n onwijs verschillende manier.

1 stel is na een relatie van kweenie hoelang uit elkaar gegaan met 2 kindjes. Helaas is alles haat en nijd. Hoezeer zij ook haar best doet, hij werkt haar in ALLES tegen. Tot op de lulligste moment. Spreekt ze een tijdstip af om de kindjes te komen halen, gooit hij de deur voor haar neus dicht, omdat ze nog niet klaar zijn (terwijl het afgesproken tijdstip ruimschoots voorbij tikt). De kinderen zien mama staan voor de deur en snappen niet dat ze niet naar binnen mag komen. En dit is nog maar 1 van de nare voorbeelden waar de kids getuige van zijn.

Het andere stel is erachter gekomen dat ze gewoon niet meer verder kunnen samen, maar vieren we de verjaardagen van de kids samen en hebben de zorg voor de kindjes perfect geregeld onderling. Alles gaat in goed overleg. En ondanks dat ze het niet gered hebben samen, staan hun kindjes op nr 1.

Dat je niet meer van elkaar houdt is vreselijk, maar kan helaas gebeuren. Maar je hebt wel ooit voor kinderen gekozen samen en daar zul je allebei de verantwoordelijkheid voor moeten dragen.

Ja naar mijn idee gaan stellen in sommige gevallen ook te snel uit elkaar. Of ze beginnen te snel aan kinderen in deze tijd. Dat heeft er misschien ook wel wat mee te maken.
Wel vind ik dat je eigen geluk ook belangrijk is en je niet alleen voor de kinderen bij elkaar moet blijven.

Eens met Zenna, ik zie wel mensen uit mijn omgeving uit elkaar gaan waarvan ik denk, als je misschien langer bij elkaar geweest zou zijn had je of zonder kinderen uit elkaar gegaan of een stabielere basis gehad. Ik kan me ook niet voorstellen dat alles zonneschijn is en het ineens door het krijgen van kinderen stuk loopt. Natuurlijk verandert alles, in praktische zin, maar ook qua druk(te) en prioriteiten en ik heb het idee dat ogenschijnlijk onbelangrijke dingen ineens onder een vergrootglas liggen en men blijkbaar niet goed genoeg heeft geleerd te communiceren oid.

Ik heb net als Zenna geen kinderen, misschien komt het door de scheiding van mijn ouders, maar ik ben heel blij dat mijn man en ik bijna 10 jaar samen zijn als baby geboren wordt.

Ik vind ook dat stellen te snel uit elkaar gaan, maar je moet wel allebei willen vechten. Dat was bij mij al niet zo, en dan kun je nog zo hard willen, als de ander niet wil dan houdt het op.