het bevallen lijkt mij zo eng!!

Bang voor de bevalling was ik niet. Ik was bang voor het uitscheuren enz. Ik dacht ik heb de lusten gehad en nu draag ik ook de lasten van een bevalling.
Mijn 1e bevalling kan ik niet vergelijken met de 2e bevalling. De 1e heeft 27uur geduurd. Ben thuis begonnen en uiteindelijk terecht gekomen in het ziekenhuis doordat mijn weeen niet sterk genoeg waren en onregelelmatig en de ontsluiting niet vorderen. Had wel een labiumruptuur.
Bij de 2e ben ik ingeleidt en duurde de bevalling nog geen 5 uur. Hij moest er op het laatst wel uit anders hadden ze de vacuumpomp gepakt. Omdat hij heel erg achteruit (hartje enz.)ging bij het persen. Dat was wel even schrikken Na die waarschuwing was hij er in 1 perswee eruit.

Ik heb beide zonder pijnstilling gedaan. Daar ben ik wel trots op.

Ik ben niet bang voor de bevalling maar wel voor een keizersnede.
Maar als ik nu al denk aan de momenten erna met een baby... dan doe je er alles voor.

Bij beide zwangerschappen was ik bang voor de bevalling, maar hoe meer ik richting het einde liep, hoe meer 'zin' ik er in kreeg. Toen de weeën eenmaal echt waren begonnen, was de angst helemaal weg omdat ik toen wist dat ik binnen enkele uren mijn kindje zou vasthouden. Iets mooiers is er niet!

Ik had juist het omgekeerde, was totaaaal niet bang. Ik ben helemaal geen pieperd en dacht dat ik er helemaal klaar voor was. Maar ik vond de pijn ondragelijk (sorry voor de zwangeren onder ons, is natuurlijk bij iedereen anders), moest bijna 4 uur persweeen weg puffen, hel! Ik heb dus ook echt niet kunnen genieten van de geboorte, heb er niets van mee gekregen, was totaal van de wereld. Daarna nog bijna 2 uur lang gehecht moeten worden. Nu zie ik ook heel erg op tegen een eventuele tweede bevalling. Vind het wel een fijne gedachte dat een ruggeprik mogelijk is. Ik ga ook van te voren al aan geven dat ik dit sneller wil (ze hebben me 2 uur laten wachten op een arts, en toen was het te laat voor een ruggenprik).

Ik was ook niet bang, vond het eerder spannend omdat je bijna niet weet wanneer het gaat beginnen. Helaas heb ik niet zo'n leuke bevalling gehad en wil ik nooit meer vaginaal bevallen. Nu willen we ook geen 2e kindje meer, dus dat is niet erg, maar mocht ik toch zwanger worden door de pil heen ofzo, dan zal het toch echt een keizersnede moeten worden, want vaginaal bevallen wil ik écht nooit meer.

Ik zag er niet tegenop....Ja, het kind moet er toch uit...haha!
Heb een hele zware k*t bevalling gehad, maar je bent aan het 'overleven'.
Je krijgt niet veel mee...
En ja...ondanks alles: zou het zo weer doen!

Ik zou het nooit weer willen overdoen, daar ben ik heel eerlijk in.

Ik was bij de eerste ook beetje bang voor de bevalling. Ik kreeg gelijk een weeënstorm dus had echt zoiets van: dit houd ik geen 12 uur vol(wat een regel is dat bij de 1e het 12 uur kan duren). Bevalling zelf ging vrij snel, maar je had ook weinig tijd om erover na te denken.

Bij de tweede was ik beter voorbereid en niet bang. Het moet er toch een keer uit.

Een pijnloze bevalling bestaat niet. Bij het ziekenhuis had ik bijeenkomst gehad en als je daar ook zag wat er mis zou kunnen gaan, ook met pijnstilling enz. wilde ik persé thuisbevallen indien dit wel kon.

Ik was toen ik nog niet eens zwanger was ook doodsbang voor een bevalling, vooral het uitscheuren enzo, totaal ruptuur enz. leek me doodeng, nou toen ik eenmaal zwanger was werd ik nog banger, het idee dat het kindje eruit moest, pfff, met 30 weken had ik zoiets van, laat het maar komen, dus was ik niet meer bang en achteraf ben ik voor niks bang geweest, want ik heb geen weeen gehad en kreeg een keizersnede en dat viel ook reuze mee, mocht ik weer zwanger worden, hoop ik dat het weer net zo gaat, dus weer een keizersnede, helaas mag je dat niet kiezen,nou ja we zien het wel, van te voren weet je toch niet hoe het zal lopen.

ProudMama schreef: en kon ook niet stoppen met trillen...

Dat had ik ook bij de 3e. Heel erg! en ook opeens heel koud, echt klappertanden.

Mijn pijnloze bevalling ( ze bestaan!) Ik moest plassen en hupla daar kwam onze zoon. Mijn vriend was met mij meegelopen naar het toilet ( lag 2 min daarvoor nog aan het ctg, geen weeactiviteit te bekennen ) en ik riep *** de baby komt! .. Hij dacht echt dat ik een grapje maakte. We hebben samen onze zoon opgevangen, hij heeft mij met baby op schoot op het toilet laten zitten en is hulp gaan halen. Binnen de kortste keren stond een heel team van kinderartsen, gynaecologen bij mij bij het toilet.
Onze zoon is 5 weken te vroeg geboren en heeft een nierafwijking en mocht op de 10e dag naar huis. Een droombevalling, een horrorkraamtijd.

Hij mocht geen bezoek ( ja van mij en vriend, zusjes mochten ook liever niet langskomen ivm bacteriën), ik lag daar mijn tijd te verslijten ( mocht 5 dagen blijven - maar ben eerder weggegaan uit het ziekenhuis. Ik moest me volgens de verpleging bedlegerig gedragen en ik ging lekker veel wandelen en stiekem naar buiten ( ik heb mijn zoon zelf aangegeven bij de gemeente in de tijd dat ik nog was opgenomen haha). Jammer dan, ik lag er al even en snakte naar frisse buitenlucht.

Bang was ik bij de andere 2 bevallingen niet trouwens, alleen bij de 1e vond ik het zo onwerkelijk, ik kon me niet voorstellen hoe het zou voelen, hoe ik het zou beleven, hoe ik zou zijn als moeder etc.

Het enige wat naar mijn idee niet klopt in het bevallingsverloop wat ik hier heb liggen is de tijd.

Ik heb bijna 2 uur naast bed gestaan (op mijn ontzettend opgezette benen en voeten) om de weeenstorm weg te puffen die ik zonder tussenpauze had, voor mijn idee is dat helemaal niet zo lang geweest.
Net als het persen voor de eerste, 33 min vlg de papieren... Naar mijn idee was het veel korter.

Je zit echt in een soort roes, vlg mij man was ik ook tijdens het opvangen van de weeen en het persen niet aanspreekbaar.
Alleen tijdens het persen heb ik een paar keer gezegt dat ik te moe was om door te gaan.

Dat ze een echo hebben gemaakt om te kijken wat de 2e deed, hem via mijn buik hebben vastgehouden om te voorkomen dat hij zou draaien heb ik helemaal niet meegekregen.

Ook staat in de papieren de naam van de verantwoordelijke gyn, ik ken hem van gezicht, maar voor mijn idee is hij helemaal niet bij de bevalling geweest, heel raar...

Bij de eerste vond ik het wel eng maar op het einde van de zwangerschap wil je niets liever dan bevallen! Ik liet het allemaal maar over me heen komen. Beide keren is het me echt enorm meegevallen.