het bevallen lijkt mij zo eng!!

Even kort door de bocht bevallen lijkt mij echt dood en dood eng.

Het zwanger op zich lijkt mij nog wel leuk maar als het eruit moet..

Hoe hebben jullie dit ervaren in een niet al te lang verhaal?

Ben benieuwd van dat je zwanger bent en je moest bevallen wat je daar van vond en van de bevalling zelf?

Bestaat er eigenlijk een pijnloze bevalling? haha ik zou wel een ruggenprik willen maar of dat nou zo pijnloos is. ohh ja + een pompje waar je op mag drukken tegen de pijn. En dan nog iets verzinnen zodat het persen geen pijn doet haha dan wil ik het heel misschien wel.

Tja pijn doet het sowieso, maar ik heb mijn beide zwangerschappen gewoon alles op me af laten komen, niet teveel nadenken over de pijn van de bevalling.

Geen horrorverhalen zoeken op internet en verder tja het enige wat ik kan zeggen is alles op je af laten komen ,

Heel gek misschien, maar als je me nu vraagt of de bevalling pijn doet zou ik je niet eens meer kunnen vertellen hoeveel pijn het deed, vond wel dat ik bij de bevalling minder pijn had dan destijds toen mijn knieschijf uit de kom was , dat vond ik veel pijnlijker.

Pff wat een vragen, whaha.

Ik was ook heel bang voor de bevalling. Maar hoe meer je op het einde loopt, hoe meer je ernaar uit kijkt! Truucje van moeder Natuur
Ik heb het als vreselijk ervaren, maar ik wil je verder sparen met mijn verhaal, dat is niet nodig.
Je kunt pijnstilling krijgen tijdens je bevalling als het echt te veel zeer doet, maar niet als je al 9 a 10 cm hebt.

Toch ben ik benieuwd naar je verhaal storm maar als het te pijnlijk is voor je hoeft het natuurlijk niet.

Katie_ schreef:Toch ben ik benieuwd naar je verhaal storm maar als het te pijnlijk is voor je hoeft het natuurlijk niet.

Nee, ik wil liever geen mensen bang maken, en zeker niet als je nog moet bevallen. Al heeft mijn verhaal al wel vaker op het forum gestaan. Maar lief dat je geïnteresseerd bent!
Heb je zelf plannen om op de korte termijn zwanger te worden?

nee storm ik durf het niet dat bevallen.

En om meerdere verschillende redenen denk ik dat het beter is voor mij om niet aan kinderen te beginnen met altijd in mijn hoofd nee ik wil ze niet. Mijn vriend hetzelfde.

Maar de laatste tijd droom ik telkens over dat ik zwanger ben dus ga er steeds meer over nadenken. Voel me dan zo rot dat ik wakker wordt echt heel erg vreemd.

ik heb me altijd voor gehouden van het gaat er makkelijkere in dan eruit.en tja over het algemeen doet het ook wel zeer,al heb ik niet heel veel pijn gehad want had een keizersnede onder narcose,en daarna vrij snel weer de oude.maar goed we gaan er vanuit op de natuurlijke manier bevallen,en ja dat doet meestal wel zeer(al is bij de 1 de pijngrens iets hoger als de ander)

Ik vond de bevalling helemaal niet zo erg en ik was er ook niet bang voor. Ja, het deed pijn maar ik vond het vooral erg bijzonder. Ik zie ook niet op tegen de volgende bevalling.

Ik heb er nooit echt tegen op gezien, ik dacht ik zie wel. En het is me 100% meegevallen, ja het doet pijn maar het maar een paar uurtjes
En als je eenmaal mag persen en je kindje komt er uit, dat gevoel er bij is onbeschrijfelijk.

Ik ben nooit bang geweest voor de bevalling... als je aan mensen vraagt hoe ze mij omschrijven qua pijngrens zeggen ze allemaal dat ik de grootste pieperd ben die ze kennen. Je hoeft me maar met 1 vinger te prikken en het doet me pijn, heb heel snel blauwe plekken en een massage is aan mij niet besteed omdat dat altijd pijn doet.

Toch kijk ik niet terug op de bevalling als heel pijnlijk. De pijn van de weëen zou ik niet eens meer kunnen omschrijven! Alles wat fout kon gaan bij de bevalling is eigenlijk fout gegaan. (ben overigns ingeleid met 43 weken dus het is sowieso al een apart verhaal) Tot een kort verhaal kan ik het helaas niet houden...

De vliezen breken lukte niet. Ze waren toen bang dat ons kindje gedraaid lag en in stuit was gaan liggen dus nog snel een echo. uiteindelijk lag ze toch goed. Vervolgens het infuus aanbrengen lukte niet goed. Toen die eenmaal zat weer geprobeerd vliezen te breken, weer niet gelukt. Uiteindelijk hebben 3 mensen het geprobeerd en nog lukte het niet. Er werd een electrode op haar hoofdje geplaatst voor haar hartslag te meten, die viel er tot 2 keer toe af.
Ze moesten een breeklijn inbrengen om de weëenactiviteit te meten, maar doordat de kleine zover ingedaald lag lukte dat ook niet. Wederom hebben 3 mensen dit geprobeerd , uiteindelijk de gynaecoloog erbij gehaald en hem is het gelukt. Hij heeft wel als een bouwvakker in me in staan hakken...

Door het infuus met weëenopwekkers kreeg ik hele heftige weëen, ik had 39graden koorts en kon niet ontspannen of wegpuffen. Uiteindelijk was ik na 3 uur al zo verzwakt dat ik een ruggenprik kreeg. Deze prik verdoofde maar voor een half uur tot uur de pijn, daarna kon ik de pijn (weëen) wel weer voelen maar ik kon wel beter ontspannen. Al snel belande ik in een weëenstorm van ruim 1,5 uur. Ik wist niet waar ik het moest zoeken, kreeg een beetje vloeistof in de ruggenprik bijgespoten om de scherpe kantjes er van af te halen maar ook dit werkte niet.
Uiteindelijk bij het toucheren rond half 4 zat ik op 6 cm ontsluiting. Nog geen 5 minuten daarna had ik persdrang maar dat geloofde ze niet omdat ik pas op 6 cm zat, ik moest die dus maar wegpuffen... Uiteindelijk zag de verpleegster na een kwartiertje wel degelijk persdrang (je hele buik trekt dan samen en je maakt oergeluiden) en haalde ze de verloskundige erbij, die ging weer toucheren en ik bleek dus al naar 10 cm gegaan te zijn!

Omdat ik zo'n weëenstorm had hadden ze het infuus weer wat lager gedaan en om goede krachtige weëen te krijgen werd die dus weer omhoog gedaan. Binnen 5 minuten kreeg ik weer hele sterke persweëen en mocht ik mee gaan persen. Na een uur persen zeiden ze me dat ik het nooit op eigen kracht zou redden en werd de vacuumpomp erbij gehaald, dat vond ik echt het meest pijnlijk van alles, het plaatsen van die pomp. Na 2 persweëen en 1 keer mee trekken door de gynaecoloog aan de vacuumpomp werd onze dochter geboren.

De totale bevalling duurde 10 uur en 40 minuten. De uitdrijving (dus vanaf de 10cm ontsluiting tot de geboorte) duurde 1 uur en 25 minuten.

Bang was ik niet. Dat het pijn zou gaan doen dat wist ik wel.
Op het einde van de zwangerschap wilde ik niets liever dan het kind eruit ! Ik liep rond als een opgeblazen olifant. Het was snik heet buiten en ik had al weken niet meer normaal geslapen.

Ik heb altijd geroepen dat wanneer ik een kind moest baren, ik zou uitscheuren van voor tot achter.
Helaas voor mij kwam dat ook nog uit !

Ik ben er totaal niet mee bezig geweest hoeveel pijn het zou doen e.d Ik heb het gewoon op me af laten komen, ik zei altijd dat het er toch uit moest dus het geen nut had om me druk te maken Ik zou de pijn ook niet meer kunnen omschrijven en niet eens meer weten hoe het voelde. Het viel me behoorlijk mee in ieder geval. De operatie aan mijn stuitje was veel pijnlijker, ik riep toen ook dat ik liever nog 7 bevallingen zou doen.

Ik was wel bang voor de bevalling. Het was ook best een zware bevalling en op het moment dat ze uiteindelijk zeiden dat het een ks zou worden schrok ik nog meer, want daar had ik me gewoon niet op voorbereid, maar ach gooi alle cliches maar uit de kast, want het was het meer dan waard en je krijgt er zoveel voor terug

Katie_ schreef:Even kort door de bocht bevallen lijkt mij echt dood en dood eng.

Het zwanger op zich lijkt mij nog wel leuk maar als het eruit moet..

Hoe hebben jullie dit ervaren in een niet al te lang verhaal?

Ben benieuwd van dat je zwanger bent en je moest bevallen wat je daar van vond en van de bevalling zelf?

Bestaat er eigenlijk een pijnloze bevalling? haha ik zou wel een ruggenprik willen maar of dat nou zo pijnloos is. ohh ja + een pompje waar je op mag drukken tegen de pijn. En dan nog iets verzinnen zodat het persen geen pijn doet haha dan wil ik het heel misschien wel.

Als je eenmaal zwanger bent, leef je er op een gegeven moment zo naar toe dat bij mij in ieder geval de angst wel wegtrok. Je weet dat het pijn gaat doen maar je bent zo nieuwsgierig naar kindje. Overigens bestaat er volgens mij geen pijnloze bevalling. Pijnstilling krijg je pas als je al weeen hebt (en dus pijn) en mijn ervaring met de ruggenprik is dat ik op een gegeven moment de weeen er doorheen voelde. Daarnaast moet je ook persen. Ik vond dit een opluchting in vergelijking met de weeen maar ook dat doet zeer.

Maar ik denk, uitzondering daargelaten, dat je tijdens je zwangerschap zo naar de bevalling toeleeft dat de angst wel redelijk wegtrekt.

Wat mij hielp relativeren: Zoveel vrouwen zijn mij voorgegaan, dan kan ik het ook wel! En, wat is dat dagje pijnlijden nou, dat is zo voorbij!

Snoepy87 schreef:Ik heb er nooit echt tegen op gezien, ik dacht ik zie wel. En het is me 100% meegevallen, ja het doet pijn maar het maar een paar uurtjes
En als je eenmaal mag persen en je kindje komt er uit, dat gevoel er bij is onbeschrijfelijk.

Hier precies zo!!
En dat terwijl ik best een pieperd ben normaal gesproken. Heb me er geen moment druk om gemaakt. Elk kindje moet er toch uit, er is er nog nooit 1 blijven zitten! ;-)

Toen ik net zwanger was moest ik niet aan de bevalling denken, wilde heeeel graag een keizersnee.
Maar hoe dichter het bij kwam, hoe meer ik er naar uit keek en het kon me niet snel genoeg gaan.

Helaas bleef ik op 5 cm hangen omdat de weeen zo kort op elkaar kwamen dat ik tussendoor niet kon ontspannen, en de enige manier waarop ik ze op kon vangen was staande naast bed. Liggen of zitten kon ik niet.

Daarom was een ruggeprik het beste alternatief, anders zou het uit kunnen lopen op een keizersnee omdat er geen progressie was.
En wat baalde ik er van, ik wilde het zelf doen!!

Het persen vond ik de eerste paar keer wel eng, je weet een soort niet zo goed wat je kan verwachten. En als het hoofdje bijna staat is het erg pijnlijk en branderig.

Maar ondanks dat, de mooiste ervaring uit mijn leven toen dat kleine wurmpje op mijn buik werd gelegd. En daarna een tweede klein wurmpje...

Het hechten vond ik het ergste, waarschijnlijk puur omdat ik alle adrenaline kwijt was en gewoon wilde genieten van mijn kinderen ipv dat gedoe daaronder. Kon op dat moment ook even niks aan mijn lijf hebben, heel raar, en kon ook niet stoppen met trillen...

Bang ben ik wel een tijdje geweest, maar niet extreem angstig ofzo hoor! En naarmate het einde van de zwangerschap in zicht kwam werd ik er steeds relaxter onder, het moest namelijk toch gebeuren en dat gevoel bracht me gek genoeg een soort rust. De bevalling was op het moment zelf even pittig (oa ook omdat je pijn hebt en geen idee hebt hoe erg het nog gaat worden en voor hoe lang), maar achteraf gezien is het me 100% meegevallen!

Mij lijkt het helemaal niet eng, ik zou het heel graag een keer willen ervaren. Maar ik vermoed dat als het zover is, ik wel anders piep

Toen ik zwanger wou worden/bezig was met zwanger worden was ik niet bezig met de bevalling.
Inmiddels ben ik 27 weken zwanger en sinds heel wat weken maak ik me wel zorgen. Ik vind het doodeng.

Ik vond het een super ervaring, ik zou het vandaag zo weer over doen. De weeën, het persen met zijn alle ernaartoe werken om dat kleine hummeltje op de wereld te zetten en dan ineens ligt hij op je buik en kan je eindelijk kennis met elkaar maken! Heerlijk....

Maar eerlijk is eerlijk... mijn bevallig ging heel vlot en kan zo in een blaadje. T. is ons eerste kindje dat geboren werd en het ging super snel. Na de eerste wee, anderhalf uur later lag hij op mijn buik.

Ja pijn doet het dat is algemeen bekend denk ik..... Maar toch ben ik nooit echt bang geweest. Het was denk ik meer de onzekerheid die bij mij op kwam voor de bevalling omdat je ook niet weet wat je ervan kan verwachten omdat het de eerste keer was dat ik zou gaan bevallen. De weeen waren in het begin pijnlijk, maar toen ik uiteindelijk een ruggeprik kreeg i.v.m complicaties en ik de weeen niet meer voelde was het wel een opluchting om eerlijk te zeggen. de persdrang en het persen totdat ze er uit was heb ik wel gevoeld ondanks de ruggeprik (die ook aan het uitwerken was op dat moment). Het gevoel daarvan en het uiteindelijk geboren worden is, zoals al eerder gezegd een onbeschrijflijk gevoel en vergeet je nooit meer.

Ik was voor heel veel dingen bang tijdens de zwangerschap, maar niet voor de bevalling, ik vond het juist enorm spannend om dat te gaan meemaken.

Floor schreef:Toen ik zwanger wou worden/bezig was met zwanger worden was ik niet bezig met de bevalling.
Inmiddels ben ik 27 weken zwanger en sinds heel wat weken maak ik me wel zorgen. Ik vind het doodeng.

Deed ik ook hoor, maar op een gegeven moment ben je er klaar voor en gaat die angst echt verdwijnen. Ik vond het op het laatst vooral heel spannend en een opluchting ipv eng...

Ik heb eigenlijk nooit tegen het bevallen op gezien. Ik heb er ook niet te veel over nagedacht tijdens mijn zwangerschappen. Het enige dat ik dacht was als zo veel andere vrouwen het kunnen, dan kan ik het ook!
Bij de tweede zwangerschap wist ik natuurlijk enigszins wat me te wachten stond. Tja, ik wist dat het wel pijn ging doen. Maar ik wist ook dat ik die pijn eigenlijk meteen weer vergeten was. En hoe erg die pijn was, dat wist ik niet eens meer dus dan zal het vast wel niet zo heel erg zijn geweest. Dus nee, toen zag ik er ook niet tegenop.

ProudMama schreef:

Floor schreef:Toen ik zwanger wou worden/bezig was met zwanger worden was ik niet bezig met de bevalling.
Inmiddels ben ik 27 weken zwanger en sinds heel wat weken maak ik me wel zorgen. Ik vind het doodeng.

Deed ik ook hoor, maar op een gegeven moment ben je er klaar voor en gaat die angst echt verdwijnen. Ik vond het op het laatst vooral heel spannend en een opluchting ipv eng...

idd, ik had al weken allerlei klachten, dan ben je blij dat hij/zij eruit is.

Ik was helemaal niet bang van te voren, wel tijdens, ik hoorde steeds het hartje wegvallen na iedere wee, maar ik kon niks meer zeggen en niet meer nadenken. ik dacht dat mijn zoon het niet ging redden.