Kinderen en de dood

Dus als jullie kind nu dood gaat en je krijgt een ander kind dan hoeft hij/ zij niet te weten dat er nog een broertje is geweest? Dat vind ik pas raar.

yvonne schreef:Dus als jullie kind nu dood gaat en je krijgt een ander kind dan hoeft hij/ zij niet te weten dat er nog een broertje is geweest? Dat vind ik pas raar.

Wie zegt dat dan? Ik zeg alleen dat ik hem niet mee naar het graf zou nemen.

Edit: En je moet het niet zien als aanval of wat dan ook, het is gewoon een mening. Tuurlijk zou ik hem op den duur wel vertellen dat hij een broertje heeft die helaas is overleden, maar zolang hij zelf niet vraagt of hij mee mag naar het graf zou ik me geen reden kunnen bedenken waarom ik hem mee zou nemen.

Het is en blijft zijn broertje en ik vind het dan ook niet meer dan logisch/normaal dat hij mee gaat naar het graf. Hij is misschien jong ja, maar door hem eraan te laten wennen, leert die er wel mee omgaan. Als je het pas doet als die er zelf naar vraagt, vindt die het misschien doodeng omdat het een gebied is die hij niet kent, dus nee, ik vind dat een kind daar mee moet opgroeien en heel goed mag weten over hoe & wat met zijn broer.

HeartBeat schreef:

Razz_ schreef:

HeartBeat schreef:Ik vind het echt niet nodig om een kind mee te nemen naar een begraafplaats.

+1 ook al begrijpt hij er toch niks van zowel van het verdriet als dat er iemand dood en "weg" is. Straks als hij wat ouder is en een beetje begrijpt wat de dood een beetje betekend wordt het natuurlijk anders

Ik snap gewoon niet dat je een kind bij de dood van een ander kind betrekt (waar jij heel veel verdriet van hebt) terwijl hij diegene niet kent.

Dat kwam door dit stukje. Want ook thuis heb ik een paar foto's aan de muur en daar vraagt hij ook naar. Hoe zou je dat dan uitleggen?

Hij 'kent' hem wel door verhalen en foto's van zijn moeder (en vader), en je hebt het niet over zomaar een kind, maar over zijn grote broer.

yvonne schreef:

HeartBeat schreef:

Razz_ schreef:

HeartBeat schreef:Ik vind het echt niet nodig om een kind mee te nemen naar een begraafplaats.

+1 ook al begrijpt hij er toch niks van zowel van het verdriet als dat er iemand dood en "weg" is. Straks als hij wat ouder is en een beetje begrijpt wat de dood een beetje betekend wordt het natuurlijk anders

Ik snap gewoon niet dat je een kind bij de dood van een ander kind betrekt (waar jij heel veel verdriet van hebt) terwijl hij diegene niet kent.

Dat kwam door dit stukje. Want ook thuis heb ik een paar foto's aan de muur en daar vraagt hij ook naar. Hoe zou je dat dan uitleggen?

Dat was meer gericht op het stukje naar de begraafplaats toe gaan Tuurlijk moet je je kind uitleggen dat hij een broertje heeft gehad en dat hij er helaas niet meer is.

Misschien komt het ook wel omdat ik zelf een gruwelijke hekel heb aan begraafplaatsen hoor, ik zou er gewoon niet met mijn kind naar toe gaan als hij er zelf niet om vraagt. Wel zou ik uitleggen dat hij een broertje heeft, die helaas overleden is. Maar ik zou het proberen luchtig te houden en het niet te ingewikkeld te maken voor mijn kind.

Edit: Hoe oud is je zoontje trouwens?

Susan schreef:Ik vind dat die leidsters van het kinderdagverblijf buiten hun boekje gaan door te zeggen dat zij hem daar te jong voor vinden, het is helemaal niet aan hen om dat te bepalen.

+1. Dat ze aangeven dat hij erover heeft gepraat vind ik helemaal goed, maar het is niet aan hun om daar hardop een mening over te verkondigen tegen jou.

Hij is nu 2,5. Hij vindt het daar helemaal niet eng trouwens. Er staan allemaal mooie windmolentjes en beertjes. Er is zelfs een schommelding waar ze op kunnen. Misschien reageer ik ook wel een beetje te gevoelig hoor maar in mijn schoonfamilie wordt hij doodgezwegen en daar kan ik nooit zo goed mee omgaan. Ik kreeg dat gevoel nu ook bij die leidsters dat ze dat het beste vonden.

Razz_ schreef:Kraamvisite is toch anders. Stel dat mijn zus een kind zou krijgen dat zou het S. zijn nichtje of neefje zijn waar hij veel mee te maken krijgt nu en straks.

Ik denk juist dat dat precies de reden is om een kindje zoals in het gezin van Yvonne hier wel van begin af aan bij te betrekken. Feit is dat zijn broertje overleden is, een broertje die het kind zelf dan niet gekend heeft, maar wel onderdeel van het gezin is en ook zeker herinnerd zal blijven. Dat verlies brengt verdriet mee en ik denk dat het alleen maar goed is wanneer je een kind dan ook uitlegt hoe dat zit. Naarmate kinderen ouder worden en zich bewuster worden van hoe het leven in elkaar zit, zie je dat kinderen ook heel erg met de dood bezig kunnen zijn en sommigen zelfs angstig worden wanneer dat zo'n ongrijpbaar en onbekend iets is. Denk dat kinderen op jongere leeftijd wat veerkrachtiger zijn en dat het dat op oudere leeftijd makkelijker bespreekbaar maakt.

yvonne schreef:Hij is nu 2,5. Hij vindt het daar helemaal niet eng trouwens. Er staan allemaal mooie windmolentjes en beertjes. Er is zelfs een schommelding waar ze op kunnen. Misschien reageer ik ook wel een beetje te gevoelig hoor maar in mijn schoonfamilie wordt hij doodgezwegen en daar kan ik nooit zo goed mee omgaan. Ik kreeg dat gevoel nu ook bij die leidsters dat ze dat het beste vonden.

Doodzwijgen is natuurlijk zoiezo niet goed, zowel voor jullie niet, als voor je zoontje niet. Het is een moeilijke situatie, voor jullie allemaal. Ik keur het ook niet af dat je daar met je zoontje heen gaat, alleen persoonlijk zou ik het niet doen.
En ik snap uberhaupt niet waar die leidsters van het kdv zich mee bemoeien, het is een keuze die je zelf maakt, en iedereen heeft daar een andere mening over. Gewoon doen waar jij je het beste bij voelt Iig sterkte.

Ik vind ook dat de leidster hun boekje te buiten zijn gegaan. Dat is toch helemaal aan jou om te kijken hoe je hem daar in betrekt?

En ik vind dat je het zo juist heel goed doet. Ik denk dat het voor kinderen heel belangrijk is om te weten wie hun broertje was en wat er gebuerd is enz. Mijn schoonvader is een paar weken terug overleden, L. en J. zijn zelfs mee geweest naar de begrafenis. Alleen op het moment dat we naar de begraafplaats gaan, niet bij de dienst. Maar wij zijn heel blij dat we dat zo gedaan hebben, L weet waar we haar Pake hebben gebracht. Ze ging er ook heel luchtig mee om. Toen de kist zakte riep ze heel vrolijk: "Doeg doeg Pake!" En als ze nu zijn foto ziet zegt ze ook dat pake "oververleden" is. Maar verdrietig is ze er niet onder, en ze vond het ook niet eng.

Kan het trouwens zijn dat volwassenen juist de neiging hebben om kinderen niet met de dood te willen confronteren, omdat wij de onomkeerbaarheid daarvan al beseffen terwijl een jong kind dat nog helemaal niet doet? Mijn zusje van 4 is mee geweest naar de begrafenis van mijn oma (kippevel bij dat zuivere stemmetje dat zo mooi voor oma zong bij het graf), ze heeft oma ook na het overlijden nog gezien om afscheid te kunnen nemen en heeft daar geen moeite mee gehad. Wat dood zijn echt betekent, begrijpt ze echter nog niet volledig. Op de begraafplaats zei ze 'kijk eens wat een mooie bloemetjes oma in haar tuin heeft!'

Ik vind het goed van je dat je je zoontje erbij betrekt en mee neem naar het graf van zijn broertje. Hij heeft het ook goed uitgelegd aan de leidsters en ik zie niet in wat hij daaraan verkeerd heeft gezegd.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn mening anders is geweest tot ik vorig jaar zelf van dichtbij mee maakte met mijn vriendin. Haar man overleed toen hun dochter 3 jaar was. Er waren opeens veel vragen van haar dochter die ze zoveel mogelijk wilde beantwoorden en ze heeft zoveel ze kon haar dochter overal bij betrokken bij de begrafenis. Nu gaat ze samen naar de begrafplaats regelmatig en ze heeft het goed verwerkt allemaal, hoe je het kan verwerken natuurlijk voor een kind.

lindsya: ik denk dat jij precies verwoord hoe iemand erover denkt. Heb je iemand in je omgeving die je moet missen, iemand die belangrijk zou zijn geweest voor je kind, dan denk je er al heel anders over. Als je kind beide opa's en oma's nog heeft, geen overleden ouders broertjes of zusjes heeft dan staat de dood nog ver van je af. Dan hoef je nog niet met je gevoel te denken.
Wat heftig van je vriendin haar man. zo jong al overleden.

Yvonne: ik zou er toch eens op terug komen bij de leidsters. Gevoelsmatig zit het je toch dwars. Ik vind helemaal niet dat hij 'teveel' heeft gezegd. Hij vertelde gewoon hoe hij het ziet en wat hij gedaan had met mama op zijn vrije dag thuis. Een ander kindje zou hebben verteld: ben met oma naar de kinderboederij geweest bij wijze van.

Lilou schreef:Op de begraafplaats zei ze 'kijk eens wat een mooie bloemetjes oma in haar tuin heeft!'

Hier krijg ik tranen van in mijn ogen.

Ik denk dat je wel gelijk hebt ja. Kinderen betrekken bij 'de dood' is voor volwassenen fijn, omdat je dan kunt relativeren.

Zolang je niet doorslaat moet dat ook kunnen toch?

Susan schreef:Ik vind dat die leidsters van het kinderdagverblijf buiten hun boekje gaan door te zeggen dat zij hem daar te jong voor vinden, het is helemaal niet aan hen om dat te bepalen.

Dat was ook mijn eerste gedachte. En zeker als ik lees was hij gezegd heeft.

Je zoontje voelt toch dat jij verdriet hebt door het verlies van een kind en door daar eerlijk met hem over te praten krijgt hij veel meer vertrouwen in jou en in de situatie. En door er met hem over te praten leert hij dat de dood erbij hoort en dat je verdrietig mag zijn. Daar is helemaal niks mis mee. Het is voor een kind juist veel slechter om tegen hem te liegen of dat soort dingen te verzwijgen want ze krijgen het toch wel mee.

Onze kinderen zijn al twee keer mee geweest naar een uitvaart. 1x van een oom van mijn man en 1x van hun overgrootoma. Van hun overgrootoma is heel recent en mijn dochtertje is daar ook heel erg mee bezig geweest, dat ze haar papa heeft zien huilen en dat omaoma in de kist lag want ze leefde niet meer. Maar heeft het daar geen seconde moeilijk mee gehad. We hebben daar open met haar over gesproken en dat vond ze best. Daarna ging ze gewoon weer met haar oom en tante spelen. (Die zijn 7 en 10 )

Ik vind dat je het juist erg goed doet en denk dat ik hetzelfde zou doen als er bij ons een kindje zou zijn overleden.
Zoals Storm ook al zei; de dood hoort ook bij het leven. Net zoals verdriet trouwens.
Mijn zoontje heeft mij de afgelopen periode ook veel zien huilen, nadat mijn vader was opgenomen op de ic. Wij hebben geprobeerd om mijn verdriet in kinderlijke taal uit te leggen en hij heeft er vrede mee.
Ook vind ik jouw kinderlijke uitleg naar je zoontje toe erg goed! En vind ik het absoluut niet aan de leidsters van het kdv om hun mening op die manier de wereld in te brengen.

SarahKey schreef:

Ik heb zelf nog geen kinderen, maar als dit kindje geboren word zal hij of zij snel op een kerkhof komen. Mijn vader is overleden en wil vanaf het begin laten weten wie zijn opa was en waar hij nu is.
Ik wil niet dat de dood iets engs gaat worden ofzo. Of iets wat je niet mag bespreken omdat het nog een (klein) kind is.

Dit doen wij ook van kleins af aan al bij onze dochter en nu ook bij onze zoon. Ze mogen best weten dat de dood bij het leven hoort. Het moet bespreekbaar blijven. Als ze mama(mij) dan zien huilen om opa dan weten ze ook waarom.
S. geeft ook heel lief een handkusje aan opa als we bij het kerkhof zijn. En zegt ook 'Dag opa' als we weggaan van het graf.

Dus ik vind het helemaal niet raar dat jij je zoontje meeneemt naar het graf van zijn broer!!!

Petteflet schreef:Ik vind dat je het juist erg goed doet en denk dat ik hetzelfde zou doen als er bij ons een kindje zou zijn overleden.
Zoals Storm ook al zei; de dood hoort ook bij het leven. Net zoals verdriet trouwens.
Ook vind ik jouw kinderlijke uitleg naar je zoontje toe erg goed! En vind ik het absoluut niet aan de leidsters van het kdv om hun mening op die manier de wereld in te brengen.

Helemaal mee eens

Yvonne: Ik denk dat je hierin je gevoel moet volgen, als moeder voel je toch vaak het beste aan wat je kindje wel en niet aan kan?
Het ene of andere kind op een bepaalde leeftijd kan veel meer/ minder aan, dat kan je niet vergelijken toch?

-

Yvonne, ik vind ook dat je het juist goed doet. Ik zie er ook helemaal geen kwaad in maar juist goed om je zoontje hierbij te betrekken. Het hoort erbij en ook in de toekomst zal hij hiermee te maken krijgen.
Ik denk dat het juist goed is er op jonge leeftijd mee te beginnen, zo raakt een kindje eraan gewend en leert hij de dingen kennen. Zo is dat immers toch met alles? Ook al snapt een kindje het nog niet, hij/zij gaat het wel snappen.

Ik werk zelf als leidster in de kinderopvang, de leidsters hadden dit niet mogen zeggen! Als je zoontje er nou verdrietig en overstuur van was geweest dan was het een ander verhaal.
Maar in zijn geval was hij dus niet verdrietig, alleen heeft het indruk op hem gemaakt. Dat lijkt me logisch.
Als hij dit aan mij had verteld had ik jouw dit verteld als je hem kwam halen en gezegd dat ik het goed vind dat je hem hierbij betrekt.
Als het je niet lekker zit zou ik het nog eens bespreekbaar maken bij de leidsters.

Ik vind het juist heel goed om je zoontje daarbij te betrekken. Ondanks dat hij hem niet in levende lijve heeft gekend is het wel zijn grote broer natuurlijk. En dat mag hij weten ook lijkt mij.
Ik vind het erg onbeschoft dat ze jou daarop aangesproken hebben en ik zou in jouw plaats ook mijn ongenoegen daarover uitspreken.


Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eerst maar vreemd vond, een maand of 8 terug is er een topic geweest over begrafenis en opgebaard zien liggen en toen was ik daar nog helemaal op tegen. Toen had ik net de begrafenis van mijn nicht gehad en haar ook gezien, waar ik ontzettend van geschrokken ben. Geen haar op mijn hoofd die er toen aan dacht mijn kinderen mee te nemen.
Maar een maand geleden is mijn opa overleden en hij lag thuis in bed opgebaard en was echt nog mijn lieve opa maar nu met een tevreden lach op zijn gezicht ipv pijn. Hij was wel ontzettend geel, maar dat was hij al een tijdje door de tumor in zijn lever en dat zagen ze dus al een tijdje. De kinderen hebben zijn hand geaaid, over zijn haren gestreeld, echt ontzettend lief om te zien en ik ben enorm blij dat ik die stap toch heb genomen. Die herinnering is mij heel erg dierbaar.

Ik heb ze niet meegenomen naar de dienst, maar wel naar de begraafplaats en dat was heel mooi. Ze brachten mensen aan het lachen en toen wij als familie om het graf stonden en alle anderen er langs konden lopen gingen mijn kinderen iedereen 1 voor 1 gedag zeggen waar iedereen steeds weer om moest lachen, precies zoals mijn opa en oma het graag wilden. Zodat het niet al te droevig zou zijn.

En tja, mijn opa is dan helaas niet meer in levende lijve bij ons, maar ze weten wel dondersgoed wie opa is, na de begrafenis zocht mijn dochtertje hem, ze keek zelfs of hij onder de kast was en ze pakken vaak de foto en doen dan rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, dat spelletje deed mijn opa altijd met ze en dat weten ze dondersgoed. Daarbij wordt er ook veel over opa gepraat en ik neem ze ook gewoon mee naar het graf, dan zwaaien ze ook naar opa. Ik vind dat je een kind daar gewoon bij moet kunnen betrekken.

SarahKey schreef:lindsya: ik denk dat jij precies verwoord hoe iemand erover denkt. Heb je iemand in je omgeving die je moet missen, iemand die belangrijk zou zijn geweest voor je kind, dan denk je er al heel anders over. Als je kind beide opa's en oma's nog heeft, geen overleden ouders broertjes of zusjes heeft dan staat de dood nog ver van je af. Dan hoef je nog niet met je gevoel te denken.
Wat heftig van je vriendin haar man. zo jong al overleden.

Ja dat gevoel had ik ook altijd de dood was ver weg voor ons. Maar als je het inderdaad van dichtbij mee maak ga je er inderdaad heel erg anders over denken. Ik dacht ook altijd ik neem nooit mijn kind mee naar een begrafenis ofzo maar nu heb ik de andere kant gezien en denk ik er echt anders over.
Het is inderdaad heel erg heftig geweest en nog steeds is het heel erg moeilijk voor mijn vriendin want ze is erg jong weduwe geworden.

yvonne schreef:
Ik kreeg van de week op het kdv te horen dat ze het eigenlijk wel een beetje raar vinden dat ik mijn zoon soms mee neem naar het graf van mijn andere zoon. Ze vonden hem daar nog veel te klein voor en volgens hun had het best indruk op hem gemaakt want hij had het er de hele dag over gehad.
Het is natuurlijk mijn zoon en ik beslis waar hij mee heen gaat maar ik vraag me af hoe andere moeders dat doen? Als er bijvoorbeeld iemand overleden is of als je een bloemetje naar de begraafplaats gaat brengen? Neem je je kinderen dan mee? En waarom wel of niet? En hoe leg je dan uit dat diegene overleden is?

Ik heb dan wel geen kinderen, maar ik vind dat jij uitmaakt waar je je kinderen mee naartoe neemt en waar niet. Het is jouw beslissing en jij voelt aan wat je kind wel of niet kan hebben. Het is en blijft zijn broer en dat kan niemand veranderen.

Het zal echt wel indruk hebben gemaakt op je zoontje, maar dat is logisch. Indruk maakt het ook bij volwassenen. Op de een of andere manier denk ik juist dat het belangrijk is om afscheid te kunnen nemen. Hoe jong een kind ook is. Het is natuurlijk een ander verhaal als de overledene niet meer opgebaard kan worden om welke reden dan ook. Of dat het echt geen 'prettig' aangezicht meer is. Mochten ze je er nog eens op aanspreken zou ik zeker vragen waar ze zich mee bemoeien.

Ik zou je er echt niet schuldig of wat dan ook om voelen. Ook al is je zoon overleden, hij is en blijft deel uitmaken van jullie gezin