Dood..

Ik las net een artikel in het tijdschrift Kinderen over de dood en hoe kinderen en ouders hiermee omgaan. Hier stond een voorbeeld in van iemand die zichzelf heeft opgehangen. Hier werd aangegeven ook dit eerlijk te zeggen. Iets van oom was heel ziek in zijn hoofd en wilde daarom niet meer verder leven, hij hield dat niet meer vol. Het kindje vraagt dan hoe hij hett dan heeft gedaan. Als antwoord komt er dan dat oom een touw om de hals heeft gedaan en dat touw in de garage heeft opgehangen en zo is gestikt.

Ik stond hier best van te kijkr. Ik snap dat je het best eerlijk kan zijn tegen een kind over de dood, maar is dit niet te eerlijk. Al hangt het ook van de leeftijd van het kind af denk ik.

Ik vind het totaal onnodig om kinderen deze informatie te geven en zou dat zelf nooit op deze manier doen.

Lolly's schreef:Ik vind het totaal onnodig om kinderen deze informatie te geven en zou dat zelf nooit op deze manier doen.

+1

Ik vind het helemaal afhangen van de leeftijd. Mijn tante heeft zelfmoord gepleegd en in het begin is mij dit niet verteld, maar op een gegeven moment kreeg ik in de gaten dat er iets niet klopte aan dit verhaal, kinderen zijn ook niet gek.

Maar als ik naar mijn kinderen kijk, de oudste is 4, ik zou dat zeker nog niet op die manier aan hem vertellen.

Mijn schoonvader heeft zelfmoord gepleegd Als N. op een gegeven moment gaat vragen naar haar opa zullen wij vertellen dat hij overleden is, maar de manier waarop (als in: de wijze van hoe hij zelfmoord heeft gepleegd) zullen we echt achterwege laten. Het hangt heel erg van de leeftijd af, maar ik vind niet nodig dat kinderen een beeld kunnen gaan vormen van de manier waarop een desbetreffend persoon precies overleden is.

Op die manier vertellen is idd wel heftig.
Mijn oom had ook zelfmoord gepleegd maar tegen mijn zus zeiden ze dat die plots was overleden, zij vond het achteraf wel moeilijk om te horen dat t om zelfmoord ging.
Dus denk dat je het per situatie moet bekijken.

Het hangt heel sterk van de leeftijd af, maar ik neig toch wel meer naar het 'eerlijk' vertellen, denk ik.

_MamaRosa_ schreef:Op zo'n jonge leeftijd zou ik niet de details gaan vertellen, ik vind dat ook wel iets gevaarlijks hebben, zou veel te bang zijn dat een kind dat gaat uit proberen ofzo.

Dat was precies mijn idee. In het artikel staat ook niets over de leeftijd trouwens

Mocht ik ooit kinderen krijgen dan zullen ze zeker niet voor hun 10e horen hoe mijn vader is overleden. En de specifieke details wellicht nooit. Zelfmoord zal de lading genoeg dekken, ik ga ze niet onnodig bang maken met de wijze waarop.

Een kennis van me heeft op die manier zelfmoord gepleegd, maar no way dat ik dat aan mijn dochter heb verteld. Mijn dochter was 5 toen het gebeurde en vroeg natuurlijk ook hoe ze dood was gegaan, maar ik heb gewoon verteld dat ze ziek was.

Haar dochter is van de zelfde leeftijd als mijn dochter en zelfs die weet niet hoe het precies gegaan is. Het nieuws dat je mama (of een bekende) dood is, is al heftig genoeg.

Mijn opa heeft ook zelfmoord gepleegd, en heel mijn leven was dat oke, totdat ik erachter kwam dat er meer aan de hand was, mijn ouders hebben dit pas verteld toen ik 18 was geloof ik... ik vond het toen wel erg maar had het liever eerder gehoord..

Dus nee ik zou het niet aan mijn kind vertellen als hij nog klein is, maar zodra ik merk dat hij voldoende begrijpt hiervan zou ik het hem wel uitleggen, en zeker niet wachten tot zijn 18de.

Ik zie de meerwaarde er niet van in om je kind erin te betrekken. Ik vind, zeker een geval van zelfdoding, iets ontzettend volwassens hebben. En of je het nu hoort als je 18 bent of 8, het nieuws is en blijft schokkend. Daarnaast, wat kun je met die informatie? Is het overlijden dan ineens 'erger' of zie ik er nu te veel/te weinig in?

Kinderen hoeven mijns inziens niet alles te weten en overal van op de hoogte te zijn. Het zijn kinderen en waarom zou je ze 'opzadelen' met nóg meer verdriet. Dat is mijn gedachte er eigenlijk zo'n beetje erover.

Mijn tante heeft zelfmoord gepleegt toen ik 6 was en het is eigenlijk op dezelfde manier vertelt als hier staat beschreven. Ik weet nog dat ik het vreemder vond dat mijn tante er nooit meer zou zijn dan het feit dat ze zelfmoord had gepleegt.

tuttebel schreef:Mijn tante heeft zelfmoord gepleegt toen ik 6 was en het is eigenlijk op dezelfde manier vertelt als hier staat beschreven. Ik weet nog dat ik het vreemder vond dat mijn tante er nooit meer zou zijn dan het feit dat ze zelfmoord had gepleegt.

Dat komt omdat je op je 6e totaal geen idee hebt wat zelfdoding precies betekend en inhoudt.

Niet helemaal hetzelfde maar toch:
Ik weet nog wel dat mijn broer een jaar of 8 was en aan mijn oma vroeg hoe het kwam dat mijn neef ouder was dan dat zijn ouders getrouwd waren. (we hadden die dag hun 12,5 jaar huwelijk gevierd) Mijn broer vond dat kennelijk een opmerkelijk iets. En mijn oma heeft toen uitgelegd dat mijn tante verkracht is, en tijdens haar zwangerschap mijn oom heeft leren kennen en dat ze dus toen getrouwd zijn na de geboorte van mijn neef. Ik weet dat mijn oma de verkrachting op zich toen heeft uitgelegd als een stoute man die ervoor gezorgd heeft dat mijn tante uiteindelijk zwanger was, zonder dat ze dit wilde, maar dat ze het kindje wel gekregen heeft. Dit was prima voor mijn broer.
Ik weet ook nog dat ik vervolgens mijn oma riep, want ze was zo lang bij mijn broer geweest. Dus waar ze het over hadden. Ik was toen dus 6 jaar. Mijn oma heeft tegen mij gezegd dat mijn broer iets wilde weten wat ze heeft uitgelegd maar dat ik er te klein voor was. Als ik ouder was zou ze het mij ook wel vertellen. En dat vond ik dan weer prima. Uiteindelijk heb ik geen idee meer hoe en wanneer ik het verhaal gehoord heb. Weet alleen nog dat ik me die avond zo goed kon herinneren. Een verdrietige oma van het verhaal had vooral indruk gemaakt op mij.

maar ik denk dat het echt wel afhankelijk is van de leeftijd hoeveel details je verteld. Maar als je het over zelfdoding hebt dat ik dat de vraag hoe dan snel volgt. Dus ik zou toch proberen het oppervlakkiger te houden, die persoon wilde niet meer leven omdat ie heel verdrietig/boos/... was en is toen doodgegaan. Zonder zelfdoding of ziekte of iets te noemen. Maar als ik vragen zou krijgen zou ik niet weten wat ik zou zeggen. Hangt heel erg van het moment en het kind ook af denk ik.

Ik geloof ook niet dat ik bewust op latere leeftijd zou gaan zitten met mijn kinderen om het te vertellen. (nu speelt het gelukkig in mijn familie niet, maar als ik lees over familieleden bedoel ik dan) Ik denk dat kinderen vanzelf wel gaan vragen als ze het belangrijk vinden. Of dat nu is als ze 8 of 18 zijn. En dan zou ik er ook zo goed mogelijk op ingaan zonder in details te treden. Maar kind van middelbare school leeftijd kan verhaal in OP denk ik best handelen. En ik vind het dan ook niet direct te gruwelijk voor woorden op die manier. Maar misschien een kind van 5 jaar jonger ook wel....lastig hoor. Denk dat ik er in elk geval wel psychologische hulp bij zou inroepen als zoiets nu zou gebeuren. Zo van, hoe pak je dat aan om het uit te leggen als het zo dichtbij is.