Dood

Vannacht is mijn oma overleden na een kort ziekbed. Toen ik het hoorde was ik eigenlijk niet eens geschrokken. Ik voelde geen verdriet, eerder een soort rust, dat ik 'blij' ben dat ze nu weer bij mijn opa kan zijn.
Dit is niet de eerste keer dat ik voor mijn gevoel op een sterfgeval anders reageer dan in mijn ogen sociala wenselijk is. Ik heb nog niet heel veel sterfgevallen in m'n omgeving meegemaakt gelukkig, alleen mijn twee opa's, de oma van mijn ex en nu dus m'n eigen oma. In alle gevallen ging het dus om oude mensen, in alle gevallen gaf het me eerder een soort rust, dat het goed was zo. Ik voelde geen verdriet. Waarschijnlijk dat ik wel anders beredeneer als het om m'n ouders bijvoorbeeld zou gaan, hoor. Maar voor nu... Op de één of andere manier heb ik toch wel het gevoel dat als je hoort dat iemand overlijdt, je toch op z'n minst één keer je tranen weg moet slikken en je toch echt wel van de leg moet zijn, even. Ik heb dat tot nu toe echt niet gehad. Mijn opa is vier jaar terug overleden en mijn nichtjes meten zijn sterfdag nog altijd uitgebreid uit op Facebook, terwijl het me eigenlijk helemaal niet zoveel meer doet. Bij zijn graf ben ik eigenlijk ook nog maar één keer geweest. Het voelt soms een beetje alsof er een bepaalde emotie moet zijn die ik op dat moment niet heb, maar ook alsof het niet helemaal tot me door dringt dat mensen die overlijden, écht niet meer in ons midden zijn.

Het gekke is wel dat ik de dood een moeilijk iets vind en zelf verschrikkelijk bang ben voor de dood op zich, en daarna zal zijn.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of nouja, eigenlijk hoop ik gewoon dat er mensen hier zijn dit dit herkennen en dat ik niet zo abnormaal ben als ik mezelf nu aan probeer te praten...

Heel herkenbaar, had bij het overlijden van mijn opa en oma precies hetzelfde. Voelde me daar ook wel beetje "schuldig" over, maarja heb die gevoelens ook niet onder controle.
Wel had ik tijdens de uitvaart meer emoties, maar dat kwam ook voornamelijk door al die huilende mensen om me heen.

Nou het is misschien best wel wat vreemd. Ik bedoel oud of niet, jij zal nooit meer dat mensje zien, en als zij er niet was was jij er ook niet. Maar emoties controleer je niet. Wel vervelend dat je er last van lijkt te hebben of t op zijn minst best vreemd vindt. Ik herken t niet maar ik vaar ook op emoties.

Ik herken je verhaal, gecondoleerd!

Ook voor mij is het herkenbaar... Zeker bij oudere mensen. Dan denk ik oh 72 geworden, mooie leeftijd. Terwijl die persoon misschien nog wel 20 jaar had 'mee gekund'.
Dan denk ik ik ga er misschien veel te luchtig mee om.

Ik denk niet dat het direct vreemd is, maar ik heb het tot nu toe heel anders ervaren. Mijn oma is op 81 jarige leeftijd overleden, maar ik heb het er soms nóg moeilijk mee (het is nu bijna 8 jaar geleden). Ik denk dat het een combinatie is van je band met de overledene, zijn/haar leeftijd, zijn/haar ziektebed (of niet) oftewel diverse factoren. Je moet je vooral niet verplicht voelen tot bepaalde emoties.

Gecondoleerd met je oma trouwens.

Ik herken het wel, ik was ook niet heel emotioneel bij het overlijden van mijn oma's en opa. Terwijl ik normaal gesproken toch echt een emotioneel wrak ben! Heb al te veel crematies en begrafenissen meegemaakt inmiddels, en bij andere mensen was ik meer geraakt. Denk toch dat het door de leeftijd komt, je weet dat het er een keer aan komt als ze oud zijn.

Dat wat jij zegt, zou wel kunnen Bliss. Ik heb nog geen jongere mensen in mijn omgeving mee gemaakt die overleden zijn. Mijn oma zat al jaren in een verzorgingstehuis en moest bij alles geholpen worden, het enige waar ze nog wat mee kon, was haar linkerarm. Mijn opa was dementerend, ook in een verzorgingstehuis en had eigenlijk nog maar weinig heldere momenten. De oma van mijn ex eigenlijk idem. Mijn andere opa was eigenlijk nog de enige die vrij onverwacht ging.

Ik denk trouwens wel dat ik er kapot van zou zijn als mijn ouders overlijden, dat wel.

Vind het ook niet abnormaal hoor. Ik heb inmiddels beide oma's en mijn opa begraven (allemaal 85+) en een paar jaar geleden mijn oom (75+). Bij mijn oom heb ik op de begrafenis wel gehuild, maar om heel eerlijk te zijn weet ik ook niet of dat écht om mijn oom was of meer de hele sfeer op zo'n dag en het feit dat ik sowieso al niet lekker in mijn vel zat.

Verder ben ik gewoon ontiegelijk rationeel ofzo? Vrij direct acceptatie (wat natuurlijk makkelijker is bij een opa/oma van in de 90 die eigenlijk al jaren op zijn) ofzo.

Het enige waar ik héél nijdig om kan worden, is als mensen die hun verdriet intenser ervaren dan gaan doen alsof hún band blijkbaar beter was ofzo.. Oeeeh, ik kan nog steeds mijn tante wel schieten als ik daaraan terug denk.

Gecondoleerd Lennox.

Ik herken je verhaal wel deels trouwens. Bij het overlijden van mijn opa en oma was ik ook niet heel emotioneel. Maar ik denk dat het bij mij dan weer kwam doordat ik wel sterfgevallen van mensen die veel jonger waren mee heb gemaakt. Vond het bij mijn oma dan ook heel raar om te zien dat de vriendin van een neef van me veel emotioneler was dan ik. Ik relativeer het heel erg denk ik.

Antibes schreef:Het enige waar ik héél nijdig om kan worden, is als mensen die hun verdriet intenser ervaren dan gaan doen alsof hún band blijkbaar beter was ofzo.. Oeeeh, ik kan nog steeds mijn tante wel schieten als ik daaraan terug denk.

Oh ja, die neiging heeft mijn tante en haar familie ook. Alsof het op een weegschaal te leggen is wie meer voor de overledene betekende. Mijn tante heeft zelfs een brief laten oplezen waarin werd opgesomd wat zij en haar familie allemaal voor de overledene hadden gedaan tijdens het ziekbed. Dat schoot bij mij echt zo verkeerd! Ik heb ook geen tot héél weinig contact met die kant van de familie.

Gecondoleerd met je oma.

Ik herken het overigens wel, toen mijn ene oma een paar jaar terug overleed heb ik daar ook eigenlijk niet om hoeven huilen, terwijl ik een emodoos ten top ben. Ik heb met haar nooit zo'n band gehad als dat ik met mijn andere oma heb. Je kunt emoties niet sturen meis.

Ik herken het ook wel, terwijjl ik verder eigenlijk een heel emotioneel iemand ben. Heb wel gehuild bij overlijden van oma's/opa's, maar had ook iets van het is goed zo (en zo oud waren ze nog niet, 1tje heeft de 80 maar gehaald).
Maar ook bij (ex)schoonvader had ik dat een beetje. Hij was al ziek en na 2 dagen echt ziekbed overleden. Ik dacht ook; als je dan toch moet gaan dan maar zo (snel)

Gecondoleerd.

Ik was enerzijds ook blij dat mijn oma op een gegeven moment kwam te overlijden. Ze was het laatste halfjaar nauwelijks nog bij kennis, na een herseninfarct, en ik kon het eigenlijk niet goed meer aanzien. Het was een soort opluchting, eigenlijk. Ik was wel verdrietig en mis haar ook, maar heb er totale vrede mee.

Gecondoleerd. Ik herken het heel sterk en vind het eerlijk gezegd wel fijn om te lezen dat anderen hier ook mee 'kampen'. Soms vraag ik me namelijk af of ik wel helemaal normaal ben hierin. Uiteraard vind ik het erg als mensen sterven en ik voel ook wel verdriet (met name voor de overgebleven familieleden) maar het lijkt net alsof ik het al afgesloten heb zodra de begrafenis achter de rug is. Ik denk dan nog nauwelijks terug aan deze mensen en ook nooit iets in de trant van 'het is nu een jaar geleden' of 'ik mis je nog iedere dag'. Terwijl ik dat bij anderen wel terug hoor of op Facebook zie. Als er iets naars in de media komt, zoals met Julian en Ruben, dan denk ik wel 'oh, wat erg, het zal je maar overkomen' maar ik ben er niet door van slag. Ik voel me hierdoor zo'n koud mens. En schuldig dat ik dan wel tranen met tuiten huilde toen ik liefdesverdriet had...

Gecondoleerd, Lennox.
Ik vind je reactie niet raar. Iedereen ervaart het overlijden van een dierbare anders en het kan dan inderdaad verschil maken of diegene oud is of jong. Het is niet zo dat het je geheel onverschillig laat, maar jij gaat er op jouw manier mee om en dat is prima. Veel meer kan ik er niet over zeggen, accepteer het maar gewoon zoals het is.