Nav... Hoe denken jullie over transgender mensen ?

Na het topic van "vaders" was ik wel benieuwd hoe jullie over transgender mensen denken.

Stel nu je vader of moeder vertelt dat ze van geslacht willen veranderen omdat ze zich niet gelukkig voelen in dit lichaam.
Wat zou je doen. Zou je het kunnen accepteren ?
Hoe zou je er mee omgaan?

Ik zou het niet weten als het echt gebeurt maar als mijn moeder zich niet fijn voelt in haar eigen lichaam en het niet kan accepteren....Tja, dan zou ik denk ik zeggen doen. Ik zou haar zeker steunen en niet laten vallen. Zou absoluut wel even schrikken. Of erom lachen omdat ik denk dat ze een grap zou maken

Heb ik wel weer een vader hihi!

ik denk dat t wel even wennen is maar dat ik er wel mee om zou kunnen gaan.

bolus26 schreef:ik denk dat t wel even wennen is maar dat ik er wel mee om zou kunnen gaan.

+1 (al kan ik me niet voorstellen dat het zo zou zijn haha!)

Ik denk dat ik er niet mee om kan gaan, omdat ik dan gewoon echt mijn moeder zou missen. Maar meestal zijn transgender vrouwen dan denk ik al meer een vader/man in karakter dan vrouw, dus als mijn moeder dat zou zijn, dan had ik toch al niet zo'n goede band met haar denk ik. Voor mijn vader zou hetzelfde gelden, ik zou het heel erg raar vinden en heel moeilijk wennen.

Ik denk echt dat dit zo'n situatie is waarvan je niet kunt inschatten hoe je erop reageert. Ik denk nu dat ik er prima mee om zou kunnen gaan. Als ik transseksuele mensen op straat zie vind ik het allemaal wel prima, niets raars aan ook. Ik ben niet iemand die nog drie keer omkijkt om te zien of ik nou echt zag wat ik zag omdat ik het zo schokkend vind ofzo, helemaal niet zelfs. Ik vind dat mensen moeten doen wat ze zelf willen, ze moeten kiezen voor hun eigenlijk geluk en als ze gelukkiger zijn in het lichaam van het andere geslacht, dan moeten ze daar zeker iets aan doen. Toch denk ik dat ik bij mijn eigen ouders (of later mijn eigen kinderen) wel even zou moeten slikken. Ik probeer erachter te komen waarom ik dat denk, en ik denk dat ik denk dat ik even zou moeten slikken omdat het nog altijd wel iets 'afwijkends' is - niet volledig maatschappelijk geaccepteerd. Ik zou me niet schamen voor mijn vader of moeder of iets dergelijks, maar het lijkt me gewoon zo'n omwenteling, het is wel iets 'groots', iets waar je wel even meer bij stilstaat dan bij bijvoorbeeld een neuscorrectie.
Voor de persoon zelf zou ik het trouwens ook heel moeilijk vinden, al zit het ergste deel van de 'lijdensweg' er waarschijnlijk al op op het moment dat ze het vertellen, volgens mij gaat er heel veel tijd overheen voordat iemand hiervoor uit durft te komen.

Stuiterbal, wat spijtig om te lezen dat de band met je vader nu zo slecht is. Ik las dat hij een heel ander persoon is geworden, ook qua karakter - dat lijkt me heel moeilijk. Ineens is hij dan op alle fronten, zowel innerlijk al uiterlijk, niet meer dezelfde persoon. Lijkt me echt heel moeilijk.

Heeft hij zelf door dat hij zo veranderd is? Realiseert hij zich dat het feit dat hij zich ineens zo anders (egoistischer ook) opstelt het voor jullie nog vele malen moeilijker maakt? Probeert hij wel te zorgen dat het uiteindelijk weer de goede kant op gaat met jullie band? Of is hij te druk met zichzelf ontdekken/ontwikkelen/ontplooien en heeft hij geen oog voor jouw 'leed'?

Ik reageer straks met de telefoon gaat dat wat lastiger.
Dan zal ik meteen mijn mening, ervaring en visie vertellen

Ik zou er absoluut niet mee om kunnen gaan.

Ik vraag deze vraag niet zomaar natuurlijk.

Mijn vader is namelijk van geslacht veranderd. Ik had dus altijd een hele goede band met hem tot dat ik het huis uit ging en hij vlak daarna toegaf liever een vrouw te willen zijn dan een man.
Op het moment zelf reageerde ik heel nuchter en zei letterlijk "Als jij zo gelukkig bent dan ben ik dat ook" IK meende het ook echt.
Maar ik denk niet dat het besef al aanwezig was.
Naarmate hij dus echt veranderde moest ik elke keer slikken. Ik zag hem dan niet vaak maar als ik hem zag was het vreemd. Op dat moment was hij nog maar net gestart met het hele traject.
Hij trok de kleren van mijn zus aan als zij niet thuis was. (goddank woonde ik er niet meer)

Ik heb geprobeerd hem te steunen maar mijn eigen gevoel ervoor compleet aan de kant gezet. Daarbij werkte ik in een dorps winkeltje waar iedereen elkaar dus kent. Elke week kreeg ik de vraag "Ach jij bent toch de dochter van.... Tja wat vind je daar nou van ????
Dat zorgde er langzaam voor dat ik me ging schamen. Heel erg vond ik dat want ik wilde me helemaal niet schamen.

Uiteindelijk is hij met de noordezon vertrokken omdat hij het geroddel niet langer aan kon. Logisch ook want het was echt erg.
Maar mij heeft hij dus ook toen laten vallen als een baksteen terwijl ik zo mijn best heb gedaan.

Nu 6 jaar later is er contact. Ik zag hem en alles is weg. Het hele gevoel dat het mijn vader is, is volledig verdwenen. Het is een persoon geworden en ook nog een vreemd persoon. Ik kan het gewoon niet accepteren en kijk met een heel ander oog naar hem. Hij is ook heel anders ineens. De hele wereld draait alleen nog om hem en zijn gevoelens. Luisteren naar mij kan hij niet en dat doet echt pijn !
Ik bedoel dit alles is toch ook voor mij niet niks ??? Moet ik het dan zomaar allemaal accepteren ?
Ik praat hier bijna nooit over en als iemand er na vraagt dan reageer ik er nogal luchtig over. Maar werkelijk van binnen vreet het aan me en niet zo zuinig.
Ik heb geen moeder meer maar ook geen vader meer en dat terwijl ze beide wel nog gewoon leven.

Hij noemt zich dus nu mijn moeder en de oma van mijn zoon. Ik kan deze woorden niet over mijn tong krijgen.
Hij heeft het hele traject ondergaan incl de grote operatie waar hij bijna aan gestorven is.

Ik mis onze band die we vroeger hadden. Ik mis mijn vader persoon die hij altijd geweest is.

Oef..! Ik zou ik er echt heel raar van opkijken, hahahaha!
Maar zoiets komt natuurlijk niet uit de lucht vallen, dus mocht één van mijn ouders neigen naar het worden van het andere geslacht, dan zou ik ze daar in steunen. Het lijkt me verschrikkelijk om verkeerd in je vel te zitten op die manier..

Geluk schreef:


Heeft hij zelf door dat hij zo veranderd is?
Nee ik denk het niet.

Realiseert hij zich dat het feit dat hij zich ineens zo anders (egoistischer ook) opstelt het voor jullie nog vele malen moeilijker maakt?
Nee dat realiseert hij zich helemaal niet. Ik heb hem aangegeven dat het voor mij allemaal moeilijk is. Het enige wat hij daarop kon zeggen was "Ja had ik dan ongelukkig moeten blijven."

Probeert hij wel te zorgen dat het uiteindelijk weer de goede kant op gaat met jullie band?
Nee het komt totaal niet van zijn kant. Ik heb weer na jaar contact gezocht en hij was blij. Gelukkig ! We hebben ons nu 2x gezien en gemaild heen en weer. En het gaat alleen over hem. In mijn depressie periode, toen ik het ontzettend moeilijk had, heeft hij geen enkele keer gevraagd wat er was en hoe ik me voelde. En dat terwijl ik het wel 4x had aangegeven hoe het met me ging.

Of is hij te druk met zichzelf ontdekken/ontwikkelen/ontplooien en heeft hij geen oog voor jouw 'leed'?
Te druk met zichzelf dus.

Dank je !

Jeetje, Stuiter... Wat moeilijk! Wat een ontzettend nare gebeurtenis
Het lijkt me echt heel raar om je vader zo te zien veranderen en dan niet alleen qua uiterlijk maar ook qua gedrag. Heftig!
En zijn reactie nu is niet echt gepast naar jou toe... Oh, écht lastig! Ik weet eigenlijk niks nuttigs te zeggen..

Een dikke

Ik kan me dat goed voorstellen Stuiterbal.

Maar jouw gevoel ligt zo te lezen niet zozeer alleen aan zijn geslachtsverandering. Natuurlijk staat het daar niet los van, maar het is ook zijn verandering van karakter en het feit dat jullie eerst zo'n goede band hadden en dat dat niet meer zo is. Lijkt me ook gewoon erg moeilijk.

Ik zou het van niemand erg vinden als diegene van geslacht zou veranderen, behalve mijn moeder. Ik zou het denk ik toch wel moeilijk vinden als zij een man zou worden. Ik heb nooit een vader gehad, en het idee dat ik dan ineens wel een vader zou hebben, lijkt me best eng.

Stuiter, ik weet werkelijk waar even helemaal niets te zeggen...


Ik denk dat mijn reactie ook zou zijn dat mijn ouder moet doen waar hij/zij gelukkig mee is maar dat betekent nog niet gelijk dat IK dan ook blij zou zijn met de situatie. Ik denk ook dat het veel scheelt dat je niet het hele veranderingsproces hebt meegemaakt omdat hij vertrokken is en pas jaren later weer contact met hem hebt gekregen (of lees ik het nu verkeerd?)

Anyway, ik wil je ook meegeven dat mensen sowieso wel kunnen veranderen, dat zie ik ook aan mijn vader nu hij een nieuwe vriendin heeft (sinds 3 jaar). Hij is ook niet meer de man die hij was dus in dat opzicht deel ik je gevoel, ik zeg ook wel eens dat ik niet alleen mijn moeder kwijt ben, maar ook mijn vader.

Mijn advies is: doe wat met je gevoelens! Zorg ervoor dat je ze uit en dat je alles weer op een rijtje gezet krijgt. Zodat je er wel mee verder kunt, met of zonder je vader, met of zonder intensief contact.

voor jou!

@Supergrover: Ja klopt het is niet alleen zijn verandering. Het rare is dat ik nog iemand ken die geboren is als een meisje en door het leven gaat als een jongen. Ik weet niet beter en vind het niet meer dan normaal bij hem. Ik ken hem ook niet als meisje. Maar misschien kan ik dat wel goed accepteren omdat het niet zo dicht bij staat !

@Youandi: Dank je !

@Sjaan: Dank je voor je advies. Ik heb hem idd 6 jaar niet meer gezien of gesproken en in die periode is het traject het heftigste geweest. Ik was toen vooral heel boos dat hij mij gewoon heeft laten vallen. En ben ook erg koppig geweest.
Nu op dit moment heb ik even afstand genomen in de periode dat het echt niet goed met me ging. Ik kon zijn leed er even niet bij hebben. Heb hem alles uitgelegd hoe ik me voel hoe ik er tegen aan kijk. Maar meer dan zelfmedelijden krijg ik niet.

Hij heeft daarna ook geen enkele poging meer gewaagd om contact op te nemen. Het is nu alweer 2 maanden geleden. En dan denk ik weer..., Moet ik nu echt weer contact opnemen ????

(sorry, ik was even vergeten om dit topic weer te checken op nieuwe posts)

Hoe voel je je erbij dat je nu een tijdje weer zonder contact bent geweest de afgelopen periode? En áls je weer contact krijgt met je vader, hoe zie je dat contact dan het liefst? Wil je weer echt iets opbouwen, of vind je het prima om zo nu en dan oppervlakkig contact te hebben (ook aangezien je je zoontje waarschijnlijk ook zijn opa/oma niet wilt onthouden). Zorg eerst eens dat je dát voor jezelf helder hebt zodat je daarin niet zo gauw teleurgesteld raakt.

En verder: kan het zijn dat hij geen contact meer heeft opgenomen omdat hij jou die rust even wil gunnen?
Wel naar om te lezen dat je zelfmedelijden terug kreeg, dat is een emotie waar jij niets mee kunt. Ook dáár moet je tegen kunnen als je contact met hem blijft houden want het kan zijn dat dit 'onderdeel van zijn nieuwe ik' is geworden.

In ieder geval moet je je realiseren dat de band die je ooit had, nooit meer terug zal komen. Als je dát in je achterhoofd houdt, kan het alleen maar meevallen.

Mag ik vragen waarom je geen contact meer hebt met je moeder?

Hoe voel je je erbij dat je nu een tijdje weer zonder contact bent geweest de afgelopen periode? En áls je weer contact krijgt met je vader, hoe zie je dat contact dan het liefst? Wil je weer echt iets opbouwen, of vind je het prima om zo nu en dan oppervlakkig contact te hebben?
Het is nu wel even rustig zo alhoewel ik ook baal dat hij niet gewoon even belt ofzo. Maar als hij dan belt weet ik niks te zeggen. Het is zo afstandelijk geworden.
Ik vind het prima om zo nu en dan contact te hebben. Voor mij hoeft het niet meer zo te worden als dat het was want dat is weg en zal ook nooit meer zo terug komen.

Tja en mijn zoontje zijn opa/oma onthouden.... Het voelt niet dat hij de opa van mijn zoon is. Hij heeft S pas gezien vlak voordat hij 2 werd. Nooit maar dan ook nooit eerder had hij de intentie om zijn klein zoon te ontmoeten.

Hij is heel erg met zichzelf bezig. En als mensen dus geen contact met hem op nemen dan doet hij dat ook niet. Hij gaat geen enkele confrontatie aan. Slaat zijn handen voor zijn ogen en daar moet ik het dan maar mee doen.
Vind het zo jammer want als hij zich ook iets meer inleeft in de gevoelens van zijn dochter was het misschien al heel anders geweest.

Mijn moeder wilde mij niet. Ik was niet gewenst voor haar. Dat heeft ze laten merken op allerlei fronten. OP mijn 16e heeft ze me uit huis gezet met heel wat narigheid. En na nog 3x opnieuw proberen ben ik erachter gekomen dat ze me alleen maar stress bezorgt en dat is ze me niet waard. Dus ik heb er 7 jaar geleden een dikke streep onder gezet !

Je bent dapper, Stuiter, en dat meen ik echt. Het lijkt me enorm moeilijk om op zo'n manieren je beide ouders te 'verliezen' terwijl ze er allebei nog wel zijn. Totaal anders dan de manier waarop ik mijn moeder moet missen.

Hoe vaak heeft S. zijn opa/oma nu gezien? Eén keer misschien? Of iets vaker? Hoe vond hij dat? Want als het voor hem toch niet voelt als familie, is het misschien een idee om de keren dat je contact hebt met je vader dat zonder S. te doen? Want volgens mij is voor hem de afgelopen tijd al ingewikkeld genoeg geweest... Nu moet hij weer wennen aan een nieuw persoon en stel dat het contact tussen jou en hem niet goed verloopt, raakt S. weer een persoon kwijt. Stel dat je tóch weer een goed contact opbouwt met je vader, kun je hem altijd nog weer met S. bezoeken.

Maak voor jezelf heel goed duidelijk of je dit écht wilt, zo af en toe contact. Of dat het ook prima is om geen contact te hebben. Dat betekent niet dat er een duidelijke dikke streep onder moet, je kunt altijd de deur nog op een kiertje laten.

Wat je moeder betreft: wat lijkt me dat verschrikkelijk om te horen! Maar ik bewonder je moed om er een streep onder te zetten omdat het je meer energie kost dan dat het je oplevert.

Je bent echt een kanjer! S. boft maar met zo'n lieve mama...

-

@Supertalentje: Ik heb er ook nooit moeite mee gehad wanneer het bij andere mensen was. Ik accepteer en respecteer ze zoals ze zijn. Maar nu het mijn eigen vader is, is het wel even andere koek. Ik WIL hem accepteren en respecteer zeker zijn keuze hierin. Maar het is zo verdomd lastig ! Hij is zo enorm veranderd door dit alles. Hij heeft zich compleet van de buiten wereld afgesloten omdat hij niet geaccepteerd werd. Dat doet me ook pijn om dat te horen.
Maar zelf doet hij er verder ook niks aan.
Mijn gevoel naar hem komt dus voort door allerlei factoren idd. Thnxx voor je knuffel !

@Sjaan: Mijn zoon heeft hem 1x gezien en hij vond het raar en bleef op afstand. Dat zal wellicht komen doordat het een nieuw persoon voor hem was dus eenkennigheid. Ik heb nu ook de behoefte niet om hem in contact te brengen met zijn opa.
Er hoeft voor mij geen streep onder ons contact... maar ik vind het even prima zo. Ik zou het graag anders willen zien maar ik denk dat ik gewoon moet dealen met de situatie zoals het is.
En thnxx voor je lieve woorden.



Zijn er meer mensen die in hun naaste omgeving dit meemaken ? Zo ja hoe gaan jullie er mee om ?

Ik ben hierin heel tolerant behalve als het om mijn vader of moeder zou gaan denk ik..

Oh, lees nu de rest pas.. Jeetje Stuiterbal.. Wat heftig!

-