Re: Sociaal zijn/worden

_Jet di 9 aug 2011 - 5:48

Heel herkenbaar!
Ik heb vanaf de basisschool al een aantal goede vriendinnen maar nog steeds kost het me moeite om deze vriendschappen te onderhouden. Dat weten ze ook en ze nemen me ook niks kwalijk. Maar ik heb ook vaak het idee dat het toch niet interessant is wat ik te vertellen heb. In een groep functioneer ik al helemaal niet. Ik heb vriendinnen die allemaal door elkaar heen kletsen en de een probeert weer boven de ander uit te komen. Ik ga dan niet eens een poging doen om er bovenuit te komen. Er is nog een vriendin die dit ook heeft, dus wij zitten eigenlijk altijd naast elkaar Wink

Ik heb ook een vriendin die nodigt zichzelf echt overal voor uit, maar dat doe ik ook niet. Als ik niet uitgenodigd wordt, dan zitten ze vast niet op me te wachten (is dan mijn redenering).
Ik ben ook iemand die zichzelf prima in haar eentje kan maken. Ik moet er gewoon echt erg in hebben dat ik iemand al een tijd niet gesproken heb en toch echt even moet bellen. Maar i.p.v bellen stuur ik een sms, omdat ik anders bang ben dat ik niks te vertellen heb aan de telefoon. Pfffff, vermoeiend!

Gast di 9 aug 2011 - 5:53

Ik had dat vroeger, geen behoefte aan sociale contacten en ook eigenlijk helemaal niet de behoefte om me in anderen te verdiepen. Is ene beetje gekomen na een stukgelopen relatie en een afgebroken vriendschap, had er even genoeg van. Uiteindleijk leerde ik mijn man kennen en dat ging goed en fijn, maar vriendschappen en energie in anderen steken zag ik niet zitten, ik was liever gewoon op mezelf. Maar ik merk dat ik het toch wel fijn vind om gewoon interesse in mensen te tonen en energie in mensen te steken, ik krijg er zoveel fijns voor terug.. Máár, het is wel zo: de andere persoon moet me liggen. Voel ik geen klik, dan ben ik er ook zo weer klaar mee en laat ik gerust niets meer horen, ook niet als antwoord als de persoon in kwestie mij een mailtje of berichtje stuurt ofzo. Vergeet ik dan gewoon Embarassed

Gast di 9 aug 2011 - 5:59

Ik heb dit ook heel erg. En vind dat eerlijk gezegd best wel erg... Maar wat eraan te doen? Geen idee... scratch

Gast di 9 aug 2011 - 6:31

Ik heb dit ook heeel erg en mijn man ook en ik vind het ook zo jammer.

Gast di 9 aug 2011 - 6:49

Laatst waren vrienden hier op bezoek en dan is dat super gezellig. Zeggen we ook dat we dat vaker moeten doen enz. Maar dan is het weer druk, laat, school, werk en weet ik wat voor redenen on het vervolgens weer lang te laten duren voor je afspreekt. Zonde is dat.

Gast di 9 aug 2011 - 6:54

Voor mij helemaal niet herkenbaar. Ik ben denk ik wel eens te sociaal... Mijn vriend is net zo dus tel dat bij elkaar op en je hebt als je niet op past geen avondje meer voor elkaar. Gelukkig letten we er beide op en houden we het leuk met anderen en met elkaar.

Gast di 9 aug 2011 - 8:48

Nou ja, wel relaxed om te lezen dat ik niet de enige ben in ieder geval. Maar ik wil wel echt proberen er verandering in te brengen. Ik merk dat mijn wereldje op dit moment te klein is voor mij. Dat jeukt een beetje.

ShallY di 9 aug 2011 - 9:24

Ik heb dat 'probleem' ook wel. Altijd nog geweest en nu ik verhuisd ben helemaal. Ik ken hier niemand, maar ben ook niet de persoon die snel nieuwe mensen leert kennen. Met nu dus als gevolg dat ik me soms heel erg eenzaam voel. In Zeeland had ik zowiezo ook niet veel vriendinnen, wel een paar en met hun had ik dan ook regelmatig contact. Niet dat we de deur bij elkaar plat liepen, maar zo eens in de zoveel tijd spraken we af en dan was het goed. Nu is het contact met sommige meiden helaas verwatert. Ik heb meerdere malen geprobeerd af te spreken, kom regelmatig in Zeeland, maar ze kunnen telkens niet. Smsen begin ik mee. En nu heb ik het wel een beetje gehad, dan niet.
Ik ben onzeker, verlegen en weet vaak niet wat ik moet zeggen als ik in een groep ben. Al snel met de gedachte 'ik heb niks boeiends te vertellen' en ze zullen het wel saai vinden.
Ik ben wel blij dat ik dan wel wat van contacten heb, al is dat in Zeeland, mijn vriend heeft dat totaal niet. Hij heeft dus echt geen vrienden. Wel gehad, maar dat is verwatert en hij vindt het wel goed zo.
Dat komt er dus eigenlijk op neer dat we in de weekenden op elkaar aangewezen zijn. Niet dat ik dat nou erg vindt, maar vind het soms wel jammer dat we niet een keer vrienden kunnen uitnodigen of eens gezellig bij iemand langs kunnen gaan.

LMCurious di 9 aug 2011 - 9:41

Inderdaad herkenbaar. Ik ben vrij veel verhuist, en daardoor dus weinig contacten echt goed kunnen onderhouden. Vooral tijdens studie/bijbantje/vriendje periode was het echt over met een aantal vriendschappen. Jammer. En nu is het lastig het weer op te pakken, nieuwe contacten te maken in de omgeving. Heb altijd eht idee dat iedereen wel genoeg vrienden heeft en dat ik de enige ben die dat wel eens mist ofzo.

Maar goed, we zijn dus niet de enigen, gaan we gezellig socializen de 20e. Wink

Liadan di 9 aug 2011 - 20:27

Ik herken het helemaal.
(en ook wat iemand schreef over een kappersbezoekje, dat kan ik echt weken uitstellen om die reden Rolling Eyes

).
Ik ben ook niet goed in het onderhouden van contacten, vind het meestal echt niet leuk om te bellen en heb ook vaak het idee dat mensen niet op me zitten te wachten...
Maar ik heb hier de laatste 2 jaar wel aan 'gewerkt'. Ik heb een goede vriendin leren kennen toen ik zwanger was van mijn dochter en ik spreek vaak met haar af om bij te kletsen (met en zonder kinderen).
Verder nog 3 vrienden waar ik het laatste jaar meer contact mee heb en wat ook 'dieper' gaat dan oppervlakkig. Ik probeer me over mijn gevoel heen te zetten dat mensen niet op me zitten te wachten en merk ook eigenlijk dat het initiatief om wat af te spreken net zoveel bij hen vandaan komt als bij mij vandaan. En daardoor heb ik nu wel het gevoel dat zij wel op me zitten te wachten.
Net als Shally weet ik ook vaak niet wat ik moet zeggen als ik met een groep ben, ook met de gedachte erachter dat ze me wel saai zullen vinden of niet boeiend (ik zal daarom ook niet snel naar een meeting van het forum gaan).

Bay di 9 aug 2011 - 21:00

Minneke schreef:Nou ja, wel relaxed om te lezen dat ik niet de enige ben in ieder geval. Maar ik wil wel echt proberen er verandering in te brengen. Ik merk dat mijn wereldje op dit moment te klein is voor mij. Dat jeukt een beetje.

Volgens mij wonen wij bij elkaar in de buurt Very Happy

Gast di 9 aug 2011 - 23:57

Haha, wat een herkenbaarheid hier, ook over de kapper smile

. Van mijn werk uit hebben we wel eens trainingen die een weekend duren. 's Avonds gaat iedereen dan nog samen wat drinken, dat vind ik echt het ergste aan de hele dag. Ik heb dan al zoveel informatie te verwerken gekregen dat ik het liefst in mijn uppie op mijn hotelkamer zou willen gaan zitten met een goed boek en een kopje thee. Voor de rest lijkt iedereen dat wel gezellig te vinden, dus dan voel ik me wel een uitzondering.

Ik ben verder ook niet zo sociaal, ik heb er moeite mezelf te zijn als ik mensen niet goed ken. Mijn beste vriendinnen ken ik allemaal al minstens de helft van mijn leven en bij hun voel ik me wel helemaal op mijn gemak. Nieuwe contacten leggen kan ik ook niet goed. Meetings zijn ook nog een brug te ver smile

.

Ik heb het voor een deel gewoon geaccepteerd, ik hoef niet een persoon te zijn met een bruisend sociaal leven en iedere avond de hort op, omdat ik dat toch niet leuk zou vinden. Voor een ander deel zou het wel handiger zijn iets socialer te zijn, zodat ik niet hoef op te zien tegen de kapper, trainingen, meetings etcetera.

Gast wo 10 aug 2011 - 0:18

Liadan schreef:Ik herken het helemaal.
(en ook wat iemand schreef over een kappersbezoekje, dat kan ik echt weken uitstellen om die reden ).
Ik ben ook niet goed in het onderhouden van contacten, vind het meestal echt niet leuk om te bellen en heb ook vaak het idee dat mensen niet op me zitten te wachten...
Maar ik heb hier de laatste 2 jaar wel aan 'gewerkt'. Ik heb een goede vriendin leren kennen toen ik zwanger was van mijn dochter en ik spreek vaak met haar af om bij te kletsen (met en zonder kinderen).
Verder nog 3 vrienden waar ik het laatste jaar meer contact mee heb en wat ook 'dieper' gaat dan oppervlakkig. Ik probeer me over mijn gevoel heen te zetten dat mensen niet op me zitten te wachten en merk ook eigenlijk dat het initiatief om wat af te spreken net zoveel bij hen vandaan komt als bij mij vandaan. En daardoor heb ik nu wel het gevoel dat zij wel op me zitten te wachten.
Net als Shally weet ik ook vaak niet wat ik moet zeggen als ik met een groep ben, ook met de gedachte erachter dat ze me wel saai zullen vinden of niet boeiend (ik zal daarom ook niet snel naar een meeting van het forum gaan).

Herkenbaar.

Ik ben behoorlijk onzeker, en ik heb dus ook eigenlijk niet veel vriendinnen. Ik heb 2 hele goede vriendinnen, maar ook die zie ik helaas niet zo vaak.
Verder wel wat kenissen waar ik wel mee afspreek, maar dat komt toch vaak van 1 kant, en ik voel me dan al snel teveel. Ik denk dat idd ook dat ze niet op me zitten te wachten, erg jammer.
Ik vind in een groep meeten ook heel eng, al zou me dat wel erg leuk lijken. Het is ook altijd uit de richting, dus het komt er toch niet van, maar jammer is dat wel, dat ik gewoon niet durf.

Gesponsorde inhoud