Sociaal zijn/worden

In hoeverre kun je jezelf aanleren om sociaal leven? En dan heb ik het niet over standaard sociale vaardigheden (dank je wel en alsjeblieft zeggen, handen schudden en mensen groeten bijvoorbeeld), maar het onderhouden van sociale contacten.

Ik ben daar helaas nooit een ster in geweest. Te verlegen, te onzeker, te egoïstisch...een optelsommetje van die dingen denk ik. Ik heb wel altijd (veel) vriendinnen gehad, maar ik ben altijd heel slecht geweest in het in stand houden van contacten en vriendschappen. Een van mijn problemen is altijd geweest dat ik het idee heb dat mensen niet op mij zitten te wachten en ik het daardoor heel moeilijk vind om initiatief te nemen. Gelukkig voor mij behoorde ik wel altijd tot groepjes die daar wél goed in waren.

Sinds ik moeder ben is het onderhouden van contacten nog moeilijker, omdat het gewoonweg druk is en je weinig flexibel bent. Tel daarbij op dat ik geen contact meer heb met mijn oude vriendinnengroep (daar heb ik zelf voor gekozen nav hun reacties op mijn keuze om kinderen te krijgen). Op dit moment voel ik me daardoor best een sociale kneus

Zou je op latere leeftijd nog kunnen leren om sociaal te zijn? En zo ja, hoe doe je dat?

Herkenbaar! Ik ben ook slecht in het onderhouden van vriendschappen, ik spreek dan ook niemand meer van de basisschool, middelbare school en hbo-opleiding. Maar eerlijk gezegt vind ik het wel goed zo. Ik heb een paar goede vrienden en vriendinnen, mijn man, mijn werk, m'n huishouden en mijn familie...

Misschien is het goed om eerst je zelfvertrouwen wat op te krikken? Zodat jij ook initiatief durft te nemen. En vriendinnen zoeken die ook kinderen hebben, zodat ze beter begrijpen dat je niet meer zo flexibel bent...

Dat vraag ik me ook wel eens af, ik ben ook helemaal niet zo sociaal. Mijn nichtje bijvoorbeeld heeft volgens mij echt 30 vriendinnen, naast haar voel ik me altijd zo'n loser.

Ik ben trouwens blij dat wij elkaar hebben leren kennen.

Susan schreef:Dat vraag ik me ook wel eens af, ik ben ook helemaal niet zo sociaal. Mijn nichtje bijvoorbeeld heeft volgens mij echt 30 vriendinnen, naast haar voel ik me altijd zo'n loser.

Ik ben trouwens blij dat wij elkaar hebben leren kennen.

Maar moet je blij zijn met 30 vriendinnen? Mijn broer had ook altijd heel veel vrienden, nu is hij langdurig ziek en niemand kijkt meer naar hem om... Ik denk dat echte goede vrienden dan veel meer waard zijn!

Susan schreef:

Ik ben trouwens blij dat wij elkaar hebben leren kennen.

Lief dat je dat zegt! Daar ben ik ook blij mee .

Ik snap ook nooit zo goed dat ik uit een heel sociaal gezin kom (mijn ouders hebben elke week wel een paar keer ergens een dineetje of ze eten bij hen thuis met vrienden, mijn broer heeft volgens mij wel 20 vrienden en dan nog een hoop kennissen), en ik dat dus helemaal niet heb.

Overigens is het tegenwoordig niet meer zo dat ik te onzeker ben. Ook verlegen kan ik mezelf niet noemen, ik maak met iedereen een praatje. Maar ik heb een hekel aan bellen (heb ook echt een bel-fobie gehad), en heb altijd het idee dat ik niets boeiends te melden heb (dat is momenteel trouwens ook écht zo, want ik maak niks mee). En wat ik al zei; het idee dat ik mensen lastig val, dat ze niet op me zitten te wachten.

Ik ben van mijzelf niet supersociaal, eerder een einzelgänger, ik vind het heerlijk om alleen te zijn - dit heb ik altijd al gevonden. Nu is het alleen zo dat ik op de een of andere manier wel heel erg het studentenleven in getrokken ben en dat ik nu een jaarclub, een dispuut, twee commissies en een actief huis heb. Plus nog mijn vrienden en vriendinnen van de tijd daarvoor en shit zeg, wat is dat soms druk. Ik heb echt veel meer borrel- en koffiedrinkmomenten dan me lief is, maar voor mijn gevoel is er niet echt een weg meer terug. Ik ga sowieso met één commissie stoppen, maar dan nog blijft het supersociaal allemaal, ik heb bijna elke avond wel een eetafspraak en dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet

Ik heb op de middelbare school weleens momenten gehad dat ik droomde van het leven dat ik nu heb (onzekere puber, ik dacht dat mijn vriendinnetjes me niet leuk vonden), maar nu blijkt dit dus helemaal niet bij me te passen.

Moraal van het verhaal: ga sowieso eerst even bij jezelf te rade of je wel echt sociaal wíl worden. Vind je het niet heerlijk om gewoon veel thuis te zitten met je kindje? Heb je echt het gevoel dat je iets mist?

Nu hoef je natuurlijk niet per se een heel actieve vriendengroep te zoeken, er zijn ook genoeg tussenwegen, dat weet ik ook wel, maar het is in ieder geval een aandachtspuntje, hoe wil je je leven het liefst inrichten? Ik zou in ieder geval willen dat ik daar eerder en sowieso meer bij stil had gestaan

Ik vind het juist ook voor mijn kinderen belangrijk om socialer te worden.

Susan schreef:Ik vind het juist ook voor mijn kinderen belangrijk om socialer te worden.

Dat vind ik ook. En ik denk ook dat het beter voor onze relatie zou zijn als zowel mijn man als ik wat meer sociale contacten zouden hebben.

Minneke schreef:

Lief dat je dat zegt! Daar ben ik ook blij mee .

Ik snap ook nooit zo goed dat ik uit een heel sociaal gezin kom (mijn ouders hebben elke week wel een paar keer ergens een dineetje of ze eten bij hen thuis met vrienden, mijn broer heeft volgens mij wel 20 vrienden en dan nog een hoop kennissen), en ik dat dus helemaal niet heb.

Overigens is het tegenwoordig niet meer zo dat ik te onzeker ben. Ook verlegen kan ik mezelf niet noemen, ik maak met iedereen een praatje. Maar ik heb een hekel aan bellen (heb ook echt een bel-fobie gehad), en heb altijd het idee dat ik niets boeiends te melden heb (dat is momenteel trouwens ook écht zo, want ik maak niks mee). En wat ik al zei; het idee dat ik mensen lastig val, dat ze niet op me zitten te wachten.

Mijn ouders hebben dat trouwens niet zo. Ja, ze hebben wel vrienden en kennissen, maar ze vinden het wel heel erg fijn om thuis te zijn en niks te moeten en ze brengen ook veel tijd door met ons, zeker nu we kinderen hebben.

Ik bel trouwens ook niet meer veel, vroeger kon ik uren aan de telefoon hangen, maar dat heb ik helemaal niet meer, alleen soms nog met mijn moeder en heel soms met mijn nichtje. Voor de rest ben ik altijd snel uitgepraat en voel ik me al snel ongemakkelijk als ik merk dat de ander lang wil bellen, omdat ik dan niet goed weet wat ik moet zeggen.

Minneke schreef:Een van mijn problemen is altijd geweest dat ik het idee heb dat mensen niet op mij zitten te wachten en ik het daardoor heel moeilijk vind om initiatief te nemen.

Ik heb ook vaak gedacht dat niemand op mijn gezelschap zat te wachten, maar dit blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Probeer jezelf te bevrijden van deze negatieve gedachte, zonde van je energie. Natuurlijk moet je wel een beetje realistisch blijven: er zullen altijd mensen zijn die niet per se op jou zitten te wachten, maar als je je gewoon richt op mensen die min of meer 'jouw type' zijn, kan er sowieso weinig misgaan. Het grootste gedeelte van de mensen heeft nog steeds de instelling 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd' en dus 'hoe meer gezellige contacten, hoe beter'.

Hoe oud is je kindje trouwens? Heb je op de peuterspeelzaal/ op het schoolplein weleens aanspraak? Is het geen idee om gewoon eens voor te stellen om gezellig een kop koffie te gaan drinken met één van de moeders die je regelmatig tegenkomt en waar het wel mee lijkt te klikken?

Minneke schreef:

Dat vind ik ook. En ik denk ook dat het beter voor onze relatie zou zijn als zowel mijn man als ik wat meer sociale contacten zouden hebben.

Heeft S ook niet zoveel sociale contacten? Dion ook niet echt, terwijl hij in evaluaties van zijn werk juist altijd als heel sociaal wordt omschreven, zo vreemd vind ik dat.

Susan schreef:

Minneke schreef:

Dat vind ik ook. En ik denk ook dat het beter voor onze relatie zou zijn als zowel mijn man als ik wat meer sociale contacten zouden hebben.

Heeft S ook niet zoveel sociale contacten? Dion ook niet echt, terwijl hij in evaluaties van zijn werk juist altijd als heel sociaal wordt omschreven, zo vreemd vind ik dat.

Nope, nog minder dan ik . Hij was als student juist heel actief bij zijn roeivereniging, heeft ook in besturen gezeten ed. Maar ook bij hem is het bergafwaarts gegaan sinds de kinderen er zijn.

Geluk schreef:


Ik heb ook vaak gedacht dat niemand op mijn gezelschap zat te wachten, maar dit blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Probeer jezelf te bevrijden van deze negatieve gedachte, zonde van je energie. Natuurlijk moet je wel een beetje realistisch blijven: er zullen altijd mensen zijn die niet per se op jou zitten te wachten, maar als je je gewoon richt op mensen die min of meer 'jouw type' zijn, kan er sowieso weinig misgaan. Het grootste gedeelte van de mensen heeft nog steeds de instelling 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd' en dus 'hoe meer gezellige contacten, hoe beter'.

Hoe oud is je kindje trouwens? Heb je op de peuterspeelzaal/ op het schoolplein weleens aanspraak? Is het geen idee om gewoon eens voor te stellen om gezellig een kop koffie te gaan drinken met één van de moeders die je regelmatig tegenkomt en waar het wel mee lijkt te klikken?

Dat laatste is eigenlijk niet heel erg het geval... En ik zou het ook heel moeilijk vinden om zoiets voor te stellen als de situatie wél zo was, dat geef ik eerlijk toe.

Minneke schreef:

Dat laatste is eigenlijk niet heel erg het geval... En ik zou het ook heel moeilijk vinden om zoiets voor te stellen als de situatie wél zo was, dat geef ik eerlijk toe.

Inderdaad, dat durf ik ook echt helemaal niet. Heb ook het gevoel dat ik door de grond zou zakken als het antwoord nee zou zijn.

Minneke schreef:

Geluk schreef:

Dat laatste is eigenlijk niet heel erg het geval... En ik zou het ook heel moeilijk vinden om zoiets voor te stellen als de situatie wél zo was, dat geef ik eerlijk toe.

En wat nu als je eens probeert om eens een praatje met één van de andere moeders aan te knopen? Stel je je sowieso wel open op op het schoolplein (en in andere sociale situaties)? Heb je oogcontact met mensen? Glimlach je naar mensen? Begroeten jullie elkaar? Dat zijn in ieder geval kleine dingen die niet eng zijn en die de stap naar het maken van een praatje minder groot maken.

Hier nog iemand die er slecht in is. Ik overwoog vandaag al een nieuwe kapper te zoeken omdat ik demijne onderhand al zogoed ken dat ik kletspraatjes moeten gaan houden de hele tijd en laat ik daar vandaag nou net even geen zin in hebben.

Geluk schreef:

En wat nu als je eens probeert om eens een praatje met één van de andere moeders aan te knopen? Stel je je sowieso wel open op op het schoolplein (en in andere sociale situaties)? Heb je oogcontact met mensen? Glimlach je naar mensen? Begroeten jullie elkaar? Dat zijn in ieder geval kleine dingen die niet eng zijn en die de stap naar het maken van een praatje minder groot maken.

Dat zijn dingen die ik zeker wel doe ja. Ik denk ook dat ik aan de oppervlakte wel overkom als een sociaal persoon, vanuit het oogpunt van de cassière, de postbode en de leidsters op het KDV bijvoorbeeld. En als ik een sollicitatie-gesprek heb gehad dan krijg ik regelmatig als feedback dat ik zelfbewust, zeker en sociaal overkom.

Maar dat is dus de oppervlakte. Ik vind het moeilijk om 'dieper' te gaan. Waarschijnlijk toch wel een stukje angst om afgewezen te worden.

Maar goed, ik kan moeilijk de cassière, de postbode en de KDV-leidsters op de koffie vragen

Susan schreef:

Minneke schreef:

Inderdaad, dat durf ik ook echt helemaal niet. Heb ook het gevoel dat ik door de grond zou zakken als het antwoord nee zou zijn.

Echt niet? Maak je weleens een praatje met de andere moeders? Of dat ook niet?

Ik denk trouwens niet dat er veel mensen zijn die 'nee' zouden zeggen, tenzij ze natuurlijk al andere afspraken hebben. Een keer koffie drinken met iemand is heel vrijblijvend, je hoeft niet per se meteen een vriendschap aan te gaan. Mocht het tijdens het koffiedrinken niet heel erg klikken, dan kan die ander altijd nog subtiel laten weten dat het wat haar betreft geen wekelijks terugkomend ritueeltje hoeft te worden.
Sowieso denk ik niet dat iemand het hart heeft om recht in iemands gezicht te zeggen dat ze geen zin heeft in jouw gezelschap, dus het ergste wat je kan overkomen is dat ze een smoesje verzint en dat hoeft niet per se pijnlijk te zijn. Schouders ophalen en doorgaan, er zijn vast genoeg andere moeders die wèl gezellig koffie willen drinken.



O en hoe zit het trouwens met de mensen in jullie buurt? Wonen jullie in een kindvriendelijke wijk? Hebben jullie contact met andere ouders uit de buurt? (Ik zag net de geboortejaren van de kinderen van Minneke en Susan, volgens mij zijn jouw kinderen ook nog niet heel groot, dus misschien is het buitenspelen nog niet zo aan de orde, maar mocht die tijd komen, dan zou ik zeker ook daar eens rondkijken. Mijn moeder had altijd heel gezellig contact met de moeders van de kinderen waar ik mee buitenspeelde)

mozzarella schreef:Hier nog iemand die er slecht in is. Ik overwoog vandaag al een nieuwe kapper te zoeken omdat ik demijne onderhand al zogoed ken dat ik kletspraatjes moeten gaan houden de hele tijd en laat ik daar vandaag nou net even geen zin in hebben.

, herkenbaar!

Wat moet je zo iemand nou vertellen, een uur lang?

Ja, ik praat wel eens met andere ouders, heb ook erg leuk contact met een moeder die ik bij Muziek op schoot heb leren kennen, maar het feit blijft staan dat ik het moeilijk vind om de stap te zetten om contact uit te breiden. Zij en ik komen al bij elkaar over de vloer en als dat eenmaal zo is vind ik het niet meer zo lastig, maar wel om voor het eerst het initiatief te nemen om het verder te laten gaan dan een praatje op een plek waar je allebei toevallig bent.

Mozzarella, hier ook herkenning, ik hou het liefst de hele tijd mijn mond bij de kapper, maar dat is ook weer zo onaardig.

Minneke schreef:

mozzarella schreef:Hier nog iemand die er slecht in is. Ik overwoog vandaag al een nieuwe kapper te zoeken omdat ik demijne onderhand al zogoed ken dat ik kletspraatjes moeten gaan houden de hele tijd en laat ik daar vandaag nou net even geen zin in hebben.

, herkenbaar!

Wat moet je zo iemand nou vertellen, een uur lang?

Haha, ja dat heb ik ook wel hoor. Al verschilt dat natuurlijk wel per kapster. Ik heb bijvoorbeeld een ontzettend leuke schoonheidsspecialiste waar ik altijd honderduit mee klets (behalve als ze mijn wenkbrauwen harst, dan moet ik mijn gezicht stil houden) en dan is het altijd bijna jammer als het uur voorbij is, maar ik heb ook vaak genoeg een kapster gehad waarmee ik na een uitwisseling van beleefdheden wel uitgepraat was. Niets aan te doen, maar ik vind het ook nooit zo erg om zwijgzaam in de kappersstoel te zitten, ik vind het wel een fijn rustmoment

Oh wat fijn dat jullie dat herkennen! Ik dacht serieus dat ik hierin ontzettend vreemd en zeldzaam was. Ik krijg er ook opmerkingen over op mijn werk trouwens...dat ik niet goed oogcontact maak, me soms afsluit, vaak met mijn telefoon zit te spelen en me afzonder, veel wegdroom. Dat weet ik van mezelf, maar dat zijn momenten waarin ik bewust even 'tot mezelf wil komen', een soort ontspannen en dan schakel ik weer om in de (vermoeiende vaak) sociale modus. Herkennen jullie dit ook? Ik kán wel sociaal zijn, maar heb er vaak ook gewoon geen zin in. Omdat ik egoistisch ben, soms lui en vaak interesseren de mensen me dus niet.

Ik denk dat iedereen wel over een drempel heen moet bij het uitbreiden van het contact met iemand, maar iemand zal het moeten doen, anders gebeurt het niet. Misschien willen de andere ouders ook best koffie met je drinken, maar durven zij het ook niet te vragen.

Zoals ik al zei, ik denk echt niet dat er mensen zijn die je hard af zullen wijzen. Wel zou ik me eerst vooral richten op de thuisblijfvaders en -moeders, bij iemand met een superdruk schema loop je meer kans om een 'blauwtje' te lopen.

Wat betreft het verlagen van de drempel: bereid je geestelijk voor op zo'n moment. Zorg dat je het vraagt op een dag waarop je niet gestresst of gehaast bent en kies geen ik-voel-me-dik-en-lelijk-dag. Wacht gewoon een dag af waarop je je prima voelt en vraag dan iemand op (semi- ) spontane wijze op de koffie. Ik denk echt dat het bijna niet 'mis' kan gaan.



Verder kunnen jullie natuurlijk op de momenten dat jullie man/ vriend voor de kinderen kan zorgen, een cursus volgen of een teamsport oppakken of iets in die richting, maar dan blijft het zelfde 'probleem' natuurlijk bestaan. Je zult altijd over een drempel heen moeten om het contact uit te breiden. Zoiets komt je niet snel aanwaaien en assertiviteit en lef zijn vrees ik wel een vereiste voor een socialer leven.

Succes!

mozzarella schreef:momenten waarin ik bewust even 'tot mezelf wil komen', een soort ontspannen en dan schakel ik weer om in de (vermoeiende vaak) sociale modus. Herkennen jullie dit ook? Ik kán wel sociaal zijn, maar heb er vaak ook gewoon geen zin in. Omdat ik egoistisch ben, soms lui en vaak interesseren de mensen me dus niet.

Dit heb ik ook, al gaat dat stukje desinteresse in andere mensen niet helemaal op. Ik heb soms ook echt momenten dat ik heel graag alleen thuis op de bank zou willen liggen, maar dat wordt geacht hier en daar gezellig een biertje te drinken en 'gezellig te doen' en ik betrap mezelf er tijdens gesprekken dan ook weleens op dat ik denk 'Wow, 'Geluk', dit is héél erg nep, zeg!' Volgens mij hebben mensen dan niet eens door dat ik een soort van toneelstukje opvoer, maar ik wéét dan gewoon van mezelf dat ik tegen mijn zin in (en dus 'nep') gezellig doe. Stom eigenlijk, op zulke avonden kun je beter thuisblijven.

Ik ben echt een beetje aan het spammen in dit topic geloof ik, haha, maar ik wil ook nog even kwijt dat ik baal van het feit dat ik nu een blackberry heb. Nu kan ik niet langer doen alsof ik mailtjes of facebookberichtjes nog niet gelezen heb en met whatsapp kunnen mensen zelfs zien wanneer ik voor het laatst online geweest ben, dus zes uur later op een berichtje reageren zit er niet echt meer in..