Niet meer in eigen bed in slaap willen vallen

Mijn dochter is nu 10 maanden en is altijd een goede slaper geweest. Ze is een paar weken geleden een paar dagen goed ziek geweest. Die dagen heb ik haar steeds in slaap laten vallen in mijn armen.

Nu wil ze dus niet meer in slaap vallen in haar eigen bed. Zodra ik haar in bed leg en wegloop begint ze al te huilen. Dat huilen gaat binnen een paar seconden over in krijsen. Ik heb haar weleens 5 min laten huilen, maar dat heeft geen zin. Ze gaat rechtop in bed zitten en geeft niet op. Voor mij is het ook geen optie om haar te laten huilen.

Heeft iemand een tip hoe ik haar weer laat wennen om in haar eigen bed in slaap te vallen?

Alvast bedankt!

Liefs Minniemeisje

Mijn dochertje heeft ook die periode gehad rond de 9 maanden. Ze wou alleen in slaap vallen of wiegend in mijn armen of op ons bed. Eigenlijk is het vanzelf weer over gegaan. Heb haar wel elke keer terug in bed gelegd als ze moest gaan slapen, om toch te proberen!

M@niek schreef:Mijn dochertje heeft ook die periode gehad rond de 9 maanden. Ze wou alleen in slaap vallen of wiegend in mijn armen of op ons bed. Eigenlijk is het vanzelf weer over gegaan. Heb haar wel elke keer terug in bed gelegd als ze moest gaan slapen, om toch te proberen!

ik blijf het inderdaad ook elke keer weer proberen. Maar ik haal haar er steeds maar weer uit, omdat ze blijft huilen. Ik heb ook het idee dat ze toch wel weet dat ze eruit gehaald wordt, want op de crèche gaat het wel beter met slapen.

Weer je nog hoelang die periode ongeveer heeft geduurd bij jouw dochtertje?

ik zou haar niet uit haar bedje halen, wel er heen gaan om te troosten en erbij vertellen dat ze lekker moet gaan slapen.

juffie001 schreef:ik zou haar niet uit haar bedje halen, wel er heen gaan om te troosten en erbij vertellen dat ze lekker moet gaan slapen.

In dit geval zou ik er dan bij moeten blijven tot ze in slaap valt, want zodra ik haar kamer weer verlaat, zet ze het op een krijsen..

In dit geval zou ik gewoon af en aan naar haar toe gaan om haar te troosten, maar ook wel weer weggaan. Misschien dat ze het de eerste keer lang volhoud, maar als ze weet dat ze er toch niet meer uit mag, en dat je toch steeds weer weggaat zal ze het toch gaan opgeven. Zeker omdat je zelf al aangeeft dat ze het op de opvang niet doet.

Minniemeisje schreef:

juffie001 schreef:ik zou haar niet uit haar bedje halen, wel er heen gaan om te troosten en erbij vertellen dat ze lekker moet gaan slapen.

In dit geval zou ik er dan bij moeten blijven tot ze in slaap valt, want zodra ik haar kamer weer verlaat, zet ze het op een krijsen..

ik begrijp dat het erg lastig is, maar het is een patroon geworden wat je dus moet doorbreken.
(begrijp me niet verkeerd hoor, dit is niet lullig of wat dan ook bedoeld)
Mijn zoon heeft ook zo'n fase gehad, hij begon te schreeuwen zodra ik me omdraaide om weg te gaan.
Ik ben toen naast zijn bedje gaan zitten om hem te troosten.
In het begin wou hij alleen maar uit bed maar hij had al snel door dat dit niet ging gebeuren.
Ik heb een weekje naast hem gezeten tijdens het slapen gaan en toen was het over.

Er zijn ook moeders die ervoor kiezen om hun kindje te laten huilen, dan schijnt het ook vaak snel over te zijn. Ik zou het zelf niet kunnen maar dat is ieder voor zich.
.

Mijn dochter heeft deze periode net gehad. Ik liet haar dan eerst maximaal 10 minuten huilen, dan ging ik haar troosten (eerst even knuffelen en dan terug in bed, de volgende keer/keren alleen troosten terwijl ik haar liet liggen). Dat heeft niet zo lang geduurd gelukkig, het voelde voor ons als een kwestie van doorzetten. Dat ze een soort verlatingsangst ontwikkelde schijnbaar en we haar dus telkens moesten geruststellen dat we er nog waren, maar met een duidelijke grens zeg maar.

Mijn dochter heeft die periode rond die tijd ook gehad. Wij hebben haar nooit laten huilen. Dit is een periode waarin ze zich heel bewust worden dat jij er niet meer bent. Als jij uit het zicht bent, dan weet ze absoluut niet waar je bent (dus dat je gewoon beneden zit snapt ze niet). Ze moet het vertrouwen krijgen dat jij er wel bent als zij je nodig heeft en ik denk dat je dat vertrouwen niet geeft als je haar lang alleen laat huilen. Hier is die periode vanzelf weer over gegaan, en wij hebben gewoon aan haar behoefte toe gegeven.

Jup die fase is hier ook geweest. Ik liet hem max 10 minuten huilen, ging terug legde hem neer en trooste hem. Ik zei verder niks alleen een kus en een aai over zijn bol. En liep weer weg.
Dit heb ik volgehouden en binnen 2 weken was die fase ook voorbij.

@all, bedankt voor jullie reactie!

En juffie je hebt ook wel gelijk hoor, het is een patroon geworden.

@ Dromertje, haar zolang laten huilen is voor mij ook geen optie. Ik denk dat ik (totdat deze periode over is) naast haar bed ga zitten totdat ze in slaap valt.

Toch zul je het patroon moeten doorbreken. Ik zou zelf (maar goed ik ben daar makkelijker in) haar wel laten huilen. Uiteraard eens in de zoveel tijd gaan kijken, maar dan duidelijk zeggen dat ze er niet uitgehaald wordt en dat ze toch echt moet gaan slapen. Blijf desnoods boven even rommelen zodat ze je hoort. Hele vervelende situatie in ieder geval.

Ik zou luisteren naar wat je dochter aangeeft. Zij wil niet alleen in slaap vallen, als ze dan wel in slaap valt waar jij bij zit, waarom doe je dat dan niet? Blijkbaar heeft zij dat nodig. Ik krijg er zelf de kriebels van om mijn kinderen te laten huilen, ik wil niet dat zij leren dat mama toch niet komt als er iets is. Want je weet toch niet wát er is, ze is nog erg jong, kan dat niet aangeven en doet dat door te huilen. En ik vind tien minuten laten huilen nog wat anders maar dan nog, tien minuten is al erg lang.

Wij zijn nu zelf net zo'n periode doorgegaan met onze dochter. Die is dan wel wat ouder, wordt bijna 2, maar ze wilde een tijdlang niet gaan slapen zonder dat 1 van ons erbij zat. Dat duurde een paar maanden en wij zijn daar in meegegaan. Hoevaak wij wel niet kritiek hebben gekregen dat ze daar nooit meer vanaf zou komen en dat we haar veel te veel verwenden, maar wij zijn gewoon doorgegaan en van de een op de andere dag was het een paar weken geleden over. Dat voelt voor ons veel prettiger, zij heeft aangegeven dat het weer goed is zo en dat ze weer lekker wil/durft te gaan slapen.

Dromertje schreef:Mijn dochter heeft die periode rond die tijd ook gehad. Wij hebben haar nooit laten huilen. Dit is een periode waarin ze zich heel bewust worden dat jij er niet meer bent. Als jij uit het zicht bent, dan weet ze absoluut niet waar je bent (dus dat je gewoon beneden zit snapt ze niet). Ze moet het vertrouwen krijgen dat jij er wel bent als zij je nodig heeft en ik denk dat je dat vertrouwen niet geeft als je haar lang alleen laat huilen. Hier is die periode vanzelf weer over gegaan, en wij hebben gewoon aan haar behoefte toe gegeven.

+1 weer helemaal mee eens. Zo hebben wij het ook ervaren en aangepakt!

Verschillende reacties en manieren van aanpakken!
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.

Ik zou haar denk ik sowieso wel in haar eigen bedje blijven leggen. Wij hebben deze periode ook gehad en lieten hem steeds even huilen, gingen dan terug en troostten hem weer even. Vaak liet ik ook even zijn deur openstaan en ging wat rommelen op de gang. Dit werkte eigenlijk erg goed en ging hij zonder problemen weer slapen. Ik ga dus persoonlijk niet mee in dat gedrag, slapen doe je in je eigen bedje en dat moeten ze leren. Wij lieten hem echt niet lang of overstuur huilen maar hij mag niet bij ieder kikje uit zijn bedje, dat hebben ze zo door en dan ben je nog verder van huis en willen ze helemaal niet meer in het eigen bedje slapen denk ik.

Hier hebben we de laatste week ook in zo'n periode gezeten. Niet door ziekte, maar door vakantie was T. gewent om gezellig bij ons in de kamer te liggen en smorgen vroeg rond een uur of 7 bij ons in bed te komen. Resultaat, we kwamen terug en we hadden een jongetje die heel graag bij ons wilde slapen (is natuurlijk ook heel gezellig ;-)). Zodra hij bij ons in bed lag viel hij weer als een blok in slaap, maar in zijn eigen bedje ho maar en krijsde alles bij elkaar zowel overdag als 's nachts. De afgelopen nachten waren een hel, we hebben T. laten huilen maar wel elke 10 minuten er naartoe gegaan (aai over zijn bol, troostende woorden) en dit continue herhalen. Het is heel moeilijk en hardverscheurend op het moment zelf, maar er komt een eind aan (ze houden het echt geen uren vol). De eerste nacht heeft hij het een uur lang volgehouden, de tweede nacht weer een uur (maar het ging al minder hard), en vannacht heeft hij eindelijke weer goed geslapen van 20.00 tot 08.00. We hebben 's morgens en overdag ook een heel ander kind. Ligt 's morgens netjes te wachten (dus niet meteen huilen dat hij eruit wil) en overdag slaapt hij veel beter en gaat zonder mopperen slapen.

Wat dus heel belangrijk is, dat je dus wel steeds weer terug komt en laat merken dat je er voor hem bent en volhouden (hoe moeilijk dat ook is). Succes ermee!

Jazzlyn schreef:

Dromertje schreef:Mijn dochter heeft die periode rond die tijd ook gehad. Wij hebben haar nooit laten huilen. Dit is een periode waarin ze zich heel bewust worden dat jij er niet meer bent. Als jij uit het zicht bent, dan weet ze absoluut niet waar je bent (dus dat je gewoon beneden zit snapt ze niet). Ze moet het vertrouwen krijgen dat jij er wel bent als zij je nodig heeft en ik denk dat je dat vertrouwen niet geeft als je haar lang alleen laat huilen. Hier is die periode vanzelf weer over gegaan, en wij hebben gewoon aan haar behoefte toe gegeven.

+1 weer helemaal mee eens. Zo hebben wij het ook ervaren en aangepakt!

En wij ook.

Mijn dochter heb ik nog nooit wakker in bed kunnen leggen. Dan wordt ze helemaal hysterisch. Ze kan alleen bij mn man of aan mn borst in slaap vallen...

Linda schreef:Mijn dochter heb ik nog nooit wakker in bed kunnen leggen. Dan wordt ze helemaal hysterisch. Ze kan alleen bij mn man of aan mn borst in slaap vallen...

+1
Hier precies hetzelfde. Ach ja komt vanzelf wel.

Liadan schreef:

Jazzlyn schreef:

Dromertje schreef:Mijn dochter heeft die periode rond die tijd ook gehad. Wij hebben haar nooit laten huilen. Dit is een periode waarin ze zich heel bewust worden dat jij er niet meer bent. Als jij uit het zicht bent, dan weet ze absoluut niet waar je bent (dus dat je gewoon beneden zit snapt ze niet). Ze moet het vertrouwen krijgen dat jij er wel bent als zij je nodig heeft en ik denk dat je dat vertrouwen niet geeft als je haar lang alleen laat huilen. Hier is die periode vanzelf weer over gegaan, en wij hebben gewoon aan haar behoefte toe gegeven.

+1 weer helemaal mee eens. Zo hebben wij het ook ervaren en aangepakt!

En wij ook.

Hier ook. Wij hebben haar net zo lang bij ons in bed laten slapen, totdat ze weer naar haar eigen kamer wilde. Ze heeft meerdere van zulke periodes gehad en vaak wilde ze dan eerst het slaapje overdag weer in haar eigen kamer en dan een of twee dagen later ook 's nachts weer. Dit zijn typisch de dingen waarbij ik gewoon toegeef aan wat mijn dochter wil, ze heeft me dan blijkbaar hard nodig en ik wil daar zeker geen machtsstrijd van maken dat ik haar dan niet geef wat ze wil.

Yara heeft nu ook weer een periode dat ze 's nachts wakker wordt en bij ons in bed wil.
Geen probleem, ze komt nu dus weer regelmatig midden in de nacht bij ons in bed. Ze valt dan ook meteen weer in slaap, dat heb ik liever dan dat ze zich niet fijn voelt in haar eigen bed.

J kan ik ook niet wakker ik bed leggen. Dus ook alleen aan de borst in slaap laten vallen en soms lopend met haar op mijn arm. Ze wordt vanzelf groot en zelf gaan slapen komt ook vanzelf.

Tegenwoordig is het slapen sowieso minimaal, 2x 30 min overdag en van 19:00 tot 6:00 met 3 voedingen tussendoor

Stuiterbal schreef:Jup die fase is hier ook geweest. Ik liet hem max 10 minuten huilen, ging terug legde hem neer en trooste hem. Ik zei verder niks alleen een kus en een aai over zijn bol. En liep weer weg.
Dit heb ik volgehouden en binnen 2 weken was die fase ook voorbij.

+1

Liadan schreef:

Jazzlyn schreef:

Dromertje schreef:Mijn dochter heeft die periode rond die tijd ook gehad. Wij hebben haar nooit laten huilen. Dit is een periode waarin ze zich heel bewust worden dat jij er niet meer bent. Als jij uit het zicht bent, dan weet ze absoluut niet waar je bent (dus dat je gewoon beneden zit snapt ze niet). Ze moet het vertrouwen krijgen dat jij er wel bent als zij je nodig heeft en ik denk dat je dat vertrouwen niet geeft als je haar lang alleen laat huilen. Hier is die periode vanzelf weer over gegaan, en wij hebben gewoon aan haar behoefte toe gegeven.

+1 weer helemaal mee eens. Zo hebben wij het ook ervaren en aangepakt!

En wij ook.

+ 1 wij zitten nu ook in deze fase. overdag wil ze gelukkig wel in haarbedje slapen maar wel pas als ze al vertrokken is. ze heeft nu ook erg veel last van haar tandjes die aan het doorkomen zijn.
maar we proberen haar wel als ze dan slaapt weer in haar bedje te leggen en komt ze s'nachts ligt ze bij ons tussenin