Leef jij met - voor - door jouw kind?

Storm ik zal je vanavond even terug pm-en goed? Die pm die Okidoki laatst naar jou stuurde ging hier toevallig ook over

Mamsie de box staat er nog maar daar gaat hij nauwlijks in want dan schreeuwt hij heel de boel bij elkaar. Dat doet hij sinds dat hij het kruipen heeft ontdekt

James S. is een kindje dat alles na een kwartier wel heeft gezien. En als er dan niet snel iets nieuwd gebeurt gaat hij zeuren/jengelen

Soms heb ik het idee dat ik voor/door hem leef...maar dat vooral door het kolven. Ik kan niet een dagje geen mama zijn, ook niet als mijn zoontje bij de opvang of bij opa en oma is want dan moet ik altijd maar plannen hoelaat en waar ik kan kolven. Hierdoor ga ik ook niet snel een dagje weg.
Van de ene kant ben ik blij als hij een jaar is, want dan stop ik ermee. Van de andere kant heb ik het graag voor m over en zit ik er eigenlijk niet mee dat ik hierdoor een aantal dingen moet laten/ lastiger zijn.

Verder leven we vooral met ons zoontje.

Susan schreef:

Mama_van2 schreef:Om eerlijk te zijn, ik wordt echt geleefd door mijn kinderen, nou ja, eigenlijk door de jongste. Mijn hele leven/beslissingen/veranderingen/aanpak e.d. wordt door haar bepaald. Ik probeer dit de laatste tijd wel iets meer te beperken door dingen voor mezelf te doen, maar dat lukt niet altijd.

Hier ben ik het trouwens ook mee eens. Zodra er problemen zijn is het denk ik onvermijdelijk dat dat voor een groot deel je leven bepaalt, zeker in het begin als je nog je weg moet zoeken.

Dat klopt zeker, nu alles wat rustiger is, we niet meer zoveel bezoekjes hebben aan het ziekenhuis/artsen en het het revalidatie centrum, hebben we meer tijd over. Nu komt ook het besef pas hoe ontzettend hard we geleefd zijn door M.ara het afgelopen jaar. Hoe we S.enna tekort hebben gedaan, hoe onze relatie op een zeeeeer laag pitje heeft gestaan, onze vriendschappen, onze sociale contacten etc. Nu is de tijd gekomen om dat weer op te pakken, hopelijk gaat ons dit lukken.

@Storm, Arden en Susan: ik zou er net als jullie van ondersteboven zijn als mijn kind iets zou overkomen natuurlijk. Dan zou ik het leven even niet meer zien zitten denk ik.

Maar zouden jullie dat soort gedachten hardop uitspreken tegen jullie kind? Herhaaldelijk?

Ik vind dat je dan zo'n last op de schouders van je kind legt: 'jij mag niet doodgaan, want dan ga ik ook'. Je wil je kind toch niet met dat gevoel opzadelen? Ik zou dan eerder zeggen: 'ik word er vrolijk van als jij blij bent'. Das een positievere boodschap.

@Filoria: Dat had ik niet begrepen uit je stukje zeg, dat het ook tegen de kinderen wordt gezegd van het ook dood willen als het kind er niet meer zou zijn! Dat zou ik ook niet gauw doen, ik denk er dan wel zo over, maar ik ben het helemaal met je eens dat je een kind niet met zulke dingen moet opzadelen!

Dat had ik niet duidelijk aangegeven dan, sorry

Het gaat niet zo goed met die moeder waar ik het over heb, en ze zegt dus regelmatig tegen haar dochter dat zij haar enige lichtpuntje is, haar allesje. Daar krijg ik dus overal jeuk van. Die vriendin trouwens ook.

Ik kan me voorstellen dat je daar jeuk van krijgt! Zo leg je een zware last bij het kind neer als moeder, als je niet uitkijkt. Zo zonde.. Hopelijk ben ik me daar ook van bewust, mocht het ooit onverhoopt een tijdje niet zo best gaan met me.

Als ik heel realistisch na denk dat word ik door mijn dochter geleefd. In alles wat ik doe, pas ik me aan, aan haar. Mijn hele leven staat in teken van haar. Soms baal ik ervan als ik zelf in een slechte bui ben of zelf heel moe ben, maar aan de andere kant voelt het ook weer heel goed om mijn dochter alles te bieden wat ik haar kán bieden en als ik mezelf daarvoor weg moet cijferen, dan doe ik dat graag voor haar. Eerlijk gezegd vind ik dat ook bij het ouderschap horen.

Ik leef momenteel toch voornamelijk door mijn kinderen, maar dat zal de situatie van nu zijn. Ik heb veel dingen moeten opgeven, ondanks dat ik dat met heel veel liefde doe, frustreert het soms best wel en ren ik soms het liefst gillend weg.