Leef jij met - voor - door jouw kind?

Ooo nee dan klinkt het al veel minder extreem dan ik me voor ogen had hoor. Ik dacht echt dat je haar 24/7 vermaakt. Maar dat gaat jou ook te ver begrijp ik

Het is meer dat ik wil dat ze zich altijd kan vermaken en het naar haar zin kan hebben als ze wil. Dus ik zou haar bijvoorbeeld niet ergens mee naartoe nemen waar het alleen fijn is voor mij (bijvoorbeeld ergens waar harde muziek wordt gedraaid) omdat ik het zo leuk vind om daar naatoe te gaan.

En wat vermaken betreft wissel ik het wel af inderdaad, of ik vermaak haar of ze mag lekker zelf spelen. Zo leert ze ook om zichzelf bezig te houden en haar fantasie te gebruiken, etc. Want 2/7 haar vermaken lijkt me inderdaad wat ver gaan

Nee inderdaad, ik zou Tomas ook nooit meenemen naar een drukke kroeg of een rockconcert. Maar bij mij is dat meer vanuit de gedachte 'is het daar veilig voor hem?' dan vanuit de gedachte: 'is er daar genoeg leuks te doen voor hem?'

Oja en ik neem hem ook niet mee naar bruiloften omdat ik dan bang ben dat hij het jawoord verpest door er doorheen te kletsen ofzo

ivax schreef:haha, beetje wazige topictitel misschien.

Maar hoe ervaar jij momenteel jouw leven mbt tot jouw kind(eren)

voor - je doet alles vol overgave voor het welzijn van jouw kinderen. Shoppen? voor de kleine...Vakantie? Kinderparadijs...etc.
door - je hebt het gevoel dat jouw kind(eren) jouw leven bepalen, tot een zeker punt van frustratie soms. Geen tijd hebben voor jouw eigen behoeften.
met - in balans; happy family

Voor mij gelden het meest de eerste en de laatste. 'door' ook wel in zekere zin omdat ik natuurlijk rekening hou met de behoeften van mijn meisje, in bepaalde zin bepaald zij de dag. Maar het is niet zo dat ik geen tijd heb voor mijn eigen behoeften. Ik probeer geregeld wat leuks doen, in sommige gevallen gaat ze mee en in andere gevallen niet. Dit vind ik fijn en leuk! Als zij dan bij een nichtje speelt vind ze dat ook heerlijk.
En in sommige gevallen als we wat gaan doen over de hele dag dan moet zij zich dus aan ons aanpassen en doet ze haar slaapje een keer in de auto ipv in haar bedje.
Dus puntje twee gaat niet helemaal op voor mij.

Ik moet toch eerlijk bekennen dat het op dit moment door is. Mijn leven bestaat nu het laatste jaar echt alleen maar uit mijn kind, het huishouden en werk. Tussendoor probeer ik wel iets voor mezelf te doen maar dat lukt bijna niet. Ook kan ik ook moeilijk ontspannen en ben ik aan het einde van de dag echt kapot. Ook heb ik nog een zwaar werk dus daar even "bijkomen" gaat ook niet. Nu ook zit ik dit te typen, ligt meneer langs me op zijn speelkleed met speelgoed en is hij aan het zeuren dus echt even rustig ontspannen forummen lukt me niet echt . Hij was vanochtend al om 6.15 wakker met niet zo'n goed humeur. Ik ben al boodschappen wezen halen, een stuk wezen wandelen en heb met hem zitten spelen en het is nog maar 9.15 en het liefst wil ik na zo'n brakke nacht als vanacht gewoon m'n bedje in ! M'n hele dag draait gewoon om hem. Ik moet natuurlijk rekening houden met zijn slaap en eet tijden maar ook heeft hij nu zo'n periode dat hij de hele dag m'n aandacht nodig heeft en dat breekt me echt op. Het moederschap valt me dus tot nu toe best zwaar moet ik eerlijk bekennen

Razz_ schreef:Ik moet toch eerlijk bekennen dat het op dit moment door is. Mijn leven bestaat nu het laatste jaar echt alleen maar uit mijn kind, het huishouden en werk. Tussendoor probeer ik wel iets voor mezelf te doen maar dat lukt bijna niet. Ook kan ik ook moeilijk ontspannen en ben ik aan het einde van de dag echt kapot. Ook heb ik nog een zwaar werk dus daar even "bijkomen" gaat ook niet. Nu ook zit ik dit te typen, ligt meneer langs me op zijn speelkleed met speelgoed en is hij aan het zeuren dus echt even rustig ontspannen forummen lukt me niet echt . Hij was vanochtend al om 6.15 wakker met niet zo'n goed humeur. Ik ben al boodschappen wezen halen, een stuk wezen wandelen en heb met hem zitten spelen en het is nog maar 9.15 en het liefst wil ik na zo'n brakke nacht als vanacht gewoon m'n bedje in ! M'n hele dag draait gewoon om hem. Ik moet natuurlijk rekening houden met zijn slaap en eet tijden maar ook heeft hij nu zo'n periode dat hij de hele dag m'n aandacht nodig heeft en dat breekt me echt op. Het moederschap valt me dus tot nu toe best zwaar moet ik eerlijk bekennen

Heel herkenbaar...

James schreef:Voornamelijk met. Ik heb niet het gevoel alsof mijn kind voornamelijk mijn leven bepaalt. Wij leven samen in een gezin en hij eist natuurlijk ook zijn deel op, net als dat mijn vriend dat doet en dingen van mezelf. Ik ben niet iemand die alleen maar voor haar gezin leeft, ik heb ook andere interesses. Ik heb mijn studie en werk bijvoorbeeld ook. Mijn zoon hoort er gewoon bij en zo leven we ons leven ook. Als ik ga shoppen shop ik niet meer voor hem dan voor mijn vriend of voor mij. Heb ik ook nooit gehad eigenlijk.

Ik zie soms moeders die alles opzij gooien voor hun kinderen en dat vind ik altijd zo jammer. Dat kan ook anders, denk ik dan.

Helemaal mee eens, zo doe ik dat ook.

Filoria schreef:Maar ik ken wat voorbeelden van mensen die daarin zijn doorgeslagen. De moeder van mijn beste vriendin zegt regelmatig tegen haar: 'je bent mijn alles, als er iets met jou zou gebeuren zou ik ook dood willen'. BRRR!

Nou, ik kan me hier toch wel in vinden. Ik word gek van angst als ik me bedenk dat er iets met mijn zoontje zou kunnen gebeuren, iets fataals bedoel ik dan. Ik denk dat ik dan zelf ook niet meer zou willen leven.

Annemie schreef:

Razz_ schreef:Ik moet toch eerlijk bekennen dat het op dit moment door is. Mijn leven bestaat nu het laatste jaar echt alleen maar uit mijn kind, het huishouden en werk. Tussendoor probeer ik wel iets voor mezelf te doen maar dat lukt bijna niet. Ook kan ik ook moeilijk ontspannen en ben ik aan het einde van de dag echt kapot. Ook heb ik nog een zwaar werk dus daar even "bijkomen" gaat ook niet. Nu ook zit ik dit te typen, ligt meneer langs me op zijn speelkleed met speelgoed en is hij aan het zeuren dus echt even rustig ontspannen forummen lukt me niet echt . Hij was vanochtend al om 6.15 wakker met niet zo'n goed humeur. Ik ben al boodschappen wezen halen, een stuk wezen wandelen en heb met hem zitten spelen en het is nog maar 9.15 en het liefst wil ik na zo'n brakke nacht als vanacht gewoon m'n bedje in ! M'n hele dag draait gewoon om hem. Ik moet natuurlijk rekening houden met zijn slaap en eet tijden maar ook heeft hij nu zo'n periode dat hij de hele dag m'n aandacht nodig heeft en dat breekt me echt op. Het moederschap valt me dus tot nu toe best zwaar moet ik eerlijk bekennen

Heel herkenbaar...

Een tip: breng je kind 1 dag weg naar een oppas en ga de hele dag thuis zitten niksen. Ga slapen als je wilt, ga wandelen wanneer je wilt en doe alleen waar je ZELF zin in hebt.
Ik probeer zo'n dag toch wel in te plannen af en toe, zodat ik mezelf niet verlies.

Razz, waar is je man dan in het verhaal ? Het hoeft toch niet zo te gaan zoals het nu gaat?

Storm schreef:

Filoria schreef:Maar ik ken wat voorbeelden van mensen die daarin zijn doorgeslagen. De moeder van mijn beste vriendin zegt regelmatig tegen haar: 'je bent mijn alles, als er iets met jou zou gebeuren zou ik ook dood willen'. BRRR!

Nou, ik kan me hier toch wel in vinden. Ik word gek van angst als ik me bedenk dat er iets met mijn zoontje zou kunnen gebeuren, iets fataals bedoel ik dan. Ik denk dat ik dan zelf ook niet meer zou willen leven.

+1, ik moet er niet aan denken dat er iets fataals met mijn dochtertje zou gebeuren, zou echt niet weten hoe ik dan verder zou moeten leven. Ik zou het in elk geval niet meer willen.

PapillonRose schreef:

James schreef:Ik zie soms moeders die alles opzij gooien voor hun kinderen en dat vind ik altijd zo jammer. Dat kan ook anders, denk ik dan.

Ik gooi het meeste opzij voor mijn dochtertje, en ik weet wel dat het niet hoeft en dat het ook anders kan. Toch doe ik het, zo wil ik het graag en het voelt ook goed. Dus echt opzij gooien is het misschien niet dan, want ik word er zelf ook gelukkig van En ik vergeet mezelf ook niet helemaal, dat scheelt misschien.. Ik snap wel dat niet iedereen het zo zou doen in elk geval, maar ik vind het zelf wel fijn zo.

Ik had het meer over moeders die zichzelf helemaal verliezen. Meiden die het gevoel dat er niks anders meer is dan hun kind

James schreef:Razz, waar is je man dan in het verhaal ? Het hoeft toch niet zo te gaan zoals het nu gaat?

Mijn man werk 5 dagen in de week. Die gaat om 8 uur de deur uit en is rond 19.00 uur weer thuis. Hij heeft een hoge functie in het bedrijf waar hij werk en moet zoveel uur draaien anders verliest hij zijn functie, gaat hij dus een heel stuk minder verdienen en dan moet ik weer meer gaan werken. Ik heb best zwaar werk en of ik nu de hele dag thuis ben of aan het werk ben het vreet net zo veel energie. En daarbij hij vind het werk dat hij doet erg leuk en ik wist dit ook van te voren want dit hebben we voordat ik zwanger werd besproken. Het is gewoon niet anders. Hij mist S. doordeweeks wel heel erg geeft hij toe en de dagen dat hij vrij is krijgt S. de volle aandacht van mijn man

S. gaat af en toe ook een middagje naar mijn ouders zodat ik dan even iets voor mezelf kan doen. Maar mijn ouders werken ook dus zo vaak gaat het niet

Razz, als ik een keer op moet passen op S. moet je het zeggen he! Als je zo doorgaat trek je het misschien niet meer en dat is ook niet leuk voor S.

Natuurlijk is het wel anders! Mijn vriend maakt ook dagen van 8 tot 8, meestal wel 4 keer in de week. Als het nog niet later wordt. Maar toch regelt hij net zo goed dingen in huis. Ik vraag me dan af wat je kan veranderen om toch aan jezelf toe te komen, want volgens mij hoeft het echt niet zo te gaan. Hoeveel dagen gaat je kindje bijv naar de opvang?

Lief van je Storm

Het moet zo ook niet langer doorgaan. Ik verwaarloos mezelf soms echt. Sommige dagen eet ik voor de eerste keer iets om 15.00 uur terwijl ik om 8 uur al ben opgestaan en sommige dagen lig ik s'avonds al om 21.00 half in coma op de bank zo moe dat ik ben. Het is niet zo dat S. een moeilijk kindje is want dat is hij helemaal niet (naja af en toe dan) Ik maak het mezelf gewoon te moeilijk en daar moet ik nog steeds mee leren omgaan

James schreef:Natuurlijk is het wel anders! Mijn vriend maakt ook dagen van 8 tot 8, meestal wel 4 keer in de week. Als het nog niet later wordt. Maar toch regelt hij net zo goed dingen in huis. Ik vraag me dan af wat je kan veranderen om toch aan jezelf toe te komen, want volgens mij hoeft het echt niet zo te gaan. Hoeveel dagen gaat je kindje bijv naar de opvang?

Niet. Hij gaat 1 a 2 dagen naar mijn ouders en 1 dag in de week komt mijn schoonmoeder in huis. Mijn man doet ook wel iets in huis (huishouden)maar het meeste komt toch aan op mij. S. slokt gewoon het meeste energie op bij mij en daar kan mijn man niks aan doen als hij aan het werk is

Razz_ schreef:Lief van je Storm

Het moet zo ook niet langer doorgaan. Ik verwaarloos mezelf soms echt. Sommige dagen eet ik voor de eerste keer iets om 15.00 uur terwijl ik om 8 uur al ben opgestaan en sommige dagen lig ik s'avonds al om 21.00 half in coma op de bank zo moe dat ik ben. Het is niet zo dat S. een moeilijk kindje is want dat is hij helemaal niet (naja af en toe dan) Ik maak het mezelf gewoon te moeilijk en daar moet ik nog steeds mee leren omgaan

Zou je een gemiddelde dag van jou dan eens willen beschrijven? Je zegt zelf dat je kind niet moeilijk kind is, dus ik vraag me af hoe het dan kan dat je het gevoel hebt dat het zo zwaar is.. Slaapt hij weinig, schreeuwt hij veel? Vraagt hij veel aandacht?

Storm schreef:

Filoria schreef:Maar ik ken wat voorbeelden van mensen die daarin zijn doorgeslagen. De moeder van mijn beste vriendin zegt regelmatig tegen haar: 'je bent mijn alles, als er iets met jou zou gebeuren zou ik ook dood willen'. BRRR!

Nou, ik kan me hier toch wel in vinden. Ik word gek van angst als ik me bedenk dat er iets met mijn zoontje zou kunnen gebeuren, iets fataals bedoel ik dan. Ik denk dat ik dan zelf ook niet meer zou willen leven.

Oh dit vind ik ook helemáál niet doorgeslagen. Ik kan me het meest vinden in de reactie van James, dat ik mét mijn kinderen leef en niet voor of door, maar toch, als ik zo denk dat ik mijn kinderen zou verliezen zie ik toch echt geen reden meer om te leven. Dat is toch je ergste nachtmerrie?? Ik heb zeker een eigen leven, ik laat mijn kinderen niet alles bepalen, maar als het erop aankomt zijn ze wel mijn alles.

Ik herken het echt heel erg hoor Razz. (had toen ook een keer een topic geopend over mijn kijk op het moederschap op dat moment).
Maar echt meis, probeer tijd voor jezelf in te plannen want aan een chagrijnige/overwerkte moeder heeft S. ook niks! Klinkt hard, maar een moeder moet goed in haar vel zitten om goed voor haar kinderen te kunnen zorgen. Breng hem desnoods een keertje op een zondag hier naartoe, zodat jij lekker uit kan rusten. Ik ga je even een PM sturen.

Storm schreef:Ik herken het echt heel erg hoor Razz. (had toen ook een keer een topic geopend over mijn kijk op het moederschap op dat moment).
Maar echt meis, probeer tijd voor jezelf in te plannen want aan een chagrijnige/overwerkte moeder heeft S. ook niks! Klinkt hard, maar een moeder moet goed in haar vel zitten om goed voor haar kinderen te kunnen zorgen. Breng hem desnoods een keertje op een zondag hier naartoe, zodat jij lekker uit kan rusten. Ik ga je even een PM sturen.

Idd heel belangrijk. Als ik een echt drukke werk heb gehad neemt mijn vriend mijn
zoontje op de zaterdag voor zijn rekening. Dus dan hoef ik niet op hem te letten, kan ik weg gaan als ik wil, de hele dag in bed liggen als ik wil.. Dat helpt mij altijd heel goed. Is dat geen optie voor jullie? Of 'S een dag of halve dag naar het kdv?

Klinkt niet echt goed hoor Razz, als het zo doorgaat dan ga je er misschien nog aan onderdoor. Lees hier al goede tips van de andere meiden, probeer af en toe echt even tijd voor jezelf te nemen om bij te tanken! Ik heb verder niet echt advies voor je want mijn situatie is anders, maar in elk geval een dikke

Razz, ik denk echt dat jij hierin wat moet doen want als je zo opgeslokt word door 1 kind lijkt me dat niet gezond. Heb je de box al weg gedaan? Hier gaat de jongste elke ochtend eerst gewoon de box in of hij nou wilt of niet. Dat is hij gewend en dan heb ik tijd om dingen te doen. Zoals James zegt hoe ziet een dag bij jou eruit ? Ben je heel de dag je kind aan het entertainen?

Arden schreef:

Storm schreef:

Filoria schreef:Maar ik ken wat voorbeelden van mensen die daarin zijn doorgeslagen. De moeder van mijn beste vriendin zegt regelmatig tegen haar: 'je bent mijn alles, als er iets met jou zou gebeuren zou ik ook dood willen'. BRRR!

Nou, ik kan me hier toch wel in vinden. Ik word gek van angst als ik me bedenk dat er iets met mijn zoontje zou kunnen gebeuren, iets fataals bedoel ik dan. Ik denk dat ik dan zelf ook niet meer zou willen leven.

Oh dit vind ik ook helemáál niet doorgeslagen. Ik kan me het meest vinden in de reactie van James, dat ik mét mijn kinderen leef en niet voor of door, maar toch, als ik zo denk dat ik mijn kinderen zou verliezen zie ik toch echt geen reden meer om te leven. Dat is toch je ergste nachtmerrie?? Ik heb zeker een eigen leven, ik laat mijn kinderen niet alles bepalen, maar als het erop aankomt zijn ze wel mijn alles.

+1, ik vind dat ook niet doorgeslagen.

Mama_van2 schreef:Om eerlijk te zijn, ik wordt echt geleefd door mijn kinderen, nou ja, eigenlijk door de jongste. Mijn hele leven/beslissingen/veranderingen/aanpak e.d. wordt door haar bepaald. Ik probeer dit de laatste tijd wel iets meer te beperken door dingen voor mezelf te doen, maar dat lukt niet altijd.

Hier ben ik het trouwens ook mee eens. Zodra er problemen zijn is het denk ik onvermijdelijk dat dat voor een groot deel je leven bepaalt, zeker in het begin als je nog je weg moet zoeken.