Wat zou jij nu anders doen?

Ik heb spijt van mijn studiekeuze. Gelukkig kan ik deze redelijk rechtzetten door het doen van een vervolgopleiding volgend jaar.

Ik heb wel spijt van keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven. Ik vind het iets te persoonlijk om hierover in detail te treden, dus dat doe ik maar niet. Maar ik probeer het positief te bekijken . Dingen die je meemaakt maken je namelijk tot wie je bent. Dus als ik dingen anders had gedaan/niet meegemaakt was ik nu misschien niet wie ik nu ben.

Klinkt een beetje krom, maar jullie snappen denk ik wel wat ik bedoel

Beter nadenken over de lening die we destijds hebben afgesloten.

Ik was dan meer voor mezelf opgekomen ook in mijn eerste lange relatie. Soms denk ik weleens dat ik er helemaal niet aan was begonnen dan maar ja dan had ik ook niet mijn tweede lange relatie gehad. En was ik niet waar ik nu ben.

Waar ik dan wel weer spijt van heb is dat ik me nooit eerder heb laten inschrijven voor een woning en dat ik niet mijn best heb gedaan op school. Had graag een andere opleiding gedaan namelijk toerisme ipv horeca.

Zininzon schreef:Ik had de relatie met mijn ex of eerder afgekapt of nooit begonnen.

+1

Ik heb nergens spijt van. Mijn leven is gegaan zoals het moest gaan, en dat is prima zo. Ik had er wel minder stress bij willen hebben, want ik ben altijd erg onzeker geweest, maar ach, dat heeft me ook weer gevormd.

Ik had graag alleen een verre/lange reis willen maken. Toen ik jonger was durfde ik dat niet, wist niet hoe ik dat allemaal moest regelen enz. Nu heb ik daar wel is spijt van, ik denk dat het goed voor me was geweest om te doen.

Ik zou dan niet meer zo twijfelen aan mezelf. Vroeger was ik ontzettend verlegen en onzeker, nu ben ik dat veel en veel minder maar ik kan nog steeds ontzettend twijfelen aan mezelf/ de keuzes die ik maak.

Nee want als ik iets anders had gedaan, heeft dat weer gevolgen op andere zaken die superleuk zijn. Het heeft ook geen zin om terug te kijken naar dingen die je misschien beter had kunnen aanpakken. Ze zijn nu eenmaal geweest en daar kan je toch niks meer aan doen.

Susan schreef:Ik denk... (..) ... nota bene.

Wauw Susan, dit vind ik echt een mooi en kwetsbaar verhaal van je!

Niks
Als ik er nu over nadenk zou ik misschien minder verlegen willen zijn op de middelbare school, maar aan de andere kant heb ik niks gemist en is dat ook gewoon hoe ik toen was, dus geen keuze ofzo. Verder zijn er niet echt dingen die ik anders had gedaan, omdat ik dan niet was wie ik nu ben en wie ik nu ken.

Ik heb nergens spijt van, de dingen gaan zoals ze gaan en ik heb overal van geleerd. Er zijn wel dingen waarvan ik het jammer vind dat ze zo zijn gegaan, dat zijn 'dure' lessen geweest.

Ik vind het bv. jammer dat ik mezelf 'vroeger', in de periode dat ik 15 tot 19 jaar ofzo was, onzeker voelde en dik vond. Ik was wel stevig maar achteraf gezien had ik best tevreden met mezelf kunnen zijn. Mijn negatieve zelfbeeld versterkte ik door m'n verdriet weg te eten en ben ik nu dus nóg steviger... Jammer want nu zou ik blij zijn met m'n figuur van toen en moet er dus eigenlijk wat vanaf

De relatie met mijn ex had ik achteraf gezien ook beter eerder kunnen verbreken. Maar op dat moment kon ik dat niet, het is zwaar geweest maar ik ben er sterker uitgekomen.

Wat ik vooral érg jammer vind is dat ik niet goed om kon gaan met de problemen van mijn moeder en daardoor 'n moeilijke band met haar had. Ik hield, en houd, zielsveel van haar maar kon dat destijds niet, genoeg, aan haar laten merken. Omdat ik het zo moeilijk vond dat zij ziek was en me machteloos voelde omdat ik niets kon doen, heb ik bewust afstand van haar gehouden. Nu is het helaas te laat om haar te zeggen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik op haar ben...

Met het meeste sentiment kijk ik toch wel terug naar mijn studententijd, toen ontdekte ik een beetje de hele wereld, komende uit een klein dorp, naar een grote stad. Op zich denk ik wel dat ik daar veel uit gehaald heb, al heb ik er wel spijt van dat ik het financieel soms niet ruimer had (dmv werken) zodat ik meer had kunnen reizen enzo.

Mijn broertje heeft dezelfde opleiding gedaan als ik (ook zelfde school, zaten soms naast elkaar in de collegebanken) en hij is via de opleiding naar India en Sjanghai geweest. En nu zit hij voor onbepaalde tijd in Amerika om een beetje te motorrijden en couchsurfen. Relaties en vaste banen houdt hij bewust af om zo nog enige vrijheid te houden.

Ik ben dik tevreden met mijn burgerlijke leventje en dat zou ik ook niet opgeven voor wat hij heeft, maar het is jammer dat ik er niet meer uitgehaald heb toen ik de kans had. De reden dat ik me aan hem spiegel is omdat we in principe dezelfde kansen in het leven gehad hebben.

Tania schreef:Ik had graag alleen een verre/lange reis willen maken. Toen ik jonger was durfde ik dat niet, wist niet hoe ik dat allemaal moest regelen enz. Nu heb ik daar wel is spijt van, ik denk dat het goed voor me was geweest om te doen.

Als de kinderen het huis uit zijn kun je nog! Ben ik ook van plan. Zullen we samen gaan?

Filoria schreef:

Tania schreef:Ik had graag alleen een verre/lange reis willen maken. Toen ik jonger was durfde ik dat niet, wist niet hoe ik dat allemaal moest regelen enz. Nu heb ik daar wel is spijt van, ik denk dat het goed voor me was geweest om te doen.

Als de kinderen het huis uit zijn kun je nog! Ben ik ook van plan. Zullen we samen gaan?

Haha ja lijkt me gezellig! :-)

In mei 2004 belde mijn moeder me 's ochtends wakker. Ik sliep bij mijn vriendje die ochtend. Ze zei: 'ik krijg je vader niet wakker, ik maak me zorgen.' Ik zei: 'papa slaapt heel vast, dat komt wel goed'.

Tien minuten later heeft ze toch de huisarts gebeld, en in no-time stond er een ziekenwagen voor de deur. Het bleek dat mijn vader een beroerte had. Hij heeft het op het nippertje overleefd.

Ik heb er spijt van dat ik niet meteen erop heb aangedrongen om 112 te bellen en dat ik niet onmiddelijk naar mijn ouders ben toe gegaan.

Gelukkig heeft mijn moeder op haar gevoel vertrouwd en is het allemaal goed afgelopen.

Verder: Susan, jouw verhaal vind ik ook mooi ja. Maar ik denk niet dat het 'zwak' was dat je als kind niet voor jezelf bent opgekomen. Zo makkelijk is dat niet. Je doet toch al gauw wat de volwassenen om je heen van je verwachten. Of zie jij dat anders?
Tania: deal!

En ik heb net als veel meiden hier spijt van studiekeuzes, en daarmee samenhangend: van de studieschuld van 37.000 euro die ik heb opgebouwd.

Maar ik heb dankzij alle omwegen in mijn leven heel veel leuke mensen leren kennen. En dankzij wat onvoorzichtigheid met anticonceptie heb ik een prachtig zoontje gekregen. Dus domme beslissingen kunnen ook tot mooie dingen leiden!

Ik zou gaan studeren. Ik heb altijd maar gewerkt en daar carriere gemaakt, op zicht niks mis mee. En ik ga nu ook weer studeren nouja een opleiding volgen maar ik voel me zo oud met mijn 28 jaar Ik had eerder mijn droom moeten volgen en het gewoon niet uit moeten stellen en mijn onzekerheid opzij moeten zetten. Stom van mezelf dat ik nu pas de beslissing kan nemen.

Dan was ik nooit iets begonnen met mijn 1e vriendje.
Had ik een andere studie gekozen.
Maar ik ben nu wel wie ik ben mede door de keuzes die ik heb gemaakt en wat daar uit voortvloeide, hoe vervelend/akelig/naar het soms ook was.
Dus nee, ik heb geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt. Want juist daardoor ben ik nu wel wie ik ben en ik kan eindelijk zeggen dat ik trots op mezelf ben.

Ik had niet zo'n groot deel van mijn jeugd af moeten laten nemen door een eetstoornis. Ik dacht echt op dat moment dat ik er gelukkiger van werd. Ik heb mijn eetstoornis dan ook altijd als een bewuste keus, en niet als een ziekte gezien. Afvallen, daar werd ik gelukkig van, ik kon euforisch worden als ik op de weegschaal een lager getal zag dan de dag ervoor. Maar ik heb veel gemist hierdoor, en nare ervaringen opgedaan die echt niet noodzakelijk waren geweest, als ik had ingezien dat ik de euforie van afvallen niet opwoog tegen alle ellende die het afvallen zelf, het verlies van vriendschappen en het verlies van mijn vrijheid me bracht.

En ik heb erg spijt van iets anders, wat ik in de toekomst hopelijk weer recht ga zetten, maar wat een ongelooflijk duur grapje gaat worden. Dat geld heb ik niet, maar ik overweeg sterk om er een schuld voor te nemen.

Ik heb spijt van een 'vriendschap' van vroeger. Ik wilde niet naar mijn moeder luisteren maar had ik die oogkleppen maar afgedaan. Die 'vriendschap' is er de oorzaak van geweest van mijn negatieve zelfbeeld en van mijn eetstoornis. Destijds had ik dat niet door maar nu wel. Eigenlijk pas sinds kort. En nu zo'n 15 jaar later zit ik nog steeds met de gevolgen opgescheept.

En ik heb spijt dat ik in een bepaalde situatie niet voor mezelf ben opgekomen. Ik was zó bang en daarom durfde ik het niet, maar ik had gewoon van me af moeten schoppen.

Ik heb geen spijt van dingen die ik gedaan heb. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. En ook al zijn er dingen gebeurd (waar ik niets aan kon veranderen) waardoor ik nu borderline heb ontwikkeld en heel erg onzeker ben, ik ben verder wel blij met de persoon die daar achter zit. Ik ben verder wel gelukkig en daarom zou ik niets willen veranderen.

Ik heb spijt dat ik een vriendschap vroeger niet anders had aangepakt. Een vriend van mij had kanker en was niet meer te genezen. Hij zou met behandelingen niet ouder dan 26 worden. Hij was toen 18 Ik had het gevoel dat het geestelijk niet goed met hem ging ook al zei hij dat het prima ging.
Er zijn een hoop dingen gebeurd. Uiteindelijk hebben we ruzie gekregen om iets onbenulligs. We zagen elkaar even niet.
Uiteindelijk had hij zelfmoord gepleegd. Dat had ik op de een of andere manier aan zien komen (als enige volgens mij).
Ik weet eigenlijk dat spijt niet realistisch is aangezien ik vroeger de middelen niet had die je nu wel hebt nu je volwassen bent. Maar als ik het over kon doen had ik het heel anders aangepakt...ik weet alleen niet hoe. Misschien had ik ervoor kunnen zorgen dat hij geen zelfmoord had gepleegd en toch nog een paar mooie jaren had kunnen leven.
Ook heb ik spijt dat we met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Daar heb ik nu wel van geleerd, want dat doe ik nu nooit meer.