Wat zou jij nu anders doen?

Zijn er dingen gebeurd in je leven waar je nu, misschien wel jaren later, met spijt op terug kijkt? Dingen die je nu wellicht heel anders aan zou pakken?


Ik vind het bijvoorbeeld heel jammer dat ik vroeger zo belachelijk onzeker was. Achteraf denk ik dat ik aardig in de buurt zat van een sociale fobie. Het was zelfs zo erg dat ik met mijn WO studie gestopt ben omdat ik niet meer naar de collegezaal durfde uit angst dat iemand me misschien iets zou vragen waar ik het antwoord niet op wist . Nu vind ik het echt super zonde dat ik daardoor kansen heb laten liggen. Neemt overigens niet weg dat ik aardig tevreden ben met mijn leven zoals het nu is. Gelukkig maar!


Wat zou jij achteraf anders gedaan hebben?

Niets, ik ben blij en trots op elke beslissing die ik heb gemaakt. Ik heb nergens spijt van al erken ik dat ik sommige dingen ook anders had kunnen doen.

Ik denk dat ik dan minder geld in een zogenaamde vriendschap had gestopt, 10 jaar terug, en dat ik dat geld aan andere, nuttigere dingen had besteed.

Ik heb echt van heel veel dingen spijt. Bijvoorbeeld ook dat ik vroeger zo ingetogen / verlegen was, ik had het veel leuker kunnen hebben! Maar voornamelijk van echt specifieke voorvallen waarin ik me zo heb uitgedrukt of gedragen dat ik iemand gekwetst heb. Ik was eerder ook niet zo goed in excuses aanbieden als iets gewoon mijn fout was, dus daarom heb ik die dingen denk ik nog niet af kunnen sluiten. Dit waren overigens geen grote voorvallen, maar net van die dingetjes waarvan ik zou achteraf zou willen dat ik me anders had opgesteld.

Ik heb ook spijt van bepaalde dingen die ik ooit in m'n puberteit over mijn ouders opgeschreven heb (en die mijn ouders vonden en dus gelezen hebben).

Ik zou niet voor dat ene huisje gekozen hebben (mijn eerste huisje), ook al wilde ik nog zo snel uit huis. Als ik het over mocht doen zou ik een huisje uitzoeken met het oog op de toekomst, zodat we niet genoodzaakt waren te verhuizen toen er een kinderwens was.

TGR schreef:Niets, ik ben blij en trots op elke beslissing die ik heb gemaakt. Ik heb nergens spijt van al erken ik dat ik sommige dingen ook anders had kunnen doen.

Dat lijkt me een prettig gevoel.

Niet zo onzeker zijn en luisteren naar mezelf wat betreft studiekeuze. Ik ben hbo gaan doen, omdat mijn ouders ervan overtuigd waren dat ik beter hbo kon doen omdat dat veel praktijk gerichter was. En dat was veel beter voor mij. Terwijl ik eigenlijk altijd al psychologie wilde studeren aan de universiteit. 2 vriendinnen van mij deden dat ook en ik ben altijd jaloers geweest. Had ik naar mezelf geluisterd, dan was ik al lang en breed klaar geweest en had ik niet zoveel studies verkloot zoals ik nu heb gedaan. Daar heb ik nu wel elke dag spijt van eigenlijk, ook omdat ik nu een dikke studieschuld heb. Maar ja, toen was toen en nu is nu. Nu studeer ik wel psychologie en ik geniet er enorm van. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Ik denk vrij vaak terug aan keuzes die op het moment zelf heel onbenullig waren, maar waarvan ik nu denk dat ze bepalender waren dan ik dacht.

Bij mij op de basisschool was best een vriendjespolitiek. Bij de eindmusical gingen de hoofdrollen eigenlijk altijd naar kinderen van leraren en vriendjes en vriendinnetjes daarvan (voor de vorm werden er altijd wel 'audities' gedaan maar niemand kon echt goed acteren, dus dat was meer voor het idee). Mijn tante hielp ieder jaar met de musical en ik had een grote rol kunnen hebben, maar er werd gezegd: 'Susan is zo verlegen, die wil dat helemaal niet, geef haar maar gewoon een kleine rol.' Stiekem droomde ik er wel van om een grote rol te hebben, daar fantaseerde ik 's nachts over. Achteraf denk ik dat het op dat moment heel goed was geweest om mijn verlegenheid te overwinnen en aan te geven dat ik dat wel wilde.

Ik had op de middelbare school een vriendje dat niet op vakantie ging en dus mocht hij met ons mee. Ik verheugde me er super op, maar toen werd hij ook meegevraagd door de ouders van zijn beste vriend en toen heeft hij het op een vrij lullige manier afgezegd. Achteraf denk ik, had ik het toen maar gewoon uitgemaakt. Ik heb zelf dat jaar een kutvakantie gehad omdat ik hem alleen maar zat te missen, hij is in die vakantie vreemdgegaan en na die vakantie ging het vrij snel uit, ik heb ook heel lang verdriet gehad om die jongen, ben nog jaren verliefd op hem geweest.
Maar goed, het zelf uitmaken had ik nooit over mijn hart kunnen verkrijgen, al was het wel beter geweest voor mijn gevoel voor eigenwaarde.

Wat jij zegt over studeren herken ik ook, ik was ook zo extreem onzeker. Ik was Nederlands en Engels gaan studeren, Nederlands was mijn ultieme droomstudie en Engels deed ik meer erbij, maar ik maakte tijdens het eerste werkcollege een foutje, waarna die docent zei: 'Dat wordt nog heel hard werken, als ik hoor hoe laag het niveau bij een aantal van jullie nog is.' Ik dacht toen serieus dat ik het niet kon en ben gestopt met Nederlands, heb nog een aantal weken Engels gestudeerd, want dat was écht niks voor mij. Nu denk ik: was ik maar gewoon doorgegaan met Nederlands, mijn niveau was helemaal niet laag, ik had een 9 als eindcijfer nota bene.

Ik denk niks. Er zijn wel dingen waar ik spijt van heb of liever anders had gedaan maar aan de andere kant hebben die dingen mij wel gebracht tot wat en waar ik nu ben. En ik ben nu erg tevreden met mijn leven.

Voor ik het huis uit ging wilde ik met een opleiding beginnen tot schoonheisspecialisten. Maar omdat ik op een niet al te leuke manier uit huis ben uitgegaan heb ik mezelf nooit aangemeld ervoor. Nu ik wat ouder word en mijn zoontje groter wordt had ik toch graag die diploma op zak willen hebben. Ik heb wel diploma's maar dan van een hele andere richting en daar heb ik weleens spijt van. Nu denk ik er nog weleens over na om alsnog die opleiding te gaan doen.

Voor de rest heb ik nergens spijt van in mijn leven.

Ik heb spijt van mijn studiekeuze.

Ik zou het eerder uitgemaakt hebben met mijn aller eerste vriendje. Of nog beter, ik zou er nooit aan begonnen zijn.
Het was een enorme klootzak, en heb mentaal veel klappen gehad in die relatie...

Lindsya schreef:Voor ik het huis uit ging wilde ik met een opleiding beginnen tot schoonheisspecialisten. Maar omdat ik op een niet al te leuke manier uit huis ben uitgegaan heb ik mezelf nooit aangemeld ervoor. Nu ik wat ouder word en mijn zoontje groter wordt had ik toch graag die diploma op zak willen hebben. Ik heb wel diploma's maar dan van een hele andere richting en daar heb ik weleens spijt van. Nu denk ik er nog weleens over na om alsnog die opleiding te gaan doen.

Voor de rest heb ik nergens spijt van in mijn leven.

Doen!

Snowflake, wat heb je voor studie gedaan dan? En wat zou je willen doen?

Verder heb ik trouwens niet echt spijt van de keuzes die ik gemaakt heb, ik denk dat mijn hele leven namelijk een samengesmolten geheel is en als ik ergens ook maar iets anders gedaan zou hebben, dat ik er dan nu ook misschien heel anders bij had gezeten.

Eigenlijk niks.
Het enige dat ik nu bij nader inzien en dankzij de nieuwe wetten waardoor het nu niet meer mogelijk is anders zou doen, is een andere studie. Ik denk dat SPH mij toch beter gelegen had dan de Pabo.

Spijt heb ik niet echt, ik ben trots op waar ik ben en hoe ik er ben gekomen. Ik zou wel willen dat ik zekerder van mezelf was geweest en beslissingen had durven nemen. Daarmee bedoel ik dat ik zou willen dat ik een studiekeuze had kunnen maken. Maar nu mag ik vanaf september alsnog een competentie opleiding doen

Ik heb ook spijt van mijn studiekeuze. Het was misschien beter geweest om eerst een tijdje te gaan werken en dan een beslissing nemen. Ik baal er soms wel van dat ik nu al best oud ben en nog studeer, maar aan de andere kant is die vrijheid ook nog wel even lekker. En bovendien wist ik het gewoon echt niet en had ik de opleiding die ik in eerste instantie wilde kiezen (journalistiek) ook niet volgehouden. En aan de andere kant ook nog eens: als ik geen verkeerde studiekeuze had gemaakt, was ik mijn vriendin niet tegengekomen en hadden we nu geen relatie gehad. Laten we het er maar op houden dat elk nadeel ook weer zijn voordeel heeft.

Waar ik ook wel spijt van heb, zijn de relaties die ik in het verleden ben aangegaan. Ik heb een aantal relaties gehad die niet lekker liepen en waar ik alleen maar in bleef hangen omdat ik bang was om alleen te zijn. Achteraf gezien vind ik het best zonde dat ik daar tijd in geïnvesteerd heb.

Ik mis een like-knop. Ik kan me helemaal vinden in jouw woorden, Phileine.

Ik had niet zo lang gewacht om mijn eigen ruimte op te eisen in mijn relatie.

Dan had ik tijdens mijn eerste studie toen ik zwaar depressief werd beter uitgezocht welke paden ik kon bewandelen om zo snel mogelijk beter te worden. Nu kwam ik niet verder dan een gesprek met de decaan en een paar gesprekken met een psychiater waar het totaal niet mee klikte. De decaan had achteraf te weinig kennis van de regelingen die voor mij mogelijk waren en ik zat te erg met mezelf in de knoop om daar verder naar te zoeken. En al helemaal om een andere psychiater te zoeken.

Wellicht had ik me veel eerder beter kunnen voelen als ik niet pas drie jaar later weer de hulp had gezocht en gekregen die ik nodig had. Maar spijt heb ik niet, ik kon toen niet anders.

Edit: aan de andere kant had ik toen waarschijnlijk nooit mijn man ontmoet. Dus laat maar, ik had helemaal niks anders gedaan.

Ik had de relatie met mijn ex of eerder afgekapt of nooit begonnen.
Wat heeft hij mij kapot gemaakt zeg!

Ik heb nergens spijt van, maar perfect was het niet. Als ik iets zou mogen veranderen, zou ik wel meer leuke dingen gaan doen. Ik heb te veel binnen gezeten.

Ik denk dat ik eerder hulp had gezocht voor mijn eetstoornis, aan de andere kant heeft de heftige therapie die ik ervoor gehad heb me wel heel veel opgeleverd waar ik de rest van mijn leven veel aan heb. Lastig dus, ik geloof wat dat betreft ook wel in 'the butterfly effect' dus ik denk dat een kleine verandering wel impact zou hebben op het hele verdere verloop van je leven en ik ben erg blij met het leven dat ik nu heb.

Ik heb spijt van mijn vorige relatie.

Aan de andere kant ben ik ook van mening dat als dat nie tgebeurd was, ik niet de persoon was die ik nu ben en misschien ook wel een totaal ander leven gehad zou hebben. Misschien was ik dan ook wle gelukkig geweest, misschien ook niet.

Nu weet ik in elk geval zeker dat ik gelukkig ben.