Nav kdv drama Amsterdam

Babydoll schreef:

Darcy schreef:

Babydoll schreef:Maar wat doe je als jij het je kind zélf niet hebt verteld, maar iemand anders dat doet later?

Diegene voor z'n kop slaan. Niemand heeft het recht om dat mijn kind te vertellen behalve ik (of mijn partner natuurlijk).

Maar daardoor is het wel al opgerakeld, iets wat het kind zich misschien niet meer kon herinneren, dát lijkt me moeilijk, dat je de controle er zelf niet over hebt gehad.

Dat lijkt mij ook moeilijk, maar ja dan moet je roeien met de riemen die je hebt. Dan kan je niet anders dan het accepteren dat het is gezegd en je kind zo goed mogelijk proberen te begeleiden. Maar ik zou echt vooral WOEST zijn dat iemand denkt het recht te hebben dat besluit te nemen om het mijn kind te vertellen.

Darcy schreef:Ik bedoel het zoals ik het zeg Er zijn kinderen die geen nare ervaringen overhouden aan seksuele aanrakingen van volwassenen, die kijken er later met een 'goed' gevoel op terug. Ik bedoel trouwens helemaal niet dat we dat dan maar allemaal moeten promoten (het is trouwens ook iets waar die Martijnclub zich steeds op beroept) maar we moeten het ook niet ontkennen. Dat kán. Niet alle kinderen krijgen een trauma ervan, niet alle kinderen gaan huilen als ze het erover hebben. Sommige herinneren zich zo'n ervaring als zacht en fijn en bijzonder (hoe erg je je dat misschien niet kan voorstellen). Ik moet zeggen dat ik eerst ook dacht ja daaag, maar ik heb er eens wat over gelezen en het is wel iets waar je rekening mee moet houden. Want wat zeg je dán tegen je kind? Ik ben opgevoed met het idee dat het niet hoort dat volwassenen op zo'n manier aan je zitten, maar ik wil ook geen trauma voor mijn kind creëren dat er niet is. Dat is dus een zelfde soort dilemma als in de openingspost, alleen herinnert het kind het zich in dit geval wél maar vond het niet vervelend.

Je kunt je kind sowieso niet afschermen voor de algemeen heersende opvatting dat die seksuele aanrakingen slecht en verkeerd zijn, daar komt een kind echt wel een keer mee in aanraking en de kans is denk ik heel groot dat dat zijn of haar eigen beleving beïnvloedt.

Er was van de week een man op tv die er verstand van heeft, ik geloof een psycholoog of iets dergelijks. Hij gaf aan dat de meeste kinderen er waarschijnlijk "niks" aan overhouden, dan moeten ze de komende tijd wel begeleid worden, veel liefde ontvangen van de ouders, knuffelen ed, zeker de kinderen die te jong zijn om het herinneren zullen er dan waarschijnlijk niks aan over houden.

Ik zou het overleggen met hulpverleners die er meer ervaring mee hebben, maar nu zou ik zeggen, nee ik vertel het niet aan het kind. Mocht het mezelf overkomen zijn dan zou ik het ook niet willen weten, daar gaat je onschuldige en zorgeloze jeugd, terwijl je er geen herinnering aan hebt, waarom het dan oprakelen.

Ik denk trouwens niet dat dit iets is wat je aan de grote klok gaat hangen, dat deel je als ouder met wat mensen die heel dicht bij je staan en die mensen kan je ook wel vertellen dat je besloten hebt om er niet met het kind over te praten. Tegen de tijd dat de kinderen echt oud genoeg zijn om het te begrijpen zijn we ook wel een jaar of 10 verder en dan is het ook niet meer the talk of the town.

Natuurlijk kan dat niet, inderdaad, maar goed de volwassene in een verhaal dat ik las (die als kind misbruikt was (maar volgens hemzelf dus niet)) keek er toch nog positief op terug, ook al was hem vaak anders vertelt. Ik bedoel alleen maar te zeggen dat dat wel mogelijk is.

minoessepoes schreef:Er was van de week een man op tv die er verstand van heeft, ik geloof een psycholoog of iets dergelijks. Hij gaf aan dat de meeste kinderen er waarschijnlijk "niks" aan overhouden, dan moeten ze de komende tijd wel begeleid worden, veel liefde ontvangen van de ouders, knuffelen ed, zeker de kinderen die te jong zijn om het herinneren zullen er dan waarschijnlijk niks aan over houden.

Klopt dat had ik ook gezien. Daarna kwam trouwens ook een hoogleraar die zei dat dat niet waar was, dat het niet altijd goed komt door alleen maar liefde van de ouders. Lastige zaak. Ieder kind is anders natuurlijk.

Caro schreef:Wat ik me afvroeg nav de berichten vanmorgen in de pers: het gaat om zeer ernstig misbruik in sommige zaken: zelfs verkrachting van kinderen tot 2 jaar.

Kan het zijn dat die ouders niks hebben gezien? Ik neem aan van niet, maar hoe kan dat?

Dat vroeg ik me ook af inderdaad... Al valt inbrengen van voorwerpen en bijvoorbeeld vingers ook onder verkrachting. Maar dan nog.

Vinden de mensen die het trouwens niet wilde vertellen dit wel voor verandering zorgen? Ook al denk je dat je kind er geen last van heeft? Zou je dan wel zeggen later dat je kind is verkracht?

Pfoe, dat lijkt me echt een hele moeilijke beslissing. Zelfs hele jonge kinderen kunnen later nog last krijgen van dit soort ervaringen, maar slapende honden wakker maken is ook niet altijd het beste. Maar het lijkt me zo moeilijk als je als ouder(s) rondloopt met dit geheim. Ik kan me zo voorstellen dat je dan heel beschermend bent tegenover dat kind, altijd bang dat ze er later toch last van krijgen.

Als mijn kind er geen last van heeft, dan ga ik het niet vertellen. Als hij/zij er later last van heeft dan wel.

Pfoe ik zou het echt niet weten wat ik zou doen. Denk dat het afhankelijk is van het soort misbruik en hoe oud het kind is als het is gebeurd.

Maar wat ik mij afvraag: Heel veel hebben het hier erover dat als ze merken dat het kind er last van heeft dat ze het dan wel vertellen en anders niet. Maar hoe weet je nou zeker of je kind hier last van heeft. Misschien kan het kind het wel heel goed voor zich houden en heeft een schild om zich heen gebouwd ofzo..

Darcy (do dec 16 2010, 09:27) schreef:

minoessepoes schreef:Er was van de week een man op tv die er verstand van heeft, ik geloof een psycholoog of iets dergelijks. Hij gaf aan dat de meeste kinderen er waarschijnlijk "niks" aan overhouden, dan moeten ze de komende tijd wel begeleid worden, veel liefde ontvangen van de ouders, knuffelen ed, zeker de kinderen die te jong zijn om het herinneren zullen er dan waarschijnlijk niks aan over houden.

Klopt dat had ik ook gezien. Daarna kwam trouwens ook een hoogleraar die zei dat dat niet waar was, dat het niet altijd goed komt door alleen maar liefde van de ouders. Lastige zaak. Ieder kind is anders natuurlijk.

Dat tweede stuk heb ik dan niet gezien, of we hebben een ander interview gezien, maar de man die ik zag gaf ook aan dat het niet zo voor alle kinderen is, maar voor de meeste. Het is dus sowieso geen garantie.

Serena (do dec 16 2010, 09:42) schreef:Pfoe ik zou het echt niet weten wat ik zou doen. Denk dat het afhankelijk is van het soort misbruik en hoe oud het kind is als het is gebeurd.

Maar wat ik mij afvraag: Heel veel hebben het hier erover dat als ze merken dat het kind er last van heeft dat ze het dan wel vertellen en anders niet. Maar hoe weet je nou zeker of je kind hier last van heeft. Misschien kan het kind het wel heel goed voor zich houden en heeft een schild om zich heen gebouwd ofzo..

Precies, dat probeerde ik in een eerdere post ook al aan te geven. Je kan gewoon met de beste wil niet zeker weten of een kind er van binnen wel last van heeft. Of dat nou een raar of onbestemd gevoel is of herinneringen zijn of wat dan ook.

Serena (do dec 16 2010, 09:42) schreef:Pfoe ik zou het echt niet weten wat ik zou doen. Denk dat het afhankelijk is van het soort misbruik en hoe oud het kind is als het is gebeurd.

Maar wat ik mij afvraag: Heel veel hebben het hier erover dat als ze merken dat het kind er last van heeft dat ze het dan wel vertellen en anders niet. Maar hoe weet je nou zeker of je kind hier last van heeft. Misschien kan het kind het wel heel goed voor zich houden en heeft een schild om zich heen gebouwd ofzo..

Precies, dat probeerde ik in een eerdere post ook al aan te geven. Je kan gewoon met de beste wil niet zeker weten of een kind er van binnen wel last van heeft. Of dat nou een raar of onbestemd gevoel is of herinneringen zijn of wat dan ook.

Reva_ (do dec 16 2010, 09:53) schreef:

Serena (do dec 16 2010, 09:42) schreef:Pfoe ik zou het echt niet weten wat ik zou doen. Denk dat het afhankelijk is van het soort misbruik en hoe oud het kind is als het is gebeurd.

Maar wat ik mij afvraag: Heel veel hebben het hier erover dat als ze merken dat het kind er last van heeft dat ze het dan wel vertellen en anders niet. Maar hoe weet je nou zeker of je kind hier last van heeft. Misschien kan het kind het wel heel goed voor zich houden en heeft een schild om zich heen gebouwd ofzo..

Precies, dat probeerde ik in een eerdere post ook al aan te geven. Je kan gewoon met de beste wil niet zeker weten of een kind er van binnen wel last van heeft. Of dat nou een raar of onbestemd gevoel is of herinneringen zijn of wat dan ook.

Ja dat lijkt me ook heel erg lastig.

Ik weet niet of ik dit zou vertellen aan mijn kinderen.. ik hoop dit bij mijn eigen kinderen nooit mee te maken
Wat ik wel weet is dat je je als kind veel kan herinneren, ik was zelf net 4 toen ik iets soort gelijks mee maakte door een buurman bij ons uit de straat, en daarvan kan ik me nog veel herinneren. En ik wist als 4 jarig meisje echt wel dat er iets niet klopte aan wat ik moest doen. Op latere leeftijd heb ik hier nog best wel veel last van gehad en ik had ook echt het gevoel dat ik hem terug moest pakken met iets, dit heb ik nooit gedaan trouwens.

Voor degenen die het niet aan hun kinderen zouden vertellen; wat als je zélf dat kindje was geweest, had je het dan wel willen weten op latere leeftijd?

Onbewust kunnen deze dingen nog wel gaan spelen. Bijvoorbeeld nare associaties met seks, of moeite hebben met seksualiteit. Dat zijn geen dingen die kinderen/jongeren graag met hun ouders bespreken.

Bovendien denk ik dat veel van die kinderen er ooit wel achter gaan komen. Ik heb bijvoorbeeld weleens gesprekken over mijn basisschool, over mijn peuterspeelzaal, over de verschillende oppasmoeders die ik in mijn jonge jaren versleten heb. Als je in zo'n gesprek zegt dat je op het Hofnarretje gezeten hebt, kan dat ook na jaren nog steeds die associatie houden. En sommige dingen komen ook jaren later nog in het nieuws, over Srebrenica en de vuurwerkramp in Enschede is het laatste woord ook nog niet gezegd.

Zeker als er van je kind beeldmateriaal is gemaakt, zou ik dit vertellen later. Moeilijk is het wel. Ik zou het willen weten, als het mezelf was overkomen.

Chipp (wo dec 15 2010, 22:17) schreef:Ik zou professionals vragen om hulp. Zelf heb ik geen idee wat verstandig is.

Ik ook.

Dijn82 schreef:

Chipp (wo dec 15 2010, 22:17) schreef:Ik zou professionals vragen om hulp. Zelf heb ik geen idee wat verstandig is.

Ik ook.

+2

_Donnaa schreef:Hij heeft vast een kleintje?
Nee, ik heb het helaas op m`n werk ook wel gezien (natuurlijk nemen wij passende maatregelen) maar dat ziet er echt niet fris uit na de tijd..

Wat een onpasselijke opmerking in dit topic.

Nee, als ik merk dat mijn kind er geen (voor mij zichtbaar) last van heeft of er niet zelf over begint, begin ik er ook niet over. Gedane zaken nemen geen keer, maar om ze dan nog eens te benoemen aan een kind die er misschien niets meer van weet, is onzinnig.

Ik weet niet wat ik zou doen in zo'n situatie. Ik kan me daar (gelukkig) echt niet in verplaatsen.

Wat zouden jullie doen als je kind het niet weet. Maar zich wel op jonge leeftijd al 'seksueel' zou gaan gedragen. Door bijv. andere kinderen aan te raken o.i.d. (nu heb ik het over de leeftijd van 8-10 jaar). Zouden jullie je beslissing der heroverwegen, en het wel vertellen? Of dan pas hulp inschakelen?