Wat is wijsheid? (gewoon even mijn hart luchten)

Ik heb sinds een aantal maanden een hele leuke baan voor 24 uur per week. Het is uitdagend, ik heb het er naar mijn zin, ze vinden dat ik er goed in ben en het is wat ik graag wilde doen gezien mijn opleiding. Maar, de uren vallen me echt zwaar en ik heb (erg) veel pijn. Elke dag na het werken heb ik echt knallende hoofdpijn, zit mijn nek vast en word ik er gewoon misselijk van (nu ook op dit moment, zit uit te rusten op de bank). Ook hou ik veel vocht vast, ben ik doodmoe en kan ik eigenlijk (bijna) niks meer van de pijn, en ben ik dus bijna altijd in de avond thuis.

Nu ben ik eigenwijs en dacht ik, komt wel goed, omdat ik zo graag gewoon wil werken en zelf wil verdienen, maar mijn lichaam geeft aan dat het niet zo handig is, en mijn vriend vindt dat het nu tijd is om aan mezelf te gaan denken.

Ik heb dan ook dinsdag volgende week een gesprek bij de arts om mijn 'handicap' zwart op wit te laten zetten, en het wajong traject in te gaan om op die manier mijn inkomsten te krijgen en realistisch te kijken wat ik kan, wat zeer waarschijnlijk geen 24 uur zal zijn, omdat dat gewoon geen doen is voor mijn gezondheid (op dit moment). Ook moet ik waarschijnlijk dan een traject in met therapie etc. wat sowieso ten koste gaat van mijn werkuren.

Het zal het beste voor me zijn, maar het voelt als falen

(niet quoten svp)

Ik denk dat je vriend gelijk heeft. Hoe jammer het ook is van je leuke baan. Als het op zo'n manier de rest van je leven wegvreet dan is doorgaan eigenlijk niet meer echt een optie. Misschien als je nu investeert en uitzoekt waar je grenzen liggen en wat wel mogelijk is, dat je dan over een tijdje iets vindt wat wel goed gaat, voor langere tijd.

Het slechtste wat je kan doen, is over je eigen grenzen heengaan. En toch doe ik het ook, dus ik herken het wel.

Daar heb je ook wel gelijk in Susan. Er is sowieso kans dat ze mij gaan helpen naar werk zoeken wat (volgens hen) beter voor me zal zijn...

_Leaf_ schreef:Het slechtste wat je kan doen, is over je eigen grenzen heengaan. En toch doe ik het ook, dus ik herken het wel.

Maar ik vind het zo moeilijk om mijn grenzen aan te geven, vooral omdat dat per dag verschilt. Vandaag voelde ik me echt rot, ik laat alles uit mijn handen vallen, loop overal tegenop en zak door mijn knieën, maar ga toch door en wil me niet laten kennen. Maar het lukt niet meer, ik ben steeds in tranen van de pijn, mijn voeten zijn zo dik dat ik ze niet kan buigen en ik heb gewoon geen energie om vrienden/familie te zien, die ik wel mis op zo'n moment juist.

ik ken het wel en het is ontzettend moeilijk.. maar ik denk indd dat je echt aan je zelf moet gaan denken. ik heb ook veel moeten inleveren qua werk door mijn beperking.. en dat is niet makkelijk..

Pippa schreef:

_Leaf_ schreef:Het slechtste wat je kan doen, is over je eigen grenzen heengaan. En toch doe ik het ook, dus ik herken het wel.

Maar ik vind het zo moeilijk om mijn grenzen aan te geven, vooral omdat dat per dag verschilt. Vandaag voelde ik me echt rot, ik laat alles uit mijn handen vallen, loop overal tegenop en zak door mijn knieën, maar ga toch door en wil me niet laten kennen. Maar het lukt niet meer, ik ben steeds in tranen van de pijn, mijn voeten zijn zo dik dat ik ze niet kan buigen en ik heb gewoon geen energie om vrienden/familie te zien, die ik wel mis op zo'n moment juist.

Meid denk aan jezelf! Echt... hier zit ook een ervaringsdeskundige wat betreft over je eigen grenzen heen gaan.
En dat is niet iets om trots op te zijn. Als je dit werk leuk vind moet je ook aan jezelf denken. Je moet ook aan je vriend denken anders heeft hij het nog zwaarder omdat hij dan ook voor jou moet zorgen.

Ik ben zover over mijn grenzen heen gegaan dat ik dacht dat ik elk moment dood kon gaan.
En ik kon niks meer ook niet voor mijn dochter zorgen nog niet eens voor mezelf. Laat dat niet zover komen, want dat ik gewoon zonde van het leven.

Dat is het ook - maar ik heb mijn leven al stevig moeten aanpassen toen ik hoorde dat ik FM had, en nu moet ik het toch (weer) veranderen om mezelf wat meer terug te krijgen. Noodzakelijk, ja. Makkelijk, nee.

Ik herken het ook, ik heb dan wel geen lichamelijke aandoening, maar psychisch heb ik het natuurlijk wel erg zwaar nu. Daardoor krijg ik ook lichamelijk heel veel klachten en lig ik hele weekenden met migraine op bed, heb ik wekenlang diarree waardoor ik gewoon verzwakt raak en stop ik uiteindelijk maar helemaal met eten soms.

Ja, dit is reteslecht, nee ik kan er niet mee ophouden. Werk is afleiding.

En ik kan me voorstellen dat het ook voor jou gewoon moeilijk is om aan te geven dat het niet gaat.

Het is ook moeilijk. Dat geef ik toe. Ik ben ook iemand die maar door gaat en door gaat totdat ze er letterlijk bij neer valt. Maar goed dat ik écht niet goed. Hoeveel lichamelijke klachten je allemaal kan rkijgen daardoor
Echt te bizar eigenlijk...
En als je daar te lang mee door blijft lopen dan wordt je helemaal gek ook letterlijk. Om jezelf denken is dus zo belangrijk. En andere mensen zullen dat als het goed is alleen maar verstandig vinden. Die hebben ook liever dat je nog wel iets doet dan helemaal niets omdat jij je lichaam dan zo hebt verkloot.

Pussycat, mijn lichaam is natuurlijk al niet helemaal gezond door de weke-delen reuma, dus ik kan gewoon ook een stuk minder, maar dan nog, het is gewoon rot om toe te geven dat het niet (meer) gaat op dit moment, en inderdaad jezelf even vergeet op zo'n moment.

Leaf, wat rot dat je lichamelijk er zoveel klachten door krijgt ook. Wordt er wel rekening met je gehouden?

Ja zeker, op mijn werk zijn ze heel flexibel, als ik een half uurtje of uurtje later ben ook. Alleen ik ben zelf helemaal niet zo flexibel, haha

Haha; maar wel fijn op zich dat zij niet zo moeilijk zijn, nu jij nog even aan jezelf denken!

Bah, en nu belt werk dat er een 'klacht' is van een gast, of ik er meer over weet toevallig. Uhm, nee, ik weet voor 95% zeker dat het wel klopt allemaal, maar toch voelt het gelijk rot, ik wil graag alles goed doen.

Ik herken mijn man precies in jou verhaal... Bij ons is de situatie dus andersom en heb ik mijn man aangesproken op het feit dat hij over zn grensen heenging, iedere keer weer wat dus betekende dat hij zijn grensen keer op keer bijstelde ten kosten van zijn gezondheid. Ook hij heeft het erg moeilijk gehad met zich bij de feiten neer te leggen, zag het als falen. Nu, inmiddels bijna een jaar later, is hij weer zo zichzelf, heeft hij weer veel energie en gaat het gewoon echt goed!!

Hij heeft zelf een heel team achter zich staan van allemaal artsen, een revalidatie arts die alles coördineerd, een ergotherapeut, een fysiotherapeut en een maatschappelijk werkster. Het heeft hem zoveel goeds gedaan dat hij een volgende keer mocht hij weer een stapje terug moeten doen, hij die stap veel makkelijker kan zetten omdat hij weet dat hij door hun heel goed ondersteund word!!

Pippa schreef:Bah, en nu belt werk dat er een 'klacht' is van een gast, of ik er meer over weet toevallig. Uhm, nee, ik weet voor 95% zeker dat het wel klopt allemaal, maar toch voelt het gelijk rot, ik wil graag alles goed doen.

Ook al doe jij alles goed, dan kan een gast nog wat te klagen hebben...Dat is dus geen falen oid.

Dat is waar, het is voor gasten ook niet snel goed!

Pien, fijn om te lezen dat het je man goed heeft gedaan. Werkt hij nog wel; of is die achterban nu even het belangrijkste qua uren?

Lastig Pippa. Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je het moeilijk vindt om je baan op te geven. Probeer je rustig voor te stellen hoe je er over twee jaar aan toe bent als je nu doorgaat zoals je bezig bent. Denk je dat je dan nog een warme relatie hebt of denk je dat je dan misschien je vriend wat vaker afsnauwt en zo ongelukkig bent van de pijn dat je nergens meer van kunt genieten? Ik weet het natuurlijk niet, maar ik kan me zo voorstellen dat het nogal wat druk op je legt wanneer je zo doorgaat. Het is bijna niet te accepteren dat je bepaalde dingen niet kunt. HELEMAAL als je nou ook nog net een baan hebt die je goed bevalt, maar het zal uiteindelijk toch moeten.

Daarom vind ik het heel goed van je dat jij je handicap zwart op wit gaat laten zetten. Het is niet leuk, maar altijd pijn, omdat je over al je grenzen gaat, dat is ook niet fijn. Je baan is een belangrijk onderdeel van je leven en het is heel fijn dat het goed bevalt, maar op het moment dat jij een baan hebt die beter bij je wensen past: dan ben je pas echt geslaagd. Dit is niet de enige baan waar je gelukkig kunt zijn, al lijkt dat nu misschien wel zo. Er wordt vast een baan gezocht die goed bij jou en je lichaam past. En als je dat bereikt hebt: dan ben je echt geslaagd. Ik vind eerlijk gezegd dat je harder faalt door gewoon te blijven werken en door te blijven gaan met waar je mee bezig bent. Je lichaam kan het niet, daar faalt je lichaam. Helaas heb je daar geen invloed op, maar kun jij wel met je hoofd bedenken dat het veel beter voor je is om naar een arts te gaan en samen te gaan kijken hoe jij optimaal kunt functioneren.

Heel veel sterkte, ik begrijp heel goed dat het heel lastig moet zijn. Zolang jij niet over je grenzen gaat, faal je in mijn ogen nooit

Oh ja en die klacht van die gast: gasten klagen zo vaak, dat ligt echt niet altijd aan het personeel ! Maak je daar alsjeblieft niet te druk om, dat weet je baas ook heus wel!

Je bent lief June.

Lieve Pippa,

Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen maar het zou in geen enkel opzicht falen van jou zijn als je stopt met dit werk omdat het te zwaar voor je is. Je hebt de ontzettende pech dat je fm hebt, als je daarbij ook nog eens steeds over je grenzen gaat zal je lichaam steeds harder gaan protesteren. Dat kun je beter voor zijn door je conclusies nu te trekken, uit je verhaal blijkt dat je zelf ook weet wat wijsheid is.

Heel vervelend dat het nu komt op het moment dat je het verder zo naar je zin hebt op je werk, is er niet een mogelijkheid dat je daar minder uren gaat maken of hou je dan nog steeds te veel last? In ieder geval weet ik zeker dat de mensen op je werk zien dat het geen onwil is!

Hopelijk wordt er, met het vastleggen van je handicap, meer ruimte geboden voor andere oplossingen. Vergeet niet: Als je zelf de keuze had zou dit niet gebeuren, je moet het jezelf dus echt niet kwalijk nemen! (En anders kom ik je slaan ) Zorg goed voor jezelf!

Pippa, mijn man heeft tot 4 jaar terug 40 uur per week gewerkt, toen is hij in de ziektewet terecht gekomen omdat hij gewoon op was. Door iedere keer zover over zn grens en kunnen heen te gaan was hij op dat moment gewoon een wrak. Zowel geestelijk als lichamelijk. 4 maanden lang heeft hij de tijd genomen om rustig aan op te werken naar de uiteindelijk uren, dat waren er 30. 2 uur per dag dus minder.

vorig jaar is het weer mis gegaan, in de zin van een behoorlijke achteruitgang, en heeft hij (nadat ik behoorlijk op hem heb ingepraat) gelukkig redelijk op tijd kunnen aangeven minder te moeten werken, wel is hij toen dat hele revalidatie traject ingegaan waardoor hij goed ondersteund is met alle stappen die gemaakt moesten worden om weer minder te werken.

inmiddels werkt hij 5 keer 5 uur per dag en dat gaat voor hem gelukkig heel goed!!

Hopelijk kun jij het ook snel voor jezelf een plekje geven, kun jij zelf niet door gestuurd worden naar een revalidatie arts die je begeleid in alles?

Merai schreef:
Heel vervelend dat het nu komt op het moment dat je het verder zo naar je zin hebt op je werk, is er niet een mogelijkheid dat je daar minder uren gaat maken of hou je dan nog steeds te veel last? In ieder geval weet ik zeker dat de mensen op je werk zien dat het geen onwil is!

Ik sta maar gewoon overal voor open en kijk hoe het gesprek met de reumatoloog gaat en hoe we eventueel dingen in werking kunnen gaan zetten. Het liefst blijf ik waar ik ben, maar dat moet wel realistisch zijn voor hun, en voor mij. Ze weten wel dat ik erheen ga en dat ik veel pijn heb, maar verder (nog) niet.

Pien schreef:Hopelijk kun jij het ook snel voor jezelf een plekje geven, kun jij zelf niet door gestuurd worden naar een revalidatie arts die je begeleid in alles?

Dat zal ik dinsdag bespreken, wat er aan mogelijkheden zijn, ik zie door de bomen het bos niet meer, dus weet niet wat wel en niet mogelijk is en wat wel en niet goed voor me is, dus ik ga het bespreken. Misschien ook begeleid gaan sporten/trainen, naar een training om er beter mee om te gaan, etc.

Fijn om te lezen dat je man er baat bij heeft gehad en het nu met 25 uur werken red!

June schreef:Oh ja en die klacht van die gast: gasten klagen zo vaak, dat ligt echt niet altijd aan het personeel ! Maak je daar alsjeblieft niet te druk om, dat weet je baas ook heus wel!

Net belde toevallig mijn leidinggevende, het was wel een (kleine) fout van mij, maar dat komt ook door een bizarre regel van het hotel, als die er niet was geweest, had ik mijn fout zelf ontdekt! Ik vond het rot, want ze moest naar het hotel om het op te lossen - maar het heeft wel gezorgd voor een goed gesprek met de eigenaar van het hotel, dus eind goed al goed denk ik!