ik hou mijn hart vast

Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil, maar ik vraag me af wat jullie vinden.

Ik heb een oud-collega, een meisje iets jonger dan ik, ze is niet echt een vriendin, maar ze stort haar hart wel eens bij me uit. Zo vertelde ze een aantal maanden geleden dat ze er achter was gekomen dat haar vriend was vreemdgegaan. En dan ook echt meerdere malen met alles erop en eraan, met een bekende van haar, en het speelde al een hele tijd, en ze moest er op een heel lullige manier achter komen omdat meneer het onveilig had gedaan. Nou, heel heftig, ze was heartbroken enzo, maar ze besloot toch bij hem te blijven want ze hield zo van hem. Hier hebben we het toen over gehad.

Nu een maand of 3 a 4 later vertelt ze me dat ze gaat stoppen met de pil en dat ze voor een kindje gaan. Ze had al voor het hele vreemdgaanverhaal een enorme kinderwens (ze vindt mijn kinderen ook helemaal geweldig) en nu wilde hij ook dus ze gingen ervoor.

Ik heb gematigd enthousiast gereageerd van: goh, dat wilde je al zo lang. Maar eigenlijk denk ik: meisje meisje meisje, doe het nou niet! Een kind is zo onomkeerbaar, stel het nou even uit voordat je echt goed en wel uit die crisis bent... je bent nog lang niet klaar met het vertrouwen opbouwen, is het wel verstandig om een gezin te gaan bouwen op zoiets kwetsbaars? Stel dat hij zijn leven niet betert... dan zit ze straks alleen met haar kleintje. Ik hou echt mijn hart vast. Ook heb ik een beetje het gevoel dat ze probeert te doen alsof er niks gebeurd is, en dat ze denkt dat als ze samen een kind krijgen het allemaal wel weer goedkomt allemaal. En van hem heb ik de indruk dat hij alleen maar overstag is gegaan nu zodat ze bij hem blijft, omdat het iets is wat ze al zo lang wilde en hij het afhield. Een soort goedmakertje.

Maar ik vind niet dat ik dit alles kan zeggen tegen haar. Ze is niet een vriendin van me, en hoe kan je serieus zoiets zeggen over iemands kinderwens? Ik heb daar niks over te vinden en ik wil geen domper zetten op de blijheid dat haar droom nu gaat uitkomen, maar ik ben zo bang dat het een nachtmerrie wordt voor haar en voor haar toekomstige kind,..

Heeft iemand hier ideeen of een mening over?

Dat is wel heel erg snel om aan een kindje te beginnen als je er net achter ben gekomen dat je vriend/man is vreemd gegaan. Ik denk dat ze je wel vertrouw om zoiets tegen je te vertellen over het vreemd gaan en haar geslachtziekte. Ik zou toch wel voorzichtig vragen of ze er wel helemaal goed over na heeft gedacht omdat dat haar vriend/man net is vreemd gegaan en wachten helemaal geen kwaad kan gezien hun verleden. Is ze dan nog vast besloten om toch voor een kindje te gaan dan heb jij gedaan wat je kunt.

Ik zit het ook echt te overwegen, maar dat is omdat ik hier met mijn verstand over kan denken en zij denkt nu vooral met haar emoties en hormonen, denk ik... En ik denk elke keer: wie ben ik om dat aan haar te zeggen? Maar dan denk ik aan de omstandigheden en dan denk ik: stel het nou alsjeblieft uit, voor jullie zelf en het toekomstige kindje...

Als ik jou was, zou ik er voorzichtig toch wat van zeggen RYW. Wellicht moet ze in dit geval toch een beetje van haar roze babywolk afgehaald worden.
En daarnaast vind ik dat je best een mening mag hebben en delen, als zij vaak haar hart bij je uitstort. Lijkt me dat je dan niet alleen maar luistert, maar ook met haar erover praat, en dus een mening geeft.

Als ze haar hart bij je uitstort heeft ze kennelijk wel enorm veel vertrouwen in je, dus ik zou haar denk ik toch waarschuwen. Eenmalig, dus niet blijven aandringen als ze niets met je waarschuwing doet, want dat werkt vaak wel averechts, maar ik denk dat je in zo'n geval best eerlijk mag zijn in je reactie. Het kan ook best dat ze in eerste instantie boos wordt en het niet wil horen, maar er toch over na gaat denken.