postnatale depressie komt helaas vaker voor dan je denkt.

Hallo Allemaal,

Helaas ben ik ook een meid zoals zovelen die in een postnatale depressie verkeerd op dit moment.. Mijn man en ik zijn 1 jaar bezig geweest om zwanger te worden van ons wondertje en januari 2009 hadden we dan eindelijk een positieve test in onze handen.. Ons geluk kon niet meer op, we waren zwanger! Op 6 oktober 2010 na een zwangerschap van 41 weken is onze zoontje op de wereld gekomen.. Doordat hij vast zat met zn armpje kwam hij er blauw uit maar gelukkig begon hij snel wel te ademen, hij woog 3160 gram en was 50 cm lang. Daarna heeft hij nog 1 week in het ziekenhuis gelegen vanwege een glucose tekort. in het ziekenhuis zijn een paar dingen fout gegaan door nalatigheid van het ziekenhuis. kreeg hierdoor geen rust die ik wel nodig had. Alles leek verder toen nog mooi en leuk, totdat we thuis kwamen met de kleine en naar een week de kraamzorg weg ging en ik stopte met borstvoeding geven en over ging op de fles. Ik was/ben erg aan de diarree die maar niet wil stoppen. Ik voelde me somber, neerslachtig, kon niet echt genieten van onze kleine jongen en wilde ineens niet veel meer van hem weten, ineens geen moeder gevoelens, angstaanvallen.. Kortom van die roze wolk was niks meer te bekennen..Na een week lag ik weer in het ziekenhuis want ik had vocht tekort en kalium tekort door de diarree en was totaal van de wereld. Mijn man zorgt(de) thuis goed voor onze jongen. Na een week mocht ik weer na huis want het leek echt beter te gaan en ze konden de oorzaak niet vinden van de diarree (op dit moment denken ze aan de ziekte van kroon en ben begonnen met het slikken van medicijnen hier tegen). Nu 10 weken later zit ik nog steeds bijna in hetzelfde schuitje, voel me nog steeds ellendig, somber, alsof ik in een roes leef, alles is me te veel, krijg mijn dagelijkse ritme niet te pakken zoals voorheen, alsof de tijd voorbij vliegt en ik stil blijf staan, kan nog steeds niet echt genieten van onze zoon, kan de verzorging niet aan en voel me vooral schuldig. Ik ben gewoon totaal mezelf niet meer en er lijkt geen einde aan dit gevoel te komen. Ook al heb ik er ook zeker dagen tussen zitten dat het wel goed gaat. loop 1 keer per week naar maatschappelijk werker. Hij zegt dat dit geen postnatale depressie is maar normaal na een bevalling +diaree en dat je pas van een depressie spreekt als dit minimaal 3 maanden aan de gang is en je moet je dan de hele tijd depressief voelen en ik heb er ook goeie dagen tussen zitten. Misschien heeft hij gelijk maar ik vind het wel verdacht veel op een pnd lijken.

Graag zou ik in contact willen komen met moeders die zich net als ik voelen of hetzelfde gevoelt hebben.. Hoe en wat voelden jullie precies, komen deze symptomen waar ik last van heb je bekend voor? Hoe ervaarde jij de PND? Wat hebben jullie eraan gedaan, hoe gingen jullie ermee om en hoe lang duurde het bij jullie voordat jullie helemaal genezen waren? Alle ervaringen en gedachten wisselingen zijn welkom.
Helaas komt een postnatale depressie vaker voor dan je zou denken 1 op de 10 vrouwen krijgt er last van.

Hoi,

Ik kan niet meepraten over een postnatale depressie maar wel over het met een naar gevoel terugkijken op de eerste weken. Mijn zoontje werd 4 weken te vroeg geboren ivm gebroken vliezen. Voordat hij geboren werd hebben ze me eerst een week in het ziekenhuis gehouden en het toen opgewekt. Tijdens de bevalling bleek de verdoving (remifentanyl) verkeerd aangesloten waardoor het de eerste 2 uur niet werkte en daarna in een keer doorliep. Na mijn bevalling zei de kinderarts dat we de volgende dag naar huis mochten, echter was de verpleging het daar niet mee eens want die vonden dat ik nog een week moest blijven. Tot er na 3 dagen 2 kinderartsen voor m´n neus stonden met de ontslagpapieren, m´n bed werd afgehaald, ik kreeg geen eten meer want ik mocht naar huis om 12 uur. Dus moest alles nog even snel geregeld worden.

Eenmaal thuis had ik nog een aantal dagen recht op kraamhulp en heb 2 kraamverzorgsters gehad, de ene heel aardig en de ander precies het tegenovergestelde. Die wou niks, deed niks, zei niks en wist het te presteren om iedere dag 2 uur eerder naar huis te gaan en dan aan mij vragen of ik wel even m´n handtekening onder haar uren wilde zetten. Dacht het niet

Door het kolven in het ziekenhuis had ik veel te veel voeding. Daardoor heb ik 3x een borstontsteking gehad met erg hoge koorts waarvan de verloskundige vond dat ik me niet zo aan moest stellen want stuwing deed nou eenmaal pijn. Gelukkig had de dag erna iemand anders dienst...

Ondertussen bleef de kraamvisite maar komen op tijden dat het mij totaal niet uitkwam. Maarja als je geen nee durft te zeggen gaat het maar door en toen had ik ook echt het gevoel dat ik stil stond en derest om me heen verder ging.

Al met al heb ik dus ook niet echt een prettige kraamtijd gehad maar wat wel heel erg scheelt is dat ik op een gegeven moment hier thuis gewoon gezegd heb dat zwangerschapsverlof MIJN verlof is en ik dus ook niks doe behalve uitslapen tot 11 uur en iedere dag een uur wandelen en alleen maar dingen doe waar IK zin in heb. Kraamvisite is 2 avonden per week welkom en voor de rest is het mijn tijd...

Ik herken je gevoelens. Ik wilde in eerste instantie niet mijn verhaal op een openbaar forum zetten maar vind het ook wel prettig om te kunnen praten met mensen die hetzelfde/soortgelijks doormaken.

Wij waren heel snel zwanger, binnen 3 maanden en dat was hartstikke gewenst maar wel veel sneller dan we verwacht hadden ivm vruchtbaarheidsproblemen aan twee kanten van de familie. Het zwanger zijn viel me veel zwaarder dan ik verwacht had. Hoewel ik bij andere een zwangere buik prachtig vind vond ik mijn lichaam afschuwelijk (terwijl ik toch echt heel 'mooi' zwanger was). Vanaf 27 werd het alleen maar erger toen ik op vakantie 3 uur lang weeën kreeg, daar zit je dan in Turkije met z'n 2en... Gelukkig studeer ik zelf verloskunde dus kon ik nog wel logisch nadenken dat zolang ik geen bloed/vocht verlies had het wel goed zou komen en na 3 uur zakte het weg en hebben we een rustige vakantie gehad.
Toen bij 30 weken had ik mogelijk gebroken vliezen, bleek gelukkig niet te zijn maar moest wel rust gaan houden.
Maar bij 34 weken had ik weer weeën en moest ik naar het ziekenhuis. Gelukkig geen ontsluiting maar wel hoge koorts waardoor het hartfilmpje van de kleine heel slecht werd en ze de gynaecoloog al in huis gebeld hadden voor een spoedkeizesnee. Uiteindelijk gingen de medicijnen werken en zakte de koorts en werdt het hartfilmpje ook beter. Ik mocht naar huis maar moest strikt rust houden, en ik kon ook niets anders meer. Mijn lijf was op, ik sliep de hele dag, kreeg een bekkeninstabiliteit en vanaf 35 weken een hoge bloeddruk waarvoor ik 2 tot 3 x per week naar het ziekenhuis moest vanwege klachten.
Bij 39 weken hebben ze me (eindelijk) ingeleid en een dag later (25-8-2010) is onze prachtige dochter geboren. Alles ging super en de volgende dag mochten we naar huis, we hadden een geweldige kraamverzorgster en de eerste dagen waren geweldig, mijn wolk was knalrose en niks leek tegen te zitten. Totdat mijn man 5 dagen na de bevalling een zenuwinzinking kreeg en depressief werd. 6 weken lang heb ik alle zorg voor ons meisje op me genomen, daar kwam nog bij dat ze een huilbaby bleek te zijn die elke 2 uur een uur wilde drinken (ook 's nachts). Ik deed op den duur alles op de automatische piloot en iedereen maakte zich zorgen maar ik zette een brede glimlach op en iedereen geloofde het.
Toen het na 6 weken met mijn man wat beter ging ben ik compleet ingestort, ik kon niets meer dan de hele dag huilen en slapen. Manlief heeft toen onze dochter een fles gegeven terwijl ik sliep om mij wat rust te geven en daar deed ze het ineens zo'n stuk beter op dat we na 3 dagen om en om borst en fles overgestapt zijn op flesvoeding. Ik vond het vreselijk want ik was van plan om zeker 6 maanden, liefst langer borstvoeding te gaan geven maar het ging niet meer.
Het leek een tijdje beter te gaan maar na verloop van tijd begon het gehuil weer, kreeg ze eczeem en begon ze ook weer te spugen. We hadden 6-12 een afspraak bij de allergoloog maar die werd op het laatste moment afgezegt, nieuwe afspraak kon pas weer 11-1. Dus vrijdag naar de kinderarts geweest als tussenoplossing en die vent was echt vreselijk, die was flink uit de hoogte aan het doen en we werden totaal niet serieus genomen. Nu wachten we dus op onze afspraak bij de allergoloog maar tot die tijd moeten we gewoon overleven. En dat wordt voor mij steeds moeilijker.

Ik heb (gelukkig) wel een enorm moeder gevoel maar soms te overdreven waardoor ik heel veel moeite heb om haar los te laten, ik wil allen zelf doen en het moet ook nog eens perfect waardoor ik veel te hoge eissen aan mezelf stel. Ik kan compleet over de rooie gaan omdat mijn man haar verkeerde sokjes aangegeven heeft of haar naar mijn idee niet snel genoeg gaat troosten als ze huilt... Het wordt me langzaam allemaal te veel, hoewel ik het aan de ene kant allemaal zelf wil doen kan ik het gewoon niet meer en dat maakt me diep ongelukkig. Ik voel me een waardelose moeder en ik voel me schuldig tegenover mijn dochter. Ik kan de hele dag lopen huilen, kan me moeilijk concentreren, ik eet slecht en heb moeite met slapen 's nachts waardoor ik overdag moe en chagerijnig ben.
Gelukkig zijn ook dagen dat ik me wel goed voel, meestal het weekend als ik de zorg 'moet' delen met mijn man (die eis gewoon dat ik hem dingen laat doen) en ik dus minder gestresst ben.
Ik merk dat mijn studie er behoorlijk onder lijdt en dat ik soms echt niet meer weet hoe ik het allemaal voor elkaar moet krijgen. Ondertussen hou ik voor iedereen de schein op dat het allemaal zo geweldig is. Ik probeer het iedereen naar hun zin te maken (lees: minimaal 2 keer per week langs mijn moeder omdat ze haar kleindochter zo graag wil zien) maar ondertussen doe ik mezelf tekort en loop ik over van vermoeidheid. Maar toegeven dat het allemaal toch niet zo lekker loopt, dat het behoorlijk zwaar is en hulp vragen/accepteren... Nee dat kan ik niet, dat durf ik niet en dat wil ik al helemaal niet... Ik schaam me dood!

pffff dat lucht op...

@ekjir@M, gaat het nu beter met jullie? Goed dat je uiteindelijk van je kraamtijd bent gaan genieten en de kraamvisite hebt 'stop gezet'. Wij hebben dat ook gedaan, maar dan ivm de depressie van mijn man, die kon het niet handelen om verplicht gezellig te moeten doen.

@Loesje, met een depressie kun je ook gewoon goede en slechte dagen hebben. Misschien is het slim om eens naar de huisarts te gaan?

wat heftig om te lezen dat eigenlijk best veel vrouwen een naar gevoel hebben in de periode na de bevalling. Ik herken daar zelf ook wel wat in. Ik vond de eerste weken bijzonder zwaar en ik beleefde er bijzonder weinig plezier aan. Mijn dochter heeft vooral de eerste weken echt super veel gehuild en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik heb toen ook wel eens huilend met haar in de armen gezeten omdat ik haar niet stil kon krijgen en ik niet wist wat ze nou had. Ik kon de weken wel om kijken en ik wilde zo graag dat ze al wat ouder was. Die tijd ben ik ook heel neerslachtig geweest. In die intensieve periode kwam ik er ook nog eens achter dat ik door een fout van school een half jaar vertraging op ga lopen, terwijl ik zelf zo mijn best had gedaan om alles goed te regelen. Ik ben nota bene in de vakantie en tijdens mijn zwangerschapsverlof al begonnen met studeren en dan kom je erachter dat het allemaal voor niks was. Dat in combinatie met het thuiszitten, nergens heen kunnen en weinig tot geen aanspraak hebben heeft er bij mij voor gezorgd dat ik me een tijdje heel naar heb gevoeld.

Inmiddels wordt mijn dochter wat ouder, kan zich wat beter vermaken, huilt minder en heb ik weer wat meer een ritme. Daarnaast wordt de periode dat ik nog thuis zal zitten steeds korter en zijn we op zoek naar een tweede auto, zodat ik overdag ook naar vriendinnen of mijn (schoon)moeder kan met mijn dochter. Ik denk dat de dagen dan heel wat minder lang en eentonig zullen zijn en dat ik er dan allemaal ook weer wat meer plezier aan beleef. Het gaat dus weer steeds beter en kan ik ook intens gelukkig zijn met mijn dochter en echt van haar genieten.

.

Fiwen schreef:@ekjir@M, gaat het nu beter met jullie? Goed dat je uiteindelijk van je kraamtijd bent gaan genieten en de kraamvisite hebt 'stop gezet'. Wij hebben dat ook gedaan, maar dan ivm de depressie van mijn man, die kon het niet handelen om verplicht gezellig te moeten doen.

Ja het gaat hier al een stuk beter. Maar dat komt ook omdat ik er uiteindelijk voor gekozen heb om mijn eigen gang te gaan. Als mijn man thuis is laat ik hem ook vaak dingen doen of ik ga er zelf even uit. Want behalve mama heeft de kleine man ook een papa en ik een eigen leven. Mijn man vind dit gelukkig helemaal niet erg en die zegt ook vaak van joh ga er ff uit ik red het wel. Even ergens lunchen met m´n moeder of naar de na-gym van de zwangerschapsgym zodat je er even uit bent tussen de voedingen door. En dan is iedereen blij, papa met de tijd die hij met z´n zoon heeft en mama omdat ze er even uit kan...

J. was de eerste weken ook een enorme huilbaby. Achteraf bleek het door reflux te komen en na een aantal bezoeken aan een osteopaat en regelmaat in het slapen en voeden is het huilen zo goed als over. Als ie nu huilt komt het door honger en dan is ie na z´n fles weer stil

[quote="Arden"]

[/quote]
Ik loop bij maatschapelijk werk maar die neemt me niet zo serieus omdat als ik daar ben kom ik vrolijk over...... Ik kan helaas niet aan anti depresieva omdat ik medicijnen slik tegen de water dunne diarree die ik erbij heb.

Ik heb dan wel geen PND maar bij is de ziekte van Crohn ook op komen spelen na mijn bevalling.
(Ik had het daarvoor ook al)

Ik weet niet welke medicijnen je krijgt maar je moet goed in de gaten houden dat je van veel van deze medicijnen bijwerkingen kunt krijgen die je herstel niet bevorderen. Als ik jou was zou ik (desnoods) via je internist vragen of hij/zij je kan doorsturen naar een hulpverlener. De 2e keer dat ik ziek geworden ben (2007) heeft mijn internist dat ook voor mij geregeld.

Verder heb ik nog een vraag: Hoezo "denken" ze dat je de ziekte van Crohn hebt?
Hebben ze daar geen onderzoek naar gedaan?

[quote="Hazeltje"]Ik heb dan wel geen PND maar bij is de ziekte van Crohn ook op komen spelen na mijn bevalling.
(Ik had het daarvoor ook al)

Ik weet niet welke medicijnen je krijgt maar je moet goed in de gaten houden dat je van veel van deze medicijnen bijwerkingen kunt krijgen die je herstel niet bevorderen. Als ik jou was zou ik (desnoods) via je internist vragen of hij/zij je kan doorsturen naar een hulpverlener. De 2e keer dat ik ziek geworden ben (2007) heeft mijn internist dat ook voor mij geregeld.

Verder heb ik nog een vraag: Hoezo "denken" ze dat je de ziekte van Crohn hebt?
Hebben ze daar geen onderzoek naar gedaan?[/quote]

Ik heb een darmonderzoek gehad en eerst zeiden ze dat er niks was gevonden maar toen de diaree bleef aanhouden vertelde hij dat er wel degelijk een infectie was gevonden in mijn darmen maar omdat die zo klein leek hebben ze er toen niks van gezegt. De internist vinden mijn klachten omtrent de diaree erg veel op crohn lijken en vond en daarom dat ik toch met deze medicijnen (infectieremmer, mesalazine sandoz 500) moest beginnen. Na hoeveel dagen moet ik eigenlijk verbetering zien?? heb infectieremmers meegekregen voor 2 weken en volgende week donderdag moet ik weer terug.

Ik denk niet dat het echt een depressie is geweest maar toen ik 37 weken zwanger was werd mijn man ernstig ziek. MIjn verlof bestond eruit om 2x per dag (vaak op de fiets door de sneeuw...) naar het ziekenhuis te fietsen. Geen rusten voor mij dus maar een hoop zorgen om mijn man.

Uiteindelijk ook in het ziekenhuis bevallen, mijn man lag in een ziekenhuisbed naast me, en ook de eerste weken/maanden kwam veel op mijn bordje terecht. Kraamvisite begon meteen over ziekte man, man kon niets en kind huilde in het begin veel. Ik zat niet op een roze maar op een donderwolk (zo voelde het echt). Alles moest ik zelf doen, en dat vond ik soms vreselijk zwaar. Je hebt natuurlijk wel mensen m je heen die willen helpen maar dat wilde ik niet altijd en bovendien kan het niet altijd.
Ik heb die eerste weken/maanden ook echt veel gehuild, was niet gelukkig. Ik was erg trots op mijn babytje maar er kwamen zoveel zorgen rondom mijn man bij en alle zorg voor ons kindje kwam bij mij terecht dat ik het soms echt ff niet meer zag zitten.

Heel veel succes en blijf goed met mensen praten!

Printje schreef:Ik denk niet dat het echt een depressie is geweest maar toen ik 37 weken zwanger was werd mijn man ernstig ziek. MIjn verlof bestond eruit om 2x per dag (vaak op de fiets door de sneeuw...) naar het ziekenhuis te fietsen. Geen rusten voor mij dus maar een hoop zorgen om mijn man.

Uiteindelijk ook in het ziekenhuis bevallen, mijn man lag in een ziekenhuisbed naast me, en ook de eerste weken/maanden kwam veel op mijn bordje terecht. Kraamvisite begon meteen over ziekte man, man kon niets en kind huilde in het begin veel. Ik zat niet op een roze maar op een donderwolk (zo voelde het echt). Alles moest ik zelf doen, en dat vond ik soms vreselijk zwaar. Je hebt natuurlijk wel mensen m je heen die willen helpen maar dat wilde ik niet altijd en bovendien kan het niet altijd.
Ik heb die eerste weken/maanden ook echt veel gehuild, was niet gelukkig. Ik was erg trots op mijn babytje maar er kwamen zoveel zorgen rondom mijn man bij en alle zorg voor ons kindje kwam bij mij terecht dat ik het soms echt ff niet meer zag zitten.

Heel veel succes en blijf goed met mensen praten!

Hoe gaat het nu met je man Printje?

Lief dat je het vraagt Lejow. Mijn man had toendertijd een gesprongen blindedarmontsteking, heel zijn buik zat al vol rommel... artsen zeiden dat we geen dag later hadden meoten komen.

Het is nog steeds op en af, echt niet te geloven dat dit door eene blindedarmontsteking kan komen allemaal. Hij moet volgende week weer op controle, was eigenlijk vandaag maar is verzet. Hij heeft meerdere drains gehad en bij 1 drainuitgang blijft het maar vervelen, daar zit een fistel die niet goed wil genezen.

Iedere keer als we denken dat het eindelijk klaar is komt er weer iets nieuws. Hij heeft inmiddels echt al zeker 15x een echo, mri of een scan gehad. Vandaag is het ook precies 11mnd geleden gebeurd. Maar op zich voelt hij zich hartstikke gezond, kan alles weer doen en is niet ziek ofzo.

loesje schreef:Ik heb een darmonderzoek gehad en eerst zeiden ze dat er niks was gevonden maar toen de diaree bleef aanhouden vertelde hij dat er wel degelijk een infectie was gevonden in mijn darmen maar omdat die zo klein leek hebben ze er toen niks van gezegt. De internist vinden mijn klachten omtrent de diaree erg veel op crohn lijken en vond en daarom dat ik toch met deze medicijnen (infectieremmer, mesalazine sandoz 500) moest beginnen. Na hoeveel dagen moet ik eigenlijk verbetering zien?? heb infectieremmers meegekregen voor 2 weken en volgende week donderdag moet ik weer terug.

Ik vind het heel eerlijk gezegd nogal wat om dit soort medicatie voor te schrijven als ze het niet zeker weten.
Alleen op basis van diarree. Hebben ze bloed bij je afgenomen? Heb je verder nog klachten?

Als jij niet lekker in je vel zit, kan het wel eventjes duren voor je er wat van kan gaan merken.
De laatste keer (na de bevalling dus) heeft het bij mij bijna 2 maanden geduurd voor de medicatie aansloeg. (Prednison en remicade infuus)

Printje schreef:Lief dat je het vraagt Lejow. Mijn man had toendertijd een gesprongen blindedarmontsteking, heel zijn buik zat al vol rommel... artsen zeiden dat we geen dag later hadden meoten komen.

Het is nog steeds op en af, echt niet te geloven dat dit door eene blindedarmontsteking kan komen allemaal. Hij moet volgende week weer op controle, was eigenlijk vandaag maar is verzet. Hij heeft meerdere drains gehad en bij 1 drainuitgang blijft het maar vervelen, daar zit een fistel die niet goed wil genezen.

Iedere keer als we denken dat het eindelijk klaar is komt er weer iets nieuws. Hij heeft inmiddels echt al zeker 15x een echo, mri of een scan gehad. Vandaag is het ook precies 11mnd geleden gebeurd. Maar op zich voelt hij zich hartstikke gezond, kan alles weer doen en is niet ziek ofzo.

Ik wilde je nog smssen maar het is dus verzet naar volgende week... Balen!
Het zou een mooi kerstcadeautje zijn om volgende week te horen dat het nu allemaal in orde is!

Inderdaad Hazeltje, dat zou een mooi cadeau zijn.

[quote="Hazeltje"][quote="loesje"]Ik heb een darmonderzoek gehad en eerst zeiden ze dat er niks was gevonden maar toen de diaree bleef aanhouden vertelde hij dat er wel degelijk een infectie was gevonden in mijn darmen maar omdat die zo klein leek hebben ze er toen niks van gezegt. De internist vinden mijn klachten omtrent de diaree erg veel op crohn lijken en vond en daarom dat ik toch met deze medicijnen (infectieremmer, mesalazine sandoz 500) moest beginnen. Na hoeveel dagen moet ik eigenlijk verbetering zien?? heb infectieremmers meegekregen voor 2 weken en volgende week donderdag moet ik weer terug.[/quote]

Ik vind het heel eerlijk gezegd nogal wat om dit soort medicatie voor te schrijven als ze het niet zeker weten.
Alleen op basis van diarree. Hebben ze bloed bij je afgenomen? Heb je verder nog klachten?

Als jij niet lekker in je vel zit, kan het wel eventjes duren voor je er wat van kan gaan merken.
De laatste keer (na de bevalling dus) heeft het bij mij bijna 2 maanden geduurd voor de medicatie aansloeg. (Prednison en remicade infuus)[/quote]

Ja ze hebben bloedafgenomen en ik heb meedere keren poep ingeleverd die week toen ik in het ziekenhuis lag daar vonden ze niks in (hebben op vanalles getest). alleen de eerste 2 weken na de bevalling gaf mijn bloed een hoge infectie waarde aan maar die verdween vanzelf. langs de diaree heb ik last van erge vermoeidheid die dagen dat ik water dunne ontlasting heb dat wisselt van brijerig tot waterdun en stemmingswisselingen. de poep ruikt heel zuur. tis nu al 5 maanden aan de gang Onze kleine lijkt nu de zelfde klachten te hebben dat baart me wel zorgen hij huilt ook veel daar ga ik morgen mee na de huisarts.