bijna postnatale depressie gehad en weer een kindje?

zijn er hier ook meiden die een postnatale of bijna postnatale depressie hebben gehad en daarna weer zwanger zijn geworden.

Ik heb een bijna postnatale depressie gehad,en ben daar nu redelijk uit.gebruik geen medicijnen ect meer.Maar nu kwam me vriend van de week met van dat hij een 2e wilt.nog niet nu want onze woon situatie is op moment daar echt niet geschikt voor.(zoals sommige weten)maar zodra we dat allemaal op orde hebben wilt hij eigenlijk wel voor een 2e gaan.Nu zat ik hier ook wel aan te denken dat ik wel een 2e wil.Maar toch ook wel bang om weer in een depressie te belanden,ik heb dit ook aangegeven bij me vriend.En het is ook niet zo dat we nu meteen er voor gaan,dus ik kan nog verder herstellen enzo.

maar ik was benieuwd naar ervaringen van andere.

Ik heb het zelf niet gehad, maar als ik wel een depressie zou hebben gehad, zou het voor mij geen reden zijn nooit meer aan een tweede te beginnen. Nu je weet dat je er een bepaalde gevoeligheid voor hebt, kun je ook wat ondernemen om niet weer in een zwart gat te vallen. Bijvoorbeeld bij stil te staan over de dingen waar je over piekerde en hoe je dat kunt voorkomen. Misschien kun je ter preventie al naar een psycholoog, zodat er bovenop gezeten wordt, zodra het ook maar een beetje de verkeerde kant op dreigt te gaan.

Twellie schreef:Ik heb het zelf niet gehad, maar als ik wel een depressie zou hebben gehad, zou het voor mij geen reden zijn nooit meer aan een tweede te beginnen. Nu je weet dat je er een bepaalde gevoeligheid voor hebt, kun je ook wat ondernemen om niet weer in een zwart gat te vallen. Bijvoorbeeld bij stil te staan over de dingen waar je over piekerde en hoe je dat kunt voorkomen. Misschien kun je ter preventie al naar een psycholoog, zodat er bovenop gezeten wordt, zodra het ook maar een beetje de verkeerde kant op dreigt te gaan.

idem

Teddyaapje schreef:

Twellie schreef:Ik heb het zelf niet gehad, maar als ik wel een depressie zou hebben gehad, zou het voor mij geen reden zijn nooit meer aan een tweede te beginnen. Nu je weet dat je er een bepaalde gevoeligheid voor hebt, kun je ook wat ondernemen om niet weer in een zwart gat te vallen. Bijvoorbeeld bij stil te staan over de dingen waar je over piekerde en hoe je dat kunt voorkomen. Misschien kun je ter preventie al naar een psycholoog, zodat er bovenop gezeten wordt, zodra het ook maar een beetje de verkeerde kant op dreigt te gaan.

idem

Ook eens. Maar ik zou voordat jullie voor een tweede kindje gaan, eerst gaan verhuizen.

Darius schreef:

Teddyaapje schreef:

Twellie schreef:.

idem

Ook eens. Maar ik zou voordat jullie voor een tweede kindje gaan, eerst gaan verhuizen.

Ook zeker mee eens.

Storm schreef:

Darius schreef:

Teddyaapje schreef:

Twellie schreef:.

idem

Ook eens. Maar ik zou voordat jullie voor een tweede kindje gaan, eerst gaan verhuizen.

Ook zeker mee eens.

+1

Darius schreef:

Teddyaapje schreef:

Twellie schreef:Ik heb het zelf niet gehad, maar als ik wel een depressie zou hebben gehad, zou het voor mij geen reden zijn nooit meer aan een tweede te beginnen. Nu je weet dat je er een bepaalde gevoeligheid voor hebt, kun je ook wat ondernemen om niet weer in een zwart gat te vallen. Bijvoorbeeld bij stil te staan over de dingen waar je over piekerde en hoe je dat kunt voorkomen. Misschien kun je ter preventie al naar een psycholoog, zodat er bovenop gezeten wordt, zodra het ook maar een beetje de verkeerde kant op dreigt te gaan.

idem

Ook eens. Maar ik zou voordat jullie voor een tweede kindje gaan, eerst gaan verhuizen.

dat had ik ook in mijn openings post gezet.We gaan er pas voor als we alles in orde hebben dus een groter woning en aparte kamers voor de kinderen.we hebben ook helemaal geen haast,ja wel met de woonruimte maar verder niet.

ik heb geen postnatale depressie gehad maar wel iets wat er op leek door dat ik zwaar aan de diaree was en totaal niks binnen hield en dit 4 maanden lang. het is wel iets wat me angstig maakt voor een volgende zwangerschap want stel dat het weer zo gaat wat dan....het is een hele zware tijd geweest voor mij maar ook voor mijn man en kindje. Ik denk dat ik wel voorzorgsmaatregelen zou treffen als ik weer zwanger zou zijn, iets van thuiszorg zodat niet alle zorg alleen op mijn man komt te staan en evt een psygoloog voor als ik weer rare gedachte krijg door uitdroging.

Ik moet overigens eerlijk zeggen dat ik niet heel 'bang' zou zijn voor een volgend kindje. Als je over een tijdje alles op orde hebt, zoals meer ruimte, geeft dit je misschien ook meer rust. Ik denk dat jullie ruimtetekort ook voor de nodige onrust kan zorgen, waardoor je misschien niet altijd lekker in je vel zit.

Wij hebben met N. al aardig wat slaapproblemen, wat ik natuurlijk bij een volgend kindje niet weer mee hoop te maken. Echter zou dit mij niet tegenhouden. Elke kind is anders en elke zwangerschap verloopt anders, evenals de bevalling. De beleving daaromheen is ook weer anders waarschijnlijk. Je weet dit nooit van tevoren. Wie weet leef je bij een tweede kindje juist op een roze/blauwe wolk.. hoe heerlijk zou dat zijn? En zo niet.. het zal onwijs moeilijk en vervelend zijn, maar ook dat zal wel weer goedkomen. Je herkent de symptomen misschien sneller en dan kan je wellicht ook beter/sneller ingrijpen.

Als ik jou was zou ik er dus niet al te veel over nadenken. Ik hoop dat jullie eerst lekker kunnen genieten van V. en dat jullie een grotere woning kunnen vinden/krijgen. Als alles verder 'op orde' is kunnen jullie daarna altijd weer verder kijken. Je hebt dan meer ervaring (als mama zijnde), kan misschien meer aan, etc.

loesje schreef:ik heb geen postnatale depressie gehad maar wel iets wat er op leek door dat ik zwaar aan de diaree was en totaal niks binnen hield en dit 4 maanden lang.

diarree of een postnatale depressie is in mijn ogen toch echt heel anders...

door uitdroging heb ik hele rare gedachte gehad die leken op een postnatale depressie

Pien schreef:

loesje schreef:ik heb geen postnatale depressie gehad maar wel iets wat er op leek door dat ik zwaar aan de diaree was en totaal niks binnen hield en dit 4 maanden lang.

diarree of een postnatale depressie is in mijn ogen toch echt heel anders...

dat was mijn eerste gedachte ook, maar als je er ook rare gedachten door krijgt kan ik de vergelijking wel een beetje begrijpen

Ik heb het zelf meegemaakt en ik was voordat ik weer zwanger werd wel heel erg bang dat dit weer zou gebeuren. Toen ik eenmaal zwanger was, ben ik er nooit meer bang voor geweest en heb ik het dus ook allemaal maar op me af laten komen. Het is gelukkig heel erg goed gegaan na de bevalling, maar dan wel (mede) dankzij mijn zeer goede kraamhulp!! Daar hebben we wel bewust om gevraagd bij de intake en het kraamzorgbureau heeft daar dus ook echt op gelet gelukkig. Zelfs tijdens mijn zwangerschap ben ik nog 2x gebeld door iemand van het bureau die wilde weten of alles nog goed met me ging of dat ik dingen herkende waar ze rekening mee konden houden e.d.
In mijn kraamweek heb ik de 2e dag een dag gehad dat ik echt ervan overtuigd was dat het helemaal terug kwam. Ik had vreselijke kraamtranen en werd er heel bang voor. De kraamhulp heeft me toen zo goed geholpen, dat mijn gedachten meteen al positiever werden en de rest van de week heeft ze me echt een geweldige tijd bezorgd. Zodra het minder ging (door bijvoorbeeld kraamtranen) zag ze het al en hielp ze me er alweer doorheen.

Ik heb iets anders gehad, mijn zwangerschap was lichamelijk heel erg zwaar. Ik had hyperemesis gravidarum (dus extreem misselijk / braken). Bij een volgende heb ik er een verhoogde kans op. De gyn zei dat ik daar dan zodra ik weer zwanger ben onder behandeling moet en omdat we weten dat ik het weer kan krijgen kan er eerder op ingespeeld worden. Dit is natuurlijk totaal niet met elkaar te vergelijken, maar ik denk wel dat het met een postnatale depressie wel ook zo is dat je er nu van tevoren rekening mee kan houden. Je hebt het al bijna gehad, en het zou zomaar kunnen dat je het weer krijgt (niet te hopen). Daarom kan je er vast wel rekening mee (laten) houden denk ik, door op tijd aan te geven bij de vk/gyn en eventueel de psycholoog? Stel dat je het dan weer zou krijgen kan er veel eerder ingegrepen worden of hoeft het niet eens zo ver te komen. Zoals je wel al schrijft zou ik inderdaad ook eerst je woonsituatie op orde krijgen.

Ik heb zelf ook niet een postnatale depressie gehad, maar heb wel een erg zware zwangerschap gehad. Ze hebben in mijn 2e maand bij mij ontdekt dat ik drager ben van een bloedziekte (Beta Thalessemie). Vooral tijdens een zwangerschap komen de symptomen die ik als drager heb erger naar voren. Zo is mijn HB gehalte heel erg laag (sowieso al, maar tijdens een zwangerschap extreem) en ben ik daardoor onwijs moe. Mijn lichaam neemt niks op van extra ijzer en vitamines, heb zowel tabletten als injecties gehad. Als mijn HB gehalte nog een-tiende punt zou zakken moest ik direct een bloedtransfusie. Gelukkig is het zover niet gekomen, maar zwaar was het wel. Zeker ook omdat we maanden in onzekerheid leefden omdat er een kans was dat N. de ziekte zelf zou hebben. Als dit het geval zou zijn, zouden we een kindje krijgen die heel haar leven erg ziek is. Gelukkig was dit niet het geval!

Ik weet bij een tweede kindje dat ik tijdens mijn zwangerschap waarschijnlijk niet veel kan, dat ik vroeg moet stoppen met werken, dat ik een zeer hoge kans heb op vroegtijdig weeën of vroegtijdig bevallen, kans op een bloedtransfusie, etc. Dit weerhoudt mij er echter niet van, ben er zelfs niet echt bang voor. Ik heb dit graag over voor nog een kindje!

Dit is natuurlijk iets anders dan een postnatale depressie, maar wel iets waarvoor ik bang zou kunnen zijn bij een volgende zwangerschap. Gelukkig kijk ik er nu positief tegen aan.. ooit hoop ik dat dat tweede kindje er mag komen!

Edit: je kan er ook de 'positieve' kant dus van inzien: je kan er van tevoren rekening mee houden. Ik kan nu ook al rekening houden met het feit dat mijn zwangerschap ook weer zo zwaar kan verlopen, nu weet ik dit van tevoren en kan ik mijzelf er mentaal (en met praktische zaken) op voorbereiden. Zoals al eerder werd gezegd kan een heel goede kraamhulp in jouw situatie wonderen verrichten!

Mijn moeder heeft bij mij een post.depressie gehad. Ze was voor/tijdens/na de zwangerschap veels te druk. Ze had zelf een winkel en wist even niet hoe ze dit met een kindje moest combineren. Na mij heeft ze nog 3 kinderen gekregen, en geen last van de depressie gehad (winkel verkocht). Zoals eerder al werd gezegd probeer voor jezelf erachter te komen waar jouw piekerpunten liggen en probeer deze aan te passen/veranderen evt m.b.v. een psych.

bedankt allemaal voor jullie reactie,
Ik denk dat bij mij het probleem in een aantal zaken zat,de bevalling wat eindigde in een spoedkeizersnede onder gehele narcose waardoor ik V pas 3-4 uur later pas zag.Dan de woonruimte die erg klein is,waar we al heel lang mee bezig zijn en vaak zijn tegen gewerkt door de gemeente.En dan ook nog dat V erg ziek werd en bijna was overleden,en wij gewoon niet zagen dat het zo slecht met hem ging en niet meer actie hebben ondernomen.Dit en toch misschien toch gevoeligheid voor een depressie is denk ik dat het zo slecht ging.

Voordat wij voor een 2e gaan moeten we aantal zaken op orde hebben,dat is ook wat we hebben afgesproken,pas wanneer we grotere woonruimte hebben gaan we ervoor,mits ik er dan aan toe ben.Op dit moment geniet ik nog lekker van V en al zijn ondeugendheden,en zijn vrolijkheid.

Mijn tweede zwangerschap was lichamelijk ook heel erg zwaar. Ik had meteen al zo ernstig last van mijn bekken, dat ik de 2e maand al de ziektewet in moest en thuis zat. In het begin kon ik de straat nog wel uit lopen, maar naarmate mijn zwangerschap vorderde kon zelfs dat niet meer en uiteindelijk zat ik in een rolstoel. Ik kon dus mijn hele zwangerschap niks; niet voor mijn oudste zorgen, niets in huis doen, niet even een boodschapje halen.. ik zat echt de hele dag thuis tenzij iemand mij en mijn dochter kon meenemen. Het grootste gedeelte van mijn zwangerschap is mijn oudste dus door anderen verzorgd. Dat was misschien wel de ergste periode uit mijn leven wat ik heb meegemaakt. Erger dan de PND, omdat ik zoveel wilde maar niks kon.
De PND was echt iets totaal anders. Heel heftig was het en heel zwaar, maar ik denk eerlijk gezegd dat het voor mijn naasten zwaarder was dan voor mezelf. Ik huilde voornamelijk de hele dag, en dan vooral omdat ik me zo ellendig voelde terwijl ik dat helemaal niet wilde (dat besefte ik me heel goed). Maar omdat ik ergens wel een lichtpuntje zag, was dat voor mij ook een periode van doorzetten tot het beter ging.
Tijdens mijn tweede zwangerschap wist ik helemaal niet òf ik ooit beter zou worden en ooit weer zou kunnen lopen.

Ik zeg nu dan ook heel stellig dat ik nóóit weer zwanger wil worden, vanwege die bekkenproblemen. Die PND komt eerlijk gezegd niet eens in me op als ik daar aan denk.

Ik heb zelf geen PND gehad maar mijn man wel en voor ons is het wel echt een reden om hoogstwaarschijnlijk niet voor een 2e kindje te gaan. Nu moet ik wel zeggen dat we altijd al getwijfeld hebben of we meer dan 1 kindje zouden willen maar dit is zeker een doorslaggevende factor voor ons.