Opa terminaal; Hoe betrek ik mijn peuter hierin??

Vandaag hebben we te horen gekregen dat mijn schoonvader nog 1 a 2 weken te leven heeft. We weten al twee jaar dat hij ongeneeselijk ziek is (prostaatkanker met uitzaaingen in de botten) maar vandaag dus het bericht dat hij zeer binnenkort komt te overlijden.

Ik vind het een beetje lastig hoe ik hier mijn dochter van twee in betrekken moet. Toen ik in verwachting was heb ik haar voorbereidt met boekjes op de komst van haar kleine broer, wat goed werkte. Maar ik vind dit een stuk lastiger, ze snapt natuurlijk niets van de dood maar ze heeft wel goed in de gaten dat er wat gaande is. Vanmiddag moest ze huilen omdat ze zag dat wij verdrietig zijn. We maken al regelmatig tekeningen voor Pake, ze beseft goed dat hij ziek is en andere Pake bijvoorbeeld niet. Ik vraag me nu sterk af of ik haar voor moet bereiden op het overlijden, of dat ik het gewoon maar wat moeten laten gebeuren. Wat zijn jullie ervaringen/ ideeen hierover?

he wat een vervelende situatie zeg .
ik denk dat je het het beste aankan pakken net als hoe je het hebt gedaan toen ze een broertje kreeg .
met een boekje of een verhaaltje en haar gewoon uit leggen dat opa ziek is en een sterretje word (of hoe je het wil noemen)
ze is dan misschien wel klein maar kleine kindjes snappen veel .
ik heb zelf nog geen kinderen maar ik werk op een kinderdag verblijf en buiten schoolse opvang en daar maak ik de reacties van kleine kindjes die te maken hebben met de dood wel mee .
ze vertellen ok vaak dat iemand dood is ,heel snel tussen het spelen door.

volg gewoon je gevoel als moeder voel je wel wat goed is voor je kind .
sterkte de komende tijd .

Hmm, ik heb zelf geen kinderen maar ik denk niet dat ik echt zou zeggen dat pake binnenkort/snel doodgaat. Waarschijnlijk snapt ze het begrip "binnenkort" niet en gaat dan misschien elke dag ernaar vragen of ermee bezig zijn. Ik zou haar denk ik uitleggen dat pake heel erg ziek is, en als ze dan vraagt of hij nog beter wordt kan je misschien wel zeggen dat dat soms niet meer kan, etc. Verder zou ik het denk ik een beetje laten gebeuren. Ik denk dat je er "makkelijker" op in kan gaan als hij daadwerkelijk is overleden, omdat het nu niet echt begrijpelijk voor haar is op deze leeftijd dát het in de toekomst gaat gebeuren maar jullie nog niet weten wanneer (ook al zal het niet meer lang duren). Heel veel sterkte trouwens

Je zou het met boekjes wel kunnen proberen, je hebt zo'n boekje van Nijntje waarin oma doodgaat. Je weet niet hoeveel ze ervan meekrijgt maar misschien helpt het iets.
Verder zou ik het eigenlijk niet bespreken. Wel als er specifieke momenten zijn bijvoorbeeld als ze afscheid van hem gaat nemen, als hij opgebaard ligt en natuurlijk als ze zelf vragen heeft, maar ik denk dat het op deze leeftijd verder nog te abstract is voor haar. Maar dat zeg ik met mijn eigen kinderen in gedachten, misschien zou zij er wat meer van begrijpen.

Heel veel sterkte in elk geval!

als eerst wil ik jullie veel sterkte wensen de aankomende tijd,toen mijn vader overleed waren mijn nichtjes en neefje,5,4 en 2 jaar oud.ik weet dat me zus het toen heel moeilijk vond om het hun te vertellen,maar volgens mij hebben ze aan de oudste 2 uitgelegd dat opa was overleden,die begrepen er wat meer van dan de jongste,maar wel gewoon verteld hoe en wat,maar hou er wel rekening mee dat ze de aankomende jaren nog veel zal vragen naar haar pake,bij ons is het nu 3,5 jaar geleden,en volgens mij hebben me nichtjes en neefje nog zeker wekelijks wel over opa.ook de jongste.dus ik denk dat je inderdaad kan vertellen dat opa een sterretje is,zal denk niet vertellen dat hij binnenkort of snel zal overlijden,zoals eerder gezegd denk ik niet dat kleine kinderen dat begrip snappen.

Heel veel sterkte,

ps misschien kan je als het zover is,de begravenis ondernemer om hulp vragen,hoe en wat hun vaak zien bij kleine kinderen.

Ik heb net even wat zitten googlen en ben inderdaad dat boekje van Nijntje tegen gekomen. Ook is er een boekje van Kikker met een dood vogeltje. Ga morgen hier eens bij de boekhandel kijken.
Verder laten we het een beetje op z'n beloop (is dit een friesisme? staat zo raar haha) en gaan we gewoon kijken waar ze zelf mee komt en hoe ze er op reageert. Ik ga haar er nu niet op actief op voorbereiden, maar misschien helpen de boekjes om het iets duidelijker te maken als hij eenmaal overleden is.

Opzich zit ze nu nog wel in een leeftijd dat ze nog niet hele "moeilijke" vragen stelt maar ze heeft nu wel in de gaten dat iedereen verdrietig is, en dat vind ik zo sneu voor haar!

Zouden jullie een peuter trouwens mee nemen naar een begrafenis? Ik zelf neig naar nee, vooral omdat ze echt geen rust in de kont heeft en nogal druk is. Bovendien ben ik zelf altijd heel emotioneel tijdens dat soort dingen, weet niet goed of ik haar er dan bij kan hebben. Mijn man wil het wel graag... voor zijn vader. Moeten we nog maar eens goed over nadenken!

Famke schreef:Ik heb net even wat zitten googlen en ben inderdaad dat boekje van Nijntje tegen gekomen. Ook is er een boekje van Kikker met een dood vogeltje. Ga morgen hier eens bij de boekhandel kijken.
Verder laten we het een beetje op z'n beloop (is dit een friesisme? staat zo raar haha) en gaan we gewoon kijken waar ze zelf mee komt en hoe ze er op reageert. Ik ga haar er nu niet op actief op voorbereiden, maar misschien helpen de boekjes om het iets duidelijker te maken als hij eenmaal overleden is.

Lijkt me slim! En nee is geen friesisme Tenminste, ik gebruik het ook haha.

Ik zou het zelf niet doen in deze situatie, tenzij ik het idee had dat ik er zelf veel troost uit zou putten. Ik denk zelf niet dat ze er veel aan zou hebben. De opa van mijn man is in november overleden en toen hebben we de kinderen er wel bij betrokken door ze mee te nemen toen hij opgebaard lag en nu gaan ze wel eens mee naar het kerkhof, maar naar de begrafenis vonden wij toen niet nodig en ook voor anderen misschien niet prettig. Maar goed, dat was wel verder weg en als het iemand anders was geweest hadden we het misschien anders gedaan.

Ik heb mijn dochters meegenomen naar de begrafenis van mijn oma 2 jaar geleden. Ze waren nog klein maar juist omdat ik snel emotioneel ben bij dit soort dingen vond ik het heerlijk om ze mee te hebben.. Het heeft zeker de oudste ( toen 2.5) geholpen met begrijpen wat dood nou eigen is. Ze vond het allemaal reuze interessant.. ze mocht rondlopen tijdens de dienst en ging op het trapje voor de kist zitten.. Er waren zo'n 200 mensen en iedereen vond het juist een mooi teken dat haar achterkleinkinderen aanwezig waren. Ook hebben ze rozenblaadjes het graf in gegooid en heel hard gezwaaid. De jongste weet er niets meer vanaf.. die was toen ook bijna 1.5 jr. De oudste weet nog wel iets..

Mocht er iemand hier overlijden weer in de familie zou ik ze ook gewoon meenemen... Mijn ouders hebben ons nooit meegenomen naar dit soort droevige gelegenheden en mijn eerste begrafenis was toen ik 14/15 was... Ze hebben ons geprobeerd te beschermen tegen de harde kant van het leven.. Maar ook die moet je leren kennen...

Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze zware tijd! Het lijkt me voor je schoonvader zo moeilijk om te weten dat het ook nog maar om zo'n kort tijdsbestek gaat... max 14 dagen...Het klinkt zo kort... Heeft hij alles voor zichzelf af kunnen sluiten? Al zijn wensen vervuld?

Mijn schoonvader is plotseling overleden. Nu had hij nog geen kleinkinderen maar wel ´oomzeggertjes´ waar we heel veel contact mee hadden. Die zijn toen hij overleden was langs geweest en dat hebben we ook gewoon op z´n beloop gelaten. Niet te veel aan uitgelegd (dat konden we op dat moment ook niet) en het aan de fantasie van de kinderen zelf overgelaten. Ze zeiden zelf dat ome J. ligt te slapen en zeiden ook tegen iedereen dat je wel heel stil moest zijn binnen want ome J. ligt te slapen. Later hebben we wel geprobeerd om uit te leggen wat er gebeurt is en dat hij niet meer wakker wordt en voor altijd blijft slapen en dat je dan een sterretje aan de hemel wordt. Dit snapte ze eigenlijk heel goed maar zeggen wel nog altijd als ze langs de kerk rijden `He, daar ligt ome J. te slapen toch mama?´

ekjir@M schreef:Mijn schoonvader is plotseling overleden. Nu had hij nog geen kleinkinderen maar wel ´oomzeggertjes´ waar we heel veel contact mee hadden. Die zijn toen hij overleden was langs geweest en dat hebben we ook gewoon op z´n beloop gelaten. Niet te veel aan uitgelegd (dat konden we op dat moment ook niet) en het aan de fantasie van de kinderen zelf overgelaten. Ze zeiden zelf dat ome J. ligt te slapen en zeiden ook tegen iedereen dat je wel heel stil moest zijn binnen want ome J. ligt te slapen. Later hebben we wel geprobeerd om uit te leggen wat er gebeurt is en dat hij niet meer wakker wordt en voor altijd blijft slapen en dat je dan een sterretje aan de hemel wordt. Dit snapte ze eigenlijk heel goed maar zeggen wel nog altijd als ze langs de kerk rijden `He, daar ligt ome J. te slapen toch mama?´

Persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om dit te zeggen. Vroeger is dit ook tegen mij gezegt en ik was daarna ineens ontzettend bang voor de nacht en om te gaan slapen. Ik dacht dat ik zelf niet meer wakker zou worden of dat ik in mijn slaap oma of opa tegen zou komen. Ik vond dat echt heel erg eng.

Natuurlijk reageert ieder kind hier weer anders op. Maar wilde het toch even melden.

Heel veel sterkte de aankomende tijd.

Punk'd schreef:

ekjir@M schreef:Mijn schoonvader is plotseling overleden. Nu had hij nog geen kleinkinderen maar wel ´oomzeggertjes´ waar we heel veel contact mee hadden. Die zijn toen hij overleden was langs geweest en dat hebben we ook gewoon op z´n beloop gelaten. Niet te veel aan uitgelegd (dat konden we op dat moment ook niet) en het aan de fantasie van de kinderen zelf overgelaten. Ze zeiden zelf dat ome J. ligt te slapen en zeiden ook tegen iedereen dat je wel heel stil moest zijn binnen want ome J. ligt te slapen. Later hebben we wel geprobeerd om uit te leggen wat er gebeurt is en dat hij niet meer wakker wordt en voor altijd blijft slapen en dat je dan een sterretje aan de hemel wordt. Dit snapte ze eigenlijk heel goed maar zeggen wel nog altijd als ze langs de kerk rijden `He, daar ligt ome J. te slapen toch mama?´

Persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om dit te zeggen. Vroeger is dit ook tegen mij gezegt en ik was daarna ineens ontzettend bang voor de nacht en om te gaan slapen. Ik dacht dat ik zelf niet meer wakker zou worden of dat ik in mijn slaap oma of opa tegen zou komen. Ik vond dat echt heel erg eng.

Natuurlijk reageert ieder kind hier weer anders op. Maar wilde het toch even melden.

Heel veel sterkte de aankomende tijd.

Het staat er misschien niet helemaal duidelijk... Maar de kinderen hebben dit zelf verzonnen

Bedankt voor al jullie reacties!

Vanochtend werden we al uit bed gebeld door schoonmoeders omdat schoonvader had aangegeven dat hij dacht dat het gebeurd was. Dus toen zijn we zo uit bed naar hun toe gesjeesd maar het was loos alarm. Maar wel fijn dat we er even geweest zijn want we hebben even wat puntjes op de i kunnen zetten (thuiszorg was nog niet goed geregeld, goede pijnmedicatie enz. was niet voldoende in huis). Maar nu was L.yanne erbij en die ging er heel relaxed mee om. Ze heeft bij hem op bed gespeeld, en als hij wat rare geluiden maakte deed ze hem na of maakte er grapjes over (Pake doet wel een beetje gek, haha). Was fijn dat we de kinderen er nu bij hadden daardoor werd het allemaal wat luchtiger.

Voor de rest laat ik het me allemaal maar even op me af komen en ga ik kijken hoe ze overal op reageerd. En ik denk dat we aan de hand daarvan tzt ook gaan kijken of we haar mee nemen naar de begrafenis.