Het moederschap valt mij zwaar...

Wat vervelend dat je, je zo voelt! Maar ik denk dat het juist goed is dat je hem af en toe weg brengt voordat je zelf knalt.
Ik herken het wel mijn wereld draaide ook om Ciske toen hij geboren werd maar nu ben ik af en toe blij als ik even weg kan zonder hem.
Ik vind de peuterleeftijd gewoon niet zo leuk. Het constant opzoeken van mijn grenzen, dagen waarop we alleen maar lopen te mopperen en ik me achteraf daar weer schuldig over voel.
En ik heb iinderdaad ook niet altijd zin om samen te spelen met als gevolg dat Ciske zich verveeld en de hele huiskamer overhoop haalt, tot onze frustratie.
Zeker nu met Janneman erbij valt het me soms zwaar en voel ik me tegenover allebei regelmatig erg schuldig.

Gister heb ik een grote doos met klei gehaald en ben ik gewoon maar gaan zitten met hem.
Niet gedacht aan het strijkgoed wat er nog lag of wat ik liever zou willen doen en ik heb 2 uur geen kind aan hem gehad. Achteraf voel ik me dan ook veel beter dat wanneer ik de hele dag loop te rennen en te corrigeren.
Als ik naar de speeltuin ga, neem ik vaak een boek mee en zit ik zo ook wat rustiger terwijl hij zich weer prima vermaakt.
Hoe oud is je zoontje nu?

Susan, wat mooi hoe je dat hebt uitgelegd en zo is het ook denk ik. Ik vind het ontzettend leuk om moeder te zijn, maar niet altijd. Ik wil het zo goed mogelijk doen en dat lukt niet, en daar kan ik mij heel schuldig om voelen, terwijl dat natuurlijk niet hoeft. Niemand is perfect, en zoals ik jou hier vind overkomen, doe je het prima.

Storm, even een korte reactie want ik moet snel snel, maar weet dat je hier echt niet de enige in bent!!
Ik heb regelmatig gesprekken met vriendinnen over het feit dat ik het best heel zwaar vind, en (volgens mij zijn onze zoontjes ongeveer even oud) deze leeftijd bestaat vooral veel uit grenzen opzoeken. (bij mijn zoontje dan in ieder geval)
Voel je er alsjeblieft niet schuldig om of een slechte moeder want dit ben je niet! Als ik jou posts lees die over je zoontje gaan, lees ik over een moeder die heel veel houd van haar zoontje.
Ook deze gevoelens zijn menselijk!!!!

Ook ik blij en opgelucht dat ik dit topic lees!!
Om mij heen ( van de zw-yoga) zitten ook alle mama's op die bekende roze wolk sinds de bevalling. En ik heb dat van het begin af aan niet gehad. Ook niet de moeite gedaan om die schijn op te houden hoor, zo ben ik dan ook wel weer...
Vind het rete-zwaar!! Ik geniet ook, maar het is ook ontzettend heftig allemaal..
De energie, de verantwoordelijkheid, de angsten die het met zich meebrengt.

Toch ga je op gegeven moment aan jezelf twijfelen...Maar na dit topic gelezen te hebben, voel ik mij toch weer meer 'normaal'! Dat jij Storm, en ook veel andere mama's deze gevoelens delen, is gewoon een opluchting.

Ook heerst er wel een soort taboe op. Je moet je gelukkig voelen en dit op alle manieren laten merken. Maar ik vind dat je ook wel eens mag zeggen dat het pittig is!!

Dus alle mama's, jullie/wij zijn toppertjes, die mogen het ook gewoon soms even zwaar vinden!! ( en hoeven ons daar niet schuldig over te voelen)

Ik heb jullie reacties allemaal gelezen en ze op me in laten werken. Ik moest wel lachen om dat verhaal van Parisienne. Ik heb juist het idee dat díe mensen het helemaal goed voor elkaar hebben, veel geld, kinderen lijken altijd gelukkig. Dus dat is gewoon schone schijn.

Diep in mijn hart weet ik ook wel dat ik het goede voorheb voor mijn zoontje, en dat ik misschien te veel eisen aan mezelf stel. Ik wil een leuke vriendin zijn, goed op mijn werk, het huishouden op orde en een leuke hippe mama zijn. Dat kan gewoon niet altijd, allemaal tegelijk.

Heel erg bedankt voor jullie reacties, hier kan ik zeker wat mee.