Angsten en negatieve gedachten

Ik heb lang getwijfeld of ik er een topic over wilde openen, omdat ik er dan nóg meer over na moet denken. Maar op dit moment word het fijne gevoel van blij zijn over mijn zwangerschap zo overschaduwd, dat ik wil weten of dit normaal is of dat ik het moet aankaarten bij de VK.
Ik ben namelijk zo bang voor de dood geworden sinds ik zwanger ben. De angst om mijn ouders, partner, broers en zussen en kindje te verliezen is echt heel groot. Daarnaast ben ik ook heel bang om zelf dood te gaan; en de vraag wat er dan met mij gebeurd. Vooral 's avonds in bed heb ik een soort van dwanggedachten en moet ik hieraan denken. Vroeger kon ik dat soort gedachtes nog wegkrijgen door aan leuke dingen te denken, maar dat gaat nu niet meer... Met mijn partner kan ik er niet goed over praten, omdat hij niet begrijpt wat mij zo angstig maakt. Hij antwoord met 'je gaat een keertje dood, maar zolang dat nog niet het geval is moet je er nog niet aan denken'. Opzich ook begrijpelijk, maar voor mij werkt dat nu zo niet.
Ook merk ik dat ik tijdens de zwangerschap steeds meer op mijn schouders neem aan 'negativiteit'. Als ik bijvoorbeeld op het nieuws zie over de hongersnood in Afrika, of de rellen in Engeland dan ga ik het helemaal overanalyseren en hou er een rot gevoel aan over. In wat voor wereld ga ik een kindje grootbrengen? Ik kan het niet meer filteren en van me af zetten.

Is dit herkenbaar voor iemand? Of misschien tips om weer wat beter te relativeren?
Alvast bedankt!

Ik was ook heel angstig tijdens mijn eerste zwangerschap, bij mij ging het dan vooral om de angst dat er iets mis zou gaan met de baby. Ik was als de dood voor toxoplasmose, listeriose, dat soort dingen, ik zag op het laatst overal gevaren in, was continu aan het piekeren, in paniek aan het zijn of aan het huilen en ik kan wel zeggen dat het mijn zwangerschap behoorlijk heeft verpest. Achteraf heb ik daar nog wel veel verdriet om gehad omdat het toch een bijzondere tijd is die nooit meer terugkomt en het is dan best akelig als je die op zo'n manier hebt meegemaakt.

Ik zou het dus zeker aankaarten, want het heeft gewoon veel impact. Ik hoop dat je iemand vindt die je serieus neemt, dat is erg belangrijk. Ik heb zelf gedurende mijn hele zwangerschap therapie gehad en ik weet niet hoe het was geweest als ik dit in mijn eentje had moeten uitvechten met mezelf, maar ik vermoed heel erg zwaar.

Ik heb er zelf niet echt ervaring mee, in elk geval niet in zo'n sterke mate als jij. Is het een idee om het hier eens met je vk over te hebben? Misschien herkent zij het wel (bij meer moeders in spee) en misschien weet zij een oplossing?

Aimee schreef:Ik heb lang getwijfeld of ik er een topic over wilde openen, omdat ik er dan nóg meer over na moet denken. Maar op dit moment word het fijne gevoel van blij zijn over mijn zwangerschap zo overschaduwd, dat ik wil weten of dit normaal is of dat ik het moet aankaarten bij de VK.
Ik ben namelijk zo bang voor de dood geworden sinds ik zwanger ben. De angst om mijn ouders, partner, broers en zussen en kindje te verliezen is echt heel groot. Daarnaast ben ik ook heel bang om zelf dood te gaan; en de vraag wat er dan met mij gebeurd. Vooral 's avonds in bed heb ik een soort van dwanggedachten en moet ik hieraan denken. Vroeger kon ik dat soort gedachtes nog wegkrijgen door aan leuke dingen te denken, maar dat gaat nu niet meer...

Sinds de geboorte van m'n zoontje heb ik dit ook! Toen hij 6 maanden was, had ik er heel veel last van en lag ik de hele nacht te huilen in bed.. Uiteindelijk zijn die gevoelens vanzelf iets minder geworden, en soms dacht ik er een aantal weken helemaal niet meer aan. Vorige maand kwam ''het'' opeens weer terug, maar nu sinds een week gaat het een stuk beter. Ik heb het overigens alleen 's avonds als ik in bed lig. Overdag heb ik eigenlijk geen tijd om daaraan te denken, want dan ben ik te druk bezig.
Helaas heb ik geen tips voor je, maar wie weet gaat het bij jou ook wel weer over wanneer je bevallen bent, en je het zo druk hebt en moe bent, dat wanneer je in bed ligt, je meteen in slaap valt.
Ik hoop het voor je, want ik weet hoe ontzettend rot het is.
Sterkte ermee!

Ik herken het een klein beetje. Ik heb het niet in zo'n grote mate als jij omschrijft. Maar ik ben wel banger voor de dood geworden sinds ik moeder ben. Vooral bang om zelf dood te gaan en mijn dochtertje achter te laten. En daarnaast ook bang om juist haar te verliezen en zelf wel verder te moeten.. En ook familie verliezen in het algemeen, die angst is wel groter geworden.

Gelukkig komt deze angst maar af en toe om de hoek kijken en kan ik het goed relativeren over het algemeen. Zoals jij het omschrijft lijkt het me wel heftig hoor, misschien toch een idee om hulp te zoeken hierbij? Het lijkt me niet fijn als zo'n angst je zwangerschap overschaduwt, dat hoort toch grotendeels een bijzondere tijd te zijn!

Herkenbaar (zowel voor mij als mijn man), maar bij ons was het wel in mindere maten. Een zwangerschap is niet niks... je hormonen gieren door je lijf... over een tijdje ga je een wondertje op de wereld zetten... jullie leven zal gaan veranderen. Dit allemaal is heel moeilijk te relativeren en brengt angsten met zich mee met veel vragen als 'hoe zal het zijn' en 'wat als'. Wij hebben het toen der tijd aangekaart bij de VK en dit gaf een enorme opluchting dat we het kwijt konden bij iemand anders. Aan de VK hadden wij genoeg en zij bood ons aan om extra consulten te doen. Dit heeft ons enorm geholpen. Toen T. geboren werd was het over en viel alles op z'n plek.

Echt tips heb ik niet, praten met je partner (of iemand anders in je omgeving), een lekker potje huilen, kan opluchten. Wij plande op aanraden van de VK dagjes weg, we kwamen daarvan vaak ontspannen terug en konden onze gedachten daardoor verzetten. Mijn zwangerschap heeft het niet verpest, ik heb er voor de volle 100% van genoten en het was gewoon iets wat erbij hoorde. Rond de 24 weken werd ik zekerder, ik kon T. toen goed voelen en ik kreeg het gevoel dat alles op z'n pootjes terecht zou komen.

Jammer dat je niet met je partner erover kan praten, ik zou het zeker aankaarten bij de VK (het liefst samen met je partner die speelt net zo goed een rol hierin). Onze VK gaf aan dat heel veel mensen met dit soort gevoelens rondlopen in de zwangerschap, maar er helaas er niet voor uit durven te komen omdat de drempel voor velen zo hoog ligt. Dit leverd vak weer problemen op na de zwangerschap omdat ze alles opgekropt hebben. VK's zijn zeker niet alleen voor controlles en verloskundige hulp, er komt ook zeker een stukje psyche bij kijken.

Ik heb hier laatst een topic over geopend. Ik was niet zozeer bang tijdens mijn zwangerschap maar meer nu ik 2 gezonde mannetje op de wereld heb.
Vooral als ik zelf rot in mijn vel zit, komt de angst heel erg boven dat ze dood kunnen gaan of dat ik ineens wegval. Dat lijkt me vreselijk.

Maar ik besef me ook heel goed dat als je dag in dag uit met die angst kampt, dat je geen fijn leven hebt. Ik probeer het dus te relativeren en ik moet zeggen dat het al een stuk beter gaat. Ik denk er in elk geval niet meer dagelijks aan.

Ik zou het dus zeker even aangeven bij de vk. Zij kan vast bevestigen dat die angst veel vaker voorkomt bij zwangeren en moeders.

Bedankt voor jullie reacties.
De angst opzich is dus niet zo heel gek, maar wel de mate waarop ik het heb... Ik zal het er volgende week eens met mijn VK over hebben. MIsschien dat als ik de angsten uitspreek tegen iemand die er buiten staat ik al wat beter kan relativeren.

Het is denk ik sowieso goed om bij de verloskundige aan te kaarten en ook misschien bij je huisarts.

Ik ben zelf ook regelmatig angstig, maar dan dat de baby wat overkomt. Inderdaad ook wat Susan beschrijft, bang om listeriose, toxoplasmose, vijfde ziekte etcetera op te lopen. Zodra een kind in een winkel ook maar iets vertoont wat op een vlekje lijkt, loop ik er al met een grote boog omheen. Ik heb het de vorige keer ook besproken met de verloskundige, maar dat was een heel jong meisje (invalster) en ze begreep denk ik niet goed hoe bang ik af en toe ben. Ga er nu de volgende keer weer over beginnen, voordat het mijn zwangerschap gaat overschaduwen.

Maar ik herken dus angst tijdens de zwangerschap en ik kan jou ook alleen maar aanraden er over te spreken met verloskundige of arts, wie weet hebben hun goede tips om te relativeren.