Een "genderless" kind, wat vinden jullie hiervan?

Jeetje wat heftig, Scemo, maar ook mooi. Dit is echt een intrinsiek gevoel van zo'n kind, dan kan je haast niet anders als (goede) ouder, dan daar gehoor aan te geven. Lijkt me echt vreselijk moeilijk, maar ook heel duidelijk wat zo'n kind wil. Ik denk inderdaad dat je er goed aan doet naar het VU centrum te gaan en haar -mocht het zover komen- hier in zo veel en goed mogelijk te begeleiden.

En dat is precies het verschil - om weer even on topic te gaan - wat ik aankaarte bij de ouders van dit kind in Canada. Bij een echt genderdysforie komt het binnen vanuit het kind wel naar buiten, vroeg of laat, terwijl nu die ouders het kind een keuze dwingen. Moeilijk zeg.

Een kind, laat staan een baby, kan nog helemaal niet zelf beslissen wat het wil zijn. Zelfs al heb je een jongen die graag met barbies speelt of een meisje dat met auto's wil spelen, dat zegt niet dat dat kind ook meteen het andere geslacht wil zijn. Wat een stomme hippies zijn die ouders

Aan de andere kant... als het al zo vroeg tot uiting komt, dan gaat een kind vanzelf wel meer naar de meisjes of jongenskant trekken toch? Dus zo erg zal het dan wel niet zijn, want hij/zij zal zich of meer meisje of meer jongen voelen. Alleen weet ik niet vanaf hoe jong dat al begint inderdaad.

Maar goed ik vind het ook een vaag verhaal, want je merkt het uiteindelijk toch wel bij je kind of het misschien liever een meisje of jongen had willen zijn.
Dus dan is het niet nodig om hem/haar tot een keuze te dwingen.

Hmm moeilijk zelf zou ik het niet doen, want mijn dochter is een meisje (duh) en zo zal ik haar ook kleden/behandelen. Het lijkt me heel erg moeilijk als zij liever een jongen zou willen zijn, maar dat merk je dan inderdaad denk ik wel snel genoeg.

Ik vind het zwaar doorgeslagen hypercorrect gedoe waar het kind uiteindelijk de dupe van wordt. Prima als je geen rolbevestigend speelgoed voor je kinderen koopt, als je niets moet hebben van roze jurkjes voor een meisje en stoere gympies voor een jongetje, als je je kinderen wil meegeven dat ze hun beroepskeuze niet moeten laten afhangen van hun sekse, allemaal best, maar dit gaat veel te ver, dit is problemen maken waar ze anders 99,9% zeker niet waren ontstaan en het kind wordt juist in een heel rare uitzonderingspositie geduwd.

@Scemo, wat een moeilijke situatie, respect voor de manier waarop je ermee omgaat en erover vertelt.

Belachelijk, echt belachelijk. Naar een opvoedkamp met die ouders

@ Scemo: Lijkt me inderdaad erg moeilijk. Wel super dat jullie het zo goed oppakken, ook al is het moeilijk, dat zal wel het beste voor jullie kind zijn.

Vind het wel heel interessant en benieuwd naar de ontknoping.

Maar het is wel erg ver doorgevoerd en er wordt nu een probleem aangepraat wat er misschien helemaal niet is. Er is nogal een verschil tussen een jongen een jurkje aantrekken als hij dat graag wil en het geslacht geheim houden.

Een tijd geleden zag ik eens een documentaire over een man wiens besnijdenis fout gegaan was toen hij klein was. Toen hebben ze alles er maar afgeknipt en hem een jurk aangetrokken. Die man is diep ongelukkig geweest en begreep niet waarom. Uiteindelijk heeft hij zelfmoord gepleegd.

Nobucta schreef:

Een tijd geleden zag ik eens een documentaire over een man wiens besnijdenis fout gegaan was toen hij klein was. Toen hebben ze alles er maar afgeknipt en hem een jurk aangetrokken. Die man is diep ongelukkig geweest en begreep niet waarom. Uiteindelijk heeft hij zelfmoord gepleegd.

Dat kan ik begrijpen ja. Nog los van het hele genderverhaal, het is natuurlijk niet zo dat als je iemands piemel eraf knipt en een jurk aantrekt, hij daarmee een zij is geworden. Dan ben je gewoon een hij met een verminkte piemel en een jurk aan, je zou van minder depressief raken.

Wat een rare gedachtengang heb je dan als ouders zijnde. Dit gaat mij echt een brug te ver, ik heb juist eerder het gevoel dat je de complete identiteit van het kind zo wegneemt. Hoe spreek je dan je kind aan en hoe praat je dan over je kind als je geen 'hij' of 'zij' kan zeggen? Totaal ondoordacht vind ik het, dit kan een kind toch alleen maar schade opleveren op de lange termijn?

Ik denk dat dat kind zo rond zijn vierde eens naar beneden kijkt en alsnog gaat vergelijken met diens broers en daaruit zelf wel conclusies trekt. Alle moeite voor niks.

Ik vind het een raar concept. Je bent er toch juist om je kind te helpen met het ontwikkelen van zijn of haar identiteit? Biologie is niet tegen te spreken, je bent van nature jongen of meisje - hoe je je daarbij voelt is weer een ander verhaal, maar daar is goede begeleiding en eventueel correctieve actie aan te geven. Ik vind het voorbeeld van Scemo ook treffend, fantastisch zoals je je kind begeleidt!

zegmaar_ schreef:Ik vind het een raar concept. Je bent er toch juist om je kind te helpen met het ontwikkelen van zijn of haar identiteit? Biologie is niet tegen te spreken, je bent van nature jongen of meisje - hoe je je daarbij voelt is weer een ander verhaal

Dat klopt idd,als ouder zijnde heb je mijn inziens de taak je kind te helpen met het ontwikkelen van zijn of haar indenditeit,tot aan de dag dat zij bij me kwam met de tekst"mama ik ben geen meisje toch?" hebben we haar ook als meisje gekleed, Elke ochtend was het een vreselijk drama om haar aan te kleden,huilen,gillen en weet ik veel wat,,ik weet het toen aan de peuterpuberteit.Op een geven moment kwam ze bij me "mama ik wil geen meisjes shirt aan,want ik ben jongen" Nou ja prima dus ik heb 1 jongenshirt gekocht van cars en ik had het meisje in jaren niet zo gelukkig gezien!"

Totdat ze volledig is onderzocht in het VU en wij definitief de diagnose "genderdysforie" blijven we haar ook aanspreken als meisje.Wat er dan mogelijk is toekomst gebeurd dat zien we dan wel,voor nu is het goed zo en is ze een stoere meid die van jongens dingen houdt.

Overgens iedereen bedankt voor alle lieve reactie op mijn verhaal

Nobucta schreef:Een tijd geleden zag ik eens een documentaire over een man wiens besnijdenis fout gegaan was toen hij klein was. Toen hebben ze alles er maar afgeknipt en hem een jurk aangetrokken. Die man is diep ongelukkig geweest en begreep niet waarom. Uiteindelijk heeft hij zelfmoord gepleegd.

Googlen op David Reimer, kun je een hoop over vinden.

Scemo heb je nog andere kinderen? Zo ja, hoe reageren zij hier op?

Marin schreef:Scemo heb je nog andere kinderen? Zo ja, hoe reageren zij hier op?

Ja ik heb nog een andere dochter 3jr ouder,en zij reageert er eigenlijk vrij goed op,het is voor eigenlijk heel erg normaal dat haar zusje zo is zeg maar.(sorry beetje moeilijk uit te leggen)

Nee hoor dat kan ik me goed voorstellen. Zeker als jullie er niet te 'raar' over doen, leert jullie oudste dochter dat dit gewoon er bij hoort, bij jullie gezin.

Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Het kan heel goed dat dat zich zo jong uit, Jen. En ik denk dat je als ouder toch wel vrij goed aan kunt voelen hoe diep zoiets zit, of het slechts om met auto's spelen gaat, of echt veel dieper gaan in de identiteit van zo'n kindje, hoe confronterend het voor jezelf ook is. Neemt niet weg dat het natuurlijk een fase kán zijn, maar denk ook dat zo'n gespecialiseerd centrum daar goed in kan begeleiden. Ik vind het in elk geval super om te horen wanneer ouders er open (ook in het geval van Scemo dus) mee om gaan, en geen dingen gaan verbieden of wegwuiven. Het is een vreselijk lang en moeilijk proces, lijkt me, voor alle partijen.

Het lijkt me wel een lastig iets om dat aan te voelen en te bepalen voor de ouders en ook om er mee om te gaan. In mijn omgeving was er een gezin met een zoon en een dochter die beide naar dat gespecialiseerde centrum in Amsterdam zijn geweest. De moeder was er heel open over maar bij haar had je altijd het idee dat ze het zelf ook wel superinteressant vonden dat haar kinderen zo iets hadden. Ze heeft ook meteen een open brief naar alle ouders van de school gestuurd wat het inhield etc. en ze stimuleerde haar kinderen enorm om zich maar anders te uiten en had het al over operaties toen kinderen inderdaad nog maar 5 jaar oud waren. Op zich wel goed maar aan de andere kant werd er volop over gesproken in mijn woonplaats en kregen haar kinderen daarom best wel een stempel op zich. Is inmiddels al weer jaren geleden en bleek in deze gevallen wel een fase te zijn maar toch als je het over die jongen hebt of over die familie dan is het nog vaak: oh dat is is die jongen die een meisje wil zijn en oh dat is dat meisje dat een jongen wil zijn. Dus op zich wel goed dat ouders er open over zijn maar in dit geval was het misschien beter geweest als de moeder er iets beperkter open over was geweest.

Jen_ schreef:Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Rond het 3e/4e levensjaar beseffen kinderen al of ze een jongen of een meisje zijn, dus zo raar is het niet denk ik.

Ontopic: ik vind dat je je kind een identiteitsgroei ontneemt.

James schreef:

Jen_ schreef:Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Rond het 3e/4e levensjaar beseffen kinderen al of ze een jongen of een meisje zijn, dus zo raar is het niet denk ik.

Ontopic: ik vind dat je je kind een identiteitsgroei ontneemt.

Ja maar kinderen kunnen zoveel zeggen, toch?

Jen_ schreef:

James schreef:

Jen_ schreef:Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Rond het 3e/4e levensjaar beseffen kinderen al of ze een jongen of een meisje zijn, dus zo raar is het niet denk ik.

Ontopic: ik vind dat je je kind een identiteitsgroei ontneemt.

Ja maar kinderen kunnen zoveel zeggen, toch?

Ik denk dat je gauw genoeg door hebt wanneer het serieus en diep zit, en wanneer niet.

Jen_ schreef:

James schreef:

Jen_ schreef:Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Rond het 3e/4e levensjaar beseffen kinderen al of ze een jongen of een meisje zijn, dus zo raar is het niet denk ik.

Ontopic: ik vind dat je je kind een identiteitsgroei ontneemt.

Ja maar kinderen kunnen zoveel zeggen, toch?

Ja, jawel maar bij deze kinderen is het meestal echt wel duidelijk...

Ik vind het echt ziek wat die ouders doen. Ze voeren het veel te ver door!

Ik zou zelf wel opletten dat ik mijn kind niet teveel meisjes of jongens dingen aanpraat. Dat ik ze vrij laat om de dingen te doen die ze leuk lijken of dit nou meer meisjesachtig gezien wordt door de maatschappij of jongensachtig. En ook qua kleding, een meisje hoeft wat mij betreft echt niet steeds een jurkje aan en nette schoentjes, ligt helemaal aan het kind, wat het zelf fijn vindt. Maar het is niet zo dat het persé roze en blauw moet zijn en lief en stoer. Daar zou ik als ouder wel voor waken. Ook met cadeaus geven, als ik een meisje heb dat erg levendig is en vet actief speelt, dan zou ik haar niet persé een barbie cadeau doen, omdat ze een meisje is en dat leuk zou moeten vinden.

Ik probeer daar zelf niet zo krampachtig in te zijn. Ik vind het af en toe wel leuk om Yrsa lekker uit te dossen in een mooie jurk of een leuk rokje en ik verheug me ook al op het moment dat ik zo'n mooi poppenhuis voor haar kan gaan kopen, maar ik weet dan ook dat ze dat erg leuk vindt. Daarnaast houdt ze ook van wilde spelletjes, van rondrennen en op haar loopfietsje rijden en met de bal gooien. Ezra heeft periodes dat hij veel met Barbies of andere poppen speelt, maar ook periodes waarin hij erg in auto's geïnteresseerd is en dat is allemaal best. Sowieso spelen ze gewoon met elkaars speelgoed, hun spullen zijn niet zo strikt gescheiden.

Noa schreef:

Jen_ schreef:

James schreef:

Jen_ schreef:Maar Scemo, hoe weet je nou dat een meisje van 5 geboren is als jongen in het lichaam van een meisje? Kan het niet gewoon een fase zijn? Ik vind 5 jaar nogal een jonge leeftijd om daar al zoveel rekening mee te houden (psychisch).

Rond het 3e/4e levensjaar beseffen kinderen al of ze een jongen of een meisje zijn, dus zo raar is het niet denk ik.

Ontopic: ik vind dat je je kind een identiteitsgroei ontneemt.

Ja maar kinderen kunnen zoveel zeggen, toch?

Ja, jawel maar bij deze kinderen is het meestal echt wel duidelijk...

@ Jen,misschien is het ook wel een fase,dat weet je niet en het kan altijd veranderen,wij praten niet met haar over operaties of iets dergelijks we zien wel wat er op ons pad komt in deze,zij voelt zich op dit moment meer jongen als meisje,en voelt zich fijner en gelukkiger in een cars shirt dan in een prinsessen shirt bijwijze van spreken,als dat in de toekomst weer zou veranderen ook prima.

Omdat de wachtlijsten bij het VU zo ontzettend lang hebben we in samenspraak met de huisarts besloten om haar vast aan te melden.Maar voor mijn gevoel zit haar gevoel erg diep en is het niet zomaar een "fase" die nu al bijna 1,5 jaar duurt,en het is absoluut niet zo dat wij haar erin pushen en dergelijke.

Zij mag zijn wie ze wil zijn en wij steunen haar daarin op een manier waarin ik denk dat het goed is,zoals ik hierboven las in een verhaal (sorry weet even niet meer van wie) dat er gelijk open brieven op school worden uitgedeeld over het hoe en wat dat hebben wij niet gedaan,juist om die stempel te voorkomen!