Een "genderless" kind, wat vinden jullie hiervan?

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1389593/Kathy-Witterick-David-Stocker-raising-genderless-baby.html

Korte samenvatting: ouders in Toronto weigeren te zeggen of hun derde kind een jongen of een meisje is (het is geen hermafrodiet) omdat ze vinden dat het kind dat zelf mag/moet beslissen als het ouder is en dat society hem/haar anders teveel dingen oplegt. Hun twee andere kinderen zijn jongens maar mogen zelf beslissen wat ze aandoen en hoe ze zichzelf profileren (in hun geval doet iig 1 van hen dat als meisje).

Ik vind het een (te) extreme vorm van je kinderen vrij laten. Ik denk, net als veel mensen volgens het artikel, dat het kind ontzettend veel gepest gaat worden. Ik vind het overigens wel een interessante kwestie, over rolmodellen en gender-issues, maar they are taking it way too far!

Ik heb met verbazing dit artikel voor 2/3 gelezen (tijdgebrek) en ben het er zeker mee eens dat ouders in dit geval te zeer hun eigen ideologie opleggen aan hun kind, ipv dat de maatschappij dit kind in een bepaalde genderrol 'duwt', waar die ouders zo voor vrezen.

Guattari schreef:Ik heb met verbazing dit artikel voor 2/3 gelezen (tijdgebrek) en ben het er zeker mee eens dat ouders in dit geval te zeer hun eigen ideologie opleggen aan hun kind, ipv dat de maatschappij dit kind in een bepaalde genderrol 'duwt', waar die ouders zo voor vrezen.

Eens. Wat ik trouwens ook sneu vind, is dat de andere kinderen het "geheim moeten houden" (ze zijn 5 en 3 ofzo?). Ik denk trouwens oprecht dat stel dat het kind een meisje is, en dan blijkt dat ze liever een jongen wil zijn (als in: echt een gender issue en niet een tomboy) dat ze dan veel minder gepest zal worden als nu.

Ik denk dat je je kind gigantisch gaat beschadigen hiermee. Wat is er mis met gewoon het geslacht accepteren en verder opvoeden met het idee dat hij/zij alles zowat alles kan en mag ongeacht zijn geslacht?

Als je ziet hoe moeilijk transgender kinderen het hebben... dat ga je je kind toch niet bewust aandoen terwijl er anders 99% zeker niets aan de hand was geweest? Ik vind het echt sneu.

freakielief schreef:Ik denk dat je je kind gigantisch gaat beschadigen hiermee. Wat is er mis met gewoon het geslacht accepteren en verder opvoeden met het idee dat hij/zij alles zowat alles kan en mag ongeacht zijn geslacht?

Als je ziet hoe moeilijk transgender kinderen het hebben... dat ga je je kind toch niet bewust aandoen terwijl er anders 99% zeker niets aan de hand was geweest? Ik vind het echt sneu.

Eens

Daar sta je dan met je ideologische ideeën

Wat ik trouwens ook stuitend vond, was het kind van Cher die zei dat hij (eerst een zij) wel een keer met Shiloh van Angelina Jolie en Brad Pitt wilde praten over gender issues. Wie zegt dat dat kind niet gewoon een tomboy is die op haar broers wil lijken en daarom geen roze jurkjes draagt? Serieus, als het kind een gender issue heeft, act upon it, maar ga haar dan niet meteen genderdisfoor noemen omdat ze zich nu als jongen wil kleden.

Wat een belachelijke keuze van die ouders. Nu dring je misschien juist het kind een keuze op, omdat het voelt alsof het verplicht is te kiezen en waar is die keuze op gebaseerd? Ik denk dat een kind zonder eigen intrinsieke gender issues, daar niet perse goed mee om kan gaan en zo'n keuze eerder baseert op vriendjes en/of interesses dan dat het daadwerkelijk transgendere gevoelens heeft.
Vind het een zeer typische keuze van de ouders, eentje die ik, hoe open-minded ik ook ben, echt niet begrijp.

Hoe gaan ze dat doen dan? :/ 't Kind de eerste jaren neutraal kleden?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik 't idee ergens vaag wel interessant vind.... Gewoon 't idee, wanneer 'besluit' een brein/lichaam/ziel (?) dat 't mannelijk of vrouwelijk is en is dat te beinvloeden?

Ja neutraal kleden, daarna kind kleding, speelgoed en haarstijl etc zelf laten uitkiezen.

Ik denk dat een deel biologisch bepaald is en natuurlijk komen dingen ook tot uiting door sociale conventies (waarvan ik niet per se denk dat het slecht is). Ik vind het ook bizar dat ze zeggen dat ouders die hun kind wel een gender toeschrijven "obnoxious" zijn. Wat een vreemde term om zoiets te beschrijven.

Bazinga schreef:

Ik moet eerlijk bekennen dat ik 't idee ergens vaag wel interessant vind.... Gewoon 't idee, wanneer 'besluit' een brein/lichaam/ziel (?) dat 't mannelijk of vrouwelijk is en is dat te beinvloeden?

Dat is zeker een interessant concept, maar ik ben bang dat zo'n kind toch beinvloedbaar is door allerlei invloeden van buitenaf. Denk aan vriendjes/vriendinnetjes (peer pressure), en dat hij/zij dan liever bij de jongetjes of meisjes wil horen. Dat zegt wel wat over gender, maar niet alles, en daarom voelt het heel raar om zo'n kind een keuze te laten maken. Niet elk kind heeft transgender issues, dus het is nu haast alsof de ouders dat 'probleem' op het kind loslaten. Nu is het sowieso verplicht tot een keuze, terwijl als het gewoon in z'n eigen genderrol opgroeide, je vanzelf merkt of er uberhaupt een gender issue ontstaat. Die kans is toch vrij klein normaal gesproken, terwijl nu het kind vanaf jongs af aan al met gender stereotypes en keuzes geconfronteerd gaat worden. Heel bizar.

Maar het is toch zo (sla me maar neer als ik onzin spui) dat pas op latere leeftijd goed gezien kan worden of het een jongetje of meisje is? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat de ouders het zo doen.

Francaise_ schreef:Maar het is toch zo (sla me maar neer als ik onzin spui) dat pas op latere leeftijd goed gezien kan worden of het een jongetje of meisje is? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat de ouders het zo doen.

Hoe bedoel je? Dat is toch gewoon feitelijk bij de geboorte te zien? (hermafrodieten uitgezonderd)

Ja ik vind 't ook niet normaal, laat dat voorop staan!

Maar 't idee... Hm ik denk dat ik er nog wel langer over na ga denken vandaag, want ik vind 't wel een razend interessant onderwerp. Ik ben vrouwelijk, in een jurkje gepropt vroeger waar ik een bloedhekel aan had en ik speelde graag met auto'tjes en klom in boven etc. Maar zou dat komen door m'n oudere broer? Enerzijds denk ik; ja. Maar... Hij speelde met mijn barbies en paardenpopjes.... En hij had geen oudere broer of zus. Dus er zijn wel dingen die een .. mens, kind, zelf besluit.

Francaise_ schreef:Maar het is toch zo (sla me maar neer als ik onzin spui) dat pas op latere leeftijd goed gezien kan worden of het een jongetje of meisje is? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat de ouders het zo doen.

Ja maar waarom zou je zo'n kind zo'n keuze opleggen, als er geen aangetoonde reden voor is. Wanneer je echt een transgender kind hebt, merk je dat denk ik snel genoeg, en kan je daar altijd op reageren als ouder zijnde. Maar nu wordt het kind verplicht tot een keuze terwijl dat misschien helemaal niet hoeft. Ik denk dat je daar de identiteitsproblemen alleen maar mee vergroot. Overigens zal dat kind bij de gymlessen sowieso naar een bepaalde kleedkamer moeten, en op school zal hij/zij ook behandeld worden naar een bepaald geslacht (en dan misschien niet stereotype handelingen, maar iig al het benoemen van het geslacht). Je geeft zo'n kind direct zo'n groot probleem mee, zonder dat het er misschien uberhaupt is. Dat vind ik echt heel erg raar.

Bazinga schreef:Ja ik vind 't ook niet normaal, laat dat voorop staan!

Maar 't idee... Hm ik denk dat ik er nog wel langer over na ga denken vandaag, want ik vind 't wel een razend interessant onderwerp. Ik ben vrouwelijk, in een jurkje gepropt vroeger waar ik een bloedhekel aan had en ik speelde graag met auto'tjes en klom in boven etc. Maar zou dat komen door m'n oudere broer? Enerzijds denk ik; ja. Maar... Hij speelde met mijn barbies en paardenpopjes.... En hij had geen oudere broer of zus. Dus er zijn wel dingen die een .. mens, kind, zelf besluit.

Ja maar is dat gender disfoor? Dat is niet per se zo natuurlijk. Dat een jongen met barbies speelde, wordt vaak genoemd bij genderdysforie en bij homoseksualiteit... en gewoon bij jongens die met barbies speelden omdat ze dat leuk vonden.

Ik ben het helemaal het Marin eens.
Dit kind moet nu een keuze gaan maken, hij/zij moet beslissen als wat hij/zij door het leven wil gaan. Misschien krijgt hij/zij na tien jaar twijfels, moet alles dan weer omgegooid worden? Of is het een definitieve keuze?
Ik heb nooit getwijfeld of misschien een jongen had moeten zijn, zou het ook een erg lastige keus vinden. Ik zal dus ook nooit denken dat ik een foute beslissing heb genomen.

Precies Fauve. Dat kan zo veel achterliggende redenen hebben. Mijn broertje speelde met barbies en had gelakte teennagels omdat z'n grote zussen dat deden. Hij is noch een genderdisfoor noch homo, maar dat waren destijds gewoon invloeden van buitenaf (=zijn zusjes).

Ik ben bang dat deze ouders en dit kind in zo'n situatie direct extra alert zullen zijn en dan zullen concluderen, oh het is een meisje, en dus eigenlijk veel te snel een keuze zullen maken, die misschien helemaal niet diepgeworteld zit in het kind zelf.

Goedemorgen,

Ik heb speciaal voor dit topic een account aangemaakt,,ik ben namelijk moeder van een genderkind.En wat Marin hierboven zegt klopt inderdaad,als ouder zijnde merk je snel genoeg als het echt serieus is.Mijn dochter wil graag een jongen zijn,zij was echt doodongelukkig in haar "meisje zijn" en dat uitte zich op verschillende manieren.Wij als ouders zijnde gaan hier tot op bepaalde hoogte in mee zoals stoere broeken/shirts en auto's enz om mee te spelen,toen ze een jongens shirt kreeg was ze niet te houden zo blij,ik wil hierover niet teveel in detail treden op een forum uit privacy overwegingen,maar wij hebben onze dochter aangemeld bij de genderkliniek van VU medisch centrum in Amsterdam in overleg met onze huisarts.

Op school weten ze niet beter en vangen ze dit heel goed op en gaan er goed mee om,ze wordt zoals in het artikel hierboven wel het geval is,door niemand gepusht of in een bepaalde rol geduwd,ook niet door ons,maar als je ziet dat je kind ongelukkig is met wie ze is ,dan is dat als ouder zijnde denk ik wel moeilijk om te zien.Zeker omdat onze dochter op jonge leeftijd heel erg stellig is!

Wat hierboven in het artikel wordt beschreven vind ik persoonlijk ook wat ver gaan.

Mijn broertje speelde niet met barbies, niet met paarden, lakte niet zijn nagels etc. En hij had tohc echt een hele meisjesachtige zus

Wat interessant Scemo Hoe oud is je dochter nu en vanaf wanneer "merkten" jullie wat aan haar?

Wat een moeilijke situatie, Scemo. Zoals ik het zo lees, gaat jullie goed met jullie dochter om. Dat lijkt me al heel belangrijk in zo'n geval. Heel veel succes gewenst bij de VU, ik hoop dat ze jullie daar goed kunnen begeleiden, wat voor kant dit voor jullie ook op gaat.

Onze dochter is nu 5 ,erg jong nog dus,Vanaf toen ze net 4 was merkten we wat aan haar,na veel praten kwam het hoge woord eruit bij haar,En ja ik heb er erg om moeten huilen,,heb gesprekken gehad met de huisarts en een maatschappelijk werkster,ook met haar erbij en zelfs die kwamen tot de conclusie hoe jong ze ook is dat ze erg "jongensachtig"is ook in haar doen en laten.

Omdat de wachttijden bij het VU zo'n anderhalf tot 2 jaar zijn hebben wij haar 3mnd geleden aangemeld.Daar gaat nog een een hele rits onderzoeken plaats vinden tot ze definitief kunnen vaststellen of ze "genderdysforie" heeft

Oh jeetje, vijf pas! Dat is inderdaad nog erg jong. Het lijkt me een heel moeilijke situatie, maar ik vind het heel goed dat jullie haar zo steunen. Er zijn genoeg ouders die het gewoon ontkennen.

Marin schreef:Wat een moeilijke situatie, Scemo. Zoals ik het zo lees, gaat jullie goed met jullie dochter om. Dat lijkt me al heel belangrijk in zo'n geval. Heel veel succes gewenst bij de VU, ik hoop dat ze jullie daar goed kunnen begeleiden, wat voor kant dit voor jullie ook op gaat.

Dank je wel Marin,ik heb dat al vaker gehoord,dat wij goed met haar omgaan,zowel van leerkrachten op school als van de huisarts.Ik doe wat mijn gevoel zegt dat goed is,want mijn insteek is,als mijn kind gelukkig is ben ik dat ook!

Fauve schreef:Oh jeetje, vijf pas! Dat is inderdaad nog erg jong. Het lijkt me een heel moeilijke situatie, maar ik vind het heel goed dat jullie haar zo steunen. Er zijn genoeg ouders die het gewoon ontkennen.

Ja dat is absoluut waar Fauve,er zijn er genoeg die het ontkennen of niet willen zien.
Ze krijgt weleens vriendenboekjes mee naar huis en daar staan dan vragen in in de trant van wat wil je later worden haar standaard antwoord hierop is: "papa"
Dat doet wel iets met je als moeder zijnde hoor