Hoe nu verder?

Als het gemis groter is dan je kan handelen? Ik zie het niet....Ik zie het echt niet. Het doet zo'n pijn en het gemis is zo groot....En iedere dag is er een vooruit, een naar een betere tijd....en tegelijkertijd is het weer een dag zonder papa. Weer een dag waar hij niet bij was...

Ik zie niet hoe ik vooruit kan. Dat zal wel vanzelf gaan, maar de weg ernaartoe is mij onbekend en daarom eng....Geen papa meer die achter me staat...Alles alleen moeten doen.

Oh Leaf, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe jij je moet voelen, weet ook niet wat ik kan zeggen om je je beter te laten voelen. Ik denk dat je al heel goed bezig bent door er veel over te praten.

Ik heb echt respect voor je Leaf hoe jij dit allemaal aanpakt, heb je niet veel aan natuurlijk, het gemist wordt er niet minder om...

Heel veel sterkte, ik denk aan je...!

Och lieve Leaf, ik zou willen dat er een soort kant en klaar pakket voor je was, wat je kon nemen en dan ging het beter met je. Helaas is dat er niet, en zal alles op z'n tijd gaan. Ik zou je zo graag willen helpen met iets, en zeggen dat het weer goed komt. Ik denk dat praten heel veel helpt, en dat elke traan die je laat, je helpt bij het verwerk proces. Ik denk ook dat je moet proberen los te laten dat het beter met je moet gaan. Dat hoef je helemaal niet te proberen te forceren, want daar is het nog zo vers voor allemaal. En je mag altijd verdriet houden, want hij is jouw papa, en dat zal hij altijd blijven. Ik weet ook niet welke weg jij af gaat leggen, maar ik weet wel dat je er wel komt. Het is vreselijk zwaar, en dat zal het ook echt nog wel blijven, maar ik hoop dat je in ziet dat dat verdriet er ook echt bij hoort.

Even een andere tip, misschien nog niet voor nu maar later: Ik zou je EMDR therapie aan willen raden, dat schijnt erg goed te helpen bij traumatische gebeurtenissen. Ik had er zelf niet heel veel aan, maar ik zou het zeker proberen als ik jou was, al helpt het de pijn een beetje te verzachten, dan is dat al heel wat.

Dikke knuffel!

Lieve Leaf, wat een groot verdriet en wat een groot gemis moet jij voelen. Zo groot dat het haast niet voor te stellen is, het lijkt me echt zo vreselijk wat jij hebt moeten mee maken en wat je nu nog meemaakt. Ook ik zou willen dat ik net als Marin een kant en klaar pakket voor je had waarin je jezelf iets beter zou voelen, helaas bestaat dat niet en zul je hoe ontzettend moeilijk ook door deze periode heen moeten. Kan je er wel goed over praten met je naasten ? Met je zus en je moeder bijvoorbeeld ?

Ik weet waar je over praat. Het is misschien een dooddoener: maar het gemis zal blijven. De acceptatie zal wel komen. Maak je daar maar geen zorgen over. Het gevoel wat je nu hebt leer je op den duur mee omgaan. Het is alleen een kwestie van tijd. Je moet er geduld voor hebben om er voor te zorgen dat het gemis omgezet wordt in een geaccepteerd gevoel. Maar ga jezelf dat ook niet opdringen om dat gevoel te vergeten, dat maakt het op den duur alleen maar erger.

Het gemis zal blijven en tja daar is geen wondermiddel voor. Maar je kunt er wel mee om leren gaan. Dat is mijn belangrijkste advies aan jou.

Het is vorige week zaterdag een half jaar geleden dat mijn Mamie is overleden. Ik mis haar nog elke dag en het wordt er niet minder op. Ik heb het gevoel een plekje gegeven en ik heb het geaccepteerd.

Maar nu mijn antwoord op je vraag, namelijk.... hoe ga je nu verder? Ten eerste: doe lekker rustig aan. 'Revalideer' op je eigen tempo. De 1 heeft een jaar nodig om op gang te komen, de ander een week... gewoon puur voor de afleiding. Het belangrijkste is dat je niet moet inzien dat het haast moet hebben, omdat je zo graag verder wilt. Maar juist dan geef je jezelf niet de ruimte om eens goed te rouwen. Bedenk dat je nu een flinke klap te verwerken hebt. Niet alleen emotioneel gezien, maar misschien ook lichamelijk gezien. Dus het is ook niet gek dat elke dag een worsteling is om het gemis van je paps te overleven. Maar iedere dag die je er op hebt zitten is weer iets positiefs en iedere dag die komt is een kans. Ook al ben je effetjes een blokje om geweest, het is al heel wat. Zelfs een rondje fietsen is al heel wat. Geniet van het weer, zelfs als het regent (niet alleen kut omdat het nat is, maar misschien ook omdat het zo grauw en grijs is), denk aan je paps, koester zijn herinneringen. Zo leer je om te gaan met het gemis.

Ik denk veel aan je!

Mijn vader is jaren geleden overleden, maar ik kan me toch niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Ik denk dat het in ieder geval al heel goed dat je deelt met anderen wat je voelt en denkt. Wat mij verder wel een tijdje heeft geholpen, is in een schriftje aan mijn vader schrijven. Daarmee kreeg ik hem niet terug en het was natuurlijk heel anders dan echt contact met hem, maar het gaf me wel een beetje het gevoel dat ik nog dingen met hem kon delen.

Lieve Bitterkoek,

Ik wilde je sowieso nog bedanken voor je lieve woorden en de hele 'actie' die je op touw had gezet voor mij, terwijl je ook nog zo erg je eigen verdriet zult hebben en je zo recent nog je moeder bent verloren. Dat alles betekent heel veel voor mij en zegt veel over jou...Over wie jij bent.

Mijn vader is al een aantal jaren geleden overleden en de eerste twee jaar zijn voor mij ongelofelijk heftig geweest. Het verdriet en het gemis is gewoon niet te bevatten, niet te stoppen, je kunt er niet omheen... Helaas... Ik heb achteraf gezien denk ik te weinig gepraat, te weinig steun gevonden bij vertrouwde mensen. Ik zou je dus willen aanraden om heel veel te praten, heel veel te huilen en steun te zoeken. Herinneringen op te halen en ook te lachen. Een schriftje bij houden of gewoon hier veel schrijven is misschien ook fijn? :-)

Nu kan ik zeggen dat het verdriet een heel stuk minder heftig is maar dat het gemis blijft. Eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat ik mijn vader niet mis, even aan hem denk of er op de een of andere manier mee geconfronteerd word.

Veel sterkte meid!

Wat erg Flinder....

Zolang ik aan het werk ben, gaat het op zich wel...Zodra ik klaar ben, loop ik tegen een enorme muur van verdriet op. Echt enorm. Ik ben zo zo vreselijk verdrietig...

Ik kan er wel goed over praten, en ook wel schrijven....Maar toch. Ik kan er niets constructiefs mee, zijn dood dient geen doel, geen ander doel althans dan zijn bevrijding van dit leven. Wat mij gebroken achterlaat....

Leaf, ik vind het goed van je dat je onder ogen ziet dat het voor je vader zéker wel een doel heeft gehad. Hoe verdrietig hij jou en je familie er ook mee heeft gemaakt. Ik weet zeker dat hij zich dat gerealiseerd heeft, maar gewoon geen andere uitweg heeft gezien. En hij wist dat jullie sterk zijn en de kracht hebben om door te gaan, ook zonder hem.
Flinder heeft gelijk, het gemis blijft. Dat merk ik ook nu nog, bijna 6 jaar na mama's dood. Bepaalde momenten, situaties, brengen herinneringen naar boven. Maar er komt een tijd dat het verdriet en gemis niet meer de boventoon voeren. Al heb je daar nu nog niets aan want het is nog té vers. Er zal best nog een hele tijd overheen gaan voordat je merkt dat je verdriet een aanvaardbaar niveau heeft gekregen. Tot die tijd: realiseer je dat het niet zo snel kan gaan, gun jezelf de tijd om het verdriet te verwerken. Hoe sneller je wilt dat het 'over' is, hoe groter de kans dat je verdriet in alle hevigheid terug zal komen en dat wil je vast niet.
Doe waar je behoefte aan hebt: praat, huil, schrijf, onderneem dingen. Op het moment dat je aan het werk bent, heb je afleiding dus is het logisch dat het dan wel gaat. Maar je kunt niet continu bezig zijn met 'afleiding' hebben, je zal hoe dan ook, hoe vervelend ook, door je verdriet heen moeten. Ik hoop dat je mensen hebt bij wie je daarvoor terecht kan. Mensen die je steunen en die desnoods je verhaal keer op keer op keer aan willen horen. Net zolang tot je merkt dat het verdriet minder is geworden. Aanvaardbaar. Echt, die tijd komt. Maar het duurt een tijdje...

Ik had gewoon nooit....nooit gedacht dat het zo'n pijn zou doen. En ik zie dezelfde pijn bij iedereen die een ouder heeft verloren, jong of oud....

Hij wilde ons alles geven wat hij zelf nooit gehad heeft. Dat heeft hij gedaan, behalve dan...Dat we nu geen vader meer hebben. Slechts nog herinneringen...

Ik wil hem aanraken, dood of levend, ik wil zijn stem horen....Ik wil zien hoe hij altijd naar me keek....

Die pijn is ook onvoorstelbaar. Zelfs toen ik wist dat ik mam ging verliezen, kon ik me nog niet voorstellen hoe het werkelijk zou gaan worden. Naderhand bleek het gewoonweg erger te zijn dan wat ik me vantevoren had voorgesteld. Ik herken je verlangen om hem te zien, te horen, aan te raken maar er is niets op de hele wereld dat ik (of wie dan ook) daaraan kan doen, helaas, hoe graag ik ook zou willen.

Ik hoop dat je dit, ooit, zover 'een plekje kan geven' dat het aanvaardbaar en acceptabel voor je wordt. Meer dan een kan ik niet voor je doen

Ook voor mij is het heel moeilijk voor te stellen hoe jij je voelt. Ik heb tot nu toe alle topics van je gelezen en vind dat je het erg goed doet
Enige tijd geleden was mijn vader ziek, ze wisten niet wat er aan de hand was en hij had hele rare verschijnselen. We hebben lange tijd in onzekerheid gezeten (onderzoeken, etc.). Ook het woord tumor is gevallen en ik was compleet van slag. Het idee dat mijn vader ziek zou zijn en hem te verliezen... ik heb dagen gehuild. Ook de onzekerheid maakt je gek. Ik ben toen wel met beide benen op de grond terecht gekomen, want ja het kan natuurlijk altijd gebeuren. Nu is het bij mijn vader goed afgelopen, ze deden het af als één of ander virus. Maar ik kan je vertellen dat ik goed ben wakker geschud.
Niet dat je veel aan dit verhaal hebt, maar ik wilde eigenlijk gewoon even zeggen dat ik echt respect voor je heb hoe je met de hele situatie om bent gegaan en nog steeds omgaat.

Ik heb verschillende stukken van je gelezen en ik vind het moeilijk om te reageren, maar ik voel toch nadat ik zoveel heb gelezen iets naar je moet schrijven. Ik vind het echt een onvoorstelbare gebeurtenis en ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Ik ken je totaal niet, maar toch moet ik af en toe aan je denken omdat ik zo geschokt was van je verhaal. Een advies heb ik niet voor je, ik heb dit nog nooit van dichtbij mee gemaakt. Maar het verdriet wat je voelt, ook al weet ik niet precies hoe je het voelt...het grijpt me aan. Als ik er over nadenk hoe om te gaan met een verdriet als dit...ik wens je heel veel kracht toe, Leaf. Misschien niet hele opbeurende woorden, maar ik heb ook geen idee wat voor opbeurends ik zou kunnen zeggen.

Sterkte!

Lieve Leaf,

Ik herken de pijn die je beschrijft. Ik had ook nooit, nooit verwacht dat het zo'n pijn zou doen. Dat je zelf echt niet weet hoe je je leven ook al weer op moet pakken omdat het simpelweg nooit meer hetzelfde zal zijn. Af en toe komt die pijn weer terug en voel ik ook weer de paniek die ik toen had:'hoe moet ik nu verder?'. Helaas weet niemand hoe dat precies moet. Ieder doet het op zijn eigen manier. Fijn dat je wat afleiding vindt in je werk. En ik snap je gevoel over dat schrijven: dat is ook precies de reden dat ik na twee dagen met dat schriftje ben gestopt.