Hoe nu verder?

Ik hoop dat ik dit duidelijk en redelijk kort en bondig kan omschrijven.
In september afgelopen jaar heeft mijn ex het van de ene op de andere dag uitgemaakt. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was daarvoor al gescheiden (wat ook niet zonder slag of stoot is gegaan), ik heb een moeilijke jeugd gehad en ik heb al een aantal hulpverleningstrajecten gezien (waaronder een opname van 8,5 maanden). Ik heb, kortom, het gevoel dat ik m'n leven niet zo op poten krijg. Toen m'n ex het in september uitmaakte, ben ik in een crisissituatie beland en sindsdien ben ik weer erg depressief.
Vannacht heb ik weer erg naar gedroomd. Dat is waarom ik nu ook met een rotgevoel zit en dit van me af typ. Weer een herhaling van mijn ex die het uitmaakte en de boosheid die dit bij mij veroorzaakte. Ik blies kinderen op met vuurwerk (?) en wilde de auto van mijn ex en ex-schoonmoeder bekrassen, in mijn droom dan hè? Dit maakt voor mij duidelijk, dat ik er nog veel mee bezig ben en het nog helemaal niet verwerkt heb.
Momenteel zit ik niet in een hulpverleningstraject. Ik heb al zoveel gesprekken gehad, dat ik eigenlijk niet meer weet waar ik nog moet beginnen, omdat het tot dusver niets geholpen heeft. Bovendien komt mijn laatste hulpverlener niet verder dan: "Waarom ga je niet backpacken in Australië of je settelen in een kibboets..." Zucht...
Ik hoop dat jullie misschien tips hebben, een voor mij nieuwe insteek... Theoretisch weet ik best dat je niet in dingen moet blijven hangen enzovoorts, maar als dingen continu in je dromen terugkomen... wat doe je er dan aan?

Ik weet niet of het helpt, maar als ik een keer ergens echt mee zit ga ik op een vliegveld, station of andere drukke plek zitten met een schrijfblok (liefst in het zonnetje). Vervolgens ga ik gewoon een beetje om me heen zitten kijken naar andere mensen en ondertussen probeer ik dingen te schrijven. Ene keer over de dingen die mij dus dwars zitten, maar soms ook hele andere dingen zoals wat ik zie.

Moet wel zeggen dat het misschien heel anders ligt omdat ik geen verleden heb zoals jij.
Toch hoop ik dat het je helpt!

Wat jammer dat er verder geen reacties gekomen zijn.
Maar ja... als niemand zich herkent in de situatie...

SadButTrue schreef:Wat jammer dat er verder geen reacties gekomen zijn.
Maar ja... als niemand zich herkent in de situatie...

Sorry, ik kan me er inderdaad niet in verplaatsen. Maar wat je laatste hulpverlener als idee aandraagt zou je niet willen proberen? Mij helpt het soms wel in lastige situaties (niet vergelijkbaar met de jouwe hoor) om er even uit te stappen, na te denken, op een andere plek, andere omgeving, andere mensen. En dan voor mezelf een plan bedenken hoe ik het wil/ wat ik wil als ik terug kom. Als je het niet ziet zitten, heb je dit dan ook aangegeven? En wat zegt je hulpverlener dan?

Heb je al eens hypnotherapie of emdr geprobeerd?

ik hoor ook positieve dingen over haptotherapie. Misschien dat dat je kan helpen?

Hoe zit het dan met de vergoeding van haptotherapie? Ik heb namelijk een minimuminkomen. Tot dusver heb ik hulp gehad dat vergoed werd (wat ook wel moet).

Weggaan naar een ander land, backpacken, vind ik geen goed idee. Zoals ik al schreef, kom ik vanuit een crisissituatie (suïcidaal) en ik ben depressief. Dan lijkt het mij niet verstandig om alleen naar het buitenland te gaan. Bovendien heb ik nog niet zo lang een nieuwe baan, na een hoop gedoe (tien verbroken contracten bij andere werkgevers over de laatste tien jaar). Daarom ben ik allang "blij" dat ik tenminste weer werk héb; een klein beetje ritme in m'n leven.

Voor de rest... ik heb veel inzicht in mijn persoontje. Hoe ik geworden ben wie ik nu ben, waarom ik doe zoals ik doe, het komt erop neer dat ik verstandelijk de dingen heel goed kan benoemen. Dat zeggen m'n therapeuten ook: "Je wéét het wel". Het voelt alleen zo rot, ruk, strontedepressief. Gevoel en verstand komen niet overeen.

Wat rot dat je je zo voelt, maar ik denk wel dat je anders moet proberen aan te kijken tegen de dromen die je hebt. Dromen staan juist voor verwerking en niet voor stilstaan op een bepaald punt in je leven. Toen het uitging met mijn ex, heb ik ook veel gedroomd over hem. Ik had daardoor soms het gevoel nooit tot rust te komen, omdat ik zelfs in m'n slaap met hem bezig was, maar achteraf gezien weet ik dat ik aan in een verwerkingsproces zat.

Ik begrijp inderdaad dat dromen, verwerken is. Ik besef me alleen, dat ik al ruim twintig jaar depressief ben, dus vind het lastig om er verder nog iets mee te doen, weet echt niet meer wat.

Ik heb al even gegoogled op haptotherapie. Ik zie alleen dat het eventueel gedeeltelijk vergoed kan worden vanuit een aanvulling; ik heb echter alleen de basisverzekering...

Misschien een stomme vraag, maar heb je al aan de mogelijkheid van medicatie gedacht?

Geen stomme vraag hoor. Ik heb twee soorten AD gehad, die beiden niet hielpen. Ik heb wel erg last van de bijwerkingen, maar het middel zelf doet niets, ook op de hoogste dosering niet.

En misschien nog een ander proberen? Ik heb er ook drie geprobeerd waar ik alleen bijwerkingen van had en geen positief resultaat en nu slik al een hele tijd een AD die goed werkt en waar ik helemaal geen bijwerkingen van heb.

Mag ik vragen welke dat is en welke bij jou niet werkten?
Ikzelf heb Seroxat gehad (aaarghh!) en Citalopram.
Ik weet dat het erg persoonlijk is (lichaamsgebonden, weet ik het). Ik heb van Mike Boddé gelezen dat Anafranil (ofzo) erg goed bij hem werkt en dat 'ie daar levenslang aan vastzit. Wat werkt bij jou dan?

Ik heb paroxetine (Seroxat), fluvoxamine en fluoxetine gehad. Die werkten niet. Citalopram werkt bij mij wel.

Ah. Oké, bedankt voor je antwoorden.