Verder na traumatische ervaring

Ik heb vorige week iets traumatisch meegemaakt. Behalve dat het veel geregel met zich mee brengt loopt mijn hoofd over van emotie. Ik kan me slecht concentreren en huil erg snel.

Nu wil mijn werkgever dat ik natuurlijk zo snel weer aan het werk ga. Fysiek is er niets met mij niets aan de hand.
Maar mijn werk bestaat vooral uit nadenken en concentreren. Ik kan niet een beetje aan het werk. Het is of niet werken, of wel werken met alle druk en stress van dien.

Er zijn veel mensen die mij willen zien en spreken. Erg lief natuurlijk en goed bedoeld. Maar het liefst kom ik nog even niet onder de mensen. Al die vragende blikken en het medeleven, daar kan ik moeilijk mee omgaan.

Ik vraag me af wanneer ik weer in staat ben te gaan werken. Uiteraard moet ik dat zelf bepalen, maar hoe voel ik dat aan? Wanneer weet ik dat ik sterk genoeg ben om mensen onder ogen te komen? Ik doe nu alles stap voor stap. Voel me alweer iets beter, maar om dan gelijk te werken??

Ik vind het zo moeilijk te bepalen.

Misschien zijn hier meiden met ervaring na een traumatische ervaring.

Misschien kun je naar de huisarts gaan om erover te praten? Die kan je vast wel een beetje verder helpen.

Heel veel sterkte! Ik hoop voor je dat je je snel weer beter gaat voelen.

Huisarts? Psych? Veel hardlopen? Het ligt aan het trauma. Kun je het je manager vertellen? Dan naar bedrijfsarts om een plan te maken qua werk!

Ik weet niet wat voor trauma het is, maar ik zou overleggen met de bedrijfsarts qua werkzaamheden.
Voor je eigen verwerking zou ik je verwijzen naar een psycholoog of slachtofferhulp. Die hebben meer ervaring met zulk soort dingen inclusief beroepsgeheim.

Wat vervelend dat je zo'n traumatische ervaring hebt meegemaakt!

Ik geloof niet dat zo te zeggen valt wanneer je weer in staat zult zijn om te werken. Zoals je zelf al zegt; dat moet je zelf bepalen. Ik denk dat je vooral op dit moment niet te veel van jezelf moet verwachten en het inderdaad stap voor stap moet doen. Mijn ervaring is dat je dan vanzelf ook wel weer aanvoelt wanneer je klaar bent voor een volgende stap!

Het is een lastig proces, er zijn geen duidelijke stappen die je kunt volgen of een prognose zoals bij 'n gebroken been; 6 weken gips, fysiotherapie en dan loop je weer als 'n kivit (bij wijze van).

Heb je een goed contact met je leidinggevende/werkgever? Ik zou met hem/haar in gesprek blijven, geef aan hoe het met je gaat, waar je wel en niet aan toe bent en neem jezelf vooral in acht! Je kunt nu heel stoer snel over alles heen stappen maar de klap komt, hoe dan ook. Is het niet nu dan wel over 'n half jaar, 'n jaar of 6 jaar.

Sterkte!

Ja, m'n manager weet het. Ik heb nu iets van calamiteiten verlof. Maar dat kan natuurlijk niet té lang duren. Ik ben dus niet ziekgemeld. Kan ik dan alsnog contact opnemen met de arbo?

Het gaat op zich wel met mij, maar ik merk dat ik mentaal een klap heb gekregen. Ik ben altijd van het doorpakken en doorgaan, maar nu weet ik het niet zo goed meer. Dat zelf aanvoelen vind ik zo moeilijk. Omdat ik inderdaad geen duidelijkheid heb over het proces.

Psych is niet aan de orde. Ik denk namelijk dat ik het best zelf kan verwerken. Heb lieve ouders en zus die er voor me zijn. Slachtofferhulp is me vooralsnog 'vergeten' te bellen. Het is vorige week al gebeurd, nummer is genoteerd, maar geen telefoontje.

Vind het zo lastig. Ik merk nu ik dit type dat ik geen duidelijke vraag heb. Ben misschien op zoeken naar ervaringen..

Eens met Angela.. Ik denk dat als je elke dag zwaar gestresst bent, dat je er nog niet klaar voor bent..
Volg je gevoel en doe geen dingen waar je je niet prettig bij voelt. neem wat extra tijd voor de fijne dingen en gun jezelf rust om bij te komen.
Stress kost veel energie, waardoor je minder hebt voor andere dingen. Misschien kan je er met vrienden over praten? Of hier? Maar luister naar je gevoel.

Calamiteitenverlof mag inderdaad niet te lang duren, maar als jij na het verstrijken van die tijd nog niet aan het werk kunt, ben je 'dus' ziek.
Ik weet niet of je nu al naar de Arbo kunt, maar ik vraag me ook af of dat nu relevant is. Dat komt eventueel wel als je de ziektewet in gaat.

Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, laat je niet onder druk zetten door je werkgever. Beter nu rustig aan doen (en eventueel toch hulp inschakelen) dan over je grenzen gaan en later afknappen.

Sterkte!

Zininzon schreef:

Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, laat je niet onder druk zetten door je werkgever. Beter nu rustig aan doen (en eventueel toch hulp inschakelen) dan over je grenzen gaan en later afknappen.

Sterkte!

Mee eens. Dan ben je verder van huis. Dus luister naar je gevoel. En doe waar jij je goed bij voelt.

Het is ook heel erg lastig! Juist omdat er geen duidelijkheid is. Het is voor iedereen verschillend hoe je op een traumatische ervaring reageert en dat maakt het hele proces zo lastig!
Mijn ervaring is dat je echt wel gaat voelen wanneer je een stap vooruit hebt gezet en wanneer je weer toe bent aan een volgende stap. Maar dat heeft tijd nodig en je moet dicht bij jezelf blijven. Dat klinkt 'n beetje zweverig maar je moet écht naar je eigen gevoel luisteren. Dat lijkt misschien moeilijk maar als je nadenkt over de situatie en de stappen die je zou willen zetten dan merk je waarschijnlijk vanzelf wel bij welke stappen je weerstand voelt; dan is het nog te vroeg om die stap te zetten.
Laat je niet pushen door een werkgever of andere mensen in je omgeving. Af en toe een duwtje in de goede richting is natuurlijk goed, je moet ook niet in deze situatie blijven hangen maar je moet zéker niet over je eigen grens heen gaan. Kleine stappen zetten en nogmaals, naar je gevoel blijven luisteren!

Het is fijn dat je ouders en zus je willen helpen! Een psycholoog of slachtofferhulp doen dit echter wel vanuit 'n andere hoek dus misschien zou dat toch ook goed voor je zijn. Maar goed, daar moet je wel zelf achter staan en zolang jij het gevoel hebt dat je goed gesteund wordt door de mensen om je heen is dat natuurlijk prima!

Oh en je zou evt. contact met de arbo-arts op kunnen nemen om informatie op te vragen. Maar ik zou denk ik eerst in gesprek gaan met je leidinggevende om te kijken wat je in overleg met hem/haar kunt regelen. Mijn ervaring is dat de arbo-arts dit namelijk ook adviseert.

....

En verder ontzettend veel sterkte!

(aub niet quoten)

*

Bedankt voor jullie reacties. Ik kon gisteren niet reageren, dus vandaar een beetje laat.

Ik weet nu dat ik mijn gevoel serieus moet nemen en het niet naast me neer moet leggen en doorgaan. Morgen ga ik voor het eerst weer naar het werk. Alleen voor een gesprek met mijn teamleider en om bij te praten met mijn collega's. Dat zal ook wel een moeilijke middag worden. Om iedereen weer onder ogen te komen.
Ik moet met mijn leidinggevende een plan gaan maken, eerst maar eens kijken hoe hij reageert.

Thanks iedereen!

Succes morgen!!!