"iets" doen met je miskraam?

Hebben jullie iets gedaan naar aanleiding van je miskraam ( miskramen ), een tattoo, bepaald sieraad oid?

Ik heb heel erge drang om iets te doen met mn miskramen, helemaal omdat mn miskraam jaren in mn lichaam is blijven zitten. Maar ik twijfel ook...maar weet niet waarom. Ik zit te denken aan een tattoo van twee vergeet me nietjes...

Ik heb vorig jaar tijdens de vakantie toen ik een miskraam kreeg een mooie kiezelsteen uit te tuin bij ons vakantiehuisje meegenomen en die staat symbool voor mn mk destijds...

Ik heb er in die zin niks mee gedaan. Maar de laatste tijd heb ik wat vaker 'last' van mijn miskraam (nou ja, de herinnering eraan dan). Ik zou me kunnen voorstellen dat zo'n symbool fijn is om als herinnering met je mee te dragen. Ik heb zelf alleen niks met tatoeages, dus dat wordt hem in ieder geval niet.

Heb jij het al een beetje een plekje kunnen geven? (Met name de miskraam die je zo lang onbewust met je mee hebt gedragen?)

Ik ben altijd heel nuchter, en heb altijd zoiets van: Wat er ook gebeurd altijd blijven lachen...
Maar dit doet me toch wel wat, laat het mn omgeving niet merken, maar als ik alleen ben kan ik flinke huilbuien hebben. Ook vind ik zwangere mensen 'moeilijk'. Ben ook vooral bang voor wat komen gaat. Ben ook 'kwaad' op mezelf dat ik niet normaal ben...etc

Een tattoo is niks voor mij, ik houd daar gewoonweg niet van. Vind het symbolisch gezien erg mooi hoor, maar zelf zou ik denk ik kiezen voor een mooi sieraad met daarin een inscriptie o.i.d.

Parisienne schreef:Een tattoo is niks voor mij, ik houd daar gewoonweg niet van. Vind het symbolisch gezien erg mooi hoor, maar zelf zou ik denk ik kiezen voor een mooi sieraad met daarin een inscriptie o.i.d.

+1

vlinder19 schreef:Ik ben altijd heel nuchter, en heb altijd zoiets van: Wat er ook gebeurd altijd blijven lachen...
Maar dit doet me toch wel wat, laat het mn omgeving niet merken, maar als ik alleen ben kan ik flinke huilbuien hebben. Ook vind ik zwangere mensen 'moeilijk'. Ben ook vooral bang voor wat komen gaat. Ben ook 'kwaad' op mezelf dat ik niet normaal ben...etc

Je moet echt niet kwaad op jezelf zijn of teleurgesteld in je lichaam hoor. Het is domweg dikke pech. Maar ik kan me goed voorstellen dat je er emotioneel onder bent. Zeker omdat jullie zo graag nog een kindje willen. Heb je eigenlijk nog onderzoeken in het ziekenhuis de komende tijd? Ik zou me kunnen voorstellen dat je wel wil weten waar je aan toe bent. En dat je misschien angst hebt om zoiets nog een keer mee te maken.

Ik vind het echt heel rot voor je/jullie!

Minneke schreef:

vlinder19 schreef:Ik ben altijd heel nuchter, en heb altijd zoiets van: Wat er ook gebeurd altijd blijven lachen...
Maar dit doet me toch wel wat, laat het mn omgeving niet merken, maar als ik alleen ben kan ik flinke huilbuien hebben. Ook vind ik zwangere mensen 'moeilijk'. Ben ook vooral bang voor wat komen gaat. Ben ook 'kwaad' op mezelf dat ik niet normaal ben...etc

Je moet echt niet kwaad op jezelf zijn of teleurgesteld in je lichaam hoor. Het is domweg dikke pech. Maar ik kan me goed voorstellen dat je er emotioneel onder bent. Zeker omdat jullie zo graag nog een kindje willen. Heb je eigenlijk nog onderzoeken in het ziekenhuis de komende tijd? Ik zou me kunnen voorstellen dat je wel wil weten waar je aan toe bent. En dat je misschien angst hebt om zoiets nog een keer mee te maken.

Ik vind het echt heel rot voor je/jullie!

Het ziekenhuis waar ik geopereerd ben heeft contact opgenomen met het umcg en die zouden mij weer oproepen. Maar het duurt me allemaal was te lang, dus heb vandaag het umcg gebeld...die wisten van niks. Dus toen het plaatselijke ziekenhuis gebeld, en die hadden we alles opgestuurd zeiden ze... maar ze zouden het uitzoeken en me terug bellen. Dat gebeurde niet dus heb vanmiddag zelf weer teruggebeld, maar ze konden de juiste mensen in groningen maar niet te pakken krijgen. Dus ik moet morgen weer bellen. Baal er zo vreselijk van, ik wil gewoon zo snel mogelijk weer geopereerd worden zodat ik weet waar ik aan toe ben.

En natuurlijk weet ik dat het dikke pech is... maar soms vraag ik me dan gewoon af waaraan ik het verdiend heb dat het allemaal zo moet gaan. Maar dat zal iedereen wel hebben, waarbij het niet lukt, misgaat etc. Ik vond gewoon dat ik mn portie wel gehad had haha...

Ik heb een vlinder als bedeltje van mijn 1e miskraam. Voor de 2e miskraam wil ik graag een engeltje als bedeltje ofzo.

Ik heb een miskraam met 15 weken gehad en hebben het onofficiel begraven achter de steen bij mijn overleden vader en daar een boom geplaats als symbool zodat als wij daar zijn ook ons 1e kindje kunnen herdenken. Onze 2e miskraam ligt daar ook alleen dat is veel eerder fout gegaan.

Ik kan je gevoel wel herkennen over waarom het bij jou is misgegaan.... En het is dikke pech ja. Maar het zoiets hakt er wel in bij je zowel geestelijk als lichamelijk en zeker wat jij hebt meegemaakt.

ik heb dan geen 'echte' miskraam gehad,maar een mola-zwangerschap. Met 10 weken achter gekomen. Ik heb tot nu toe niet de behoefte gehad er iets mee te doen omdat er geen kindje was. Dus voor mn gevoel ben ik niks verloren, alleen een jaar dat ik niet zwanger mag worden. Ik kan het alleen nog niet over mn hart verkrijgen om de drie testen (met duidelijke streep) weg te gooien. Ik weet ook niet goed hoe ik me erover voel. Maar nu ik er over schrijf merk ik dat ik toch tranen krijg. Raar is dat, want ik denk er bijna nooit meer aan en lijkt alsof het me niets (meer) doet.

Wij hadden al een aantal me-to-you beertjes, en die hebben we gewoon voor de leuk, maar is begonnen met eentje voor mijn oma, en eentje die ik van Dave gekregen heb op onze eerste date. Bij de mk heb ik er eentje gekocht, en voor Joris hebben we er een. Later weer een voor de mk en ook weer een voor Milou. Doordat we ook een heleboel 'gewone' hebben weten anderen niet van hoe of wat, maar wij weten dat er een aantal extra bijzonder zijn voor ons.

Daarnaast heb ik bij de geboorte van Joris een bedelarmbandje gekregen, en daar hadden we ook een extra bedeltje voor de mk bijgehangen. En later ook aangevuld met die voor de 2e mk en Milou. Hoewel het beide keren vroeg mis ging zijn het voor mij toch mn kindjes, en horen ze er toch bij.

Verder heb ik er wel vrede mee tegenwoordig. Zeker de 1e mk heeft me ook veel positieve dingen gebracht. En uiteindelijk klopt mijn plaatje toch wel op de een of andere manier. Ik wilde altijd 4 kindjes, maar na de zwangerschap van Joris wist ik al dat ik niet 4 zwangerschappen wilde vorldragen, en dat we dus voor 2 kindjes zouden gaan. Maar door de 2 mk heb ik toch het gevoel dat die 4 wel klopt zeg maar.

Ik heb die drang ook steeds meer... Ik ga een bedeltje voor aan mijn armband kopen, tevens een mooie afsluiting... Is nu alweer bijna een jaar geleden... En soms heb ik het er nog wel heel moeilijk mee.

Wat bedoelde je precies met dat je de miskraam heel lang in je lichaam hebt gehad?

heel raar eigenlijk, maar ik heb maand voordat ik zwanger werd van X. ook een miskraam gehad, met 5,5 week. Heel pril dus. Op dat moment heftig, maar ik denk er eigenlijk helemaal niet meer aan. Gelukkig, maar nu ik dit lees denk ik "is dat wel 'normaal'?"

Ik ben heel gelukkig met X. en door hem ben ik de mk eigenlijk 'vergeten'. Maar toch...het had een heel ander kindje kunnen zijn. Nu ik hier echt over na ga denken...dan pas komt het besef.

Ik heb drie miskramen gehad en ik geloof niet dat ik daar iets mee wil doen. Ik heb er echt heel erg veel verdriet van, maar ik wil het niet erger maken dan dat het is. Het waren nog geen baby's, ze waren niet levensvatbaar. Het is een abstract iets wat ik verloren ben, een voorstelling in mijn hoofd, het verdriet van een in elkaar gestorte droom, een representatie die ik maakte van mijn toekomstige kinderen, maar het waren nog geen kinderen.

Misschien zou ik een symbool voor een zware/ heftige periode in mijn leven wel mooi vinden. Al denk ik niet dat ik ooit een tatoeage laat zetten. Ik zou nu nog geen symbool kunnen kiezen, ik zit er nog midden in en wie weet volgen er mee miskramen. Ik denk pas dat ik het over een tijd een plaats kan geven.

Ik heb zelf twee miskramen gehad, maar ik voel absoluut niet de behoefte om daar een herinnering aan bij me te dragen. Het doet juist pijn en het mag wat mij betreft wel meer naar de achtergrond treden, dan dat ik het juist bewust een of ander symbool wil geven. Ik zie het ook niet als verloren kindjes, maar als een fout in de ontwikkeling van het kindje. Ik denk ook niet dat ik er na jaren weer meer last van zal krijgen, ik denk dat de herinnering juist zal vervagen en dat vind ik wel zo prettig.

Twellie schreef:Ik heb zelf twee miskramen gehad, maar ik voel absoluut niet de behoefte om daar een herinnering aan bij me te dragen. Het doet juist pijn en het mag wat mij betreft wel meer naar de achtergrond treden, dan dat ik het juist bewust een of ander symbool wil geven. Ik zie het ook niet als verloren kindjes, maar als een fout in de ontwikkeling van het kindje. Ik denk ook niet dat ik er na jaren weer meer last van zal krijgen, ik denk dat de herinnering juist zal vervagen en dat vind ik wel zo prettig.

Denk je echt dat het vervaagd? Ik denk dat ik deze periode echt nooit meer zal vergeten, ook niet als ik straks misschien wel een gezond kindje (of misschien wel kindjes) op de wereld zal zetten. Maar, ook ik hoef absoluut geen symbool voor iets dat nooit tastbaar is geweest. Ik denk dat, dat misschien ook wel het pijnlijke en het ongrijpbare eraan is. Het is weg, omdat het er niet kon zijn. Jij bent nu gestopt toch? Geeft dat rust?

Ik heb voor de zwangerschap van S. 4 miskramen gehad en voor de zwangerschap van J. ook weer 1. Hoe erg ik het op die momenten ook vond, ik heb daar daarna nooit moeite mee gehad, natuurlijk wel die eerste week/weken na de miskraam, maar daarna niet meer.
Ik vond het erg moeilijk om telkens weer opnieuw zo'n teleurstelling te verwerken en weer je toekomstbeeld aan te passen, maar ik heb nooit lang stil gestaan bij het verlies van een kindje. Ik voel het ook niet als dat ik al 5 kindjes verloren heb, helemaal niet zelfs, vind het ook gek omdat te zeggen.
Misschien ben ik erg nuchter, ik weet niet hoe het komt, maar ik heb niet die gevoelens over de miskramen zoals ik dat bij vele anderen wel lees. Ik heb dus ook niet de behoefte om hier een herinnering van bij me te dragen. Natuurlijk denk ik er wel eens aan, maar voel hier ook absoluut geen pijn meer aan.
Heel veel sterkte voor alle meiden die hier (nog) wel meezitten.

LotteK schreef:Ik heb voor de zwangerschap van S. 4 miskramen gehad en voor de zwangerschap van J. ook weer 1. Hoe erg ik het op die momenten ook vond, ik heb daar daarna nooit moeite mee gehad, natuurlijk wel die eerste week/weken na de miskraam, maar daarna niet meer.
Ik vond het erg moeilijk om telkens weer opnieuw zo'n teleurstelling te verwerken en weer je toekomstbeeld aan te passen, maar ik heb nooit lang stil gestaan bij het verlies van een kindje. Ik voel het ook niet als dat ik al 5 kindjes verloren heb, helemaal niet zelfs, vind het ook gek omdat te zeggen.
Misschien ben ik erg nuchter, ik weet niet hoe het komt, maar ik heb niet die gevoelens over de miskramen zoals ik dat bij vele anderen wel lees. Ik heb dus ook niet de behoefte om hier een herinnering van bij me te dragen. Natuurlijk denk ik er wel eens aan, maar voel hier ook absoluut geen pijn meer aan.
Heel veel sterkte voor alle meiden die hier (nog) wel meezitten.

Wat knap dat je er zo mee omgaat. Ik heb zelf ook niet het gevoel dat ik kindjes verloren ben, maar ik heb wel verdriet om een onvervulde kinderwens, het falen van mijn lichaam (of het vruchtje), en de angst voor miskramen of ongewenst kinderloos blijven. Maar nu ik jou bericht lees, weet ik dat het vaker voorkomt en dat de kans groot is dat ik weer zwanger word en een zwangerschap voldraag. Goed om te lezen dat jij er geen verdriet meer van hebt.

Jolie2 schreef:

Wat knap dat je er zo mee omgaat. Ik heb zelf ook niet het gevoel dat ik kindjes verloren ben, maar ik heb wel verdriet om een onvervulde kinderwens, het falen van mijn lichaam (of het vruchtje), en de angst voor miskramen of ongewenst kinderloos blijven. Maar nu ik jou bericht lees, weet ik dat het vaker voorkomt en dat de kans groot is dat ik weer zwanger word en een zwangerschap voldraag. Goed om te lezen dat jij er geen verdriet meer van hebt.

Het scheelt nu natuurlijk wel dat ik inmiddels 2 kinderen heb, maar voor de geboorte van mijn eerste, had ik dat gevoel ook niet, maar wel het gevoel wat jij beschijft van de angt voor nog meer miskramen en een eventuele onvervulde kinderwens.


Heb je al wel iets van een onderzoek gehad of weet je waarom je al 3 keer een miskraam hebt gehad?

Jolie2 schreef:

Twellie schreef:Ik heb zelf twee miskramen gehad, maar ik voel absoluut niet de behoefte om daar een herinnering aan bij me te dragen. Het doet juist pijn en het mag wat mij betreft wel meer naar de achtergrond treden, dan dat ik het juist bewust een of ander symbool wil geven. Ik zie het ook niet als verloren kindjes, maar als een fout in de ontwikkeling van het kindje. Ik denk ook niet dat ik er na jaren weer meer last van zal krijgen, ik denk dat de herinnering juist zal vervagen en dat vind ik wel zo prettig.

Denk je echt dat het vervaagd? Ik denk dat ik deze periode echt nooit meer zal vergeten, ook niet als ik straks misschien wel een gezond kindje (of misschien wel kindjes) op de wereld zal zetten. Maar, ook ik hoef absoluut geen symbool voor iets dat nooit tastbaar is geweest. Ik denk dat, dat misschien ook wel het pijnlijke en het ongrijpbare eraan is. Het is weg, omdat het er niet kon zijn. Jij bent nu gestopt toch? Geeft dat rust?

Dat denk ik echt, ik heb in mijn leven al het nodige meegemaakt en elke keer bleek weer dat hoe naar het ook was, dat de pijn met de tijd toch minder werd. Ik denk dat dit geen uitzondering is. Ik zal het ook nooit vergeten, de feiten dan, maar de emoties erbij zullen wel minder worden.

Wij zijn nu inderdaad helemaal gestopt met de medische molen. Het geeft me zeker rust. Ik kan weer beseffen dat mijn leven nu eigenlijk ook best leuk is. Ik vind het weer leuk om met vriendinnen af te spreken, met mijn dochter naar de speeltuin te gaan etcetera. Ik zag het een paar maand geleden (bij nader inzien) toch wel zo zwart in dat het mijn leven wel in enige mate verpestte.

Je schrijft ergens verderop dat miskramen vaker voorkomen. Alleen op dit forum weet ik inmiddels al wel een vrouw of vijf die twee of meer miskramen hebben gehad. In het huizenrijtje waar ik woon heeft elke vrouw (op een na) of een miskraam gehad of is via de medische molen zwanger geworden (en dan heb je nog de combinatie van deze en dat ben ik ). Ook op mijn werk verschillende collega's. Het komt echt zo ontzettend vaak voor en net zo ontzettend vaak gaat het na een aantal pogingen wel goed.

Ik heb voor mijn oudste dochter een mk gehad en daar vreselijk veel verdriet van gehad! Ik heb in een doosje de echo bewaard,de test en een knuffeltje dat ik van mijn zus had gekregen. Ik zie het echt als mijn eerste kindje en denk vaak over hoe dat kindje geweest zou zijn ook al ging het heel vroeg al mis. Ik zal dat doosje met de spulletjes bewaren en koesteren want ook dit kindje hoort bij ons gezin.

Ik heb kort geleden vlak achter elkaar 2 miskramen gehad, zie mijn onderschrift.
Ik heb niet de behoefte om iets te doen met mijn miskramen. Ik heb het de laatste maanden heel moeilijik gehad maar nu gaat het goed. Het is met name de angst die ik heb dat een volgende zwangerschap weer misgaat. Al zie en hoor ik veel voorbeelden ook weer in dit topic van dat het na 1 of meerdere miskramen heus ook weleens goed gaat en daar probeer ik me aan vast te houden.

LotteK schreef:

Jolie2 schreef:

Wat knap dat je er zo mee omgaat. Ik heb zelf ook niet het gevoel dat ik kindjes verloren ben, maar ik heb wel verdriet om een onvervulde kinderwens, het falen van mijn lichaam (of het vruchtje), en de angst voor miskramen of ongewenst kinderloos blijven. Maar nu ik jou bericht lees, weet ik dat het vaker voorkomt en dat de kans groot is dat ik weer zwanger word en een zwangerschap voldraag. Goed om te lezen dat jij er geen verdriet meer van hebt.

Het scheelt nu natuurlijk wel dat ik inmiddels 2 kinderen heb, maar voor de geboorte van mijn eerste, had ik dat gevoel ook niet, maar wel het gevoel wat jij beschijft van de angt voor nog meer miskramen en een eventuele onvervulde kinderwens.


Heb je al wel iets van een onderzoek gehad of weet je waarom je al 3 keer een miskraam hebt gehad?

Dank voor je reactie. Het is echt hoopvol te lezen dat jij nu twee kinderen hebt. Ik heb al heel veel onderzoek gehad: bloedonderzoek naar stolling, chromosomen, vitamine B12, een kijkoperatie baarmoeder, maar daar komt niets uit. Omdat het protocol in Belgie verder reikt dan Nederland, ga ik morgen naar het Academisch ziekenhuis in Gent, daar gaan ze waarschijnlijk kijken naar auto-immuunziekte. Mocht ik nu weer zwanger worden dan begin ik meteen met het innemen van progesteron. Daarnaast slik ik extra vitamine b6 en b12, zink, foliumzuur en kinderasperine. Waarschijnlijk allemaal placebo, maar onder het mom baat het niet dan schaadt het niet, doe ik het wel.

Voor Amber misschien ook interessant, omdat jij ook snel zwanger wordt: de MEERstudie, daarin onderzoeken ze of snel zwanger worden, vermeerderd vruchtbaar, samenhangt met miskramen.

Dank voor je reactie. Het is echt hoopvol te lezen dat jij nu twee kinderen hebt. Ik heb al heel veel onderzoek gehad: bloedonderzoek naar stolling, chromosomen, vitamine B12, een kijkoperatie baarmoeder, maar daar komt niets uit. Omdat het protocol in Belgie verder reikt dan Nederland, ga ik morgen naar het Academisch ziekenhuis in Gent, daar gaan ze waarschijnlijk kijken naar auto-immuunziekte. Mocht ik nu weer zwanger worden dan begin ik meteen met het innemen van progesteron. Daarnaast slik ik extra vitamine b6 en b12, zink, foliumzuur en kinderasperine. Waarschijnlijk allemaal placebo, maar onder het mom baat het niet dan schaadt het niet, doe ik het wel.

Voor Amber misschien ook interessant, omdat jij ook snel zwanger wordt: de MEERstudie, daarin onderzoeken ze of snel zwanger worden, vermeerderd vruchtbaar, samenhangt met miskramen.

Ik heb die onderzoeken ook gehad, alleen geen kijkoperatie. Bij mij kwam ook nergens iets uit. De gyneacoloog noemde het heel cru, gewoon pech. Ik hoop voor je dat je snel weer zwanger bent en dat het dan goed gaat. Hebben de artsen je aangeraden om al die vitamine etc te slikken?

LotteK schreef:

Dank voor je reactie. Het is echt hoopvol te lezen dat jij nu twee kinderen hebt. Ik heb al heel veel onderzoek gehad: bloedonderzoek naar stolling, chromosomen, vitamine B12, een kijkoperatie baarmoeder, maar daar komt niets uit. Omdat het protocol in Belgie verder reikt dan Nederland, ga ik morgen naar het Academisch ziekenhuis in Gent, daar gaan ze waarschijnlijk kijken naar auto-immuunziekte. Mocht ik nu weer zwanger worden dan begin ik meteen met het innemen van progesteron. Daarnaast slik ik extra vitamine b6 en b12, zink, foliumzuur en kinderasperine. Waarschijnlijk allemaal placebo, maar onder het mom baat het niet dan schaadt het niet, doe ik het wel.

Voor Amber misschien ook interessant, omdat jij ook snel zwanger wordt: de MEERstudie, daarin onderzoeken ze of snel zwanger worden, vermeerderd vruchtbaar, samenhangt met miskramen.

Ik heb die onderzoeken ook gehad, alleen geen kijkoperatie. Bij mij kwam ook nergens iets uit. De gyneacoloog noemde het heel cru, gewoon pech. Ik hoop voor je dat je snel weer zwanger bent en dat het dan goed gaat. Hebben de artsen je aangeraden om al die vitamine etc te slikken?

Ja bij mij noemen ze het ook pech, maar ik vind dat toch moeilijk te bevatten. Is het pech, omdat het echt pech is of is het pech, omdat zij niet kunnen achterhalen waaraan het ligt. Ik weet dat de prognose goed is, 70-80% dat ik de volgende zwangerschap voldraag, maar anderzijds wordt dat percentage na elke miskraam die je hebt gehad lager en zal ergens blijven steken op de 60%. Dus de kans dat het wel goed gaat, is altijd groter dan dat ik weer een miskraam krijg. Ik slik die vitamines omdat sommigen, ook in andere landen, hierbij zweren. Echter zeggen Nederlandse onderzoeken dat het geen significante resultaten oplevert. Mijn gyn vindt het wel oke dat ik het slik, wederom onder het mom baat het niet dan schaadt het niet.

In hoeveel tijd heb jij 4 miskramen achter elkaar gehad?

Realiseer me nu dat ik (of we) er een ander topic van maken. Als je wil Amber en anderen kunnen we ook een algemeen zwanger worden na miskramen of miskramen topic openen. Sorry TO voor topic vervuiling, ik hoop dat je een mooi symbool vindt voor je miskramen.