Hoe wil jij het liefst dood willen gaan?

Gezellig topic

Lady4 schreef:Lekker tactisch CBL, net na het overlijden van Leaf haar vader..

Leaf, knuffel voor jou!

Ik vind niet dat dit iets te maken heeft met de dood van wie dan ook. Maar het is geen vrolijk topic natuurlijk en ook niet logisch. Een natuurlijke dood heb je niet te kiezen.

Eens met TGR. Het is geen leuk topic maar ik vind het wel interessant.

Pussycat schreef:

Bitterkoek_ schreef:Ik heb geprobeerd om er bij stil te staan, maar ik vind het geen prettig onderwerp. Ik ga er niet op in.

+1 ik denk er de laatste tijd al veel te veel aan. En ik word er niet bepaald vrolijk van. Ik wil gewoon genieten van het nu en als ik dood ga dat zie ik dan wel weer. Je hebt het toch niet voor het zeggen.u

Inderdaad.

Ik snap wel wat je bedoelt (ik vind de opties ook echt heel bizar), maar ik vind wel dat zulke onderwerpen bespreekbaar moeten blijven op het forum. Hoe ik met Leaf meeleef, staat hier voor mij buiten (en ik snap trouwens ook dat Leaf hier nu even geen zin in heeft). Maar topics over de dood zijn er nu, en zullen er altijd zijn. Ik vind niet dat die vermeden moeten worden, ook niet als het over de manier van doodgaan gaat.

Ik vind het juist heel lief van je, Lady. Helaas gaat de wereld gewoon door en daar heb ik me ook bij neer te leggen. Alleen idd, als ik dat eerste rijtje zo zie in de openingspost, dan denk ik wel: wat gruwelijk, mijn vader zat gewoon 11 dagen dood in een auto....

wat een gekke opties..
jammer dat de optie 'na een avondje gourmetten met mijn schoonouders' er niet tussen staat, dan zou ik daar voor gaan.

Nee maar serieus over zulke dingen denk ik echt niet na, dat gebeurd en hoe of wat zal me dan ook niet veel meer uitmaken zolang het niet met veel pijn gepaard gaat vind ik het prima.

sonly schreef:Misschien raar, maar ik heb daar dus best wel eens serieus over nagedacht...
Ik zou het liefst een kort ziektebed willen van een aantal weken, maar waarbij het wel duidelijk is dat het een aflopende zaak is. Zodat ik nog afscheid kan nemen van m'n dierbaren. Dat lijkt me voor m'n dierbaren het fijnst, maar ook voor mezelf.

Zo denk ik er ook over.

Een kort ziektebed lijkt mij juist heel naar en angstaanjagend. Ik word altijd heel bang als ik lees van mensen die met vage klachten naar de huisarts gaan en drie weken later dood zijn. Het idee dat je het ene moment nog denkt dat alles goed is en dat er het volgende moment geen hoop meer is en je al afscheid moet gaan nemen...

Dijn82 schreef:Ouderdom en dan het liefst in m'n slaap, geen ziektebed.

Da's een goede, dan ga ik daarvoor

Fauve schreef:Eens met TGR. Het is geen leuk topic maar ik vind het wel interessant.

Idd

Lady4 schreef:Een topic als 'Ben jij bang voor de dood?' vind ik weer anders. Maar de vraag hoe jij het liefst dood wil gaan (Sowieso, wie wil er nou doodgaan door vermoord te worden of door weggevreten te worden door zoutzuur? Stomme vraag toch?) vind ik niet erg tactisch. Iedereen hier weet dat Leaf haar vader ook op een andere wijze gestorven is en dat is nog maar zo kort geleden. Maar goed, misschien ben ik te gevoelig nu.

Leaf, als je het vervelend vindt dat in dit aankaart, dan moet je dat gewoon zeggen hoor.

Wat maakt het nou uit hoe ik het topic noem, omg wtf!
Als je die link had bekeken, dan had je kunnen lezen dat het daar ook zo staat!

Ik wil geen lang ziek(sterf) bed, zeker niet, omdat ik daar het beeld van pijn bij krijg. Ik wil geen pijn voelen dan.
Het liefst slaap ik in. En dat op oudere leeftijd.

Wel vind ik de topic titel raar staan, niet kloppen.
Hoe wil jij het liefst dood willen gaan??

Ik denk ook wel eens over dit onderwerp na, dus ik vind het geen vreemde vraag.

Als ik het voor het zeggen had, zou ik het liefst plotsklaps weg zijn (als in hartaanval/hartstilstand in de slaap), maar wel op een 'gepaste' leeftijd (rond de 90).

Tja, moeilijke vraag voor mij maar voor vele denk ik. Maar wel bespreekbaar. Er moet zeker geen taboe op heersen.

Zoals, jullie weten heb ik vorige jaar, november mijn vriendin verloren. Dezelfde aandoening. Maar kon er niet meer mee leven.
Helaas mogen wij geen Actieve euthanasie toepassen. Dus werd het bij haar Passieve Sedatie. Dit is even wat anders. In principe doe je het dan zelf. Door niet meer te eten en te drinken. Dan val je al in een lange diepe slaap. En vervolgens dan mag de arts je iets geven voor het lijden. En ja in sommige gevallen kan het lang duren. Maar bij mijn vriendin was het precies een week.

Wanneer stopt het bij mij. Doordat zij deze keuze heeft gemaakt. Heeft het mij wel aan het denken gezet. Mijn zusjes riepen jij gaat dit niet doen he.
Ik heb glashard nee gezegd. Maar, natuurlijk speelt het enorm in je achterhoofd.
Wat als ik echt niet meer kan.
Ik ben altijd de positieve zelve. Maar nu ik weet dat ik dus eigenlijk alleen maar functies ga verliezen. Waar zit dan de stop knop voor mij zelf?
En mag ik hier zelf over bepalen? Vind ik ook wel een vraag wat meespeelt.
Ik zou het dan het liefst actief willen. Dan kies je er ook zelf voor. Alleen dan is het ook meteen afgelopen. Best een gek idee van morgen ga ik dood.
Passief, ik weet niet of ik dat mijn familie aan kan doen. Dit omdat het echt lijdzaam toezien is. Hoe ik langzaam verdwijn.
En, dat maakt het erg moeilijk.

Nu ik dit zo hier neer heb gezet. Denk ik, wat ben ik toch onwijs eerlijk nu op dit moment tegen mezelf. Ik heb dit eigenlijk nog niet met iemand besproken.
Al weten mensen het misschien wel. Maar er over praten is inderdaad een taboe.
Want ja, ik wilde mijn vriendin ook niet verliezen. Maar het gebeurde wel. Het was haar keuze. En ik kon het alleen maar respecteren.
En, altijd gezegd dat het mijn keuze niet zou zijn. Maar, ik denk er wel aan in de slapeloze nachten. En nee ben niet depressief. Maar ik denk gewoon eerlijk.
Het leven is ook soms, zoiets ongrijpbaars.

Sterremaan, .

Maple schreef:Wat een rare, nare vraag. Eigenlijk denk ik daar doelbewust nooit over na, wnat dan schiet ik volledig in de paniek.

Ben je bang voor de dood?

Dijn82 schreef:

Maple schreef:Wat een rare, nare vraag. Eigenlijk denk ik daar doelbewust nooit over na, wnat dan schiet ik volledig in de paniek.

Ben je bang voor de dood?

Nee, ik raak in paniek omdat ik het leuk vind

Sterremaan: Deze docu gaat daarover: http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1100330
De jongen in de docu heeft op zijn 16e kanker gekregen en als blijkt dat het terminaal is, wil hij niet voor euthanasie kiezen, maar voor palliatieve sedatie. Hij legt heel goed uit waarom hij precies daarvoor kiest. Ik vind het een hele mooie docu, wel heftig, maar die jongen komt zo krachtig over qua geest, ook al zie je dat zijn lichaam helemaal op is.

Ik zou graag volledig met het idee berust dood willen gaan. Een kort ziekbed lijkt mij ook vreslijk, omdat je je niet voor kunt bereiden op de dood. Ik vind het prachtig als mensen volledig berust zijn met het idee en er haast een beetje naar uitkijken, omdat ze er zelfs een beetje nieuwsgierig naar worden. Zo zou ik het ook wel willen, niet bang, rustig en misschien een klein beetje nieuwsgierig. En dan het liefst zonder pijn als dat ook nog zou kunnen

Maple schreef:

Dijn82 schreef:

Maple schreef:Wat een rare, nare vraag. Eigenlijk denk ik daar doelbewust nooit over na, wnat dan schiet ik volledig in de paniek.

Ben je bang voor de dood?

Nee, ik raak in paniek omdat ik het leuk vind

Nou ja, niemand wordt er echt blij van natuurlijk, maar ik ben er totaal niet bang voor, dus ik vind het moeilijk om me voor te stellen dat iemand er echt van in paniek raakt, vandaar mijn vraag.

Dank je wel Dijn. Ik had deze Docu al gezien. Ja, ik weet ook de beweegredenen waarom mijn vriendin ervoor koos hoor.
Maar, ik zelf heb zoiets dan maar beter in een keer. Klinkt misschien gek.

Maar ja, ach het liefst word ik 85 en ga gewoon in mijn slaap hoor. Maar we weten niet hoe het leven loopt. Dit weer overigens niemand. Niemand heeft een route kaart van zijn of haar eigen leven.

Maar bedankt voor de Docu..

Nouja, ik ben er inderdaad bang voor. Minder bang dan vroeger, maar vooral het gevoel dat ik gewoon nog niet 'klaar' ben hier. Dat maakt niet alleen dat ik in paniek raak als ik bedenk dat ik theoretisch gezien ook gewoon nú zomaar dood neer kan vallen, maar ook dat ik me ansgtig voel als ik eraan denk dat ik misschien als negentigjarig vrouwtje kom te overlijden. Misschien dat ik dan wel klaar ben hoor, maar ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken om klaar te zijn met het leven en er vrede mee te hebben dat je misschien eens dood kunt gaan. Sowieso vind ik het een verschrikkelijk idee om mensen om me heen die achterblijven, met het verdriet ervan 'op te zadelen'.