Pff die sollicitatiegesprekken ook altijd...

Vanmorgen een gesprek gehad.
Ging opzich wel goed, wist overal wel een antwoord op.
Ik werkte ook al wel op het bedrijf en heb het daar erg na mijn zin.
Qua zenuwachtigheid viel het wel mee. Gisteravond was ik het even, maar na een kleine peptalk van m'n man had ik zoiets van nou wat kan mij gebeuren, ik ga gewoon naar het gepsrek en ik zie het wel. Leuk als ik mag blijven, heel leuk zelfs en als ik het niet ben jammer dan.
Zo zat ik daar ook een beetje, heel enthousiast te vertellen waarom ik wilde blijven.

kreeg ik de opmerking dat ik zo rustig en relax in dat gesprek zat. Of ik wel eens heel enthousiast of heel extreme emoties had. Ik zei van nou ik ben vrij nuchter en ben wel eens heel blij, maar altijd wel een beetje ingetogen zeg maar.
Het is bij mij nooit uitbundig, mijn collega zei dat ik op de afdeling ook vrij constant aanwezig was. Niet extreem, maar ik was er en deed mijn ding.
Nu zit ik weer te twijfelen laat ik me wel genoeg zien, omdat ze daar zo op door gingen. En ka nik wel wat toevoegen aan het team. Ik zeg zo, ja ik denk het wel, maar dat heeft bij mij tijd nodig om mijn plekje te vinden (werk er nu 2 maand) en een stukje vertrouwen te krijgen op de afdeling en het werk te leren kennen.

Pfff zit me zelf nu echt gek te maken dat ik het in de 2 maanden alweer verknoeid heb.

Interne sollicitaties zuigen sowieso wat mij betreft. Ik bedoel, moet je je daar ineens gaan zitten voorstellen terwijl je collega's toch in principe allang weten wie je bent en wat je te bieden hebt. Ik vind het zo'n neppe bedoeling dan...

Dat zou ik dan ook wel sowieso jezelf voorhouden. Ze hebben 2 maanden met je gewerkt en blijkbaar heb je het goed genoeg gedaan om op gesprek te mogen komen voor die functie. Ongeschikt ben je dus niet, lijkt mij.

Ja wat jij zegt zit ook alweer wat in...
En het is natuurlijk ook ze kunnen je ook op de proef stellen...
Mja soms wordt daar juist zo onzeker van!