Moeilijk - vriendinnenkwestie

Guattari schreef:TNMN: wat rot dat je een probleem hebt waar je niet uitkomt zonder hulp. Ik hoop heel erg voor je dat je met de juist begeleiding wel tot een oplossing kan komen. Het gekke is, is dat ik best wel goed gevoelens van ratio kan onderscheiden als het niet over mezelf gaat. Het maakt het zo lastig dat deze vriendin juist vraagt om een professionele blik ipv troostende woorden zoals een vriendin dat normaal gesproken zou doen. Ik heb haar in de 12 jaar dat we vriendinnen zijn nog nooit zo gezien en dat vind ik echt heel naar (natuurlijk voor haar, maar ik word er zelf natuurlijk ook niet vrolijk van iemand om wie ik geef verdrietig te zien, ook al kan ik dat dus vrij goed scheiden van elkaar).

Melisande schreef:Wat verwachten deze vriendinnen precies van jou professionele blik? Willen ze informatie over behandelopties of willen ze graag bij jou in behandeling? Ik kan me voorstellen dat het voor hen prettig is om hun verhaal te vertellen aan iemand die juist niet mee zal gaan huilen en dat ze kunnen horen dat er meer mensen zijn die dit soort dingen hebben meegemaakt. Het kan hoop geven om te horen dat er behandelmogelijkheden zijn.

Hier sla je idd de spijker op z'n kop. Als je in de hoedanigheid van vriendinnen tegenover elkaar zit en één vd twee personen heeft verdriet, troost je diegene vaak door bijv. een knuffel te geven o.i.d. Je sust en stelt gerust waar mogelijk. Dat kan heel fijn zijn en vaak ook voldoende. Echter zit er natuurlijk ook een keerzijde aan het troostende aspect, namelijk dat je onbewust diegene de "mogelijkheid" biedt zich ten volle te uiten. Een deel vd pijn wordt gedeeld en een deel wordt vastgehouden, juist doordat die ander je wil troosten. Mijn rol (normaal gesproken) is om psychologische theorievoming omtrent seksueel geweld te deconstrueren en een tegenstem te geven, waarbij maatschappelijke assen van betekenisgeving (gender, etniciteit, sociale klassepositie, religieuze overtuiging, westers/niet-westers etc etc.) in ogenschouw worden genomen. Dit laatste bepaalt namelijk grotendeels hoe iemand beschadigd is geraakt na een negatieve seksuele (traumatische) ervaring, zoals bijv. verkrachting en welke taal diegene aan het trauma geeft. Veelal is het mijn rol om het trauma te duiden. Er komt vaak een warrig verhaal, waarin de rol van gefragmenteerde herinneringen de rode draad vormt en de beelden die slachtoffers daarbij hebben, probeer ik te vertalen naar de symptomen van bijv. PTSS. Dat geeft vaak al veel rust, omdat die herinneringen op zich al angst bij slachtoffers opwekt. De stressor is dan niet eens zozeer de daad op zich, maar de herinnering aan de daad.

In dit geval heb ik degene om wie het gaat ook idd geïnformeerd over de behandelmogelijkheden en eveneens kenbaar gemaakt wat m.i. voor haar de beste behandelmethode zou zijn. Dat wilde ze namelijk heel graag weten.

Ik merk dat de vriendin(nen) om wie het gaat, vooral het prettig vinden dat ik niet oordeel. Niet over de gevoelens die zij hebben en niet over de dader. Het stukje emotie wat er vaak om de hoek komt kijken als luisteraar, ontbreekt dus. Ik troost ook niet als in een arm om d'r heen slaan als die vriendin huilt. Daarna doe ik dat wel, maar niet op dat moment zelf.

Ik kan me voorstellen dat het voor jou behoorlijk belastend is. Het is heel anders om verhalen te horen van iemand waarmee je al jarenlang bevriend bent in plaats van mensen die je verder niet kent.

Ja klopt, het slachtoffer krijgt opeens een gezicht en is een persoon. Natuurlijk weet je zoiets ook als je filmpjes kijkt, maar die personen ken ik niet.

Suus schreef:Moeilijke kwestie, Guattari. Misschien kun je aan haar aangeven hoe het voor jou is? Dat je haar graag wilt helpen en er voor haar wilt zijn, maar dat het voor jou moeilijk is om er op een echt objectieve manier naar te kijken, omdat ze zo dichtbij je staat en je zo veel om haar geeft? Alleen een buitenstaander kan er op een echt objectieve manier naar kijken, maar ik begrijp dat het voor haar niet mogelijk is om naar een psycholoog te gaan. Pff, moeilijk, kan je helaas niet helpen...

Susan schreef:Kun je niet aangeven dat je bang bent dat je haar in jouw positie niet de hulp kunt geven die ze echt verdient en nodig heeft en er nogmaals op aandringen dat ze professionele hulp zoekt? Als ze dat doet haalt dat de grootste druk er misschien wel vanaf waardoor gesprekken tussen jou en haar over dat onderwerp ook beter mogelijk worden. Dan ben je weer gewoon vriendin inplaats van - in haar ogen - de ultieme hulpverlener op dat gebied en ook nog eens de enige ter wereld die ervan weet.

Noa schreef:Een paar dingen die zo in me opkomen na het lezen van je verhaal:

- Je vriendin is denk ik het meeste op zoek naar erkenning, steun en een luisterend oor. Jouw kennis maakt dat ze denkt het goed aan je kwijt te kunnen en dat je haar misschien zelfs verder kunt helpen. Maar voorop staat dat je een goede vriendin van haar bent die ze in vertrouwen durft te nemen, alleen dit kan voor haar al een enorme stap zijn.

Dat zei ze idd ook letterlijk; ze voelde de behoefte dit aan mij te vertellen, omdat ze dacht dat ik meer input kon geven dan zoiets als: "Jee, wat erg voor je. Welke klootzak heeft dit gedaan?" Ze bood naderhand ook d'r excuses aan, omdat het zo onverwachts ter sprake kwam, maar dat hoeft van mij echt niet.

- Om dit aan haar te kunnen geven moet je de kennis even laten voor wat het is en als mens naast haar gaan staan. Van een kloof is geen sprake, iedere mens is even kwetsbaar als het om misbruik gaat, het is iets wat ons allen kan treffen.

Ze wilde graag juist niet het vriendinnengesprek. Dat maakte het gevoelsmatig dus opeens heel lastig.

- Laat haar merken dat je nog evenveel om haar geeft als vriendin. Zeg tegen haar dat je er voor haar wil zijn zoveel als mogelijk, maar dat het moeilijk is haar te helpen, dat het zelfs voor een pro moeilijk is, dat het een verwerkingsproces is waar ze zelf doorheen zal moeten gaan en dat ze nu de eerste stap heeft gezet.

Dat heb ik idd ook benadrukt. Ik heb haar verteld hoe dapper ik het van d'r vond dat ze me dit toevertrouwde en durfde te delen en dat ze voor mij niet zal veranderen. Dit vond ze fijn om te horen.

- Vertel haar dat ze van evenveel waarde is als wie dan ook en dat iemand je kwaad kan doen en gevoelsmatig alles van je af kan pakken, behalve een bepaalde waardigheid, zelfrespect.

Het is één vd meest onafhankelijke vrouwen die ik ken. Wat echter wel zo is, is dat nu opeens bepaalde gedragingen uit het verleden op z'n plek vallen. Opeens viel dat kwartje, terwijl ik destijds dacht dat ze gewoon wat minder losbandig was dan ik toen kon zijn. Ik kon in de kroeg eindeloos ouwehoeren met mannen en ook gewoon een avondje zoenen en daar verder geen waarde aan hechten. Dat zoenen kon zij ook wel, maar zij was wel veel serieuzer dan ik, om maar eens wat te noemen.

- En laatste tip; probeer jezelf en alle kennis die je van dit gebied hebt uit te schakelen als je tegenover haar zit, en luister simpelweg naar haar. zonder hieraan je eigen associaties direct te koppelen.

Dat was aanvankelijk ook mijn bedoeling, maar ze vroeg er dus expliciet om.

Ik ben ervan overtuigd dat je dit allemaal zonder moeite kan, want volgens mij ben je naast hartstikke slim, ook gewoon lief en empathisch. Ik denk echt dat je deze laatste eigenschappen in deze situatie beter kunt inzetten dan je feitenkennis.

Wat lief van je dat je dat zegt. Als ze er niet om had gevraagd, was ik gematigder geweest in de feitenkennis benoemen, maar het is ook een stukje waar ik voor moet waken om dit niet aan te dragen; het gaat, als ik niet oplet, bijna automatisch.

Oja en nog één ding, misschien is online hulpverlening iets voor haar? Hoor daar goede verhalen over!

Ik had net Melisande ook laten weten dat ik zojuist met iemand heb gesproken en dat ik erover denk om over een paar weken haar op te gaan zoeken in het buitenland en op die manier haar aan goede hulpverlening te helpen of in iig een stukje op weg te helpen. Online hulpverlening zou eventueel ook een optie zijn. Daar had ik zelf nog niet aan gedacht, thnx!

TGR schreef:Vrienden, vriendinnen en familie kun je niet "behandelen" als client. Je bent emotioneel betrokken en daardoor kun je haar beter doorverwijzen naar een psycholoog die haar verhaal objectiever bekijkt anders gaat het ook jullie vriendschap beinvloeden.

RYW schreef:Ik snap wel waarom ze het vraagt. Ze vertrouwt je in de rol van vriendin (dat denkt ze bij een prof niet zomaar te kunnen krijgen) en vraagt je hulp vanuit je vakgebied, voor haar een ideale combi... Maar dit is gewoon niet haalbaar zoals je zelf al zegt. Die grens kan je niet over. En stel je probeert het, en het werkt niet voor haar? Een gewone therapeut kan je zeggen dat het niet klikt, maar een vriendin?

Ik denk dat je er goed aan doet dat je het scheidt.