Moeilijk - vriendinnenkwestie

Tijdens een deel van mijn Ba en daarna Ma heb ik me volledig toegelegd op seksueel geweldsvraagstukken en dan met name PTSS bij verkrachting van vrouwen met verschillende etnische-, culturele-, en religieuze achtergronden. Vooral het traumatische aspect heb ik dus toegepast op verkrachtingsslachtoffers die een ieder verschillend zijn gesitueerd in NL. Ik heb dit met toewijding maar soms ook met een misselijkmakend gevoel gedaan, door alle filmpjes die ik moest kijken, artikelen/boeken die ik heb moeten lezen, gesprekken die ik heb gevoerd met beleidsmakers/directeuren van instellingen etc etc.

Nog altijd fascineert dit onderwerp mij enorm en zelfs zo erg dat ik er nog een speciale Master Class voor volg voor afgestudeerden, zodat ik me i.p.v. de slachtoffers ook eens focus op de daders. Dat is overigens nog misselijkmakender af en toe, maar goed; daar kies ik voor. Ik heb naast mijn studie veel samengewerkt met een therapeut die gespecialiseerd is in interculturele trauma's en dat vond ik geweldig. Zij deed een deel van het behandelplan en ik ook. Een heel mooie kans om mezelf te ontwikkelen en die heb ik ook aangegrepen destijds, met als gevolg dat ik mee mocht publiceren bij een artikel.

Ik ben dus geen hulpverlener, maar een geesteswetenschapper. Ik mag echter wel tot op bepaalde hoogte hulp verlenen, aangezien ik nog een korte post-doctorale opleiding heb gedaan en in het najaar het vervolg hierop doe, waardoor ik ook zelfstandig hulp mag verlenen. Ik doe dat puur voor mezelf, omdat ik het gewoon erg interessant vind. Het is namelijk niet mijn ambitie om de hulpverlening in te gaan, ook al zal dit wel een deel gaan vormen van de baan die ik einde van 2011 hoop te hebben (als ik eindelijk eens toekom aan de afronding van bepaalde opdrachten die ik hiervoor moet doen).

Ik besef natuurlijk heel goed dat de specifieke richting die ik heb gedaan, synoniem staat voor mensen die een bepaalde bagage met zich meedragen waarachter veel verdriet en pijn schuilgaat. Daar ben ik min of meer aan gewend. Het "raakt" me niet zozeer meer om over verkrachting/aanranding etc etc. te lezen. Het laat me niet koud, maar ik ben er niet geheel door van slag. Wat me echter wel raakt is dat er opeens goede vriendinnen zijn die me na jarenlange vriendschap 'opeens' iets moeten vertellen, wat ze als een groot geheim al jarenlang met zich meedragen. Naja, in details hoef ik niet te treden, neem ik aan. Ze voelen de behoefte dit met me te delen, omdat ze denken dat ik ze kan helpen of iig een advies voor ze heb. Met alle liefde van de wereld luister ik ernaar, maar het zijn vriendinnen en dan is het zo moeilijk om objectief te blijven. Onlangs is nota bene een vriendin om wie ik erg veel geef, degene geweest die mij over haar trauma heeft verteld. Niemand weet het, niemand mag het weten, want de gevolgen zijn te groot. Het was aanvankelijk niet de bedoeling dat ik het zo onverwachts zou horen, maar ik merkte aan haar non-verbale communicatie dat er iets ergs aan de hand was en had het eigenlijk binnen een halve minuut "geraden". Ik weet het nu wel en ipv met haar meehuilen (bij wijze van spreken), zit ik dan opeens tegenover haar als iemand die ik op dat moment niet wil zijn. Namelijk iemand die naar haar luistert, zo goed mogelijk haar trauma duidt, met haar meedenkt, haar geruststelt, maar dat alles zonder ook maar enige vorm van hoe je dat van een vriendin zou verwachten (als in haar een knuffel geven of wat dan ook). Soms krijg ik hierdoor het gevoel dat de verstandhouding zo scheef wordt op deze manier, want ik hoor diep weggestopte geheimen, die ik niet had geweten als ik niet toevallig hierin was afgestudeerd en al een tijdje werkzaam ben geweest.

Ik weet ook niet wat ik met dit topic wil, want ik kan er immers niets mee. Het is not done om het te bespreken met familie of andere vrienden, want zij kennen degenen over wie het gaat, maar soms voel ik me best wel een slechte vriendin dat ik niet de troost bied zoals je van een willekeurige vriendin mag verwachten. Ik zit er als Guattari de geesteswetenschapper op dat moment en ook al is dat juist wat ze zo waarderen en om vragen; ik vind het zelf moeilijk om zo tegenover mensen te zitten om wie ik veel geef. Dit gevoel wordt alleen maar sterker als ze dan ook nog daadwerkelijk hulp vragen, als in dat ik ze deels behandel. Nee, ik wil het niet, maar ja, ik doe het wel bij 1 vriendin, want ik geef erg veel om haar en ze is ten einde raad en durft absoluut niet iemand anders in vertrouwen te nemen.

Heel erg bedankt voor het lezen. 't Wordt geloof ik tijd voor een dagboek.;-)

NOUHOU Je bent te slim voor mij Je was me al kwijt na de eerste zin en na de eerste alinea was ik helemaal verdwaald!

Morgen een poging als ik meer helder ben Slaap lekker

Bazinga schreef:NOUHOU Je bent te slim voor mij Je was me al kwijt na de eerste zin en na de eerste alinea was ik helemaal verdwaald!

Morgen een poging als ik meer helder ben Slaap lekker

Aaah, wat lief dat je de moeite hebt genomen het te lezen. Dat waardeer ik al heel erg. Enne, zo slim ben ik niet hoor, sterker nog: momenteel voel ik me best een sukkel.

Haar doorsturen naar een psycholoog.. Ook al was je wel hulpbevoegd, dan lijkt het me niet gezone dat je als vriendin ook haar therapeut bent

O,ja... slaap lekker! Eindelijk een beetje gerommel in town, dan gaat m'n hoofdpijn nu hopelijk weg (dat krijg ik als het benauwd is geweest overdag en er onweer op komst is:).

Yasmin schreef:Haar doorsturen naar een psycholoog.. Ook al was je wel hulpbevoegd, dan lijkt het me niet gezone dat je als vriendin ook haar therapeut bent

Dat heb ik wel voorgesteld, maar ze durft echt niet en ik kan me dit gezien haar persoonlijke situatie en de plaats waar zij woont wel voorstellen.

Ik ben dus wel deels hulpbevoegd en vanaf einde dit jaar helemaal. Het gaat me er puur om dat ik van sommige vriendinnen veel meer weet dan ik eigenlijk had "willen" weten. Ik waardeer het enorm dat ze me in vertrouwen durven nemen, maar ik vind het ook heel moeilijk voor mezelf.

Guattari schreef:

Bazinga schreef:NOUHOU Je bent te slim voor mij Je was me al kwijt na de eerste zin en na de eerste alinea was ik helemaal verdwaald!

Morgen een poging als ik meer helder ben Slaap lekker

Aaah, wat lief dat je de moeite hebt genomen het te lezen. Dat waardeer ik al heel erg. Enne, zo slim ben ik niet hoor, sterker nog: momenteel voel ik me best een sukkel.

Nouja hoezo een sukkel? Soms vind ik je ook wel een sukkel hoor, als je topics zo lang zijn als deze, terwijl de kern zo kort is als.. Ehm.. Iets dat kort is.

Soms ben je net als ABE, maar dan met duurder taalgebruik en langere zinnen

(onthoud; ik ben Trisha, dit soort dingen mag ik zeggen zonder een bitch te zijn, ik ben hooguit wat rebels maar ik heb een mini hartje en ben eigenlijk heel lief )

Bazinga schreef:

Guattari schreef:

Bazinga schreef:NOUHOU Je bent te slim voor mij Je was me al kwijt na de eerste zin en na de eerste alinea was ik helemaal verdwaald!

Morgen een poging als ik meer helder ben Slaap lekker

Aaah, wat lief dat je de moeite hebt genomen het te lezen. Dat waardeer ik al heel erg. Enne, zo slim ben ik niet hoor, sterker nog: momenteel voel ik me best een sukkel.

Nouja hoezo een sukkel? Soms vind ik je ook wel een sukkel hoor, als je topics zo lang zijn als deze, terwijl de kern zo kort is als.. Ehm.. Iets dat kort is.

Soms ben je net als ABE, maar dan met duurder taalgebruik en langere zinnen

(onthoud; ik ben Trisha, dit soort dingen mag ik zeggen zonder een bitch te zijn, ik ben hooguit wat rebels maar ik heb een mini hartje en ben eigenlijk heel lief )

Hahaha, jij mag het zeggen hoor!;-) Ik heb het overigens geprobeerd in zoveel mogelijk Jip & Janneke taal te verwoorden.

Okee, probeer 't volgende keer in Dora the Explorer taal?

Sorry ik moet echt slapen, misschien morgen een échte reactie, maar ik dank je voor dit futiliteitisch 'gesprekje'. (Goed hè, dat moeilijke zelfgemaakte woord )

Haha, ik moet ook gaan slapen. De wekker gaat om 6:45 uur! Maarre, ik ben trots op je hoor.;-) Sweet dreams!

Haha, ik heb bij jouw topics altijd het probleem dat de links die ik leg en de reflectie die je normaal aan iemand als advies zou geven. Dat je die zelf allang ook gelegd en gereflecteerd hebt.

Dus eerlijk gezegd, ik heb geen flauw idee wat je hieraan zou kunnen doen..

Deze Janneke kan het prima lezen hoor, dus Trish na een nachtje slapen ook wel..

Toch heel lief dat je het hebt willen lezen, Janneke.;-) Ik ga nu echt slapen, welterusten.

Ik zou het denk ik houden op vriendschappelijke basis en niet op wetenschappelijke basis. Daar bedoel ik dus mee dat ik denk dat het beter voor jou is om haar niet te helpen als wetenschapper maar wel als vriendin, niet alleen omdat je misschien nog niet helemaal weet wat je moet doen maar ook omdat je te dichtbij haar staat. Je kunt niet zonder gevoelens dingen voor haar doen. Kan ze niet naar een psycholoog in een andere woonplaats of kan jij misschien met connecties iets regelen?



Ik lees het trouwens net door en sommige dingen staan een beetje vaag. Sorry, lange dag

Guattari schreef:

Yasmin schreef:Haar doorsturen naar een psycholoog.. Ook al was je wel hulpbevoegd, dan lijkt het me niet gezone dat je als vriendin ook haar therapeut bent

Dat heb ik wel voorgesteld, maar ze durft echt niet en ik kan me dit gezien haar persoonlijke situatie en de plaats waar zij woont wel voorstellen.

Ik ben dus wel deels hulpbevoegd en vanaf einde dit jaar helemaal. Het gaat me er puur om dat ik van sommige vriendinnen veel meer weet dan ik eigenlijk had "willen" weten. Ik waardeer het enorm dat ze me in vertrouwen durven nemen, maar ik vind het ook heel moeilijk voor mezelf.

Maar hoe bedoel je, in de plaats waar zij woont? Lijkt me toch niet dat een psycholoog alles op straat gaat leggen van zn clienten? Of bedoel je meer als ze door iemand gezien wordt dat ze daar langs gaat en ze zien haar fiets/auto bijv?
Je zit wel een beetje in tweestrijd, want aan de ene kant zou je haar graag willen helpen maar aan de andere kant krijg je misschien wel dat je meer haar psycholoog bent dan haar vriendin.
Maar is het niet in elke vriendschap zo dat je dingen hoort die je liever niet wilt weten? Nu is natuurlijk niet alles zo heftig als wat je gehoord hebt van deze vriendin. Kan je niet meegaan met haar naar een psycholoog (in een andere plaats)om misschien de drempel wat lager te leggen?

La lastige situatie dit. Het enigste wat ik kan bedenken is dat je aan je collega zou kunnen vragen hoe zij hiermee om gaat.

Ik denk ook dat je het bij je vriendschappelijke rol moet laten. Wat je wel kunt doen, is haar adviseren zich voor te bereiden op een hulpverleningstraject ingaan. Ze is er nu nog niet aan toe, maar misschien kan ze verhuizen of zich oriënteren op hulpverlening buiten haar woonplaats. Dit is geen probleem wat je nú kan oplossen, ze zal er toch nog jaren over doen en het lijkt me belangrijk genoeg om je woonplaats voor te heroverwegen. Wat is uitgesloten, is dat jij als vriendin voor haar een geschikte hulpverlener bent. Wil je wel de meehuilrol, of voel je je daar ook onprettig bij?

TNMN: wat rot dat je een probleem hebt waar je niet uitkomt zonder hulp. Ik hoop heel erg voor je dat je met de juist begeleiding wel tot een oplossing kan komen. Het gekke is, is dat ik best wel goed gevoelens van ratio kan onderscheiden als het niet over mezelf gaat. Het maakt het zo lastig dat deze vriendin juist vraagt om een professionele blik ipv troostende woorden zoals een vriendin dat normaal gesproken zou doen. Ik heb haar in de 12 jaar dat we vriendinnen zijn nog nooit zo gezien en dat vind ik echt heel naar (natuurlijk voor haar, maar ik word er zelf natuurlijk ook niet vrolijk van iemand om wie ik geef verdrietig te zien, ook al kan ik dat dus vrij goed scheiden van elkaar).

Yasmin: ik bedoel dat als zij in NL had gewoond, ik wel meer had kunnen proberen om haar via mijn eigen connecties bij een goede hulpverlener onder te brengen. Ze woont echter in het buitenland en hoewel ze de taal van dit land zeer goed tot vloeiend spreekt, geeft ze zelf ook aan dat het toch anders is om iets wat je zo diep raakt, niet in je moedertaal te kunnen verwoorden. Sterker nog: in haar moedertaal kan ze bepaalde woorden niet eens uitspreken, puur omdat ze geheel blokkeert.

Caresses schreef:La lastige situatie dit. Het enigste wat ik kan bedenken is dat je aan je collega zou kunnen vragen hoe zij hiermee om gaat.

Misschien dat ik idd wel even ga overleggen. Ik hoop dat ze met me mee kan denken, want ik heb juist voor deze collega onderzoek gedaan naar seksueel getraumatiseerd zijn. Maar zij werkt wel intensief met getraumatiseerde cliënten en wellicht komen we samen tot iets constructiefs.

Melis_je schreef:Ik denk ook dat je het bij je vriendschappelijke rol moet laten. Wat je wel kunt doen, is haar adviseren zich voor te bereiden op een hulpverleningstraject ingaan. Ze is er nu nog niet aan toe, maar misschien kan ze verhuizen of zich oriënteren op hulpverlening buiten haar woonplaats. Dit is geen probleem wat je nú kan oplossen, ze zal er toch nog jaren over doen en het lijkt me belangrijk genoeg om je woonplaats voor te heroverwegen. Wat is uitgesloten, is dat jij als vriendin voor haar een geschikte hulpverlener bent. Wil je wel de meehuilrol, of voel je je daar ook onprettig bij?

Verhuizen is geen optie, althans niet in de zin die jij bedoelt. Als ze gaat verhuizen is het hooguit weer van land A naar land B, dat overweegt ze namelijk wel sterk en geeft ook toe dat dit eerder een vlucht is dan iets anders. Ik moet zelf bekennen dat ik niet zou verhuizen vanwege een psychische klacht die waar ik ook zou wonen door zou spelen in m'n leven.

De meehuilrol hoef ik niet per se, omdat ik zelf niet iemand ben die een potje mee gaat zitten janken. Dit is echter wel een vriendin om wie ik erg veel geef, dus het raakt me natuurlijk wel. Wat ik vooral lastig vind, is dat ik merk dat mensen in mijn omgeving (van vriendinnen tot kennissen) mij opeens diep weggestopte geheimen toevertrouwen, die ik niet had geweten als ik niet een bepaalde afstudeerrichting had gedaan. Ze durven dan opeens te vertellen waar ze soms al jaren mee rondlopen en vragen niet om troost, maar juist om een objectieve blik. Op zich heb ik daar zelf nog niet eens zoveel moeite mee om die te geven, alleen heb ik er wel moeite mee dat ik soms zoveel meer weet van die persoon dan ik zou "willen".

Ik werk zelf als hulpverlener en heb ook veel mensen met PTSS gezien. Je stukje over minder geraakt worden door vreselijke verhalen herken ik wel. Ik ben wel even nieuwsgierig wat voor een post-doctorale opleiding je op dit moment doet?

Zelf heb ik er (gelukkig) weinig mee te maken dat vriendinnen ineens dit soort geheimen vertellen, maar wel bekenden die me als hulpverlener vragen stellen. Wat verwachten deze vriendinnen precies van jou professionele blik? Willen ze informatie over behandelopties of willen ze graag bij jou in behandeling? Ik kan me voorstellen dat het voor hen prettig is om hun verhaal te vertellen aan iemand die juist niet mee zal gaan huilen en dat ze kunnen horen dat er meer mensen zijn die dit soort dingen hebben meegemaakt. Het kan hoop geven om te horen dat er behandelmogelijkheden zijn.

Ik kan me voorstellen dat het voor jou behoorlijk belastend is. Het is heel anders om verhalen te horen van iemand waarmee je al jarenlang bevriend bent in plaats van mensen die je verder niet kent.

Moeilijke kwestie, Guattari. Misschien kun je aan haar aangeven hoe het voor jou is? Dat je haar graag wilt helpen en er voor haar wilt zijn, maar dat het voor jou moeilijk is om er op een echt objectieve manier naar te kijken, omdat ze zo dichtbij je staat en je zo veel om haar geeft? Alleen een buitenstaander kan er op een echt objectieve manier naar kijken, maar ik begrijp dat het voor haar niet mogelijk is om naar een psycholoog te gaan. Pff, moeilijk, kan je helaas niet helpen...

Kun je niet aangeven dat je bang bent dat je haar in jouw positie niet de hulp kunt geven die ze echt verdient en nodig heeft en er nogmaals op aandringen dat ze professionele hulp zoekt? Als ze dat doet haalt dat de grootste druk er misschien wel vanaf waardoor gesprekken tussen jou en haar over dat onderwerp ook beter mogelijk worden. Dan ben je weer gewoon vriendin inplaats van - in haar ogen - de ultieme hulpverlener op dat gebied en ook nog eens de enige ter wereld die ervan weet.

Een paar dingen die zo in me opkomen na het lezen van je verhaal:

- Je vriendin is denk ik het meeste op zoek naar erkenning, steun en een luisterend oor. Jouw kennis maakt dat ze denkt het goed aan je kwijt te kunnen en dat je haar misschien zelfs verder kunt helpen. Maar voorop staat dat je een goede vriendin van haar bent die ze in vertrouwen durft te nemen, alleen dit kan voor haar al een enorme stap zijn.

- Om dit aan haar te kunnen geven moet je de kennis even laten voor wat het is en als mens naast haar gaan staan. Van een kloof is geen sprake, iedere mens is even kwetsbaar als het om misbruik gaat, het is iets wat ons allen kan treffen.

- Laat haar merken dat je nog evenveel om haar geeft als vriendin. Zeg tegen haar dat je er voor haar wil zijn zoveel als mogelijk, maar dat het moeilijk is haar te helpen, dat het zelfs voor een pro moeilijk is, dat het een verwerkingsproces is waar ze zelf doorheen zal moeten gaan en dat ze nu de eerste stap heeft gezet.

- Vertel haar dat ze van evenveel waarde is als wie dan ook en dat iemand je kwaad kan doen en gevoelsmatig alles van je af kan pakken, behalve een bepaalde waardigheid, zelfrespect.

- En laatste tip; probeer jezelf en alle kennis die je van dit gebied hebt uit te schakelen als je tegenover haar zit, en luister simpelweg naar haar. zonder hieraan je eigen associaties direct te koppelen.

Ik ben ervan overtuigd dat je dit allemaal zonder moeite kan, want volgens mij ben je naast hartstikke slim, ook gewoon lief en empathisch. Ik denk echt dat je deze laatste eigenschappen in deze situatie beter kunt inzetten dan je feitenkennis.

Oja en nog één ding, misschien is online hulpverlening iets voor haar? Hoor daar goede verhalen over!