Ineens is het eng

Ik wil even iets van me afschrijven en ben benieuwd of er meiden zijn met dezelfde gedachten of deze hebben gehad.
Ongeveer 2 jaar heb ik een kinderwens, mijn vriend ook maar minder intens dan ik. Na maanden van wachten, de zaken op orde krijgen die wij belangrijk vinden (huis, vaste baan etc.) hebben we nu de beslissing genomen er voor te gaan!
Een paar maanden eerder dan we in eerste instantie hadden afgesproken. Het leuke vind ik dat mijn vriend nu heeft gezegd dat hij het ontzettend graag zou willen.

Maar dan ineens denk ik... heeelppp, hoe moet dat nou? Kunnen we het wel? En mijn studie dan? En het moet er ook ooit uit en wat zal mijn werk ervan vinden enzooovoorts enzoovoorts..
Andere momenten voel ik me weer het gelukkigste meisje van de wereld, omdat een kindje mij helemaaal geweldig lijkt.
Herkent iemand dit? Horen deze enge gevoelens erbij?

Ja herkenbaar....ik heb van het ziekenhuis groen licht mag zwanger worden, hebben het er ook samen veel over gehad en nu KAN het eindelijk en nu vind ik het te eng....mijn spiraal zit er dan ook nog in!

mozzarella schreef:Ja herkenbaar....ik heb van het ziekenhuis groen licht mag zwanger worden, hebben het er ook samen veel over gehad en nu KAN het eindelijk en nu vind ik het te eng....mijn spiraal zit er dan ook nog in!

wat een stelletje mutsen zijn we dan he

Dat is behoorlijk normaal hoor

Heel herkenbaar!! Nu ik ook echt daadwerkelijk zwanger ben blijven bij mij al die 'enge' gedachtes en twijfels maar komen. Iedere keer denk ik wat nu als... of hoe moet dat straks... Eigenlijk zouden wij pas over een half jaar voor een kind gaan maar ik ben nu (onverwachts) al zwanger. We zijn er echt super blij mee maar aan de andere kant hebben we ook veel twijfels over bepaalde dingen. Ik denk (en hoop) dat het straks allemaal wel minder wordt!
Wel heel spannend en leuk dat jullie voor een kindje gaan!

Hoewel wij nog niet voor een kindje gaan lijkt me dit volkomen normaal. Ik heb trouwens wel een beeeetje hetzelfde, ik heb enorme baby kriebels, maar als ik écht denk ik van okee wat als ik nu zwanger zou zijn dan denk ik echt

normaal.

Darius schreef:normaal.

Haha

Het is ook eng. Dan ben je zwanger en kan je niet meer terug... Het is dan definitief.
Ben dolgelukkig met die 2 in mijn buik, maar dat neemt niet weg dat ik vreselijk kan twijfelen en piekeren over vanalles en nog wat...

Herkenbaar hoor

Kklinkt misschien stom, maar ik ben echt blij dit te lezen.
Ik denk de hele tijd.. het is zo definitief.. je kan nooit meer terug!
Logisch natuurlijk, maar nu is het ineens zoo heeel echt.. want wie weet is het al zo, maar goed rustig aan voor hetzelfde geld duurt het nog lang.

De hele tijd als ik eraan denk, krijg ik kriebels in mijn buik!!!

Ik vind het ook herkenbaar. Bij de tweede gingen wij er bewust voor en de maand daarvoor wilde ik het ook gaan uitstellen, ik vond het te eng, ondanks dat ik het al een keer had meegemaakt (of misschien wel dankzij ). Nu heb ik vaak ook de kriebels om er weer voor te gaan, maar nu zwanger zijn moet ik dan weer niet aan denken.

Ook hier heel herkenbaar!

Arden schreef:Nu heb ik vaak ook de kriebels om er weer voor te gaan, maar nu zwanger zijn moet ik dan weer niet aan denken.

Dat heb ik ook. Het zou nu echt loodzwaar zijn om zwanger te zijn en helemaal om een kleine baby te hebben, maar toch is er dan dat gevoel. Ik snap dat zelf nooit zo, waarom dat is. Misschien gewoon de natuur.

Oh ja, en ik vond het ook eng. Ik vond het idee van zwanger zijn ook heel eng, heel onvoorstelbaar. En ik was heel erg bang dat ik misselijk zou gaan worden.

Ik vond het helemaal geweldig toen we voor een kindje gingen. Goed over gedacht ect en het was van harte welkom.
Tot dat het echt zo was de dag nadat ik positief testte sloeg alles om in angst ! Kon ik wel mama zijn, hoe moest dat nu allemaal ? Konden we het ook wel echt redden zoals we ons voorstelden enz.
Maar gelukkig was die angst weer snel over !
En het loopt allemaal vanzelf !

Susan schreef:

Arden schreef:Nu heb ik vaak ook de kriebels om er weer voor te gaan, maar nu zwanger zijn moet ik dan weer niet aan denken.

Dat heb ik ook. Het zou nu echt loodzwaar zijn om zwanger te zijn en helemaal om een kleine baby te hebben, maar toch is er dan dat gevoel. Ik snap dat zelf nooit zo, waarom dat is. Misschien gewoon de natuur.

Herkenbaar. Het is het moment om een zwangerschapstest te gaan doen, dat vind ik zo spannend en heerlijk tegelijk. Vroeger als kind was je de avond voor je verjaardag zo lekker zenuwachtig, als ik een test doe heb ik dat gevoel ook.

Darius schreef:

Herkenbaar. Het is het moment om een zwangerschapstest te gaan doen, dat vind ik zo spannend en heerlijk tegelijk. Vroeger als kind was je de avond voor je verjaardag zo lekker zenuwachtig, als ik een test doe heb ik dat gevoel ook.

Ja precies! Al zou het nog zo moeilijk zijn als ik nu zwanger zou raken, iets in mij is dan toch teleurgesteld als de test negatief is.

Heel herkenbaar, dat gevoel heb ik ook. ik wil het ook heel graag maar vind het ook eng en dan ga ik weer twijfelen terwijl ik het graag wil! Mijn vriend vind het leuk en zegd dat ik me niet zo druk moet maken en dat alles vanzelf wel los loopt. Maar ik herken jouw gedachtes heel goed!

Hihi en ik maar denken dat ik de enige ben met twijfels. Het moment dat je geen anticonceptie meer gebruikt is ook eng, dan blijk je zwanger, echt ik was harstikke blij maar soms slaan de twijfels weer toe.

Susan schreef:Oh ja, en ik vond het ook eng. Ik vond het idee van zwanger zijn ook heel eng, heel onvoorstelbaar. En ik was heel erg bang dat ik misselijk zou gaan worden.

Dat had ik ook, had ook die emetofobie, maar op het moment dat ik écht misselijk was, dacht ik, oh ff niks eten rustig aan doen en dan komt het goed! En inderdaad, na een tijdje was het over.

Ben jij uiteindelijk bij 1 van de 2 misselijk geweest, of bij allebei wel of juist niet?

Bazyle schreef:

Susan schreef:Oh ja, en ik vond het ook eng. Ik vond het idee van zwanger zijn ook heel eng, heel onvoorstelbaar. En ik was heel erg bang dat ik misselijk zou gaan worden.

Dat had ik ook, had ook die emetofobie, maar op het moment dat ik écht misselijk was, dacht ik, oh ff niks eten rustig aan doen en dan komt het goed! En inderdaad, na een tijdje was het over.

Ben jij uiteindelijk bij 1 van de 2 misselijk geweest, of bij allebei wel of juist niet?

Ik heb ook emetofobie. Dus toen ik erachter kwam dat ik zwanger was kreeg ik het doodsbenauwd bij de gedachte dat ik misselijk zou worden! Uiteindelijk kreeg ik nog eens HG ook, extreem misselijk dus. Maar gek genoeg kon ik het aardig aan. Je voelt je er heel ziek van dat wel, maar ik was niet eens echt angstig toen. Verder was ik meteen sterk toen ik zwanger bleek, ik zou er voor gaan en alles zou goed komen was mijn insteek. Maar dat hou je toch niet altijd vol, de twijfels slopen er hier toch ook regelmatig wel in. Zou het wel echt leuk zijn, zou ik het wel kunnen, etc. En tegen het einde van de zwangerschap twijfelde ik ineens overal aan, toen kwam echt het besef dat mijn leven zeker weten ging veranderen en er geen weg meer terug was. Gelukkig was dat maar af en toe die twijfel!

Oh het is gelukkig normaal dacht dat ik de enige was. Ik durfde het al met niemand te delen haha
Ik heb het ook nu het steeds dichterbij komt. Ik wil het super graag maar aan de andere kant twijfel ik ook heel veel of ik het wel allemaal kan etc.

Heb je nu nog steeds ergere emotofobie PapillonRose? Want bij mij is het wel een stuk minder, zo goed als over zelfs. En aangezien jij echt heel erg misselijk bent geweest, heeft dat niet geholpen tegen de angst (dit klinkt heel krom, maar voor mij werkt het zo)

Owja, even on-topic: Ik heb die angsten niet. Niet gehad voor het zwanger worden, nu ook niet. Ik zie wel hoe het loopt, en het komt allemaal goed!