huilen bij brengen naar kdv

Mijn kinderen gaan sinds begin deze maand naar het kinderdagverblijf.

De eerste 2 weken gingen super, mijn zoon ging er helemaal happy naar toe, maar de laatste week is het brengen een drama, hij begint al te huilen nog voor ik de auto geparkeerd heb en zegt dat ook alleen maar dat ik niet mag gaan of dat hij met mij mee wil...

Als ik op de groep kom proberen de leidsters hem altijd gelijk op zijn gemak te stellen en af te leiden zodat hij niet meer huilt en dat gaat opzich wel goed, meestal is het huilen na 5 a 10 minuten over maar toch voel ik me op die momenten verschrikkelijk. Ze hebben ook al gezegd dat meerdere kinderen dit hebben, en dat het veel voorkomt, maarja toch vind ik dat huilen gewoon rot, vooral als ik hem zo moet achterlaten voel ik me echt verschrikkelijk.

HEbben jullie kindjes dat ook gehad ? Zoja hoelang duurde het ongeveer voordat het voorbij was ?

Mijn dochter heeft op het moment gelukkig nergens last van, die vind het allemaal prachtig daar.

Mijn dochter heeft er (nog) geen last van, maar ik zie wel dat sommige andere kindjes(vaak dezelfde) huilen als de moeder weggaat.
De moeder is soms nog niet eens buiten en ze zijn alweer stil, heel soms zit er nog 1 na te snikken bij een leidster.

Gingen je kinderen voorheen ook al naar een opvang? (gastouder ofzo?)
Zo nee: je zoontje heeft een leeftijd waarop hij al goed beseft wat er gebeurd. Hij weet waar hij heen gaat, en dat jij daar niet blijft. Dat is altijd even moeilijk, vooral als hij er pas sinds kort mee geconfronteerd wordt. Ik gok dat het over een tijdje een stuk beter gaat, als hij wat beter gewend is. Je dochtertje is een stuk jonger, die beseft het nog niet zo. Bereid je er wel op voor dat de kans bestaat dat zij binnenkort een eenkennigheidsfase kan doormaken en ook verdrietig zal zijn bij het afscheid. Het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn, maar je kunt er maar beter op voorbereid zijn.
Wat zeggen zijn leidsters als je hem aan het einde van de dag komt ophalen? Vertellen ze dan iets over hoe het gegaan is die dag? Hoe gaat het door de dag met hem? Is hij dan veel verdrietig of valt dat mee?

Wat ontzettend vervelend, voor je zoontje en voor jezelf! Maar wat de leidsters zeggen zal vast en zeker waar zijn, waarschijnlijk is hij stil zodra jij de deur uit bent.
Ik werk zelf in de kinderopvang, de leeftijd van je zoontje kan een best moeilijke leeftijd zijn. In sommige gevallen gaat het heel gemakkelijk op die leeftijd maar sommige andere gevallen niet, op deze leeftijd snappen ze het al goed.
Is het niet mogelijk dat je een uurtje later even belt om te vragen hoe het met je zoontje gaat? Dan ben je gerust gesteld en kun je zelf misschien prettiger werken. Want als je de hele tijd nog aan dat moment moet denken is niet leuk.
Wij doen dit namelijk vaak wel met kindjes die moeite hebben, ouders kunnen dan gerust een of twee keer bellen op de dag.
Waarschijnlijk zal hij de komende tijd nog wel even wat moeite hebben met het afscheid, kan best nog een poosje duren maar het wordt vast beter, geef het de tijd.

Ik hoop dat het niet te lang duurt zodat je zelf ook weer met een lekkerder gevoel vertrekt naar je werk.

Nee ze zijn voorheen nooit eerder bij een opvang of iets geweest, mijn moeder paste voorheen op maar dat gaat nu helaas niet meer,

ik bel meestal ook even een uurtje later en dan is hij ook altijd wel vrolijk aan het spelen en als hij in het begin huilt nemen de leidsters hem ook even bij zich en pakken ze zijn knuffel erbij enz, dat is allemaal erg fijn wel.

En als ik op het einde van de dag kom zeggen ze ook dat het verder heel goed is gegaan, maar ik heb er gewoon nog wat moeite mee dat hij huilt als ik weg ga.

Hier was het PRECIES hetzelfde verhaal. Mijn oudste ging voorheen altijd naar oma en sinds januari naar het KDV.
Eerst vond ze het helemaal geweldig en kon er geen zwaai meer vanaf, maar zo ineens sloeg ze om en was het een periode van twee weken lang elke keer huilen. De avond ervoor zei ze dan altijd al dat ze niet heen wilde en 's morgens bleef ze het zeggen.
Bij binnenkomst op de groep begon ze dan te huilen en was ze echt vreselijk verdrietig. De leidsters konden haar wel altijd troosten en het was dan binnen 10 minuten ook altijd weer over. Maar oh wat brak mijn hart die eerste keer.. Ik belde dan ook altijd later even op om te vragen hoe het ging, en dan ging het super.

Deze periode duurde dus 2 weken en toen was ze thuis ook echt niet de leukste. Heel chagrijnig en verdrietig vooral. Hier speelde het wel dat ze net een zusje erbij had, dus het was allemaal erg wennen voor d'r.
Ik ben echt heel veel met haar gaan praten, op een passende manier, om duidelijk te maken dat ze er niet voor straf heen moet e.d. En dat ik evengoed veel van haar houd, dat soort dingen zeg maar. Puur om duidelijk te maken dat ze niet aan de kant gezet werd.

Ik denk dat dit dus wel geholpen heeft, want langer dan 2 weken heeft dit niet geduurd.