Alleen met 2 kinderen, naar bed brengen

Hoe doen jullie dat?
Wat doe je met de oudste als je de jongste naar bed brengt?

Ik vind het echt lastig om dat overdag te doen. Zoon is nu moe en wilt eigenlijk slapen, dus ik bracht hem net naar boven. Dochter was beneden aan het roepen. Zoon in bed gelegd en toen weer naar beneden. Toen begon zoon te huilen, maarja ik kan me niet in tweeën delen.
Hij slaapt ook regelmatig in de draagdoek, maar ik heb eerlijk gezegd geen zin dat hij heel de dag door in de doek slaapt.

Kinderen kunnen best even huilen/roepen zonder dat je direct komt toch? Is je dochter oud genoeg om te snappen dat ze even naar je toe moet komen ipv roepen als jij met je zoon bezig bent?

Ik mocht mijn moeder altijd 'helpen' met de baby in bed doen. Ik ging dus gewoon even mee naar boven.

Filoria schreef:Kinderen kunnen best even huilen/roepen zonder dat je direct komt toch? Is je dochter oud genoeg om te snappen dat ze even naar je toe moet komen ipv roepen als jij met je zoon bezig bent?

Hij heeft nu 4 minuten gehuild. (ik hou het bij op m'n telefoon, haha). Hij slaapt.
Dochter kan nog niet alleen de trap op, we hebben een wenteltrap en dat durf ik nog niet aan.

Starla schreef:Ik mocht mijn moeder altijd 'helpen' met de baby in bed doen. Ik ging dus gewoon even mee naar boven.

Met wassen, olie smeren en aankleden helpt ze ook altijd. Maar met naar bed brengen werkt niet. Ze is erg aanwezig en zoon raakt daar een beetje van overprikkeld.

Kan je niet je dochtertje even zo lang op haar kamertje laten spelen zodat jij je zoontje dan in bed kan doen?

Ik zette haar dan meestal in de wipstoel in zijn kamer terwijl ik hem eerst naar bed bracht. Toen zij heel klein was sliepen ze ook niet op dezelfde tijden, dus vaak probeerde ik het zo uit te kienen dat zij nog sliep als hij naar bed ging.

TukTuk schreef:Kan je niet je dochtertje even zo lang op haar kamertje laten spelen zodat jij je zoontje dan in bed kan doen?

Nee, dat lukt niet. Ze doet gewoon de deur open en klimt op m'n bed. Als ik haar weg stuur dan is het huis te klein, ze snapt het nog niet echt en kan er nog geen begrip voor opbrengen.

Ik vond het trouwens ook wel heel lastig, hoor.

Susan, ja dat zou handig zijn. Helaas slaapt mijn dochter niet meer overdag.

Susan schreef:Ik vond het trouwens ook wel heel lastig, hoor.

Oh gelukkig! Ik dacht even dat ik een heel rare vraag stelde. Terwijl ik daar echt mee worstel op dagen dat ik alleen ben.

Ik ben steeds erg blij als er iemand op visite komt op het moment dat zoon naar bed gaat. Stukken gemakkelijker.

Y. kan zich gelukkig heel goed zelf vermaken, en als ik naar boven ga zeg ik wat ik ga doen. Tot nu toe echt geen problemen mee gehad.
En als ik dan beneden ben en E. begint iets te huilen ofzo laat ik haar gerust even jengelen, want ze jengelt zichzelf vaak in slaap.

En anders misschien een stuk heel leuk speelgoed, en dat geven als je naar boven gaat? Dat ze daarmee kan spelen en dan uitleggen dat je eventjes naar boven moet en dat ze niet moet roepen?

Linda schreef:

Filoria schreef:Kinderen kunnen best even huilen/roepen zonder dat je direct komt toch? Is je dochter oud genoeg om te snappen dat ze even naar je toe moet komen ipv roepen als jij met je zoon bezig bent?

Hij heeft nu 4 minuten gehuild. (ik hou het bij op m'n telefoon, haha). Hij slaapt.
Dochter kan nog niet alleen de trap op, we hebben een wenteltrap en dat durf ik nog niet aan.

Oeh das onhandig ja. Vind het knap hoor, hoe moeders met twee kinderen onder de 4 jaar dit soort dingen weten op te lossen. Ik zou er toch wel gestresst van raken denk ik (ondanks dat ik denk dat kinderen best even kunnen huilen). Vind je 4 minuten veel of weinig trouwens? Valt best mee toch?!

Linda schreef:
Oh gelukkig! Ik dacht even dat ik een heel rare vraag stelde. Terwijl ik daar echt mee worstel op dagen dat ik alleen ben.

Ik ben steeds erg blij als er iemand op visite komt op het moment dat zoon naar bed gaat. Stukken gemakkelijker.

Nee! Ik zie me nog op en neer rennen de eerste keer, zij huilde beneden in de box, hij huilde boven in zijn bed, ik dacht echt dat ik gek werd.

Ik zette J. in de box, op de bank of in de kinderstoel met de tv aan of een leuk boekje toen hij nog wat jonger was. Ze ligt trouwens heel snel in bed. Ik verschoon haar beneden, doe haar slaapzak dan meteen aan en dan ga ik naar boven om haar in bed te leggen. Binnen een minuut ben ik weer beneden.

Ik zette de oudste in de kinderstoel met wat drinken voor de tv, wanneer ik de jongste naar bed bracht.

Ik zette hem ook voor de tv. Ook de andere twee zette ik vaak voor de tv als de jongste ging slapen, dat duurde vaak ook lang. Als ik dat niet deed kwamen ze telkens binnenlopen, en dan werd hij weer wakker en werd het nog moeilijker.

Ik heb een tweeling dus ik ken het. Onze woonkamer is babyproof voor zover dat mogelijk is. En we hebben een hele grote grondbox staan. Dus ik kan de ander in bed stoppen en er enigszins op vertrouwen dat de ander beneden niet in 7 sloten tegelijkertijd loopt. Maar het is wel stressy soms hoor.

Je groeit er op den duur wel een beetje in, maar ook ik vond het begin vrij lastig. Ook omdat mijn dochter haast nooit sliep of heel moeilijk in slaap te krijgen was, ik voedde haar dan ook nog op haar kamertje zodat ze vaak al in slaap viel.
Mijn zoontje toen net twee jaar parkeerde ik even voor de tv met wat rozijntjes, of ik legde hem eerst in bed en dan lag mijn dochter nog even in de box.

Het is soms best even zoeken allemaal, nu ze "ouder" zijn (net drie en 14 mnd) gaan ze tergekijkertijd naar boven, leg ik eerst de jongste op bed en dan doet mijn zoontje alvast het rolluik naar beneden etc.

Ik ben altijd alleen met het bad en bedritueel. Het is gewoon wachten op je beurt hier. Dan huilen ze maar even, ik kan me moeilijk in vieren delen. Ze zijn hier inmiddels ook niet anders gewent, komt vanzelf goed.

Heel herkenbaar linda. Mijn kinderen zijn van dezelfde leeftijd geloof ik als die van jou.
Ook mijn zoon huilt erg veel, het wordt eindelijk wat minder. Maar daardoor was ik soms ook lang boven en dochter bleef ook beneden. Om dezelfde reden als jij dat doet.
Ik heb het haar elke x uitgelegd en zette vaak de tv maar aan. Soms begon ze idd te huilen, heel rot idd. Ik heb helaas alleen ook geen betere oplossing.

Als ik de zoon van mijn vriendin hier heb (10 weken jonger dan L.) dan til ik eerst L. naar boven, zet haar op de overloop, doe het traphekje dicht, en doe dan M. naar boven, dan waggelen ze beiden op de overloop en doe ze beiden een schone luier aan, dan gaat de een in bed en dan de ander. Gaat eigenlijk altijd prima.

Susan schreef:Ik zette haar dan meestal in de wipstoel in zijn kamer terwijl ik hem eerst naar bed bracht. Toen zij heel klein was sliepen ze ook niet op dezelfde tijden, dus vaak probeerde ik het zo uit te kienen dat zij nog sliep als hij naar bed ging.

Zo dus. De eerste drie a vier maanden had E (en daarvoor natuurlijk P) ook nog net een huiluurtje rond zeven uur, dus ik vond het best pittig om ze tegelijk op bed te leggen. Nu gaat het prima, E leg ik gewoon eerst in bed en die valt vrij makkelijk in slaap zodat ik alle tijd heb voor de jongens.

Susan schreef:

Linda schreef:
Oh gelukkig! Ik dacht even dat ik een heel rare vraag stelde. Terwijl ik daar echt mee worstel op dagen dat ik alleen ben.

Ik ben steeds erg blij als er iemand op visite komt op het moment dat zoon naar bed gaat. Stukken gemakkelijker.

Nee! Ik zie me nog op en neer rennen de eerste keer, zij huilde beneden in de box, hij huilde boven in zijn bed, ik dacht echt dat ik gek werd.

Haha, ik dacht inderdaad ook vaak dat ik gek werd. Mijn oudste zat toen ook net in zo'n fase dat ze echt de hele tijd bij me wilde zijn. En dan was ze weer extreem luidruchtig met naar bed brengen van de jongste, was die weer klaarwakker enzovoorts.

Ik heb dat nu trouwens nog: niet zozeer met naar bed brengen maar als ze beiden heel veel aandacht van me vragen, wil ik echt wel eens gillend wegrennen. Bijvoorbeeld als de jongste aan mijn been hangt en onophoudelijk 'Bumba! Bumba!'' roept en de oudste tegelijkertijd achter me aan loopt met een 'En toen... en toen... en toen'-verhaal.