Relatie slechter na komst kind?

Natuurlijk hebben we, nu we weer slapeloze nachten hebben, wel wat vaker woordenwisselingen. Maar een goede relatie moet daar tegen kunnen vind ik. Dus vind onze relatie nog steeds goed, het is alleen anders omdat de kinderen op de eerste plek komen. Natuurlijk maken we ook echt wel tijd voor elkaar vrij en dat zal ook wel meer worden als T weer wat ouder is.

Onze relatie heeft een flinke dip gehad de eerste maanden dat J. geboren was. Manlief had een postpartum depressie en J. was een huilbaby die 8 uur per dag krijste. Op een gegeven moment ben je alletwee gewoon compleet op en dan kan het kleinste ding in een grote ruzie uitlopen.
Toen mijn man weer enigszins opgeknapt was, was het zo normaal geworden dat ik alles deed dat hij dat wel goed vond en daar hebben we ook nog regelmatig ruzie over gehad. Op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd dat als hij snel zou veranderen en meer van me over zou nemen hij net zo goed weg kon gaan, dan had ik tenminste 1 persoon minder waar ik voor moest zorgen...

Hij is daar heel erg van geschrokken en is radicaal veranderd gelukkig. We zijn er sterker uit gekomen samen. Natuurlijk is onze relatie nu anders maar ik kan zeker niet zeggen dat het slechter is, gewoon anders. Ik zou nog steeds absoluut geen andere vader voor mijn dochter willen.

Mama_van2 schreef:Na de eerste niet, na de tweede wel.

Dat lijkt me ook niet helemaal gek, Mamavan2. Niet alleen vanwege M, maar ook alles wat het met jou heeft gedaan. Dat drukt gewoon een stempel op je hele leven, en dus ook op je relatie. Maar wat ik van je gelezen heb eerder, denk ik echt dat dat wel weer goed komt. Geef het tijd, en hopelijk gaat het ook al een stukje beter met jezelf!

Op dit moment is onze relatie wel wat minder gezellig (slecht wil ik het niet noemen).
We zijn allebei moe door de gebroken nachten en, eerlijk is eerlijk, ik vind het heel moeilijk om vooral I.sabelle uit handen te geven. Het gebeurt dus niet vaak dat we echt met z'n tweeen wat gaan doen, terwijl dat eigenlijk wel heel hard nodig is.

Ik weet dat het wel weer goed komt. Na de geboorte van R.ick hebben we dit ook gehad, maar op het moment vind ik het best lastig. We kunnen het zo leuk hebben samen, maar de laatste tijd zijn we allebei zo moe dat we vaak vergeten dat we ook nog man en vrouw zijn naast papa en mama.

Hier eigenlijk hetzelfde als bij dromertje.. In het begin was ik juist weer heel erg verliefd op hem, ook omdat hij me zo goed had bijgestaan tijdens de bevalling en erna. Maar onze zoon bleek een huilbaby, omdat hij verborgen reflux, liesbreuk en waarschijnlijk een koemelkallergie heeft (en temperamentvol is). hij heeft dus maanden lang erg veel gehuild en toen werd onze relatie wel slechter. We waren doodop en sja daar word je sacherijnig van. Weinig tijd voor elkaar en idd ook een andere kijk op de opvoeding en verzorging van hem.

Ik denk dat onze relatie niet beter of slechter is geworden, maar wel anders. Voordat ik zwanger was werd het allemaal een beetje normaal, een sleur wil ik het niet noemen maar het werd wel vanzelfsprekend. Toen we voor een kindje gingen werd het wat spannender maar voelde ik me soms ook een beetje alleen omdat ik er veel meer mee bezig was dan mijn vriend. Gelukkig kon ik hier op t forum mn verhaal kwijt . Tijdens mijn zwangerschap was mijn vriend in het begin super trots maar hoe verder ik op het einde liep, hoe meer hij moest helpen in het huishouden en daar heeft hij wel even aan moeten wennen en omdat ik me buiten mijn te hoge bloeddruk wel super goed voelde dacht hij dat ik me aanstelde. Dit heeft toen wel eens gebotst. Tijdens en net na de bevalling (ook toen T in het ziekenhuis werd opgenomen) was hij er echt voor me, dit heeft onze relatie juist sterker gemaakt.
Gelukkig is T een makkelijke baby en hebben we dezelfde ideeen (ofja...mijn vriend vind bijna alles prima hoe ik erover denk, ik zoek veel op op internet ed) dus dit gaat ons gemakkelijk af...

Waar ik wel een beetje bang voor ben...mijn vriend is een beetje racistisch, hij zal nooit een buitenlander kwaad doen hoor, maar als we naar een dorp verder gaan (hier zijn er bijna geen) dan maakt hij altijd een opmerking over het groepje marokkanen wat midden op de dag bij het bankje hangt "hoeven die niet te werken", of als we een jonge marokkaan in een bmw tegenkomen "waar heeft ie die van kunnen betalen" en dat soort dingen. Van mij mag hij dat soort dingen niet zeggen waar T bij is want dat kan naar mijn mening een hele inpact hebben op T's denkwijze en hij zal hierdoor waarschijnlijk het beeld krijgen dat "alle buitenlanders slecht zijn" en dat is gewoon niet zo. Ik vind dat hij er door eigen ervaringen achter moet komen wat wel en niet goed is (op dat gebied) en dat hij niet "gehersenspoeld" moet worden door mijn vriend.

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

ik denk ook dat onze relatie een dip vlak na de geboorte heeft gekregen omdat ik me vaak alleen voelde en was in het ziekenhuis.ik ben op maandag op genomen,toen is mijn vriend al vrij vroeg een uur of 16 al naar huis gegaan.ik hoorde vlak daarna dat ik de volgende ochtend ingeleid werd,dus ik hem gebeld nou hij zal proberen vrij te krijgen was zijn antwoord,nou oke dinsdag was hij wel de hele dag in ziekenhuis.maar het zette bij mij niet echt door,dus zag er niet naar uit dat de baby geborgen werd op dinsdag,wilde hij dus naar huis gaan 's nachts.heb hem gelukkig zover gekregen omdat niet te doen.woensdag avond is uiteindelijk ons zoontje geboren,en omdat het pas rond 0.00 0.30 was dat we met zn 3tjes waren bleef hij toch maar in het ziekenhuis.om vervolgens donderdag 's ochtends in de loop van de ochtend te vertrekken.en is toen later op de dag nog wel geweest,maar vrijdags en zaterdags was het 1 keer op een dag.ik lag dus heel veel alleen(lag ook alleen op een kamer.wel met me zoontje bij me,maar die kon ik zelf niet uit zn bedje pakken,door infuus en alles aan me hand.(s*hit merk nu ik dit type dat het met nog steeds erg hoog zit zeg maar)
laten we zeggen onze start met zn 3en is moeilijk geweest.

@teddy,ik denk dat je het beste eens goed met je vriend moet gaan praten hierover.ik zit wel ongeveer met het zelfde probleem,mijn schoonouders vinden het leuk om de kleinkinderen scheldwoorden te laten zeggen,nou vind ik dat dus helemaal niet nodig,lijkt me dus logisch,maar me vriend vind dat ik niet zo moet zeuren.nu hebben hun ook van die aparte woorden(me vriend komt van woonwagenkamp,hier woon ik nu ook,maar kom oorspronkelijk uit een huis)zoals opoe voor mijn schoonmoeder(nu weet ik dat opoe ook in andere culturen om zomaar even te zeggen gebruikt word)maar ik heb een hekel aan dit woord,maar goed we gaan er het beste van maken.

Teddyaapje, wat je mening van je vriend betreft, ik zou me er niet te druk om maken, ik ben ook wel een beetje zo opgevoed evenals mijn zus en die is niet racistisch, dus ik denk niet dat je kindje daardoor perse racistisch word...

Slechter is de relatie niet geworden, maar wel veranderd. Ik vind het eigenlijk logisch, eerst was je met z'n 2en en nu met z'n 3en. En heb je een kleine erbij om voor te zorgen. Soms vraagt dat nogal eens wat energie in een relatie. Gelukkig is onze dochter een redelijke makkelijke baby, we hadden alleen in het begin wat opstart problemen, maar hier zijn we ook weer uitgekomen met z'n allen. Tijdens en na de bevalling vond ik onze band alleen maar versterkt ivm de zware bevalling en dat hij de 1e 2/3 weken bijna volledig voor mij en onze dochter heeft gezorgd.

@ Teddyaapje Ik denk dat je het even moet laten rusten het wil niet zeggen dat hij dit overbrengt op T. Bij ons is het tegenovergestelde...mijn broer is best wel discriminerend, maar heeft dit vanuit huis/opvoeding helemaal niet meegekregen

Storm schreef:

Nonnevot schreef:

Storm schreef:Nonnevot

dank je je bent echt een lieverd !

Ja ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind je iig een hele sterke vrouw dat je deze keuze hebt gemaakt en gedaan hebt wat het beste is voor jou en voor je zoon.
Je straalt weer op foto's en je hebt een heel leuk kapsel

Ik lees het nu pas.
Dank je wel. Soms is het ook lastig om de juiste woorden te vinden vooral als ik ze zelf niet eens weet.
Maar ik voel me nu echt zoveel beter en idd dat zie je op de foto zelfs ik.
Én ik ben ook erg blij met mijn kapsel hahahaha.

De volgende keer moet je echt mee meten want ik wil je nu wel in het echt ontmoeten

Annemie schreef:Teddyaapje, wat je mening van je vriend betreft, ik zou me er niet te druk om maken, ik ben ook wel een beetje zo opgevoed evenals mijn zus en die is niet racistisch, dus ik denk niet dat je kindje daardoor perse racistisch word...

Nou ik heb een andere mening. Opmerkingen die je als ouder zijnde áltijd maakt zal je kind zekerste weten overnemen. Ik zou dat dus ook zeker niet accepteren van mijn man.

Marin schreef:

Mama_van2 schreef:Na de eerste niet, na de tweede wel.

Dat lijkt me ook niet helemaal gek, Mamavan2. Niet alleen vanwege M, maar ook alles wat het met jou heeft gedaan. Dat drukt gewoon een stempel op je hele leven, en dus ook op je relatie. Maar wat ik van je gelezen heb eerder, denk ik echt dat dat wel weer goed komt. Geef het tijd, en hopelijk gaat het ook al een stukje beter met jezelf!

Wat een lieve reactie van je Marin. Het afgelopen jaar is inderdaad te heftig geweest. M.ara lag 9 weken in het ziekenhuis niet wetende of ze er ooit nog uit zo komen en als ze er wel uit zou komen was de grote vraag hoe ? Er komt zoveel bij kijken als je kindje ziek is, zoveel emotie's waarvan je niet wist dat je ze in je had, zoveel letterlijke pijn en zoveel onzekerheid en zo ontzettend veel verdriet dat je jezelf kan kwijtraken en dat is bij mij gebeurd d.m.v die angststoornis en paniekaanvallen en dat gaat je leven beheersen dus ook je relatie. Daarbij werd het contact met mijn schoonouders en schoonzus 8 maanden geleden ook nog eens verbroken in de zwaarste periode van ons leven en dat doet pijn. Mijn vriend gaat heel anders met emoties om dan ik en daardoor kan hij erg kort reageren en dat voelt vervelend daarnaast spelen er de laatste tijd nog veel dingen uit zijn verleden waardoor hij niet leuker is geworden en onze relatie ook niet. Soms vraag ik mezelf af hoe we hier nog uit gaan komen want er is de laatste tijd nogal wat gebeurd waar ik hier ook niet verder over uit wil wijden maar dat we moeten knokken is 1 ding wat zeker is.

Mama_van2 schreef:

Marin schreef:

Mama_van2 schreef:Na de eerste niet, na de tweede wel.

Dat lijkt me ook niet helemaal gek, Mamavan2. Niet alleen vanwege M, maar ook alles wat het met jou heeft gedaan. Dat drukt gewoon een stempel op je hele leven, en dus ook op je relatie. Maar wat ik van je gelezen heb eerder, denk ik echt dat dat wel weer goed komt. Geef het tijd, en hopelijk gaat het ook al een stukje beter met jezelf!

Wat een lieve reactie van je Marin. Het afgelopen jaar is inderdaad te heftig geweest. M.ara lag 9 weken in het ziekenhuis niet wetende of ze er ooit nog uit zo komen en als ze er wel uit zou komen was de grote vraag hoe ? Er komt zoveel bij kijken als je kindje ziek is, zoveel emotie's waarvan je niet wist dat je ze in je had, zoveel letterlijke pijn en zoveel onzekerheid en zo ontzettend veel verdriet dat je jezelf kan kwijtraken en dat is bij mij gebeurd d.m.v die angststoornis en paniekaanvallen en dat gaat je leven beheersen dus ook je relatie. Daarbij werd het contact met mijn schoonouders en schoonzus 8 maanden geleden ook nog eens verbroken in de zwaarste periode van ons leven en dat doet pijn. Mijn vriend gaat heel anders met emoties om dan ik en daardoor kan hij erg kort reageren en dat voelt vervelend daarnaast spelen er de laatste tijd nog veel dingen uit zijn verleden waardoor hij niet leuker is geworden en onze relatie ook niet. Soms vraag ik mezelf af hoe we hier nog uit gaan komen want er is de laatste tijd nogal wat gebeurd waar ik hier ook niet verder over uit wil wijden maar dat we moeten knokken is 1 ding wat zeker is.

Jeetje meid, het is ook echt heel heftig. Ik zou jullie eigenlijk alleen maar kunnen adviseren om de tijd er voor te nemen om te knokken en er weer bovenop te komen. Heel veel sterkte lieverd

Onze relatie is er zeker niet slechter op geworden, al hebben we wel minder tijd voor elkaar. We zijn nog steeds even gek met elkaar en hebben het met z'n 3en hartstikke leuk. We zouden wel wat meer dingen met z'n 2en moeten doen, ter ontspanning. Mijn vriend werkt onregelmatig, ik overdag 3 dagen in de week, waardoor we elkaar niet zo gek vaak zien. Nu het zomer word, word het weer tijd voor leuke dingen (wandelen, dierentuin enz) waardoor het ook allemaal weer wat gezelliger word. Ook merk ik nu J iets ouder word, hij dingen ook leuker en interessanter gaat vinden, en hij het ook langer volhoud als we een dagje weg zijn. Nu nog wat meer quality time maken, en dan heb ik niets te klagen

Dank je, lief van je ! We gaan er inderdaad voor en we accepteren elkaar hoe we nu beiden anders met deze situatie omgaan en dat scheelt als een stuk en volgende week gaan we voor het eerst in 1 jaar tijd weer eens samen iets doen, namelijk naar Gooische vrouwen

Lieskuh schreef:

Annemie schreef:Teddyaapje, wat je mening van je vriend betreft, ik zou me er niet te druk om maken, ik ben ook wel een beetje zo opgevoed evenals mijn zus en die is niet racistisch, dus ik denk niet dat je kindje daardoor perse racistisch word...

Nou ik heb een andere mening. Opmerkingen die je als ouder zijnde áltijd maakt zal je kind zekerste weten overnemen. Ik zou dat dus ook zeker niet accepteren van mijn man.

Dit is dus precies hoe ik er ook over denk, maar ik heb ook geen zin om steeds 'ruzie' met mijn vriend te maken hierover en misschien wordt er daardoor juist aandacht naar die opmerkingen getrokken...ik vind het echt lastig!

Int begin ging het super, toen manlief eenmaal weer ant werk was, was ik de 1e weken echt een bitch voor mijn man! Ik d8 ik doe het wel allemaal zelf en tja dat ging dus niet en dat botste op een gegeven moment!
Nu we daar over gepraat hebben en hij me op zijn manier overal mee probeert te helpen gaat het juist weer super goed!