Relatie slechter na komst kind?

Ik heb nu al een paar keer gelezen in de krant dat uit onderzoek is gebleken dat stellen ongelukkiger zijn in hun relatie na de komst van een kind en ik vroeg me af hoe de moeders hier daar over denken?

Ik heb daar tot nog toe (gelukkig) niets van gemerkt.
De eerste tijd had ik juist een heel verliefd gevoel over me heen, ook naar m'n man toe. Toen m'n dochter een beetje begon te rommelen (slecht slapen, veel huilen e.d.) merkte ik wel dat je relatie dan erg op de proef wordt gesteld. Dus in die zin kan ik het me wel voorstellen ja. Gelukkig kunnen wij heel goed met elkaar praten en praten we onenigheden snel uit. Ik merk dat ik, zeker als ik weinig slaap en redelijk op m'n tenen loop, geen zin heb in omslachtige of onduidelijke signalen, gewoon zeggen wat er aan de hand is en dan praten we erover, klaar. Maar goed, onze dochter is nog jong, dus wie weet wat de toekomst ons brengt.

Niet slechter, maar wel anders. En zeker het eerste half jaar hebben we daar behoorlijk aan moeten wennen. Nu valt alles weer op zijn plek, al is je eerste prioriteit je kind....en niet meer je man. En dat is wel even wennen. Nu plannen we bewust dingen samen en dat is ook wel erg prettig!

Na de eerste niet, na de tweede wel.

ja hier was dat zeker het geval nadat ons zoontje geboren was,tenminste dat vond ik.me vriend vond het allemaal wel mee vallen.ons zoontje is met 5 weken geopereerd en we hadden daarvoor 2 vreselijke weken achter de rug en een helse bevalling zeg maar.en toen alles achter de rug was.ben ik in een depressie belandt waardoor ik niet echt aangenaam was voor me vriend.ik leefde in me eigen wereld met kind en hij leefde in zijn eigen wereld(gedeeltelijk met kind,als ik t toe liet)het gaat nu weer goed hoor tussen ons,ik ben onder behandeling geweest voor de depressie,en gaat met mij ook weer beter.heb pas geleden wel tegen hem gezegd van ik had soms echt het idee dat je elk moment kon zeggen van pak je spullen maar en ga maar.maar daar heeft hij nooit aan gedacht.

maar ik snap wel dat het soms slechter gaat met een relatie,is natuurlijk een heel ander manier van leven waar je je aan aan moet passen.

tja wat zal ik zeggen.....

ben nu nog maar alleenstaande mama dus denk dat ik oprecht kan zeggen dat de relatie slechter is geworden. Alhoewel dat wel zijn redenen had natuurlijk.

Nonnevot schreef:tja wat zal ik zeggen.....

ben nu nog maar alleenstaande mama dus denk dat ik oprecht kan zeggen dat de relatie slechter is geworden. Alhoewel dat wel zijn redenen had natuurlijk.

Maar dit kwam toch niet omdat jullie een kind hebben gekregen? Er speelde toch meer?

Storm schreef:

Nonnevot schreef:tja wat zal ik zeggen.....

ben nu nog maar alleenstaande mama dus denk dat ik oprecht kan zeggen dat de relatie slechter is geworden. Alhoewel dat wel zijn redenen had natuurlijk.

Maar dit kwam toch niet omdat jullie een kind hebben gekregen? Er speelde toch meer?

Weet je ? ik weet het niet meer allemaal. Hij heeft zoveel gezegd toen en alles had toen betrekking op de komst van S. Achteraf kwam ik erachter idd dat er een ander was.
En als ik heel reëel bekijk komt het idd niet door de komst van mijn zoon want dan zou hij daarvoor die fout ook niet hebben gemaakt.
Ik geloof dat ik soms niet meer weet wat ik moet denken hahaha

Als ik eerlijk moet zijn is onze relatie wel veranderd....... Maar er zijn wat dingen voorgevallen ( ga ik verder niet op in, en dit kwam niet omdat we een kindje hebben gekregen, staat er gelukkig los van ) In januari was het de drup, er 100% voor gaan of...... Dus we hebben er alles op alles gezet om voor elkaar te vechten en ik moet zeggen dat het aardig goed gaat de laatste tijd. We gaan a.s. weekend heerlijk een weekendje weg met z'n 2en naar Berlijn. We hebben er allebei veel zin in, even lekker met z'n 2en. We houden echt van elkaar en we hebben er alles voor over om gelukkig met elkaar te zijn.

Nonnevot

Storm schreef:Nonnevot

dank je je bent echt een lieverd !

Nonnevot schreef:

Storm schreef:Nonnevot

dank je je bent echt een lieverd !

Ja ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind je iig een hele sterke vrouw dat je deze keuze hebt gemaakt en gedaan hebt wat het beste is voor jou en voor je zoon.
Je straalt weer op foto's en je hebt een heel leuk kapsel

Maar is het echt slechter, of anders, omdat je jouw aandacht ook anders verdeeld en andere prioriteiten krijgt?

Onze relatie is wel een poosje slechter geweest, ten eerste omdat een kindje krijgen een behoorlijke aanslag op je weerstand is door het slechte slapen e.d., maar ook omdat wij erachter kwamen dat wij behoorlijk verschillen qua visie op de verzorging/opvoeding en dat heeft behoorlijk gebotst en dat doet het nog wel eens. Het belangrijkste voor ons was om dat te erkennen en er de tijd voor nemen om erover te praten, naar elkaar te luisteren en een beetje geven en nemen. Toen we dat deden begon onze relatie juist sterker te worden, doordat we elkaar meer de ruimte te geven qua gedachtengang en elkaar geen dingen op proberen te dringen. We hebben allebei een aantal punten waar we geen consessies op willen doen en dat accepteren we (min of meer) van elkaar.

Onze relatie is eerder sterker dan slechter geworden...
Maar ik kan me inderdaad wel voorstellen dat als er dingen tegen zitten zoals een moeilijke bevalling of een huilbaby etc.. dat het allemaal wel zwaarder is.
Wij hebben gelukkig niks te klagen wat dat betreft...
Wel merk ik dat we onze tijd anders in moeten delen, maar dat is geen probleem. Maar misschien ben ik ook wel te voorbarig aangezien ze nog geen 3 maanden is
Ooh en wat betreft opvoeding hadden we al van tevoren veel discussies over gehad haha.
Enkele scenario's besproken enzo... maar we reageren vrijwel overal hetzelfde op.
En zo niet dan praten we er gewoon over en we komen altijd wel tot een compromis.

Hier is het er niet slechter op geworden, eerder beter. Maar ik kan me zo voorstellen dat als je een kind hebt dat veel aandacht op eist, je weinig tijd hebt voor elkaar en je ook behoorlijk chagerijnig kan worden en dus minder aan elkaar toe komt. Gelukkig is dat bij ons nooit gebeurd.

Hier is het wel slechter geweest. De eerste was ongepland en daarvoor waren we pas een paar maanden bij elkaar, dat is nogal wat om dan mee te maken. Daarna ging het weer goed. Na de tweede ging het opnieuw slechter.

Hier waren het veel factoren. Sowieso het krijgen van een kind, beide keren, de slapeloze nachten, geen tijd meer voor elkaar/jezelf/iets anders dan de baby in het begin, mijn hormonen (bij de eerste en tweede was ik allebei superopvliegend en emotioneel tot lang na de bevalling en bij de tweede ook een PND) en zijn manier van dingen dingen oplossen door nergens over te praten. Maar dat heeft zich ook weer hersteld.

Ik vind het nu niet beter of slechter dan voorheen te noemen, het is heel anders en we zijn gegroeid, als stel maar ook als man en vrouw apart.

Bij ons is het nog een beetje verwarrend. We zijn hartstikke gelukkig met elkaar en met ons gezinnetje en ik vind onze relatie prima zoals het nu is. Op het gebied van seks kan nog wel wat veranderen (maar dat ligt aan mij, ik heb daar nog weinig zin in en dus gebeurt het niet vaak), maar verder vind ik het prima. Mijn vriend heeft echter moeite met het accepteren dat hij nu in een heel andere fase van zijn leven zit.. naar zijn mening is het allemaal iets te 'burgerlijk'. Dit botst nog wel eens. Maargoed, we hebben samen een pittige zwangerschap en een bevalling doorstaan.. dit heeft onze relatie zeker sterker gemaakt! Het feit dat wij nu een meisje opvoeden en laten opgroeien in een veilige en liefdevolle omgeving maakt onze relatie ook sterker.. uiteraard doen we dit ook samen! Hier en daar botst het nog wel eens op het gebied van opvoeding (net als bij Dromertje), maar buiten dat hebben we een goede relatie!

Onze relatie is niet slechter geworden, maar wel anders. Voorheen hadden we natuurlijk veel meer tijd en aandacht voor elkaar. Mijn man werkt erg veel en een groot gedeelte van de weinige vrije tijd die hij heeft gaat al zn aandacht naar onze dochter. Ik heb daar aan het begin wel aan moeten wennen. Nu ze wat ouder wordt en ik ook weer helemaal op de been ben na de bevalling ( heb lang last gehad van mn litteken en ijzer terkort) proberen we er in het weekend veel met zn drie-en op uit te gaan. Afgelopen vrijdag hebben mijn man en ik voor het eerst weer wat met zn twee-en gedaan. Dat was erg fijn, maar miste mn meisje wel.

Onze relatie was al heel sterk sinds we samen naar de andere kant van de wereld zijn verhuisd. Nu we hier ook nog eens een kindje hebben gekregen is dat alleen maar gegroeid. We hebben hier geen familie en niet veel vrienden dus zijn erg op elkaar aangewezen. We vormen samen een sterk team en hebben tot nu toe nog geen meningsverschillen gehad mbt de opvoeding. ( maar dat kan nog komen natuurlijk ze is nog erg jong.)

Onze relatie is nu wel anders maar niet slechter. Mijn man leert me nu ook van een andere kant kennen. Ik ben gewoon veranderd door het krijgen van mijn dochter. Ik ben volwassener geworden. En daardoor is onze relatie ook een stuk volwassener. Krijg dit trouwens ook van andere te horen dat ik een stuk volwassener ben.

Isabella schreef:Maar is het echt slechter, of anders, omdat je jouw aandacht ook anders verdeeld en andere prioriteiten krijgt?

Dat vraag ik me dus ook af. Dat je relatie anders wordt dat is vrij logisch lijkt me, er veranderd nogal wat in je leven als er zo'n kleintje bij komt.

Hier is hij er niet slechter op geworden.

Hier eigenlijk hetzelfde als bij dromertje.. In het begin was ik juist weer heel erg verliefd op hem, ook omdat hij me zo goed had bijgestaan tijdens de bevalling. Maar onze dochter bleek een huisbaby, omdat ze verborgen reflux en een koemelkallergie heeft (en temperamentvol is). Ze heeft dus maanden lang erg veel gehuild en toen werd onze relatie wel slechter. We waren doodop en sja daar word je sacherijnig van. Weinig tijd voor elkaar en idd ook een andere kijk op de opvoeding en verzorging van haar.
Nu het al een tijd beter gaat, gaat het tussen ons ook stukken beter. Wel zijn we nog steeds bezig met het leren omgaan met onze verschillende kijk op hoe we haar willen verzorgen/opvoeden. Eigenlijk is onze kijk niet eens heeel erg verschillend, maar met name ik ben best fel hierin. Soort van beschermingsdrang ofzo. Maar dit gaat stukken beter.
We maken bewust tijd voor elkaar vrij en dat werkt ook.