Band tussen moeder en dochter

Toen ik nog thuis woonde was het contact, na scheiding van mijn ouders, niet erg goed. Het was een hele verwarrende periode waarin ik vaak heel boos op haar was. Ik wilde op een gegeven moment ook zo snel mogelijk het huis uit, maar dat ging helaas niet zo snel. In die tijd konden we ook niet meer goed met elkaar praten en stoorde ik me aan bijna alles wat ze zei of deed en voelde ik me heel erg eenzaam thuis. Achteraf gezien snap ik de meeste dingen wel en ga ik haar steeds meer waarderen.

Ik heb nu gelukkig ook een goede band met mijn moeder. Sinds ik op mezelf woon is het geleidelijk aan steeds beter geworden. Nu bellen we elkaar vaak en gaan we regelmatig bij elkaar langs waarbij we vaak ook samen eten. We gaan tegenwoordig ook vaker leuke dingen samen doen, naar de bioscoop, theater enz.

.

Isa schreef:

Lagom schreef:Haha nog net niet.... Maar de vraag 'En waarom vind je dat je moeder je beste vriendin hoort te zijn eigenlijk?' staat nog steeds?

Was die vraag voor mij dan?

Ik vind niet dat mijn moeder mijn beste vriendin hoort te zijn, maar ik ben wel van mening dat je een vriendschappelijke band met een moeder kunt opbouwen. En met mijn moeder praat ik anders dan met mijn vrienden.

Ik herinner me nog goed dat ik op mijn 16e verkering had met de zoon van mijn ouders beste vrienden. Ik was alleen die nacht vreemdgegaan met de beste vriend van mijn vriend. Je bent 16 jaar en dom bezig. Dus ik was stil en toen zei mijn moeder uit het niets:"Jij hebt vannacht wat doms gedaan". Waarop ik zei:"Ja, en je weet wel wat". Daarop zei ze alleen:"Dat wist ik al vanaf het eerste moment dat ik jullie samen zag. Maar ehmz, vertel mij eens... Kon hij goed zoenen?" Sindsdien zie ik haar wel als iemand die ik kan vertrouwen en mijn acties niet op voorhand veroordeeld. In dat opzicht is ze best wel een vriendin....

Ik zal altijd op een bepaalde manier opkijken naar en respect hebben voor mijn ouders die in vriendschappen niet voorkomt. Het is gewoon anders. Maar wellicht is het ook gewoon de naam die je aan 'het beestje' geeft. Ik zie gewoon een te groot verschil tussen de benoeming moeder en (beste) vriendin. Vriendin doet af aan moeder, het is anders, niet te vergelijken. Ik vroeg het je overigens omdat je op pagina 1 letterlijk zegt: "Mijn moeder hoort mijn beste vriendin te zijn".

Mijn moeder zit sinds een aantal jaar in een rolstoel en heeft de geest van een 10 jarige, ik heb mijn moeder eigenlijk niet meer...

klinkt heel hard, maar van mij moeder heb ik een tijdje geleden al afscheid genomen. Zoals ze nu is is ze 80% van de tijd een zonnetje: ze is vrolijk, maakt grapjes, wil constant winkelen, maakt vriendinnetjes, en leest al een maand hetzelfde hoofdstuk van d'r boek z'on beetje de andere 20% is ze mega-koppig ('nee ik wil geen jas aan!') of gaat ze huilen omdat ze d'r zin niet krijgt (altijd leuk midden in de supermarkt...)
onze relatie is heel anders dan menigeen beschrijft, ik ben de moeder en zij het kind. Voor mij niet meer dan normaal meer...

Soms mis ik haar heel erg, als ik bijvoorbeeld jonge moeders met een kinderwagen zie winkelen met de 'oma' erbij. Dan krijg ik echt een steek, ik weet niet of ze m'n kinderen nog mee zal maken.

Ik hou van m'n moeder, en ik mis d'r terwijl ik haar nog bij me heb...

Goochempie schreef:Mijn moeder zit sinds een aantal jaar in een rolstoel en heeft de geest van een 10 jarige, ik heb mijn moeder eigenlijk niet meer...

klinkt heel hard, maar van mij moeder heb ik een tijdje geleden al afscheid genomen. Zoals ze nu is is ze 80% van de tijd een zonnetje: ze is vrolijk, maakt grapjes, wil constant winkelen, maakt vriendinnetjes, en leest al een maand hetzelfde hoofdstuk van d'r boek z'on beetje de andere 20% is ze mega-koppig ('nee ik wil geen jas aan!') of gaat ze huilen omdat ze d'r zin niet krijgt (altijd leuk midden in de supermarkt...)
onze relatie is heel anders dan menigeen beschrijft, ik ben de moeder en zij het kind. Voor mij niet meer dan normaal meer...

Soms mis ik haar heel erg, als ik bijvoorbeeld jonge moeders met een kinderwagen zie winkelen met de 'oma' erbij. Dan krijg ik echt een steek, ik weet niet of ze m'n kinderen nog mee zal maken.

Ik hou van m'n moeder, en ik mis d'r terwijl ik haar nog bij me heb...

Heftig. Is dit door een ongeluk of ziekte zo gekomen? Als je niet wil antwoorden hoeft dat niet maar ik kreeg kippenvel terwijl ik je berichtje las..

Goochempje, ik vind het niet hard klinken en begrijp het wel. Ik mis ook de vader die ik had, al is hij er niet zo aan toe als je moeder hoor. Lijkt me vreselijk moeilijk en kan me ook voorstellen dat het steekt als je zo een combinatie ziet lopen.

Ik heb, jammer genoeg, geen goede band met mijn moeder en ik denk niet dat dit ooit nog gaat veranderen. Na een jaar van therapie heb ik besloten dat mijn grenzen ook daadwerkelijk grenzen zijn waar ze niet over heen mag gaan als ik dat niet wil en als er in een gesprek wederom hele kwetsende dingen worden gezegd en er zelfs met zelfmoord wordt gedreigd omdat ze het vervelend vindt dat ik bepaalde zaken aanhaal, dan is er een hele duidelijke grens bereikt. Het doet echt wel pijn dat ik niet de band met haar heb die ze wel met mijn oudste zus heeft maar ik weet nu ook dat dit niet allemaal aan mij ligt en dat sommige mensen nooit zullen veranderen. Denk dat het gemis nooit meer weggaat maar ik wil niet meer gemanipuleerd worden.

@Caro,

nee hoor geen problemen mee! Mijn moeder heeft progressieve MS. Dit is nu 6 jaar geleden geconstateerd (toen kon ze gewoon nog alles) en inmiddels is ze tot haar armen volledig verlamd. Geestelijk 'hoort' het niet echt bij de ziekte. Ze is in het begin zwaar depressief geweest van het nieuws (wat echt een kut periode was, ze gaf ons van alles de schuld en was niet te genieten) tot ze op een gegeven moment 'versimpelde' en haar geheugen eraan ging... er is iets gebeurd maar niemand weet precies wat... Een ding is zeker, het is een stuk beter! ze is vrolijker en heeft een stuk minder 'last' van dingen. (en ze is een stuk gemakkelijker om voor te zorgen)

ach ja zoals ik al zei kan ik verschirkkelijke leuke momenten met haar hebben, en ben ik er inmiddels redelijk aan 'gewend' het is nou eenmaalzo... het wordt normaal.

Maar de zekerheid is dat het niet heel lang meer gaat duren, en de onzekerheid is dat niemand ons ook maar een schatting kan geven!

@ Lagom, tsja dat soort dingen zijn gewoon ronduit kut... volgens mijn staan we er wel een beetje hetzelfde in, thnx

Jeetje Goochempie, wat lijkt me dat heftig!

De band met mijn moeder is iets waar ik zelf nog niet echt uit ben. Mijn jeugd was op zijn zachts gezegd niet zo leuk, mede door haar (psychische) problemen en haar gebrek aan motivatie om er iets aan te doen. De afgelopen jaren ben ik haar steeds meer gaan verwijten dat ik nooit kind heb mogen zijn en hebben we elkaar, op mijn verzoek, ook een hele tijd niet gezien of gesproken.
Ondertussen hebben we wel weer wat contact maar nog steeds niet veel, we spreken elkaar denk ik ongeveer eens in de drie weken en zien elkaar eens per twee maanden. Voor mij is dat op dit moment prima, de band die ik graag met haar had gehad hebben we niet en zullen we ook niet gaan hebben.
Ik ben nog een beetje aan het uitvinden wat de 'nieuwe' band met haar wordt, dat zal de tijd wel leren.

Mwa, ik kan het niet zo goed beschrijven. Ja ik hou ontzettend veel van mijn moeder en ik vind het heerlijk om af en toe met haar te knuffelen, gek te doen etc.
Maar er heersen ook heel veel irritaties tussen mij en mijn moeder, dagelijks.
Wij begrijpen elkaar niet zo heel goed en ze heeft zo'n andere blik op de wereld dan mij.. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ze hoogstwaarschijnlijk overspannen is. Dat ziet ze alleen zelf niet.

De band tussen mij en mijn moeder is heel hecht, ze is één van de belangrijkste personen in mijn leven. Ik kan echt alles tegen haar zeggen, en zij tegen mij.

Dat is wel eens anders geweest. Ik was niet een extreem lastige puber en ook toen ik rond de 20 was viel ik reuze mee ( ), maar ik kan nu echt zeggen dat ik volwassen ben en daardoor de band ook beter is geworden. We hebben nooit ruzie gelukkig.

Ik hoop haar nog heel lang bij me te hebben, een vader heb ik al bijna 23 jaar niet meer. Wel een (ex)stiefvader, maar dat hoort in het topic "band met je vader" geloof ik.

Liefs Tea

Ja ik heb een goede, fijne band met mijn moeder.

Ik ben de jongste van het gezin maar van de kinderen ben ik degene die het meest op haar lijkt. Toen ik nog in de buurt woonde kwam ik 2x per week thuis ongeveer en ging er dan ook eten.
Nu gaat dat door de afstand niet meer zo makkelijk dus bellen we wel, al ben ik niet zo'n beller dus heel vaak bellen we ook niet. Maar we hebben eigenlijk nooit ruzie gehad (mu.v. mijn pubertijd) en ik vind het altijd fijn om bij haar in de buurt te zijn. Ik kan haar ook alles vertellen zonder dat ze mij veroordeeld.

Trouwens, ik zie mijn moeder niet als vriendin, ze is echt mijn moeder.

Maar bedoelen sommigen die zeggen "mijn moeder is mijn beste vriendin" niet gewoon dat ze een hele goede band met haar hebben? Een moeder is een moeder, geen vriendin. Ik ga met vriendinnen wel anders om dan met mijn moeder. Maar de band kan wel net zo intens zijn, misschien dat het zo bedoeld is?

Ik heb ook een fijne band met mijn moeder. Dat heeft niet altijd zo gevoeld, want zij kan soms slecht dingen uiten waardoor ik me vaak onbegrepen voelde.

Ze is geen enorme prater, ze zal niet snel 'ik hou van je' zeggen of een knuffel geven, is ergens een beetje afstandelijk. Maar sinds ze in 2008 borstkanker heeft gehad (wat nu gelukkig weer goed gaat ) is onze band veel sterker geworden. Hoewel ik niet echt er voor haar kon zijn omdat ze dat niet zo toe liet, heb ik haar wel leuke kaartjes gestuurd, gebeld, cadeautjes gekocht zodat ze in elk geval wist dat ik veel aan haar dacht en ze tegen mij mocht klagen. Wat ze vervolgens niet deed, want ze hield zich sterk. Maar ze wist in elk geval dat het kon .

Nu hebben we zelfs vorige week samen gewinkeld, iets wat we al niet meer deden sinds ik het huis uit was en het was heel gezellig! We begrijpen elkaar nu meer, zij is iets opener geworden en uit zich iets meer en verder accepteer ik nu veel beter dat ze is zoals ze is en bijvoorbeeld niet zo vaak belt en een beetje afstandelijk is soms.

Ze heeft ook altijd klaar gestaan voor mij en mijn broertje, alleen niet zo op emotioneel vlak maar is wel verzorgend en voorkomend geweest. Ze is lief!

Ik ben heel blij met mijn moeder, ik kan me geen fijnere moeder wensen. We hebben een hele hechte band en ik zie haar soms ook echt als een vriendin. Ik vertel haar heel veel en ik ken haar heel goed. Ik weet precies wat ze denkt in bepaalde situaties en andersom. Ze heeft het niet altijd makkelijk gehad en voelt zich daarover schuldig tegenover mij en mijn zus maar dat hoeft niet. Verder maakt ze zich altijd zorgen om ons en ik merk dat ik dat een beetje overneem van haar. Heel soms hebben we woorden maar dat is ook altijd weer snel voorbij. Ik ben super trots op haar.

Ik ben nu best wel jaloers, zeker om te lezen dat velen van jullie een goede band met moeders hebben.

Ik heb juist een hele slechte band met mijn moeder, komt door de scheiding (alweer 19 jaar) en zij heeft nooit naar mij om gekeken.
Ik heb nu sinds 6 jaar geen contact meer met haar, mis dit ook niet. Toen ik nog wel contact met haar had en er geregeld eens op bezoek kwam, voelde het net alsof ik bij een vage kennis op bezoek kwam. Ik weet gewoon niet wat een moeder is..

plumke schreef:Ik ben nu best wel jaloers, zeker om te lezen dat velen van jullie een goede band met moeders hebben.

Ik heb juist een hele slechte band met mijn moeder, komt door de scheiding (alweer 19 jaar) en zij heeft nooit naar mij om gekeken.
Ik heb nu sinds 6 jaar geen contact meer met haar, mis dit ook niet. Toen ik nog wel contact met haar had en er geregeld eens op bezoek kwam, voelde het net alsof ik bij een vage kennis op bezoek kwam. Ik weet gewoon niet wat een moeder is..

Jeetje, wat moeilijk. Sterkte..

Tea-Leaf schreef:Trouwens, ik zie mijn moeder niet als vriendin, ze is echt mijn moeder.

Maar bedoelen sommigen die zeggen "mijn moeder is mijn beste vriendin" niet gewoon dat ze een hele goede band met haar hebben? Een moeder is een moeder, geen vriendin. Ik ga met vriendinnen wel anders om dan met mijn moeder. Maar de band kan wel net zo intens zijn, misschien dat het zo bedoeld is?

Ik bedoel meer dat ik alles tegen haar kan zeggen, hetgeen ik ook zou kunnen zeggen tegen een vriendin. Ze is echter geen vriendin, maar een moeder. Zou zij mijn vriendin zijn, wellicht mijn allerbeste, dan zou ik mijn respect zijn verloren voor mijn moeder. Zoiets iig.

Wat ik voor mijn moeder voelde en de band die we hadden was als een grote hete luchtballon *gebruik ik altijd als voorbeeld).
Ik was stapelgek op haar en onze band was helemaal super!
Tot de dag dat ze ons verliet.
De ballon knapte en er was niks meer van over.
Nu begint hij langzaam weer te groeien...
Maar waar hij eerst was, is hij nog niet en weet ook niet of hij er nog ooit komt.

Wat een verschillende verhalen heeft iedereen zeg, is wel mooi, interessant om te lezen.

Ik heb niet zo'n boeiend verhaal eigenlijk. Heb een goede band met m'n moeder. We bellen elkaar echt niet elke dag en lopen niet de deur plat bij elkaar, maar als ik ergens mee zit kan ik altijd bij haar terecht. We gaan af en toe een dagje samen winkelen en de Huishoudbeurs is al helemaal standaard inmiddels, haha. Er zijn ook vaak genoeg irritaties hoor, dat je elkaar gewoon even verkeerd begrijpt of moe bent en daardoor minder kan hebben. Ach, dat zijn van die dingen die erbij horen! Ik ben in ieder geval blij met mijn mams

De band met mijn moeder is erg goed, zeker na het overlijden van mijn vader is de band versterkt. Maar mijn moeder is niet mijn beste vriendin. Ik zie mijn moeder echt als mijn moeder! Ik zie haar regelmatig en bellen ook erg regelmatig. Samen met mijn zusje gaan we er regelmatig met z'n 3en op uit wat altijd erg gezellig is.

Goochempie schreef:@Caro,

nee hoor geen problemen mee! Mijn moeder heeft progressieve MS. Dit is nu 6 jaar geleden geconstateerd (toen kon ze gewoon nog alles) en inmiddels is ze tot haar armen volledig verlamd. Geestelijk 'hoort' het niet echt bij de ziekte. Ze is in het begin zwaar depressief geweest van het nieuws (wat echt een kut periode was, ze gaf ons van alles de schuld en was niet te genieten) tot ze op een gegeven moment 'versimpelde' en haar geheugen eraan ging... er is iets gebeurd maar niemand weet precies wat... Een ding is zeker, het is een stuk beter! ze is vrolijker en heeft een stuk minder 'last' van dingen. (en ze is een stuk gemakkelijker om voor te zorgen)

ach ja zoals ik al zei kan ik verschirkkelijke leuke momenten met haar hebben, en ben ik er inmiddels redelijk aan 'gewend' het is nou eenmaalzo... het wordt normaal.

Maar de zekerheid is dat het niet heel lang meer gaat duren, en de onzekerheid is dat niemand ons ook maar een schatting kan geven!

@ Lagom, tsja dat soort dingen zijn gewoon ronduit kut... volgens mijn staan we er wel een beetje hetzelfde in, thnx

Heftig. maar je gaat er wel redelijk nuchter mee om. Het is wat het is, en iets veranderen kun je niet helaas..

Ik heb inmiddels een hele goede band met mijn moeder maar dit is in het verleden wel anders geweest. Ik ben (mede door de spanningen) een jaar geleden met mijn vriend samen gaan wonen en mijn ouders wonen een uur bij mij vandaan. Ik spreek mijn moeder nu dagelijks en ga regelmatig een weekendje naar ze toe. Ik ben blij dat alles goed is gekomen want een jaar geleden hadden we dagelijks ruzie en konden we niet normaal bij elkaar in de buurt zijn.